Είχα ένα μαύρο σκύλο. Το όνομά του κατάθλιψη...

Ο Μάθιου Τζόνστοουν, στο βιβλίο του «Είχα έναν μαύρο σκύλο, το όνομά του ήταν κατάθλιψη» δίνει έμπνευση, αισιοδοξία και βοηθητικούς τρόπους σ’ αυτούς που πάσχουν οι ίδιοι ή κάποιος από το περιβάλλον τους από κατάθλιψη.

«Η κατάθλιψη είναι μια κατάσταση που αφορά τόσο εμάς όσο και τους ανθρώπους γύρω μας», λέει. Γιατί μπορεί εσύ να μην έχεις έναν μαύρο σκύλο αλλά ίσως γνωρίζεις κάποιον που έχει. Και ίσως μπορείς να βοηθήσεις.

''Είχα έναν μαύρο σκύλο,το όνομά του ήταν κατάθλιψη.Οποτε εμφανιζόταν ο σκύλος,η ζωή έμοιαζε άδεια και επιβραδύνονταν.Μπορούσε να με εκπλήσσει με μία επίσκεψη,χωρίς προφανή λόγο.

Ο μαύρος σκύλος μ'έκανε να μοιάζω μεγαλύτερος απ'ότι ήμουν.

Οταν οι υπόλοιποι άνθρωποι έμοιαζαν να απολαμβάνουν τη ζωή τους,εγώ μπορούσα να τους βλέπω μόνο μέσα από τον μαύρο σκύλο.

Οι δραστηριότητες που κάποτε μου έδιναν ευχαρίστηση ,ξαφνικά σταμάτησαν.

Του άρεσε να καταστρέφει την όρεξή μου.Μου ροκάνιζε την μνήμη μου και την ικανότητά μου να συγκεντρωθώ.

Πώς να δώσουμε αυτοεκτίμηση στα παιδιά

Aπάντηση : Με το να αποδεχτεί ο γονιός τα παιδιά έτσι όπως είναι, με σκοπό να μάθουν τα παιδιά να αποδέχονται τον εαυτό τους. Δηλαδή όταν ο γονέας αγαπάει το παιδί χωρίς να ζητάει από το παιδί να αλλάξει τον εαυτό του.

Ο γονέας δηλαδή να αγαπάει το παιδί γιατί είναι αυτό, όπως λέει και το τραγούδι “σ'αγαπώ γιατί είσαι εσύ”.

Αν για τον γονέα είναι δύσκολο να αποδεχτεί το παιδί; Αυτό συμβαίνει όταν ο γονέας δυσκολεύεται ο ίδιος να αποδεχτεί τον ίδιο του τον εαυτό γιατί ένιωθε και ο ίδιος πως δεν ήταν αποδεκτός από σημαντικά πρόσωπα της ζωής του.

Τι σχέση έχει η αποδοχή και η αγάπη του γονέα με την αυτοεκτίμηση; Ο γονέας είναι ο πρώτος άνθρωπος που οριοθετεί την σχέση του παιδιού με αυτόν και κατ'επέκταση οριοθετεί τον εαυτό του παιδιού από πολύ μικρή ηλικία.

Η οριοθέτηση αυτή θα δώσει τον πρώτο και σημαντικότερο αυτο-προσδιορισμό της ζωής του στο παιδί σε σχέση με τον γονέα και τι ζητάει ο γονέας από αυτό γιατί ο γονέας είναι που βάζει τα όρια. Αυτή η σχέση γίνεται το καλούπι πάνω στο οποίο βασίζεται η σχέση του παιδιού με τον εαυτό του, με τον κόσμο, με τις αξίες, κάτι που το ακολουθεί και σαν ενήλικας.

Το κρυφό μήνυμα της κάθε ασθένειας

Τι γίνονται τα συναισθήματα που καταπνίγουμε ;

Πού πηγαίνουν οι ανάγκες μας που καταπιέζουμε;

Τι συμβαίνει στα θέλω μας που δεν τολμάμε να εκφράσουμε;

Η απάντηση είναι κοινή: βυθίζονται στα βάθη του είναι μας, στις αποθήκες του ψυχισμού μας. Όταν αυτές οι αποθήκες γεμίσουν ασφυκτικά τότε τα καταπιεσμένα συναισθήματα, ανάγκες και επιθυμίες μας σπάνε τις πόρτες αυτών των αποθηκών και ξεχύνονται είτε στην ψυχολογική μας κατάσταση είτε στο σώμα μας περιέχοντας ένα κρυφό μήνυμα.

Θυμάστε τότε που σας είχαν πιάσει νευρικά γέλια και που με κόπο καταφέρατε να τα καταπνίξετε πριν σας αντιληφθεί εκείνος που δεν έπρεπε; Μπορείτε να ανακαλέσετε στη μνήμη σας τις φορές που είχατε κατακλυστεί από πανικό και που μόλις μπορέσατε να κρατήσετε την ψυχραιμία σας και να συγκρατήσετε τις κραυγές σας; Κι εκείνες τις στιγμές που το κλάμα σας ανέβηκε σαν κόμπος στο λαιμό αλλά καταφέρατε να καταπιείτε τα δάκρυά σας ή τις διαμαρτυρίες σας;

 Όλοι έχουμε παρόμοιες στιγμές να θυμηθούμε. Τι έγιναν όμως τα ξεσπάσματα γέλιου που συγκρατήθηκαν, τα δάκρυα που δεν κύλησαν , οι κραυγές που δεν ακούστηκαν; Κι αν το προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο, τι να έγιναν άραγε οι βρισιές που δεν ξεστομίστηκαν, οι πόθοι που δεν εκφράστηκαν , τα παράπονα που δεν ειπώθηκαν; Χάθηκαν;

Για την ψυχολογία η απάντηση είναι ένα στρογγυλό όχι. Η φυσική σπεύδει να συνηγορήσει επισημαίνοντας πως τίποτα μα τίποτα δεν χάνεται στη φύση κι άσχετα αν εμείς το ονομάζουμε δάκρυ, γέλιο , σκέψη ή επιθυμία , φως, θερμότητα ή ηλεκτρομαγνητισμό όλα μπορούν να θεωρηθούν ενέργεια. Και η ενέργεια ποτέ δεν χάνεται. Μπορεί όμως να μεταλλαχθεί.

 Κάπως έτσι ξεκίνησαν οι μεγάλες ανακαλύψεις της ψυχοσωματικής ιατρικής που επιβεβαιώνει πως συναισθήματα, ανάγκες και επιθυμίες που συγκρούονται μέσα μας ή δεν βρίσκουν τρόπο να ικανοποιηθούν γίνονται τελικά οι μυστικοί συνωμότες που μαζί με τους διάφορους νοσογόνους παράγοντες καταβάλουν το αμυντικό μας σύστημα. Αν και για μακρύ διάστημα η συντηρητική και υλιστική πτέρυγα των επιστημόνων αρνούνταν να δεχθεί την άμεση σχέση όλων των ασθενειών με την ψυχική μας κατάσταση , η πανάρχαια εμπειρική γνώση των λαών δεν έτρεφε καμιά αμφιβολία για τη σχέση της λύπης με την ασθένεια.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗ.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.

Γουορις Ντίρι: Το λουλούδι της ερήμου

«Πήγαμε σε μια απομακρυσμένη περιοχή, ανάμεσα σε θάμνους. Η μητέρα μου κάθισε σε ένα βράχο και μου έδωσε να δαγκώσω μια ρίζα δέντρου. Η τσιγγάνα έχωσε τα δάχτυλά της σ’ ένα ταγάρι που φορούσε κι έβγαλε μια σπασμένη λεπίδα ξυραφιού. 

