Στυλιανή Προφυλλίδου

Ψιλά γράμματα...

Γράφει η Στέλλα Μελ. Προφυλλίδη

 Ένα παράξενο πράγμα αυτό βρε παιδί μου!! Οι μόνοι κακοί στον κόσμο είναι οι μουσουλμάνοι..! Έχετε ακούσει ποτέ, οι Εβραίοι να 'χουν καταστρέψει το παραμικρό; Απαπαπαπά!!!! Ιησούς Χριστός νικά κι όλα τα κακά σκορπά! 

Αυτοί είναι φιλήσυχοι άνθρωποι!! Μόνο στην Γάζα έχουν ξεσκιστεί να σκοτώνουν τους κακούς τους Παλαιστίνιους αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα! 

Eκτός αυτού κατέχουν και το 94% της παγκόσμιας αγοράς, με πασίγνωστες μάρκες τροφίμων, ένδυσης, κλπ, κλπ.. αλλά δεν σκοτώνουν οι καημένοι οι Εβραίοι... Απλά δεν αφήνουν κανέναν άλλο να μπει στην αγορά. 

Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα! 

Εκτός αυτού, το δημιούργημα τους η CIA είναι αυτή που δημιούργησε τους Ταλιμπάν, τους Τζιχαντιστές, και όλους τους εξτρεμιστές ισλαμιστές που σκοτώνουν δήθεν στο όνομα του Αλλάχ τους. 

Η CIA εκπαιδεύει τα μεγαλοστελέχη των εξτρεμιστών, να εκπαιδεύσουν με φανατισμό νεαρά παιδιά προς το έγκλημα και την την αυτοκτονία... όμως η ίδια η CIA είναι άγια εταιρεία που πασχίζει για το καλό της Αμερικής και πολεμάει τους κακούς τους τρομοκράτες που η ΙΔΙΑ δημιούργησε!

Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα... 

Εκτός αυτού οι καημένοι οι Εβραίοι μόνο υποφέρουν... όπως τότε με τον Χίτλερ! Βέβαια ο αριθμός των δήθεν 6 εκατομμυρίων είναι παπαριά ανωτάτων διαστάσεων, μιας και ο συνολικός αριθμός των Εβραίων εκείνη την εποχή στην Ευρώπη ήταν 1, 5 εκατομμύριο... 

Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. 

Οι Εβραίοι σκοτώθηκαν, δεν σκότωσαν ποτέ κανέναν! Και άλλη φορά υπέφεραν οι καημένοι οι Εβραίοι... επί εποχής Μωυσή! Κοτζάμ φακιρικά κόλπα έκανε ο Μόζες για να γλυτώσει τον λαό του από τον κακό τον μουσουλμάνο τον Αιγύπτιο τον αδελφό του! Βέβαια ο Μωυσής σαν ιστορικό πρόσωπο ΔΕΝ υπήρξε ποτέ, αφού ΚΑΝΕΝΑΣ ιστορικός της εποχής εκείνης δεν τον αναφέρει πουθενά..!! 

Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.. 

Οι καλοί φιλεύσπλαχνοι Εβραίοι δεν κάνουν ποτέ κακό!Τέλος! Για ολα φταίνε οι μουσουλμάνοι... όπως λέμε για όλα φταίει ο γείτονας και η Χρυσή Αυγή... κάπως έτσι... 

Αλήθεια... στην Ελλάδα γιατί δεν τρομοκρατούν ποτέ οι κακοί οι μουσουλμάνοι; Μπορεί να κάνω λάθος, δεν ξέρω... είμαι και γριά γυναίκα και ξεχνάω.. Για θυμίστε μου λίγο, από το '74 και μετά, μουσουλμάνοι μας κυβερνάνε; Αιώνιο κόλλημα με το δέντρο, έτσι; Πού χρόνος για το δάσος! Ο εγκέφαλος μας αποτελείται από εκατομμύρια ηλεκτρικές διασυνδέσεις. Καλό θα είναι κάπου κάπου να κάνουν κανένα βραχυκύκλωμα, μπας και καταφέρει κάποτε ο καημένος να ενεργοποιηθεί με το τζιζζ!!!

ΤΟ ΤΕΛΟΣ 

Γράφει η Στέλλα Μελ. Προφυλλίδη

Οι γυναίκες κουβαλάμε μεγάλα αποθέματα υπομονής. Όταν αυτά τελειώσουν όμως, σκάμε, τα κάνουμε όλα πουτάνα, και φεύγουμε χωρίς επιστροφή..

