Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Είναι όλες ετούτες οι αναμονές την κρίσιμη ώρα που ζητούν ευόδωση, ζωή, ανάσα. Όλες με αγωνία, με βαθιά αναγκαία θέληση, ειπωμένες στους κώδικες τους μυστικούς με ανάσες κοφτές.
Και το λάθος επιμένει να αντιστέκεται σθεναρά, καθώς μονάχα τα ανοιχτά μυαλά καταφέρνουν να σπάσουν τη περίμετρο ασφαλείας του και να περάσουν στον περιούσιο κύκλο του. Μονάχα εκείνοι οι ταπεινοί υπερέχοντες (και υπερέχουσες) βιώνουν την άγνωστη γλώσσα, των ματιών, τής στάσης του σώματος, τής κρυμμένης θέλησης, ως μητρική και ανταποκρίνονται. Και έπειτα όλοι οι παρτενέρ αυτών, ομιλούν για τον/την τέλειο εραστή/ ερωμένη, που στην ουσία εκείνος ή εκείνη δεν έκαναν τίποτα άλλο από να αποδέχονται με ειλικρίνεια όλα εκείνα που δεν παραβιάζουν-ξεθωριάζουν τα βαθύτερα πάθη τους, τα δικά τους τα θέλω και τους ανοιχτούς ορίζοντες των αποδοχών τους!
Το μυστικό ποτέ δεν ήταν κρυφό. Δεν ήταν καν μυστικό. Τίποτα δεν ήταν, αλλά έπρεπε πρώτα από όλα για να φανερώσει τους ‘’χαρακτήρες’’ του, να έχουν πρωτίστως πάψει οι ντροπές.
Ποιες ντροπές; Οι χιλιάδες και ίσως τα εκατομμύρια αυτών, για να μην προσθέσω και ακόμα περισσότερες και επάνω από αυτές και όλες τις ανυπόστατες αναστολές. (Για τις κυρίες η μπηχτή, οι οποίες οφείλουν να κρατήσουν την λέξη ‘’ανυπόστατες’’ και να πετάξουν όλα τα άλλα. Ευπειθώς αναφέρω προς απάλειψιν στρεβλών εντυπώσεων πως ο όποιος άντρας σταθεί ‘’εμπρός’’ σας, οριζοντίως ή καθέτως, πρωτίστως σάς έχει αποδεχθεί. Αυτό καλό θα ήταν, να μην το λησμονείτε. Όλα τα υπόλοιπα είναι δόλιες καλλιέργειες ενός νοός που νοσεί! Ηπίως μεν, αλλά δεχθείτε το, στο σημείο αυτό το μυαλό σας έστω ‘’νοσεί’’)