Έφτυσε πάνω της και την σκούπισε στη ποδιά της. Αφού την καθάρισε, μου έδεσε τα μάτια με ένα μαντήλι για να μη βλέπω. Το επόμενο πράγμα που ένοιωσα ήταν να κόβουν τη σάρκα μου.. Άκουσα τον πνιχτό ήχο της λεπίδας που πριόνιζε πέρα-δώθε το δέρμα μου. Τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν και να τραντάζομαι ανεξέλεγκτα. Προσευχήθηκα να τελειώσει γρήγορα. Κι έτσι έγινε, γιατί λιποθύμησα».

Η Γουόρις Ντίρι περιγράφει έντονα στην αυτοβιογραφία της τον τρόπο που της έγινε η κλειτοριδεκτομή. Μόλις στα πέντε της χρόνια, ακρωτηρίασαν τα γεννητικά της όργανα, ακολουθώντας ένα από τα έθιμα της σομαλικής φυλής που επιτρέπει μόνο σε γυναίκες που το έχουν κάνει να παντρεύονται.

Της έραψαν το αιδοίο με τσουκνίδες αφήνοντας τρύπα μεγέθους κεφαλιού καρφίτσας μόνο για τις καθημερινές της ανάγκες. Όπως έχει πει και η ίδια, πολλές φορές ήταν δύσκολο να ουρήσει και ακόμα πιο δύσκολο όταν είχε έμμηνο ρύση.

Μονογονεϊκή οικογένεια

Τα στερεότυπα είναι ένα από τα πιο διαχρονικά κομμάτια της ψυχολογίας και οι ερευνητές έχουν μελετήσει όλα τα είδη των στερεότυπων και των ανθρώπινων ομάδων που τα ενστερνίζονται. Μέχρι στιγμής όμως δεν υπάρχουν μελέτες σχετικά με την επίδραση που έχουν τα στερεότυπα στα παιδιά των μονογονεϊκών οικογενειών αλλά οι εμπειρίες που βιώνουν είναι παρόμοιες με των ανθρώπων που έχουν στιγματιστεί και μελετηθεί. Το πατρονάρισμα, πληγώνει τους ανθρώπους, ειδικά τα παιδιά. Μελέτες έχουν δείξει ότι ο άνθρωπος που στιγματίζεται, εμφανίζει μεγαλύτερο άγχος και ανασφάλεια και λιγότερη δύναμη αλλά και ελευθερία να εκφραστεί.

Τα στερεότυπα είναι φυσικά, άδικα. Ακόμη και σε περιπτώσεις όπου τα αρνητικά στερεότυπα, έχουν δόσεις αλήθειας, δεν ισχύουν πάντα για όλους και κάτω από όλες τις συνθήκες. Ειδικά σε ό,τι αφορά τις επικρίσεις εναντίον των παιδιών των μονογονεϊκών οικογενειών, τα στερεότυπα ισχύουν σε μια πολύ μικρή μειοψηφία των περιπτώσεων. Αυτά που πιστεύουν οι άνθρωποι για τη πλειοψηφία των παιδιών των μονογονεϊκών οικογενειών είναι συνήθως, εντελώς λάθος.

Πώς να κουρέψεις το χρέος σου σε καταναλωτικά και πιστωτικές

Badbanks, στην καρδιά των… goodbanks, φτιάχνουν οι τράπεζες. Στην Τράπεζα της Ελλάδας, κοινοποιήθηκαν αργά την Παρασκευή τα σχέδια για τη δημιουργία ειδικών διευθύνσεων που θα ρυθμίζουν τα κόκκινα δάνεια. Στο πλαίσιο των ρυθμίσεων, θα προωθηθεί και το «κούρεμα» οφειλών από καταναλωτικά και πιστωτικές ανάλογα όμως με το προφίλ του κάθε πελάτη

Της Έφης Καραγεώργου.

Τα σχέδια τους για την δημιουργία των διευθύνσεων που θα ρυθμίζουν τα «κόκκινα» δάνεια και σε ορισμένες περιπτώσεις θα προχωρούν και σε «κούρεμα» οφειλών, κατέθεσαν στην Τράπεζα της Ελλάδος οι τέσσερις συστημικές τράπεζες Εθνική, Πειραιώς, Alphaκαι Eurobank. Και περιμένουν το «πράσινο φως» από τις αρμόδιες αρχές για να αρχίσουν τις ρυθμίσεις, που θα είναι «κομμένες» στα μέτρα και στα εισοδήματα του κάθε πελάτη.

Σύμφωνα δε με πληροφορίες, ανάμεσα στις προτάσεις που διατυπώνουν είναι και το «κούρεμα» οφειλών από καταναλωτικά δάνεια και πιστωτικές κάρτες. Στις κατηγορίες αυτές από τον ανατοκισμό και τους τόκους υπερημερίας (λόγω και των ιδιαίτερα υψηλών επιτοκίων) οι οφειλές έχουν διογκωθεί σημαντικά. Δηλαδή οι τόκοι κεφαλαιοποιούνται λόγω καθυστέρησης στην πληρωμή των δόσεων. Προτείνουν λοιπόν «ψαλίδισμα» της συνολικής οφειλής κατά 25% με 30%.

Φοβίες και πως να τις καταπολεμήσουμε...

Όλοι μας -άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο- κρύβουμε μέσα μας φόβους, ανασφάλειες ή ακόμα και έμμονες ιδέες. Κάθε άνθρωπος τρέμει και γονατίζει με το ενδεχόμενο ενός διαφορετικού συμβάντος και ίσως η φοβία του ενός για τον άλλο να είναι ασήμαντη και αντιστρόφως. Όλοι, όμως, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι καμία φοβία και καμία εμμονή δεν είναι ακατανίκητες. Όλοι οι φόβοι και όλες οι ανασφάλειες αντιμετωπίζονται αν υπάρχει θέληση πρώτα από όλα και ύστερα επιμονή και υπομονή.

 Το παν είναι να συνειδητοποιήσουμε τι είναι αυτό που μας φοβίζει- αγχώνει και κάνει τον οργανισμό μας να αντιδρά τόσο έντονα και κυρίως να αποδεχτούμε τον ίδιο το φόβο μας και να μην τον αποφεύγουμε. Δεν πρέπει να αρνούμαστε τους φόβους και τις αδυναμίες μας αν θέλουμε να τα νικήσουμε, αλλά αντίθετα πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί τους και στη συνέχεια να ψάξουμε να βρούμε το σωστό τρόπο αντιμετώπισης ώστε να καταφέρουμε να τα ξεπεράσουμε. Τις περισσότερες φορές η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η κατά μέτωπο επίθεση.

Με πιο απλά λόγια, η καλύτερη λύση είναι να κοιτάξουμε το φόβο κατάματα, να έρθουμε αντιμέτωποι με τις φοβίες και τις ανασφάλειές μας και να τις καταπολεμήσουμε με δύναμη και βαθιές ανάσες ώστε να φτάσουμε στο σημείο να τις αφήσουμε για πάντα πίσω μας.

Κατάθλιψη και μελαγχολία. Πώς τα διαχωρίζουμε.

Ένα απο τα πιο συχνά λάθη που κάνουμε όταν δεν αισθανόμαστε καλά και η διάθεσή μας είναι πεσμένη, είναι να θεωρούμε πως έχουμε κατάθλιψη.

 Η καθημερινότητα, τα προβλήματα, η οικονομική κρίση, το άγχος κ.α έχουν αυξήσει τα ποσοστά κατάθλιψης αλλά και μελαγχολίας στην Ελλάδα. Όμως, πόσο σωστή είναι αυτή η προσωπική διάγνωση?

Για να διαγνώσουμε την κατάθλιψη θα πρέπει να πληρούνται 4 ή παραπάνω συμπτώματα, για διάστημα άνω των 2 μηνών.

Τα κριτήρια για την διάγνωση ειναι:

12 σκληρές αλήθειες που θα σε βοηθήσουν να ωριμάσεις

Καθώς κοιτάς πίσω στη ζωή σου, θα συνειδητοποιήσεις ότι πολλές φορές όταν νόμιζες ότι είχες χάσει κάτι καλό, στην πραγματικότητα κατευθυνόσουν προς κάτι καλύτερο. Δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα.