Δεν θέλουμε λούσα, και παπαριές όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Την προσοχή του άντρα μας θέλουμε, να νιώθουμε ότι έχουμε πρωταρχική θέση στη ζωή του, και όχι φυσικά την αποκλειστικότητα.

Κουραζόμαστε να σας υπενθυμίζουμε κάθε τόσο ότι είστε απόντες, ότι ασχολείστε περισσότερο με τη δουλειά και τους φίλους σας, ότι ερχόμαστε σε δεύτερη μοίρα για εσάς. Κουραζόμαστε να ακούμε ηλιθιότητες τύπου: "είναι καλό να σου λείπω για να με πεθυμήσεις και να φοβάσαι ότι θα με χάσεις". Κουραζόμαστε όταν μας βάζετε για ατελείωτο καιρό στο περιθώριο.

Είμαστε σαν τα στολίδια, και πρέπει να μας φροντίζετε κάθε μερα για να λάμπουμε, όχι να μας αφήνετε πεταμένα στο συρτάρι για να μαυρίζουμε.

Δώστε μας σημασία, όταν σας λέμε ότι μας λείπετε. Να χαίρεστε όσο σας το λέμε αυτό. Έτσι δείχνουμε ότι σας θέλουμε ακόμα, και ότι είστε ακόμα σημαντικοί για εμάς. Δεν σας γκρινιάζουμε. Σας λέμε μόνο ότι είστε απόντες, και ότι αυτό μας πονάει. Δώστε σημασία όταν σας λέμε ότι σας χρειαζόμαστε, και αλλάξτε το πριν είναι αργά.

Κάποτε θα σταματήσουμε να σας το λέμε. Τότε θα ξεκινήσει η σιωπή.. εκείνη να φοβάστε. Η σιωπή θα σας δείχνει το τέλος. Μετά τη σιωπή θα έρθει άλλη αγκαλιά, που θα μας δώσει σημασία, και θα μας κάνει να ξανανιώσουμε γυναίκες. Και θα πάμε σε εκείνη, και τότε θα φύγουμε για πάντα χωρίς γυρισμό.

Και εσείς θα μείνετε τότε πίσω και θα απορείτε γιατί το κάναμε αυτό, αφού τα είχαμε όλα στο σπίτι(!) αγνοώντας όπως πάντα, ότι δεν είχαμε το βασικότερο...ΕΣΑΣ. Και θα προσπαθείτε να μας επαναφέρετε.. Τότε όμως θα είναι αργά...

Το τέλειο.

Γράφει η Στέλλα Μελ. Προφυλλίδη

Το "τέλειο" είναι αυτό που συμπληρώνει τις ανάγκες μας, δηλαδή τις επιθυμίες και τις ελλείψεις μας. 

Το άλλο χαμένο μας μισό. 

Τίποτε άλλο! Και φυσικά κάθε "τέλειο" είναι διαφορετικό, αφού και οι ανάγκες διαφέρουν από τον έναν άνθρωπο στον άλλον. 

Μέχρι πριν 50 χρόνια συμβιβαζόμασταν, αν αυτές οι ανάγκες μας καλυπτόταν έστω και στο ήμισυ. Πλέον ο συμβιβασμός αυτός έχει καταργηθεί από το λεξικό μας. Γι αυτό και εύκολα χωρίζουμε, και εξαιρετικά δύσκολα βρίσκουμε εκείνο το "κάτι" που θα μας συναρπάσει. 

Η σημερινή κοινωνία, μας επιβάλλει παραμυθένια πρότυπα που τις περισσότερες φορές στην «πραγματική ζωή» είναι ανέφιχτα. Μας κάνει να αναζητούμε την τέλεια σχέση, αυτή τη σχέση χωρίς προβλήματα και καθημερινές ανάγκες. 

Δυστυχώς αυτά τα πρότυπα μας κάνουν μονίμως δυστυχισμένους και ανικανοποίητους και ταυτόχρονα ανίκανους να δημιουργήσουμε σχέσεις που αντέχουν στον χρόνο και στις δυσκολίες και κατ' επέκταση δεν έχουν ουσία!

Πρέπει λοιπόν να κατανοήσουμε ότι στην «πραγματική ζωή» ο τέλειος σύντροφος είναι ο άνθρωπος που μας κάνει να αισθανόμαστε άνετα, να είμαστε ο εαυτός μας, ο άνθρωπος που δεν μας κάνει να αισθανόμαστε τρωτοί και που βρίσκεται δίπλα μας ακόμα και όταν όλα γύρω μας καταρρέουν. Και θα είναι τέλειος επειδή θα αγαπάμε τα ελαττώματα του τόσο όσο αγαπάει και αυτός τα δικά μας! 

