Δεύτερο βραβείο διαγωνισμού διαδικτυακής
ποίησης.
Φολίδες που έπεσαν από γδαρμένα ψάρια,
πάει και έρχεται η γη, σαν εκκρεμές Φουκώ.
Εδώ οι ψυχές, εκεί οι τιμές, ανάμεσα οι αξίες,
ποδοπατιούνται ασύστολα, λάβαρα οι θρησκείες.
Σαν να μαζεύτηκαν πολλοί, πάνω στης γης τη φλούδα
κι απελπισμένα ψάχνουμε, τα βήματα του Ιούδα..
Μα αυτοί, τόσο επλήθυναν κι ανέβηκαν στις στέγες
με φονικό οπλίστηκαν, να το ξεφορτωθούν.
Δεν έχουν μάτια πια να δουν, μόνο μυαλό σκοτάδι,
σε μύριες κάμπιες ρίχνουνε, πριν πεταλούδες βγουν.
Αόρατοι οραματιστές, στην άκρη της μαρκίζας,
ενός δίκιου που αδημονεί, στη σκούρη τους ματιά,
μίσος, ταυτότητα σκληρή, στον ήλιο μπρος κραδαίνουν,
το χρέος τους ως όφειλαν, ροδόχροα πληρωμή.
Η αθωότης τάφηκε. Στο χλωροφόρμιο όλοι,
για ζωντανά δεν λέγονται, του φόβου τα παιδιά.
Όλη η γη ένας οφθαλμός ακούγεται να στάζει,
πόνο , θυμό και δάκρυα, δάκρυα καυτά ..
Δεν είναι πόλεμος αυτός, είναι αγγέλων μάχη,
ξανά κάποιοι θα εκπέσουνε και άλλοι θ αναληφθούν.
Ανοίγει το καταπέτασμα , πέφτουν στη γη οι δήμιοι,
τώρα θα τη λιπάνουνε, αυτήν που πολεμούν.
Οι ψύχραιμοι που τους έφεξε, κάποιου μυαλού αχτίδα
ειρήνη ας λιτανεύσουνε, από έγχρωμο θεό.
Οι ιδέες δεν είναι ευτελείς, όσο οι ερμηνείες,
λαθραία που τρυπώνουνε, σε άστεγα μυαλά.
Κορδόνια μετά τις δένουνε, τις ονομάζουν μοίρα
βήμα εμπρός δεν κάνουνε. Γελοία τρικλοποδιά