Μερικές φορές πρέπει απλά να χαλαρώσεις και να έχεις πίστη ότι τα πράγματα θα πάνε καλά. 

Πήγαινε σιγά-σιγά και άσε τη ζωή να κυλήσει. Επειδή, μερικές φορές, οι αλήθειες που δεν μπορείς να αλλάξεις, καταλήγουν να αλλάζουν αυτές εσένα και να σε βοηθάνε να ωριμάσεις.

Διάβασε παρακάτω δώδεκα τέτοιες αλήθειες…

1. Όλα είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Είναι τρελό πως καταλήγεις πάντα εκεί που προορίζεσαι να είσαι – πως, ακόμα και οι πιο τραγικές και αγχωτικές καταστάσεις τελικά σε διδάσκουν σημαντικά μαθήματα που ποτέ δεν είχες ονειρευτεί ότι θα είχες την ευκαιρία να μάθεις. Να θυμάσαι, πολλές φορές, όταν τα πράγματα καταρρέουν, στην πραγματικότητα βρίσκουν επιτέλους τη θέση τους.

Αβέβαιο το μέλλον της Media Markt στην Ελλάδα

Σε δύο στρατόπεδα έχει χωριστεί η διοίκηση της πολυεθνικής Media Markt- ελέω οικονομικής κρίσης- αναφορικά με το μέλλον της εταιρίας. Η μια πλευρά τονίζει επιτακτικά ότι πρέπει να κλείσουν τα καταστήματα της αλυσίδας και να διαχειρίζονται όλο το εμπόρευμα μόνο μέσω internet, ενώ η άλλη πλευρά ισχυρίζεται ότι …» κρίση είναι και θα περάσει» και δεν πρέπει να χάσει η εταιρεία το μερίδιο αγοράς που έχει κατακτήσει ανά τον κόσμο στα ηλεκτρικά-ηλεκτρονικά είδη.

Σύμφωνα με πληροφορίες από τη Γερμανία, οι λογομαχίες ξεκίνησαν με την εξαγορά της εταιρείας Redcoon, η οποία κινείται αποκλειστικά στον χώρο των ιντερνετικών πωλήσεων με επιχειρηματικά παρακλάδια σε Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία, Γαλλία, Πορτογαλία, Ιταλία, Δανία και Βέλγιο. Όπως τονίζουν οι ίδιες πηγές, εξαιτίας της συγκεκριμένης αγοράς, «πάγωσε» η ανάπτυξη του δικτύου της Media Markt στη Γερμανία.

Πρόσκληση αθρογράφων

Όσοι φίλοι θέλουν και μπορούν να αρθρογραφήσουν τους δίνεται η δυνατότητα να εκθέσουν τις απόψεις τους στο παρόν Blog. Θα μπορούν να αποστέλλουν τα άρθρα τους στο e-mail που αναφέρεται κατωτέρω και εφ' όσον πληρούν τις προϋποθέσεις, θα αναρτώνται εντός 48 ωρών.

• Δεν θα πρέπει να είναι αντίγραφα άλλων συγγραφέων ή αναδημοσιεύσεις. 
• Δεν θα πρέπει να έχουν προσβλητικό περιεχόμενο.
• Θα πρέπει να αναφέρονται σε γενικού ενδιαφέροντος θέματα.

Θα δημιουργηθεί για τους φίλους με τακτική αρθρογραφία προσωπική σελίδα με την φωτογραφία τους και  παραπομπή στον δικό τους ιστότοπο, εφ' όσον το επιθυμούν.

• Διεύθυνση αποστολής E-mail    geopolitis10@gmail.com

Χαμηλή αυτοεκτίμηση: Από που πηγάζει και πως να την αλλάξετε

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς γίνεται πολύ όμορφες κοπέλες να νιώθουν άσχημες, άτομα περιστοιχισμένα από φίλους και οικογένεια να θεωρούν ότι κανείς δεν τους νοιάζεται ή άνθρωποι που προσφέρουν συνεχώς στους γύρω τους να αισθάνονται ανίκανοι;

 Η απάντηση είναι: χαμηλή αυτοεκτίμηση. Η αυτοεκτίμησή μας, αυτό δηλαδή που αισθανόμαστε και πιστεύουμε για τον εαυτό μας, επηρεάζει καθοριστικά όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.

Σχολική επίδοση, επαγγελματικές επιλογές, φιλοδοξίες, κοινωνική συμπεριφορά, διαπροσωπικές σχέσεις, ψυχική ισορροπία, φαίνεται να βρίσκονται σε άμεση συνάρτηση με αυτή την «προσωπική μας εκτίμηση αυτοαξίας».

Και ενώ όλοι μας καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό είναι να πιστεύει κανείς στον εαυτό του, το ερώτημα είναι γιατί κάποιοι άνθρωποι έχουν εμπιστοσύνη στις ικανότητές τους, ενώ κάποιοι άλλοι, ακόμα και με φαινομενικά περισσότερα προσόντα, αμφιβάλλουν συνεχώς για τον εαυτό τους; 

Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι γιατί η αυτοεκτίμηση είναι κάτι που μαθαίνεται. Κανείς δε γεννιέται έχοντας κάποια εικόνα του εαυτού του. Άλλωστε τους πρώτους μήνες της ζωής μας, ως βρέφη, δεν είμαστε καν σε θέση να διακρίνουμε τον εαυτό μας από τους άλλους (μητέρα και βρέφος γίνονται αντιληπτά ως ενιαίο σύνολο). Η εικόνα του εαυτού προκύπτει σταδιακά, καθώς το άτομο μεγαλώνει, μέσα από τις εμπειρίες του και κυρίως μέσα από τη σχέση του με τους «Σημαντικούς Άλλους».

Οι τρόποι με τους οποίους ο εγκέφαλός μας διαστρεβλώνει την πραγματικότητα.

Η γνώση που συγκεντρώνουμε από τις επιστημονικές μελέτες εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πως ερμηνεύουμε τα στοιχεία.

Οι ερμηνείες, όμως, υπακούν στους ίδιους κανόνες που διέπουν τις αντιλήψεις μας για την πραγματικότητα. Είναι γεμάτες παραδοχές, γενικεύσεις, παραλείψεις και λάθη.

Στις κοινωνικές επιστήμες, αυτά τα λάθη αποκαλούνται γνωστικές προκαταλήψεις. Αυτές οι προκαταλήψεις είναι ενσωματωμένες τόσο στους αντιληπτικούς και τους συναισθηματικούς μηχανισμούς του εγκεφάλου όσο και στους γνωστικούς.

Πότε σας παίρνουν το σπίτι και πώς να το γλυτώσετε

Δεδομένη θεωρείται πλέον η απελευθέρωση των πλειστηριασμών από την 1/1 του 2014, αφού σύμφωνα με τα όσα συμφωνήθηκαν στην συνάντηση της κυβέρνησης με την τρόικα και οι δύο πλευρές φαίνεται να πήραν αυτό που ήθελαν.

Η ελληνική πλευρά κατάφερε να αποφύγει την «οριζόντια» απελευθέρωση, αφού οι ευπαθείς ομάδες ενδέχεται να την γλυτώσουν υπό προϋποθέσεις και η τρόικα πήρε αυτό για το οποίο αρχικά πίεζε. Να βγει στο σφυρί και η πρώτη κατοικία για όσους έχουν και δεν πληρώνουν. To τελικό σχέδιο για την απελευθέρωση των πλειστηριασμών, αναμένεται να ολοκληρωθεί σύντομα, καθώς όπως τόνιζαν κυβερνητικά στελέχη στο «fpress», «οι πολίτες θα πρέπει να μάθουν άμεσα τι μέλλει γενέσθαι για να λάβουν τα μέτρα τους. Όταν το μέτρο προστασίας ισχύει έως τις 31 Δεκεμβρίου, δεν μπορείς να τους ενημερώσεις τον Γενάρη.»