Ούτε ο πλούτος, ούτε η ομορφιά κατάφεραν ποτέ να παραγκωνίσουν την αρχέγονη ανθρώπινη ανάγκη, και να οδηγήσουν στην ευτυχία. 

Πάντοτε ήταν η λεπτομέρεια που έκανε την διαφορά, και σχημάτιζε άλυτο κόμπο ανάμεσα σε δύο ψυχές. Γι αυτό και μια ζωή θα ψάχνουμε εκείνη τη λεπτομέρεια......

Είναι Μάρτιος του 1941.

Γράφει η Στέλλα Μελ. Προφυλλίδη

εγγονή του θανόντα ήρωα
Απρίλιος 2012 

Ένα 7χρονο αγοράκι παίζει δίπλα στα χαλάσματα ενός σπιτιού. Έχει πέσει το σούρουπο, και η πανσέληνος μαζί με τα σύννεφα δημιουργούν ένα μαγευτικό θέαμα στον ουρανό. Το αγόρι, μαγεμένο από αυτήν την εικόνα, αναρωτιέται, πως εκείνο το μεγάλο φωτεινό πράγμα στον ουρανό, μπορεί και τρέχει μέσα στα σύννεφα…χωρίς να πέφτει κάτω!

Ξαφνικά, βλέπει δύο αντρικιές σκιές να τον πλησιάζουν από μακριά. Το αγόρι, σαστισμένο για μια στιγμή, ανακουφίζεται αμέσως, αναγνωρίζοντας στον έναν απ΄τους δύο άντρες την γνώριμη φωνή του πατέρα του. Τον ακούει να λέει στον διπλανό του:

-Τα πράγματα έχουν χειροτερέψει Δημήτρη. Δεν ξέρω τι θα γίνει.

Το αγοράκι τρέχει προς τον πατέρα του, τον πιάνει απ΄το χέρι και κατευθύνονται όλοι τους τώρα προς το σπίτι. 

Εκεί τους περιμένει η μαμά του και τα δύο του αδέλφια. Η μαμά του ψήνει κάτι στο τζάκι για να φάνε. Ευτυχώς, σκέφτεται ο μικρός, γιατί με το παιχνίδι είχε περάσει η ώρα, και τον είχε πιάσει η πείνα. Τρώγοντας, ακούει τους μεγάλους να συζητούν. Από το ύφος τους καταλαβαίνει ότι πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρό. Σε μια στιγμή, ακούει τον καλεσμένο τους να λέει στην μητέρα του:

-Η κατάσταση είναι πολύ άσχημη. Φοβάμαι για κάτι κακό.

Ο μικρός μασουλώντας το φαγητό του, αναρωτιέται, τι να είναι τέλος πάντων αυτό το άσχημο πράγμα που απασχολεί τόση ώρα τους μεγάλους; Θα χαλάσει μήπως ο καιρός; Ή μήπως δε θα είναι καλή η σοδειά φέτος;

Λίγες μέρες μετά o 35χρονος πατέρας του μικρού αγοριού ανεβαίνει και πάλι στο Οχυρό Ιστίμπεη. Από την περσινή επιστράτευση ακόμα, τον Οκτώβρη του ΄40, έχει το βαθμό του Δεκανέα.

Τις πρώτες μέρες του Απρίλη οι Γερμανοί έχουν πλησιάσει απειλητικά τα σύνορα. Ο κίνδυνος είναι πλέον φανερός. Στο Οχυρό δεν έχουν ακόμα κάποια ένδειξη επίθεσης και ο νεαρός δεκανέας κατεβαίνει για λίγες μέρες στο χωριό με άδεια, για να δει την οικογένειά του, αλλά με την ευκαιρία αυτή και για να ανεφοδιαστεί με τρόφιμα και πυρομαχικά για το Οχυρό. Είναι όμως ανήσυχος, δεν τον χωράει ο τόπος, θέλει να ξαναφύγει όσο το δυνατόν συντομότερα για επάνω. Σκέφτεται τους στρατιώτες του.

Ο κουμπάρος του προσπαθεί να του αλλάξει γνώμη, μήπως και τον καταφέρει να καθίσει λίγες μέρες ακόμα. 

-Ηλία μην φύγεις ακόμα, δεν ακούγονται καλά τα νέα στο ράδιο. Σκέψου την οικογένειά σου, περίμενε τουλάχιστον να ξημερώσει, του λέει.

-Δεν μπορώ, έρχεται αμέσως η απάντηση του νεαρού πατέρα. Χρειάζονται βοήθεια εκεί πάνω. Είμαι ομαδάρχης. Οι Γερμανοί θα επιτεθούν. Πρέπει να είμαι μαζί με τους στρατιώτες.

Το ίδιο βράδυ ετοιμάζεται να αναχωρήσει. Η γυναίκα του βλέποντας ένα τσουβάλι με ρύζι που προορίζεται για το Οχυρό, τον παρακαλάει να της αφήσει μια χούφτα για να μαγειρέψει για τα 3 μικρά αγόρια τους.

-Να πας να ζητιανέψεις αν θέλεις ρύζι, της απαντάει χωρίς δεύτερη σκέψη ο δεκανέας, αυτό εδώ είναι για τους στρατιώτες!

Εκείνη προσπαθεί για μια τελευταία φορά να τον πείσει να μείνει. –Αν πάθεις κάτι πως θα τα βγάλω πέρα με τρία μικρά παιδιά; του λέει. –Δεν γίνεται αλλιώς, της αποκρίνεται, πρέπει να φύγω. Ρίχνει μια τελευταία ματιά στα παιδιά του, κοιμούνται. Μια τελευταία ματιά στη γυναίκα του, και φεύγει.. Ο καιρός δεν χωράει αποχαιρετισμούς και συγκινήσεις…

Στις 4 τα ξημερώματα φτάνει στο Οχυρό. Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απ΄ ότι τα φανταζόταν. Τα γερμανικά στρατεύματα αψηφώντας τα συνήθη διπλωματικά έθιμα του τελεσιγράφου και της παροχής προθεσμίας προς απάντηση, εισβάλουν μία ώρα αργότερα για πρώτη φορά στα χρονικά της ιστορίας σε ελληνικό έδαφος. Στις 5.15 ακούγεται παντού μέσα στο οχυρό το σύνθημα του συναγερμού: Στα όπλα!

Η επίθεση ξεκίνησε. Η διμοιρία του δεκανέα βρίσκεται εκτός του οχυρού, στα βόρειά του. Σύννεφα χωμάτων και καπνού σηκώνονται μπροστά τους στα φατνώματα και τους τυφλώνουν. Λίγη ώρα αργότερα τα γερμανικά Στούκας βομβαρδίζουν αλύπητα το οχυρό. Μία βόμβα καταστρέφει το μοναδικό αντιαεροπορικό πυροβόλο, αφού εκείνο έχει καταρρίψει 4 εχθρικά αεροσκάφη. 

Ανενόχλητοι τώρα κατεβαίνουν κατά δεκάδες οι γερμανοί αλεξιπτωτιστές. Ο νεαρός δεκανέας μαζί με άλλους απ΄τη διμοιρία του, βγαίνουν στα χαρακώματα, προσπαθώντας να τους αναχαιτίσουν, για να μην πλησιάσουν το οχυρό. Η μάχη δίνεται σώμα με σώμα. Παράλληλα τα Στούκας συνεχίζουν να ουρλιάζουν κατεβαίνοντας προς το έδαφος. Η αναμενόμενη αντεπίθεση του τάγματος Γεραμάνη, δεν έρχεται ποτέ. Οι 300 του ΙΣΤΙΜΠΕΙ ολομόναχοι, χωρίς αεροπορία, χωρίς πυροβολικό , χωρίς πεζικό, γράφουν μόνοι τους εκεί ψηλά στην απρόσιτη κορυφή του ΜΠΕΛΛΕΣ, καινούργιες Θερμοπύλες. 

Οι αλεξιπτωτιστές συνεχίζουν να πέφτουν. Ο δεκανέας αντιλαμβανόμενος το άνισο της μάχης, βλέπει τον κίνδυνο που διατρέχει όλη η ομάδα του να εξολοθρευτεί, διατάζει οπισθοχώρηση προς το οχυρό. Μένει πίσω με έναν συμπολεμιστή του, για να καλύψει με πυρά αυτούς που φεύγουν. Αφού βεβαιώνεται ότι οι στρατιώτες του είναι ασφαλείς, διώχνει και τον φίλο του. Αυτός αποχωρεί τελευταίος. 

Τρέχοντας, μία σφαίρα τον πετυχαίνει! 