Όλα τα «κόκκινα δάνεια» στο κάδρο

Πάντως στις προηγούμενες συναντήσεις των δύο πλευρών είχε συμφωνηθεί παράλληλα με το πλαίσιο που θα διέπει τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας από τις αρχές του 2014, να βρεθεί μια νέα φόρμουλα ρύθμισης των κόκκινων δανείων συνολικότερα. Επιχειρηματικά, καταναλωτικά, στεγαστικά και όλων των άλλων κατηγοριών, τα οποία βρίσκονται σε σημαντική καθυστέρηση.

Το μεταλλασσόμενο άτομο

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Τα αισθήματα στεγνώνουν, οι σκέψεις αποστεώνονται και το νόημα τους το πρωταρχικό εξατμίζεται. Μπαίνουμε σε μια μεταφυσική διάσταση εξαΰλωσης όπου ο άνθρωπος ο σημερινός με τη σημερινή μορφή θα πρέπει να μετασχηματιστεί χάρη των νέων αναγκών που προκύπτουν. Θα πρέπει να επινοηθεί μια νέα στέγη, άγνωστο πού και ποιας μορφής, εφ' όσον η παλιά καταποντίζεται λίγο-λίγο. 

Να εφευρεθεί ένας άλλος τρόπος σίτισης, ίσως συλλογικός είτε σε μορφή σκόνης ή χαπιού, ένας νεωτεριστικός τρόπος ικανοποίησης της δίψας και νέες μορφές ένδυσης, απαλλαγμένες απ’ την αναγκαιότητα της πλύσης. 

Η μόρφωση; 

Σε ρομποτικούς ρυθμούς που να ανταποκρίνεται μόνο στις καθορισμένες ανάγκες λειτουργικής ενός ατόμου μεταλλασσόμενου σε μορφή πρωτεϊκή, που απλά θα είναι διεκπεραιωτής βασικών λειτουργιών, υποταγμένου σε ένα σύστημα εξυπηρέτησης άλλων όντων, άλλης κλάσης. 

Φάση ενδοσκόπησης

Kάλμα ο καιρός, ξεγελά και γλυκαίνει κάθε ανθρώπινη μορφή που αρχίζει πονηρό παιχνίδι κάθε πρωί με τον Nοεμβριάτικο ήλιο. Tο λίγο νωχελικό, τον αρκετά απύρετο και με μια ατονία που χάνεται μόνο κάπου κοντά στη μέση της μέρας. Όλοι κάθε μέρα υπερθεματίζουν για την κυρίαρχη επικράτησή του στον ουρανό και στοιχηματίζουν ξορκίζοντας το κρύο, που δεν θέλουν να ενσκήψει τώρα και ίσως για πάντα, για τους γνωστούς και μόνο λόγους που αφορούν τη θέρμανσή του. Φόβοι, φοβίες, φοβέρες δυναστεύουν πια τη ζωή μας και στοιχειώνουν το σήμερα κι ό, τι αυτό μας επιφυλάσσει. Πλήθυναν τα μη, τα δεν,  τα όνειρα έγιναν άτολμα, τα αισθήματα άνευρα, οι κουβέντες αποχρωματιστήκαν. Όμορφες συνήθειες εγκαταλείφτηκαν, τα χαμόγελα  επιλεκτικά περιορίστηκαν, η ευρηματικότητα είναι η ικανότητα που κατ’ εξοχήν  αναδείχτηκε. Η αυτάρκεια κοντεύει να μας κατατάξει στους Λάκωνες, όλοι στοιχιζόμαστε στο τούνελ της αναμονής, όπου εκεί, κανείς δεν ξέρει στα σίγουρα τι περιμένει ή τι τον περιμένει. Να είναι η περαιτέρω συρρίκνωση των εσόδων, η οριστική απόλυση από την εργασία, ο πολλαπλασιασμός της ανεργίας σε περισσότερα μέλη στην οικογένεια, οι δυσανάλογες αυξήσεις εξόδων, τα απρόοπτα συμβάντα, οι νέοι φόροι εκτός απ τα στανταράκια χαράτσια  ή και ή βαθύτερη μαυρίλα, η μαύρη προπαγάνδα, η τρομοκρατία, οι προβοκάτσιες, οι δολοφονίες, οι στηριζόμενες στη ρητορική των δυο άκρων με το αντίστοιχο  τρομολαγνικό  περιτύλιγμα  τι; 

Καλό μήνα

Πόσο με φάρσα μοιάζει μια τέτοια ευχή σ αυτή τη χώρα, που την επόμενη  στιγμή, βάφεται με το αίμα  δυο νέων  ανθρώπων και στη συνέχεια αρχίζει ένας κυκεώνας ενημέρωσης-παραπληροφόρησης, με σκοπό να πέσει άπλετο φως-απόλυτη συσκότιση, σε δράστες κι αιτίες. Παρουσιάζεται μια τεράστια γκάμα αναλύσεων εξειδίκευσης – αποπροσανατολισμού, όπου με περισσή  σπουδή στρέφεται το δάχτυλο στο κλαδί και χάνεται το πεδίο δράσεων που λαμβάνει χώρα στο δάσος, σε ένα δάσος όπου το παιχνίδι είναι άγρια πολεμικό κι ερίζουν, από μικρές φατρίες των μαχαλάδων και φτωχομπινέδες  δευτεροκλασάτοι, μέχρι κλιμάκια παραεμπόρων, συστημικά παράσιτα, κονδυλοφόροι υποστηρικτές ενός ξεχαρβαλωμένου πολιτικού συστήματος, στοιχεία  παρακρατικά, παραοργανώσεις που οδήγησαν και οδηγούν τη χώρα σε μια πλήρη αποσύνθεση κι αστείους πολιτικούς όπου ο πισινός τους  κόλλησε με την πολυθρόνα…  Όλοι αυτοί δίνουν την υπέρτατη προσωπική τους μάχη να τη διατηρήσουν, στέλνοντας ένα λαό και μια μοναδική χώρα στο διάολο. 

Καλό Νοέμβρη μήνα

Κάποτε πλησίαζε ο Οκτώβρης και υποστέλλαμε σιγά–σιγά  ό,τι καλοκαίρι μας θύμιζε γιατί μας είχε κουράσει τάχα και θέλαμε καινούριες αλλαξιές, καινούριες κουβέντες να ανοίγουμε περί θέρμανσης και χαλιών, με μια θαλπωρή, που ερχόταν κατευθείαν απ τα εσώψυχα μας. Ήταν κι η επέτειος της 28ης που έκλεινε πάντα τη σεζόν ηρωικά, με προσδοκία για μια ηλιόλουστη μέρα, κατά την όποια θα ανέβαινε το φρόνημα και η περηφάνια στα γαλανά ουράνια, παίρνοντας μαζί την τελευταία καλοκαιρινή πινελιά κομψότητας της Ελληνίδας, καταγράφοντας άλλη μια επέτειο στην ιστορία… 

Άλλαξαν τα πράγματα... και οι παρελάσεις πια, διαφυλάσσονται ως κόρη οφθαλμού από τους πολίτες που εύσχημα εξορίστηκαν, γιατί είναι πλέον ζωντανό θέαμα πρώτης προβολής, για κάποιους κυρίους που επιμένουν να θέλουν να λένε πως μας κυβερνούν και πως πρέπει να καταλαμβάνουν αυτοδικαίως τη θέση τη λεγόμενη των "επισήμων".