-Γιώργο…με χτύπησαν!, τον ακούει ο φίλος του που προπορευόταν να του λέει. Εκείνος γυρίζει και τον κοιτάει. Ο δεκανέας κρατώντας με το χέρι του την πληγή, συνεχίζει και τρέχει. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα μία δεύτερη βολή του τρυπάει το γόνατο. 

Ο δεκανέας θα λυγίσει. 

Η εικόνα του να πέφτει στο έδαφος, θα είναι η τελευταία που θα δει άνθρωπος από αυτόν. Τα λόγια του: «Γιώργο με χτύπησαν», θα είναι τα τελευταία που θα έχουν βγει απ΄το στόμα του. Ο νεαρός δεκανέας δεν θα ξανασηκωθεί ποτέ. Το άψυχο σώμα του δεν θα βρεθεί ποτέ. Δεν θα ταφεί σε κανένα νεκροταφείο. Δεν θα ξαναγκαλιάσει ποτέ τα παιδιά του. 

Θα χαθεί για πάντα, αφήνοντας πίσω του τρία ορφανά, επειδή θα προτιμήσει να εκτελέσει το καθήκον του και να υπερασπιστεί την πατρίδα του και την ζωή των στρατιωτών του.

Την στιγμή όμως που το μοιραίο βόλι θα τον γονατίσει, το όνομά του θα περάσει στην Ιστορία. Θα χαραχτεί με ανεξίτηλο μελάνι στον Βωμό των Aθάνατων Nεκρών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, των αφανών ηρώων, των πεσόντων του ηρωικού Οχυρού Ιστίμπεη.

Ο άτυχος Δεκανέας Ηλίας Προφυλλίδης…κείτεται νεκρός.

Είναι πρωί της 6ης Απριλίου του 1941….

Oι απόγονοι του Οδυσσέα
(26/6/2014)

Γράφει η Στυλλιανή Προφυλλίδου

Το έχουμε οι Έλληνες… το έχουμε.

Εκεί που μας έχουν όλοι για ξοφλημένους, άρα και ανάξιους προσοχής και λόγου, κάνουμε ένα ξαφνικό ΜΠΟΥΦ!!!!... και όποιον πάρει ο Χάρος!

Η παλιά καλή τακτική: «Όταν βλέπεις ότι δεν έχεις ελπίδες, οχυρώσου καλά, και απλά περίμενε να κάνει ο εχθρός το πρώτο λάθος»

Είναι από αρχαιοτάτων χρόνων μία άριστη επιχειρηματική και διπλωματική κίνηση. 

Ποιο είναι το χαρακτηριστικό εκείνο που προσδιορίζει έναν πραγματικό ‘μάστορα΄; Οι ατομικές δεξιότητες και η στρατηγική τεχνική; 

Όχι. 

Η απάντηση είναι το να πολεμήσεις τον εχθρό με τα ίδια του τα όπλα, εκμεταλλευόμενος τις αδυναμίες του, (βλέπε Οδυσσέας -> Δούρειος Ίππος).

Το 1987 θυμάμαι, κανείς δεν μας έπαιρνε σοβαρά. Τι έγινε; Πρωταθλητές Ευρώπης. 

Το 2004 νομίζω ήμασταν το μοναδικό αουτσάϊντερ. 

Τι έγινε; 

Έγινε αυτό που γίνεται πάντα στην χώρα των απόγονων του Πολυμήχανου: αν και ’μικροί΄, εκεί που δεν το περίμενε κανείς αξιοποιήσαμε τέλεια τα λάθη των εχθρών και πήραμε την μάχη!

Το 2014…βλέπω κάποιους παραλληλισμούς. Πολλοί ‘μεγάλοι’ έχουν φύγει από την μέση. Μεγάλοι που σημειωτέον επενδύουν όχι λίγα δις σε Στρατηγικές, τεχνικές, αναλύσεις, σχεδιασμούς και πάει λέγοντας. Κάτι που δεν τους ωφέλησε καθόλου όπως είδαμε. Κανείς δεν μας θεωρεί αξιόλογους αντίπαλους, οπότε το πεδίο για το ‘’ΜΠΟΥΦ’’ είναι άρτια καλλιεργημένο. Και τέλος, ακόμα και οι δύο τεχνικοί μοιάζουν όχι μόνο οπτικά, αλλά και στις επιλογές τους.