Τα βράδια

Τα κρύα φοβισμένα μοναχικά βράδια, κοιτάς το ταβάνι, τούς τοίχους, το ρολόι και οι ώρες δεν περνούν... Σκέφτεσαι, άραγε μήπως έχεις και κάτι σημαντικό να σκεφτείς? Κι ενώ, όταν σου ‘ρχεται στο νου η πόλη με τα πολύχρωμα φώτα, η καρδιά σου φτερουγίζει, δεν τόλμησες ποτέ να χωθείς στην αγκαλιά της. Ζηλεύεις όσους ζουν εκεί έξω… καπνοί από τσιγάρα, ιδρωμένα σώματα, βραχνές φωνές, γέλια, υποσχέσεις. 

Θα ‘θελες να ‘σαι παρών εκεί έξω αλλά απέχεις, θύμα μιας ηθικής που σου ‘’φορέσανε’’ με το ζόρι.... Δεν αντέδρασες ποτέ, γιατί δεν άντεξες την απόρριψη από τους δήθεν αγίους που πλαισιώνουν την κορνίζα της ζωής σου. Κλαις για την χαμένη σου ζωή πίσω από τα σφαλιστά παράθυρα. Κλαις για τις γκρίζες μέρες που άδικα κούρασες το κορμί σου, δεξιά–αριστερά, μέσα στην ανιαρή καθημερινότητα του ‘’καθώς πρέπει.’’ Γι’ αλλού ήταν τα βήματα σου, μα δεν μπόρεσες. Η ελευθερία δεν χαρίζεται κατακτιέται, κι εσύ δεν τόλμησες. Δεν τόλμησες να αλλάξεις την ρότα της ζωής σου. Έδυσε ο ήλιος, χάνεται σιγά-σιγά. Χάνεται κι η ζωή σου...

Συντάκτης: Ιωάννα Κουκάκη

Photo credit: <a href="http://www.flickr.com/photos/polvero/3517939540/">Dustin Diaz</a> / <a href="http://foter.com/re/57cbec">Foter.com</a> / <a href="http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/2.0/">CC BY-NC-ND</a>

Ανύπαρκτη αυτονομία

Ήταν μεγάλη η πραμάτεια που μαζεύτηκε τόσο καιρό στα σπίτια και οι αποθήκες μας πια, στένευαν... έξω, στους δρόμους, δεν περίσσευε χώρος για περπατήματα, παρά μόνο με όχημα ήταν το μόνο λογικό πια, να ταξιδέψεις ...λίγοι ήταν αυτοί που ήταν η εξαίρεση και το πάλευαν ακόμη...περικοκλάδες ο πλούτος άπλωνε, που κόντευε να μας πνίξει καθώς κανείς δεν έβαζε στο μυαλό του, το αραίωμα τους...δώρα πηγαινοέρχονταν τεράστια στις γιορτές πολύχρωμα, με μικρό έως ασήμαντο περιεχόμενο, όλα για την εντύπωση... αυτή ήταν άλλωστε που μετρούσε ως αξία...κοινότυπες κουβέντες κυριαρχούσαν, ανακυκλώσιμες, που αναλύονταν μέχρις εσχάτων χάνοντας το νόημα, με κουδουνίσματα ασύγχρονα και άρρυθμα... πνιγμένοι λαρυγγισμοί βγαλμένοι από κοπαδιαστές ομοιομορφίες, όδευαν σε αδιέξοδο μονόδρομο, ανυποψίαστα κατευθυνόμενοι... Ο αέρας έχανε τα φυσικά χαρακτηριστικά του καθώς διοχετεύονταν με τέμπο και ελεγχόμενα το αναγκαίο ποσοστό μέθης ...κανείς δεν ήθελε τη χειραγώγηση, απολαμβάνοντας την υπέρτατη δημοκρατία ...κι ο καθένας λειτουργούσε ελεύθερα μέσα σ' ένα σώμα ανύπαρκτης αυτονομίας...

Τσαρλς Μπουκόφσκι

Όχι δεν είναι η ιδέα. Είναι μια πράξη που αποκτά το κάτι της μέσα από την αυθεντία του ακεραίου, του αγνού και του πηγαίου. Δεν είναι τυχαίο που κάποιοι ακολουθούνται από πολλούς χωρίς να κάνουν τίποτα το ιδιαίτερο. Τίποτα δεν βρίσκεται κατά τύχη σε εκείνους που ενώ διώχνουν, μαζεύουν κι ενώ δεν θέλουν να είναι όμορφοι, γίνονται με ένα τρόπο μαγικό μέσα από νέες οπτικές. Ίσως εκείνη η απροσδιόριστη τρέλα που ουρλιάζει ζωή να μαγνητίζει. Ίσως, το ανένταχτο προφίλ και η νότα του χύμα, να καραδοκεί στήνοντας παγίδες σε όλους τους δεκτικούς. Τελικά τίποτα. Το αυθεντικό δεν αντιγράφεται κι αν αντιγραφεί μια παρωδία θα είναι, άξια να καλύπτει κάποιο καλάθι στον πάτο του, από την ώρα της αποκάλυψης μέχρι τον οριστικό χαμό. Ο καπνός του εθισμένου στο κάπνισμα είναι αλλιώτικος από εκείνου του περιστασιακού καπνιστή κι ο πόνος του πονεμένου και πάλι αλλιώτικος είναι. Περισσότερο αυθεντικός, μιας και σχηματίζεται ολοκάθαρος στο νεύμα της ρυτίδας που αποκτά από συνήθεια το βάθος του χαρακιού. 

Λίγοι από τέτοιους μας απόμειναν κι όλοι χωρίς τίτλους, σκέτοι περιφέρονται πότε με ένα μπουκάλι και μια δίψα και άλλοτε με ένα τσιγάρο που φθίνει από το βάρος της ''απλής'' φιλοσοφίας που άξαφνα γίνεται πλούσια από το πουθενά, γιατί έτσι συμβαίνει και έτσι θα γίνεται πάντα.

Ο Τσάρλς έφυγε γεμάτος ζωή...

Συντάκτης: Γιώργος Πολίτης

politisg.blogspot.gr 

Άσε με...

Άσε με ελεύθερα οι πόροι των χεριών μου να στομώσουν απ τα χρώματα, που τρελαίνουν κάθε ψυχή που παραδίνεται στο ανακάτεμά τους. Το ρούχο μου κατάλληλο πιτσιλώντας το, θα είμαι σωστό έργο τέχνης που μόνος μου φιλοτέχνησα χωρίς να νοιάζομαι αν θα χαρεί ποτέ κανείς,  σαν με ανακαλύψει, ..,κυλιέμαι στα κριτσανιστά φύλλα που τελειωμένα έπεσαν πια χαμηλά και με το καβαλέτο στρωμένο ταπί, κάνω τις υπερβάσεις μου ανυπάκουα σε πρωτόγνωρους σχεδιασμούς, η ελευθερία μου ακόμη ευτυχώς θα μείνει έξω από κάδρα και κορνίζες ...δεν θα βιαστώ να μεγαλώσω ...η παιδικότητα ακόμη επιτρέπεται!

Συντάκτης: Φωτεινή Ψιρολιόλιου 

Photo

credit:<ahref="http://foter.com/re/1209ef">Foter.com</a>/<a href="http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/">CC BY-SA</a>

Η αίσθηση του οριζόντιου

Είναι αυτή η αίσθηση του οριζόντιου που κάποτε έσκιαζε, γιατί σε μια βουβαμάρα θανατερή παρέπεμπε το νου... αυτά άλλοτε. Πόσο γελιέσαι εαυτέ μου φορές-φορές!!! το "κάτι να γίνεται", πόσο πλασματικό και δήθεν φαντάζει… Η καθαρή αλήθεια της ομορφιάς μετριέται μόνο σαν την εγκαταλείψουν όλοι εκείνοι που δεν την εκτίμησαν. Αυθύπαρκτη ζει την αιωνιότητά της με ή χωρίς την πρόσκαιρη επισκεψιμότητα εφήμερων καταναλωτών. Η διαφορά με τους θαμώνες είναι αδρή παραμονή, εμμονή, πιστότητα, αδιαπραγμάτευτη λατρεία, χωρίς μεταπτωτικά σκαμπανεβάσματα και διερευνητικές περί των "θέλω" αμφιβολίες. Απλοί, δεδηλωμένοι θαυμαστές...