Δεν ξέρω, αλλά σε αυτήν την Ψωροκώσταινα όλα είναι πιθανά. Δεν θα με εξέπληττε αν μετά από λίγο καιρό οι πανηγυρισμοί των κουρασμένων Ελλήνων προκαλούσαν σεισμό στην Ακρόπολη!

Οψόμεθα…

Η γένεση της αμαρτίας (1/5/2014)

Ο πλανήτης έχει αρκετό χώρο και πόρους για να φιλοξενήσει και να θρέψει και να ζήσει άλλα 6 δις ανθρώπων...αν όχι άλλα 12..

Γιατί δημιουργήθηκε τότε η απληστία; Υπάρχει μάλιστα τόσος πλούτος, που ακόμα και οι πλούσιοι μπορούν να παραμείνουν πλούσιοι.... και απλά να μην υπάρχουν φτωχοί, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι θα μπορούν να ευημερούν! Γιατί αυτή η απληστία από τον άνθρωπο, να αυτοϊκανοποιείται όταν ελέγχει, και σκοτώνει συνάνθρωπο;

Ποιο γονίδιο είναι υπεύθυνο να γεμίζει τον εγκέφαλο με ορμόνες δήθεν ευτυχίας, όταν βλέπει βία; Αυτός που έφερε το ανθρώπινο γένος πάνω στη Γη, όποιος "θεός" και να ήταν, γιατί δεν μπόρεσε να προβλέψει αυτήν την παρακμή;

Μήπως δεν ήταν αρκετά παντογνώστης και παντοδύναμος; Τότε δεν θα ήταν θεός!

Εάν παλι, ήξερε την εξέλιξη που θα παίρναμε, γιατί μας άφησε σε αυτήν την κατάντια; Μήπως ήμασταν απλά ένα πείραμα του;

Όταν ένας διάσημος εβραίος ξεστόμιζε το περίφημο: "Δεν νομίζω πως ο Θεός έπαιξε ζάρια με το σύμπαν", κάτι μου λέει ότι ΔΕΝ εννοούσε την σχετικότητα, αλλα αυτό ακριβώς που φοβάμαι: Ήμασταν από την αρχή απλά ένα παιχνίδι..!!

Όμως γιατί; Ποιά επτασφράγιστα μυστικά ήξερε ο Αϊνστάιν... και από ποιον; Γιατί να υπάρχουν οι 7 αμαρτίες στο ανθρώπινο γένος; Γιατί υπάρχουν οι άνθρωποι;

Η μοναδική ερώτηση στα χρονικά της ανθρωπότητας που δεν θα μάθουμε ποτε την απάντηση. Διότι θα έρθουμε πίσω από το αιώνιο μυστικό του Σύμπαντος... τον Θεό!!!! Ίσως μόνο ένας πολιτισμός να γνώριζε την απάντηση, κάποτε, πριν 10 ή 20 χιλ. χρόνια. Και ίσως εκείνο το μυστικό να φυλάγεται ακόμα ερμητικά κλεισμένο στις κατακόμβες του Βατικανού... ίσως! Το σίγουρο πάντως είναι, ότι, αν όντως ήμασταν πείραμα.... το πείραμα απέτυχε! Έχουμε αποτύχει σε όλα, μια και περιφρονήσαμε τις ανθρώπινες αξίες, καταπατήσαμε τα ανθρώπινα ιδανικά, αλλοιώσαμε το ανθρώπινο ήθος. Κι όμως... αν μας ρωτήσουν τι είμαστε... "Άνθρωποι" θα απαντήσουμε!! Γιατί;

Είναι Μάρτιος του 1941.

Γράφει η Στέλλα Μελ. Προφυλλίδη

εγγονή του θανόντα ήρωα
Απρίλιος 2012 

Ένα 7χρονο αγοράκι παίζει δίπλα στα χαλάσματα ενός σπιτιού. Έχει πέσει το σούρουπο, και η πανσέληνος μαζί με τα σύννεφα δημιουργούν ένα μαγευτικό θέαμα στον ουρανό. Το αγόρι, μαγεμένο από αυτήν την εικόνα, αναρωτιέται, πως εκείνο το μεγάλο φωτεινό πράγμα στον ουρανό, μπορεί και τρέχει μέσα στα σύννεφα…χωρίς να πέφτει κάτω!

Ξαφνικά, βλέπει δύο αντρικιές σκιές να τον πλησιάζουν από μακριά. Το αγόρι, σαστισμένο για μια στιγμή, ανακουφίζεται αμέσως, αναγνωρίζοντας στον έναν απ΄τους δύο άντρες την γνώριμη φωνή του πατέρα του. Τον ακούει να λέει στον διπλανό του:

-Τα πράγματα έχουν χειροτερέψει Δημήτρη. Δεν ξέρω τι θα γίνει.

Το αγοράκι τρέχει προς τον πατέρα του, τον πιάνει απ΄το χέρι και κατευθύνονται όλοι τους τώρα προς το σπίτι. 

Εκεί τους περιμένει η μαμά του και τα δύο του αδέλφια. Η μαμά του ψήνει κάτι στο τζάκι για να φάνε. Ευτυχώς, σκέφτεται ο μικρός, γιατί με το παιχνίδι είχε περάσει η ώρα, και τον είχε πιάσει η πείνα. Τρώγοντας, ακούει τους μεγάλους να συζητούν. Από το ύφος τους καταλαβαίνει ότι πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρό. Σε μια στιγμή, ακούει τον καλεσμένο τους να λέει στην μητέρα του:

-Η κατάσταση είναι πολύ άσχημη. Φοβάμαι για κάτι κακό.

Ο μικρός μασουλώντας το φαγητό του, αναρωτιέται, τι να είναι τέλος πάντων αυτό το άσχημο πράγμα που απασχολεί τόση ώρα τους μεγάλους; Θα χαλάσει μήπως ο καιρός; Ή μήπως δε θα είναι καλή η σοδειά φέτος;

Λίγες μέρες μετά o 35χρονος πατέρας του μικρού αγοριού ανεβαίνει και πάλι στο Οχυρό Ιστίμπεη. Από την περσινή επιστράτευση ακόμα, τον Οκτώβρη του ΄40, έχει το βαθμό του Δεκανέα.

Τις πρώτες μέρες του Απρίλη οι Γερμανοί έχουν πλησιάσει απειλητικά τα σύνορα. Ο κίνδυνος είναι πλέον φανερός. Στο Οχυρό δεν έχουν ακόμα κάποια ένδειξη επίθεσης και ο νεαρός δεκανέας κατεβαίνει για λίγες μέρες στο χωριό με άδεια, για να δει την οικογένειά του, αλλά με την ευκαιρία αυτή και για να ανεφοδιαστεί με τρόφιμα και πυρομαχικά για το Οχυρό. Είναι όμως ανήσυχος, δεν τον χωράει ο τόπος, θέλει να ξαναφύγει όσο το δυνατόν συντομότερα για επάνω. Σκέφτεται τους στρατιώτες του.

Ο κουμπάρος του προσπαθεί να του αλλάξει γνώμη, μήπως και τον καταφέρει να καθίσει λίγες μέρες ακόμα. 

-Ηλία μην φύγεις ακόμα, δεν ακούγονται καλά τα νέα στο ράδιο. Σκέψου την οικογένειά σου, περίμενε τουλάχιστον να ξημερώσει, του λέει.

-Δεν μπορώ, έρχεται αμέσως η απάντηση του νεαρού πατέρα. Χρειάζονται βοήθεια εκεί πάνω. Είμαι ομαδάρχης. Οι Γερμανοί θα επιτεθούν. Πρέπει να είμαι μαζί με τους στρατιώτες.

Το ίδιο βράδυ ετοιμάζεται να αναχωρήσει. Η γυναίκα του βλέποντας ένα τσουβάλι με ρύζι που προορίζεται για το Οχυρό, τον παρακαλάει να της αφήσει μια χούφτα για να μαγειρέψει για τα 3 μικρά αγόρια τους.

-Να πας να ζητιανέψεις αν θέλεις ρύζι, της απαντάει χωρίς δεύτερη σκέψη ο δεκανέας, αυτό εδώ είναι για τους στρατιώτες!

Εκείνη προσπαθεί για μια τελευταία φορά να τον πείσει να μείνει. –Αν πάθεις κάτι πως θα τα βγάλω πέρα με τρία μικρά παιδιά; του λέει. –Δεν γίνεται αλλιώς, της αποκρίνεται, πρέπει να φύγω. Ρίχνει μια τελευταία ματιά στα παιδιά του, κοιμούνται. Μια τελευταία ματιά στη γυναίκα του, και φεύγει.. Ο καιρός δεν χωράει αποχαιρετισμούς και συγκινήσεις…

Στις 4 τα ξημερώματα φτάνει στο Οχυρό. Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απ΄ ότι τα φανταζόταν. Τα γερμανικά στρατεύματα αψηφώντας τα συνήθη διπλωματικά έθιμα του τελεσιγράφου και της παροχής προθεσμίας προς απάντηση, εισβάλουν μία ώρα αργότερα για πρώτη φορά στα χρονικά της ιστορίας σε ελληνικό έδαφος. Στις 5.15 ακούγεται παντού μέσα στο οχυρό το σύνθημα του συναγερμού: Στα όπλα!