Συντάκτης: Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Photo credit: <a href="http://foter.com/re/f0fdf7">Foter.com</a> / <a href="http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.5/">CC BY-SA</a>

Ο μόσχος της νιότης

Κοίτα αν μπορείς τα παιδικά μάτια στο μέλλον, που ακόμη καθαρό κρατούν το βλέμμα. Άκου την ανάσα που λαχανιαστά, λαίμαργα ανεβοκατεβαίνει στο στέρνο τους, για μια αγωνιά που δεν διεκδίκησαν. Άνοιξε τα ρουθούνια σου να αναπνεύσεις το μόσχο που αναδίνει η νιότη τους, σκύψε και τα όνειρα τους δες, πώς σε πηχτό βούρκο τσαλαπατήθηκαν, ενώ τους είπαν πως νούφαρα θα ανθίσουν...

Κρύφτηκε η ανατολή για να έρθει γρηγορότερα το βράδυ, έγινε η φύση σκυθρωπή όταν άρχισε να φτωχαίνει απ’ του ανθρώπου τη χαρά, μαρμάρωσαν τα αισθήματα, σαν φάνηκε η ρομφαία του χαμού κι ο φόβος πια, παράλυσε το γύρο. 

Ποια προσωπεία τρομερά έχουν πάρει τη λαλιά σου άνθρωπε, τι ακαταλαβίστικες κραυγές, ηχούν από τα σιδερένια ράμφη αυτών των αλλόκοτων πτηνών, ποιοι είναι αυτοί οι επιδρομείς που κάνοντας κατάληψη φόρεσαν ρούχα που μοιάζαν στα δικά σου; Απρόσκλητοι μπήκαν σπίτι σου, παίρνοντας την πρωτιά στο τραπέζι και ύστερα την πιο ζεστή γωνιά του, σαν να περίσσευες εσύ ή σαν να ‘φτασε η ώρα, οι ρολόι για ν’ αλλάξουν...

Τι άγγιγμα να προσδοκάς και σε ποιανού χρόνου βάθος; Ποια λέξη μαγική στ’ αυτί,  από ποια χείλη για ν ακούσεις; Είσαι σε λήθαργο βαθύ, δεν βλέπεις και δεν νιώθεις, μα είναι τόσο βολική, αυτή η τόση αδράνεια, που σύρθηκε ένας λαός και μπήκε στην αφάνεια; Κανείς δεν θα ‘ρθει πια κοντά, παρά ένα φιλί απ’ τον ήλιο, σταγόνα απ’ το κύμα αλμυρή, φτάνει να σε δροσίσει κι ολοζώντανο ξανά, όρθιο να σ’ αναστήσει...

Συντάκτης: Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Photo credit: tarotastic / Foter / CC BY-NC

Oι κούκλες της ζωής

 Απίστευτο να σου χαμογελάει το μέλλον και εσύ για ανταπόδοση να το τσιμεντάρεις ολοζώντανο σε άθυρη τρώγλη. Πόση απάθεια να του χρεώσεις όταν το φάσκιωμα πήρε του γύψου φόρμα και ίσα κάτι σκιές για αυτονομίας πράξεις θεωρούνταν… Όλα τα πνεύματα το συντονισμό μιας όμοιας ζωής είχαν, που ζωντανή δεν θα την έλεγες. Γύρω οι κούκλες της ζωής στην ίδια γραμμή, βηματισμό αποκτούσαν και τα πρόσωπα με τον ίδιο τρόπο γελούσαν και μιλούσαν ...και τι να ‘λέγαν, όπου όλα, τη βαρεμάρα της επανάληψης κουβαλούσαν μα αυτό πια λίγη σημασία είχε. Οι κινήσεις ήταν απλές τα λόγια περιορισμένα, οι βαθύτερες σκέψεις ανομολόγητα ξορκισμένες, οι προβληματισμοί άφαντοι, πολύ λειτουργική για το μέλλον η περιφερόμενη κενότητα,  ντυμένη ωστόσο με εξαίσιες ενδύσεις. Το ταξίδι με την πλαστική διαφανή κάψουλα έφτασε στον προορισμό, προορισμός όμως δεν βρέθηκε, αστεία φάρσα στήθηκε με σκηνικά επιμελώς στημένα  από χρόνια. Αναμένεται η διανομή ρολών για το νέο έργο! Η υπόθεση; 
Συδιαμορφούμενη και διαδραστική...

Συντάκτης Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Photo credit: Immagina / Foter / CC BY-NC-SA

Αχρείαστα ασημικά

Και κάνεις πως ξεχνάς την ελευθερία σου λέγοντας θεωρίες, πως τάχα σου περίσσευε… 

Σφίγγεις πιο πολύ τη ζώνη, για να φανεί,  πού ξεχωρίζει η μέση... 

Ξοδεύεις τα ελάχιστα, μιλώντας για συνείδηση καταναλωτική, αυτή, που ποτέ δεν σ’ ένοιαξε ως τώρα και θυμάσαι ν’ αναπτύξεις εκείνη την οικολογική, ψάχνοντας  στα μπαούλα, αφόρετα παλιοπράματα που δεν πρόλαβες ν’ αδειάσεις. Πόσο υποτίμησες τον άνθρωπό σου δίπλα, καθώς ξέχασες τι πάει να πει κουβέντα...

Πόσο τους φίλους δεν εκτίμησες, καθώς σου στένευε πια, το δικό τους περιβάλλον... Πόσο μπροστά μπόρεσες και ξέφυγες, κερδίζοντας τη συντροφιά της μοναξιάς σου. Κόπος πολύς χρειάστηκε,  να βάλεις το ‘’εγώ’’ στο παλατάκι που τώρα φυλακή το λες, με πόσα "ναι" εξαγόρασες αχρείαστα ασημικά, για στόλισμα και μόνο, κρυσταλλικά φωτιστικά, για να ζηλέψει ο φίλος, συνήθειες ρηχές κι αταίριαστες για να είσαι μες το πνεύμα... Και το πνεύμα το αληθινό,  που έπρεπε να είχες; που ‘πρεπε να ‘ναι στα θέλω σου κοντά και τις οικείες συνήθειες; Το μέτρο; που θα απέφευγες τόσες ακροβασίες; Θα όριζες τους στόχους σου; Τρόπους θα χάραζες ζωής και φιλικούς σ’ αυτήν; Τίποτα δεν χάνεται ευτυχώς και η γη πάντα γυρίζει, άλλοι ανεβαίνουμε εδώ, να πάρουμε ιδέες, μετά σταματούμε κάπου αλλού, να αλλάξουμε  εικόνες... κι όταν γυρίσουμε εδώ, η ζύμωση αρχίζει, αφού ξανά απ’ την αρχή ο Έλληνας ξαναρχινά πάλι να κοσκινίζει...

Οι ευεργετηθέντες

Με  είπαν πανούργο Έλληνα, που Οδύσσειες μέσα μου κουβαλώ, μα την Ιθάκη δεν χάνω. Ανάδελφο μ’ είπαν αδελφό, που όμοιο του δεν βρήκε κανείς, όσο μακριά και αν πήγε. Απόγονο χαρισματικό, πολύτιμης γονιδιακής καταβολής, βγαλμένος απ’ του χρόνου την ομίχλη, άλλοι μ’ ονόμασαν. Πνεύμα διάφανο, απέθαντο, υψηλό, γεννήτορας φιλοσοφίας, επιστημών, ποίησης, τραγωδίας, αισθητικής, θεωρήθηκα…

Ήμουν το νάμα της ζωής για αιώνες πίσω τώρα, ναός αξιών, φορέας πολιτισμού, εμπνευστής και  δημιουργός κάτω από τον ολόλαμπρο ήλιο σε αυτόν τον υπέροχο ουρανό…

Σαν κοιτάζομαι...