Η επίθεση ξεκίνησε. Η διμοιρία του δεκανέα βρίσκεται εκτός του οχυρού, στα βόρειά του. Σύννεφα χωμάτων και καπνού σηκώνονται μπροστά τους στα φατνώματα και τους τυφλώνουν. Λίγη ώρα αργότερα τα γερμανικά Στούκας βομβαρδίζουν αλύπητα το οχυρό. Μία βόμβα καταστρέφει το μοναδικό αντιαεροπορικό πυροβόλο, αφού εκείνο έχει καταρρίψει 4 εχθρικά αεροσκάφη. 

Ανενόχλητοι τώρα κατεβαίνουν κατά δεκάδες οι γερμανοί αλεξιπτωτιστές. Ο νεαρός δεκανέας μαζί με άλλους απ΄τη διμοιρία του, βγαίνουν στα χαρακώματα, προσπαθώντας να τους αναχαιτίσουν, για να μην πλησιάσουν το οχυρό. Η μάχη δίνεται σώμα με σώμα. Παράλληλα τα Στούκας συνεχίζουν να ουρλιάζουν κατεβαίνοντας προς το έδαφος. Η αναμενόμενη αντεπίθεση του τάγματος Γεραμάνη, δεν έρχεται ποτέ. Οι 300 του ΙΣΤΙΜΠΕΙ ολομόναχοι, χωρίς αεροπορία, χωρίς πυροβολικό , χωρίς πεζικό, γράφουν μόνοι τους εκεί ψηλά στην απρόσιτη κορυφή του ΜΠΕΛΛΕΣ, καινούργιες Θερμοπύλες. 

Οι αλεξιπτωτιστές συνεχίζουν να πέφτουν. Ο δεκανέας αντιλαμβανόμενος το άνισο της μάχης, βλέπει τον κίνδυνο που διατρέχει όλη η ομάδα του να εξολοθρευτεί, διατάζει οπισθοχώρηση προς το οχυρό. Μένει πίσω με έναν συμπολεμιστή του, για να καλύψει με πυρά αυτούς που φεύγουν. Αφού βεβαιώνεται ότι οι στρατιώτες του είναι ασφαλείς, διώχνει και τον φίλο του. Αυτός αποχωρεί τελευταίος. 

Τρέχοντας, μία σφαίρα τον πετυχαίνει! 

-Γιώργο…με χτύπησαν!, τον ακούει ο φίλος του που προπορευόταν να του λέει. Εκείνος γυρίζει και τον κοιτάει. Ο δεκανέας κρατώντας με το χέρι του την πληγή, συνεχίζει και τρέχει. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα μία δεύτερη βολή του τρυπάει το γόνατο. 

Ο δεκανέας θα λυγίσει. 

Η εικόνα του να πέφτει στο έδαφος, θα είναι η τελευταία που θα δει άνθρωπος από αυτόν. Τα λόγια του: «Γιώργο με χτύπησαν», θα είναι τα τελευταία που θα έχουν βγει απ΄το στόμα του. Ο νεαρός δεκανέας δεν θα ξανασηκωθεί ποτέ. Το άψυχο σώμα του δεν θα βρεθεί ποτέ. Δεν θα ταφεί σε κανένα νεκροταφείο. Δεν θα ξαναγκαλιάσει ποτέ τα παιδιά του. 

Θα χαθεί για πάντα, αφήνοντας πίσω του τρία ορφανά, επειδή θα προτιμήσει να εκτελέσει το καθήκον του και να υπερασπιστεί την πατρίδα του και την ζωή των στρατιωτών του.

Την στιγμή όμως που το μοιραίο βόλι θα τον γονατίσει, το όνομά του θα περάσει στην Ιστορία. Θα χαραχτεί με ανεξίτηλο μελάνι στον Βωμό των Aθάνατων Nεκρών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, των αφανών ηρώων, των πεσόντων του ηρωικού Οχυρού Ιστίμπεη.

Ο άτυχος Δεκανέας Ηλίας Προφυλλίδης…κείτεται νεκρός.

Είναι πρωί της 6ης Απριλίου του 1941….