Όχι δεν σκιάζομαι πια τις φοβέρες τις παλιές. Μεγάλωσα. Πιότερο φοβούμαι τώρα τους καθρέφτες και σ' αυτούς όχι την όψη μου που φθίνει, μα την ψυχή μου που αντιστέκεται...

Συντάκτης: Γιώργος Πολίτης

politisg.blogspot.gr

Για σένα...

Αγάπη μου έψαχνα να σε βρω από τότε που έμεινα ορφανό παιδί. Έψαχνα την αγκαλιά σου για να κρυφτώ μέσα. Έψαχνα τις παλάμες σου να μου κόψουν μια φέτα ζεστό ψωμί και τα μάτια σου έψαχνα, να με κοιτάξουν με τρυφερότητα όταν φοβόμουν. Σ’ έψαχνα αγάπη μου στο μπλε της θάλασσας και στο μωβ του ουρανού.... Σ’ έψαχνα όταν τελείωνε μια ταινία, μέσα στην αίθουσα του κινηματογράφου. Σ΄ έψαχνα και δεν έπαυα να σε ψάχνω ακόμα και μέσα στις άγριες χειμωνιάτικες νύχτες. Ονειρευόμουν να με ξυπνάς με ένα φιλί.

Σε βρήκα αγάπη μου και έζησα όσα ένας άνθρωπος ζει σε μια ζωή ...αλλά σε έχασα. Την νύχτα που με σκέπασες για καληνύχτα με φίλησες με το φιλί του Ιούδα και με   απαρνήθηκες…

Συντάκτης: Ιωάννα Κουκάκη

Photo credit: seyed mostafa zamani / Foter / CC BY

Τόλμησα...

Ο τολμών  δεν νικά μόνο....
Αποκτά και μια πλάτη γεμάτη  μαχαιριές.
Οι άνθρωποι δεν αποδέχονται τις νίκες  των τολμηρών, γιατί τους διαταράσσουν την ησυχία.
Τους καλούν σε αντίδραση,  και οι άτολμοι... θορυβούνται, δεν  θέλουν να χάσουν την βολή τους...
Πετροβολούν τους τολμηρούς, τους ''μαχαιρώνουν'', τους χλευάζουν  και ποτέ δεν στέκονται πλάι τους .Τους αφήνουν μόνους!
 Η  μοναξιά είναι το αγκάθινο στεφάνι που αποκόμισαν οι τολμηροί.

Συντάκτης: Ιωάννα Κουκάκη

Ποιος έκλεψε την εποχή

Χάθηκε η μυρωδιά της βρεγμένης γης απ’ το πρώτο πρωτοβρόχι, γιατί φθινόπωρο δεν είδαμε με τόσες παλινδρομήσεις, ούτε ντόρος πολύς γίνηκε για την εκστρατεία του τρύγου. Τα ρετσέλια απ τις ολόχρυσες κολοκύθες δεν συγκίνησαν καθόλου φέτος σαν κι άλλοτε, γιατί τελευταίας προτεραιότητας δουλειά αυτή πια έγινε. Άλλα σπουδαία, άλλα τρανά κι άλλα μπροστά στο νου κατέχουν θέση, η ξενοιασιά χέρι-χέρι με καινούριες αγωνίες κάνουν βόλτα κάτω από γκρίζα σύννεφα και το άλογο του νου, έπαψε να καλπάζει στο όνειρο κι έσκυψε τη δίψα του να σβήσει ανόρεκτα σε ποτάμι θολό κι αγνώριστο. Ποιος έκλεψε την εποχή, πού πήγανε τα αρώματα του Οκτώβρη; Μόνο τα αποκαΐδια απ’ των χωραφιών τα άχυρα λερώνουν τις καθαρές αυλές κι αρωματίζουν παντού τον πνιγηρό αέρα. Η γη είναι και πάλι έτοιμη να μπει στο νέο κύκλο της. Εμείς;

Ένα άλλο σκηνικό

Βάζεις το χαλί, βάζω το τραπέζι με το χαρούμενο σερβίτσιο! Ρίξε τις λοξές αχτίνες για ατμόσφαιρα, να καθίσουμε στα βελούδινα καθίσματα, αναπαυμένοι στα μπράτσα τους. Φανταστικές οι γκριζογάλανες κουρτίνες στο πλάι τραβηγμένες! Να ‘χουμε όλο το χρόνο και το θόλο που μας αναλογεί, σε θύμισες να ζευτεί η ψυχή μας κι ας σκιρτήσουμε απ’ τις αντηχιές των ατέλειωτων διαδρόμων που στα αφανέρωτα μας οδήγησαν... Λέω να δειπνήσουμε νωρίς, με γεύσεις πολύχρωμες κι εδέσματα εκμαυλιστικά, διαμορφώνοντας ένα άλλο σκηνικό, κλεμμένο ή δανεισμένο -δεν ξέρω- μα με το νου,  αντίστροφες να παίρνει, τη διάθεση απ’ το αλλόκοτο να φεύγει, το νέκταρ ξεμπλοκάρισμα να φέρει και ίσως, ίσως το σώμα και η ψυχή τελικά, τα καταφέρει...

Συντάκτης Φωτεινή Ψιρολιόλιου

httpshttps://www.facebook.com/fotini.psi 

Photo credit: Jofre Ferrer / Foter / CC BY-NC-ND

κάποτε

Κάποτε χορτάριαζε η καρδιά, γιατί απάτητη τη νόμιζα κι αφρόντιστη από φίλους... ο χρόνος όμως έδειξε, πως είχε γείρει σε άλλους προσανατολισμούς, που βρύα την πρασίνιζαν θρεμμένα από ίσκιο... Σπιτάκι πέτρινο θα βρω για να την κατοικήσω… τεράστια παράθυρα που να χωρά ο ήλιος και πόρτα καταδεκτική, φιλόξενα τα τιμαλφή, οι φίλοι να βολέψουν κι αν τελικά μη βολική φανεί όλη αυτή η φροντίδα, ίσως θα πρέπει να σκεφτώ όλα να τ’ ανατρέψω. Μες σε ποτάμι ορμητικό, θα εγκατασταθώ και τη ροή τη δυνατή σαν αναγέννηση, θα εκμεταλλευτώ…

Ποδήλατα και Καγιέν

Ροδακινή απόχρωση ....σφράγισε πολλές επαύλεις κι αρχοντικά των περασμένων χρόνων. Πόσοι δεν κούρνιασαν στην τάξη των μεσαίων… Κρουνός άνοιξε με ορμή και εκβλήθηκαν απωθήσεις στην πιο κακόμορφη εκδοχή, νέα κοστούμια φορέθηκαν από σώματα απροετοίμαστα για το καινούριο modus ζωής… κι η αληθινή; Να φεύγει. Χιλιόμετρα μπροστά ζυγιασμένη στους τροχούς ενός ποδήλατου, οι άλλοι; Αγκομαχώντας με τα Καγιέν τους πίσω... Τοπίο σουρεαλιστικό  σε μεσογειακό μοτίβο και ιδιώτες με ταυτότητα υπό κατασκευήν, αναμασώντας την αμφιβολία και με τριλλήμματα σφηνωμένα σε κρανίο φουρτουνιασμένο ...οι χυμοί της ζωής ανεβαίνουν στο δέντρο, φτάνοντας στο τελευταίο κλαράκι για να υπογραμμίσουν με το πράσινο χρώμα,  πως η ζωή είναι εδώ, ενώ με το καφέ πως βρίσκεται  σε φάση ενεργής προετοιμασίας, για το νέο παιχνίδι ύπαρξης, που βεβαιώνεται κάθε χρόνο. Κλασσικό κι αλάθευτο παράδειγμα η φύση γύρω μας ...πόσο τη ζωή πρέπει να την οδηγούμε με όρους επιτάχυνσης ή και εκτόξευσης; ποιος, τι  δεν καταλαβαίνει;

Συντάκτης: Φωτεινή Ψιρολιόλιου

httpshttps://www.facebook.com/fotini.psi 

Photo credit: Sprengben [why not get a friend] / Foter / CC BY-NC-SA

Ανάμνηση.

Γλυκοχάραζε!! Αναμονή!! Πνιγμένος μέσα σ’ ένα σύννεφο καπνού από τα τσιγάρα σε περίμενα.

Δεν ήρθες!!    Μεσημέριασε!!.     Ακόμα περιμένω!!

Γλυκό το μήνυμα στις τρεις. Ήρθε μου φώναξαν. Πετάχτηκα με αγωνία. Δεν σε είδα! Αντίκρισα τα μάτια σου πρώτη φορά τ’ απόγευμα. Μέσα από το βλέμμα σου πήρα ζωή. Μέσα από τα μάτια μου γεννήθηκες. Γεννήθηκες για να ’σαι αγωνιστής. Ζω για να σε βλέπω νικητή. Τίποτα δεν κατακτάς αν πρώτα δεν νικήσεις. Τα εύκολα σε κάνουν μικρό. Τα δύσκολα θεριεύουν την ψυχή.

Μην φοβηθείς αν της ζωής το μονοπάτι κάποτε στενεύει. Το μονοπάτι οδηγεί σε ξέφωτο ενώ ο πλατύς ο δρόμος τελειωμό δεν έχει. Ζήσε χαρούμενος κι ευτυχισμένος. Τα μάτια μου πάντα εσένα θα κοιτούν. Και τώρα και για πάντα.

24 Νοέμβρη του 1983…

Συντάκτης: Βασίλης Ιωακειμίδης

Πόση φαιά ουσία

Ελλάδα ! ξεκουράσου από την ομορφιά σου..

Χρώματα ζεστά! Ξεθωριάστε και σβήστε μέσα στο γκρι του χειμώνα…

Ελληνική φαντασία! Πάψε να σκαρφαλώνεις στα ύψη και βολέψου στο λήθαργο που έγινε το δεύτερο ρούχο σου..

Άνθρωπε της καθημερινότητας! Τι κρίμα που δεν θα ‘σαι πια ο χθεσινός που είχε φανταστεί να κολυμπά στην εξωταξική άνεση που του έταξαν..

Φασίστα! Τι λυπηρό που ο αριθμός παραστάσεων που υπολόγιζες περιορίστηκε, γιατί το έργο πια κρίθηκε πως δεν εξυπηρετεί καμιά αναγκαιότητα και απλά το σύστημα σού βγάζει τώρα τη γλώσσα..

Δημοκράτη! Τι δυστυχία  να μην μπορείς να απολαύσεις το ηδονικό σφίξιμο στο λαιμό καθώς σου κλείνουν με νόημα το μάτι, υπενθυμίζοντάς σου πως το μεγαλείο της κορύφωσης είναι κοντά (λήψη διάφορων μέτρων κλπ)… να μην

Πίνακας «Λαϊκή»

Στα υπέροχα χρώματα των λαϊκών αγορών του φθινόπωρου, σεργιανίζεις αργά και συνθέτεις τον υπέροχο πίνακα των χρωμάτων… του κόκκινου της πιπεριάς, του πορτοκαλόχρυσου της ώριμης κολοκύθας, του καταπράσινου ανθισμένου μπρόκολου, του βαθυκόκκινου ροδιού, τις αποχρώσεις όλων των ποικιλιών των επιτραπέζιων καρπών της αμπέλου και μια βεντάλια αποχρώσεων όλων των ελληνικών προϊόντων που ευδοκιμούν στο ευλογημένο τούτο χώμα. Πολύ καλά μπορείς να πιάσεις το σφυγμό του κορμού της πατρίδας που καλοζεί, που χαβαλεδιάζει, που σοβαρεύει, που αγκομαχεί, που αναστενάζει. Μπρος στους πάγκους συναντιούνται δυνητικά όλες σχεδόν οι κοινωνικές τάξεις κατά ενδεικτική αντιπροσώπευση και όλες οι καταγωγές που με έναν μοναδικό τρόπο βάζουν την πινελιά της διαφορετικότητάς τους σε ένα αλισβερίσι γλυκό και εύθυμο. Έχουν τη δική τους κουλτούρα τα παζάρια… Μπαίνεις σε ζώνη ανθρώπινων σχέσεων και διαλόγων αυθεντική, ελευθερώνεται η γλώσσα, απλοποιείται η δοσοληψία, κεντρίζεται ο αυθορμητισμός, το χιούμορ

Μαντάμ Μπονζενί (διήγημα)

Ο μικρός Ρενέ ένοιωθε τα χέρια της γυναίκας να περνούν πίσω από τα αυτιά του την ώρα που το ψαλίδι της κορφολουγούσε τις μικρές ουρίτσες των ανένταχτων μαλλιών του. Την άκουγε να λέει πως, πω πω δεν τα βλέπω ποτέ δεν να στρώνουν και πως πάντα θα πετούσαν σαν καρφιά ή σαν πουλιά θυμωμένα στον ουρανό. Ο Ρενέ από όλα αυτά κράταγε μόνο τον ήχο της φωνής της και πετούσε όλα τα νοήματα των λόγων της στο καλάθι των περιττών του μυαλού του. Μακάρι να μάκραιναν τακτικότερα τα ρημάδια του. Χίλιες φορές μακάρι.

Η μαντάμ Μπονζενί ντυνόταν πάντοτε με το ίδιο τρόπο τουλάχιστον στο μαγαζί της μέσα. Όποτε την έφερνε στην φαντασία του, εκείνη αποδεχόταν το κάλεσμά του και του ερχόταν ντυμένη με κείνον τον αεράτο τρόπο που ο Ρενέ πίστευε πως ήταν εξαιρετικά προϊδεασμένος. 

Το ντεκολτέ του περίεργου κοκκινωπού φορέματός της, που δεν το έλεγες με τίποτα κόκκινο, άρχιζε με εκείνα τα όμορφα γιακαδάκια στην βάση του μυρωδάτου λαιμού της και τελείωνε μερικούς πόντους κάτω από την γραμμή του λευκού στήθους της, σε εκείνα τα λευκά κουμπάκια. Τα πετάγματα του ποδόγυρού του φουστανιού της στις βιαστικές της κινήσεις, αποτελούσαν μέρος μιας πολύ πονηρής χορογραφίας, δοκιμασμένης σίγουρα

Πεθαίνω για θέα

Τo  ‘ξερες και συ, πως τελικά και η στατικότητα έχει τη συσσωρευμένη ενέργειά της, δεν  πήρες όμως ποτέ χρόνο για σένα να ρίξεις μια μάτια από τη γρίλια της ψυχής σου να δεις το ατακτοποίητο υπόγειό της, γιατί θα έπρεπε να κάνεις δουλειά... και  χρόνο ποτέ δεν θυσίαζες γι’ αυτά που νόμιζες άχρηστα. Όμως τώρα που πλημμύρισαν τα πάντα και χάθηκαν τόσα άχρηστα μαζί, ένιωσες πόσα λάθος πράγματα σε λάθος χώρο είχες βολέψει… Πεθαίνω για θέα κι συ το ίδιο το ξέρω, είναι η λύτρωση της λησμονιάς κι η θεραπευτική εμπλοκή σε ζωές άλλων. Όμως τώρα στο μιντέρι της απόγνωσης, θα κάτσω να διαλογιστώ έστω για πέντε λεπτά, τη σκέψη μου να κλώσω σε δυνατό κορδόνι, όπου ισορροπίας θα το ονομάσω και θα ακροβατήσω τις μέρες που ‘ρχονται, ωσότου τανυστεί…

Συντάκτης: Φωτεινή Ψιρολιόλιου
 httpshttps://www.facebook.com/fotini.psi