Η ιδιοφυής
ελαστικότητα των αποτελεσμάτων. (26/5/2014)
Θα μπορούσε να
ήμασταν στο ίδιο έργο θεατές εάν η ταινία δεν ήταν τόσο ενδιαφέρουσα ή τόσο
σημαντική. Θα υπήρχε η δυνατότητα ακόμα να στεκόμασταν στη γωνία και να
γελάγαμε κλαίγοντας ή μη, με τις προσπάθειες των εμπλεκομένων περί σφετερισμού
της νίκης.
Η ουσία είναι ότι
όλοι κέρδισαν μία νίκη και ομοίως μετρούν και από μία έως περισσότερες ήττες. Η
αλήθεια στον κόσμο ποτέ δεν ήταν μονοδιάστατη. Ποτέ της δεν είχε μία πλευρά, σε
κανένα ζήτημα.
Το σίγουρο όμως είναι
ένα. Η άνοδος της οργής και λέγοντας οργής ασφαλώς αναφέρομαι στην άνοδο της
Χρυσής Αυγής. Τρίτο κόμμα.
Η λέξη οργή θα
μπορούσε να πλαισιώνεται και από ένα άλλο πλήθος διαφωτιστικών επιθέτων ή
ουσιαστικών εμπλεγμένων μεταξύ τους για καλύτερη απόδοση της αίσθησης, όπως ο
αλύτρωτος θυμός, ανυπότακτη αντίδραση, ή δραστική πρωτοβουλία (και πάει
λέγοντας), αλλά πιστεύω πως η πρώτη λέξη εκφράζει σε όλο της το μεγαλείο την
ψυχή της συντριπτικής ψυχολογίας των ψηφοφόρων της. Οργή.
Το 10% περίπου του
Ελληνικού λαού δεν έγινε εκ πεποιθήσεως ομοιδεάτης, βρήκε όμως ο κρυφός ή ο
φανερός θυμός του λιμάνι απάνεμο και για το θυμό του αυτό υπεύθυνη είναι
καθαρά, πεντακάθαρα, η πάσης φύσεως αδικία που συμβαίνει κατά κόρον γύρω μας!
Επόμενος νικητής
είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ό οποίος ξεπέρασε την ΝΔ κατά 3,57% περίπου και αμέσως μετά η ΝΔ
η οποία ναι μεν υπολείπεται ποσοστού του αντιπάλου της, όμως χαίρει χαρά
μεγίστη διότι δεν ηττήθει με τρόπο πανηγύρεως. Δικαιούται λοιπόν και εκείνη να …ψιθυρίζει
ζητωκραυγές.
Το ΚΚΕ διατηρεί και
ίσως ανεβάζει λίγο τις δυνάμεις του αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να
παραμείνει συμπαθές καθώς ευρίσκει αμέριστες αποδοχές σε επίπεδο φιλοσοφίας εις
συζήτησιν ολοστρόγγυλης τραπέζης. Την πράξη όμως χωλαίνει μια και αποζητά ως
όρο συμμετοχής σε κάποια ενδεχόμενη κυβέρνηση, τα ονειρώδη. (είμαι έτοιμος να
αποδεχθώ τους μύδρους της παράταξης)
Η ΕΛΙΑ, το ΠΑΣΟΚ
δηλαδή, έχει και αυτό το δικαίωμα να κομπάζει περί μιας ανακάμψεως που θεωρεί
ότι βιώνει, ανακηρύσσοντας εαυτόν ως την μόνη εγγυητική δύναμη συνέπειας, ασφάλειας
κ.τ.λ. Ο κάθε ένας δικαιούται τον αυτοπροσδιορισμό.
Και η Χρυσή Αυγή θα
εξακολουθεί να ανεβαίνει διότι το ‘’σκέρτσο’’ του κάθε πολιτικού, η δόλια δηλαδή
ματιά του στην πραγματικότητα, εξαγριώνει τον απλό πολίτη. Η υποκριτική
υποχρέωση του καθενός εκλεγμένου περί αποπομπής της αποδοχής κάθε ατυχούς
αποτελέσματος, υποτιμά τη νόησή τού κάθε ενός από εμάς.
Βεβαίως και κανείς δε
λέει ψέματα με την άρτια έννοια του όρου, αλλά σαφώς και καταχράται του ‘δικαιώματος’
της ερμηνείας της αληθείας, καθόσον ασκεί το ηθικά ανεπίτρεπτο, το απόλυτα
ανειλικρινές, ‘’δικαίωμά του’’ με τον ιταμό τρόπο που το έκανε δεκάδες χρόνια
έως τώρα. Ίσως και να μην γίνεται αλλιώς... Τίποτα δεν αλλάζει λοιπόν.
Κατόπιν λοιπόν αυτής της
αντιμετώπισης το νέο ήθος αδυνατεί για ακόμα μία φορά να κάνει την εμφάνισή του(και
πώς θα μπορούσε δηλαδή) και μοιραία το
αρνητικό συναίσθημα σε σχέση με την αντιμετώπιση του λαού από σύσσωμο τον
πολιτικό κόσμο, διατηρείται.
Κερδισμένη και πάλι η
Χρυσή Αυγή η οποία ως πολυσυλλεκτικός κουμπαράς μαζεύει ακόμα και ‘’ρόγες’’ (
για χίλιους ακόμα λόγους), μαζί και όλους εκείνους που επιθυμούν τον παραδειγματισμό
και την τιμωρία όλων εκείνων που συνέδραμαν στην καταστροφή της χώρας και που ακόμα
και τώρα περιφέρονται ατιμώρητοι και σε κάποιες περιπτώσεις κομπάζοντες
κρυπτόμενοι πίσω από τη βαρέως δυσκίνητη ελληνική δικαιοσύνη και την κάλυψη εαυτού
από τους ομοίων τους, κόρακας, κόρακα μάτι δεν βγάζει.
Πέραν όλων εκείνων
των κουραστικών αναλύσεων, το αποτέλεσμα καταδεικνύει μία ‘δυσκοίλια’ απόφαση.
Μία κίνηση με βήμα σημειωτόν προς τα εκεί που κρίνεται πως πρέπει.
Οι πολλοί δεν έκαναν
ποτέ λάθος, αλλά εάν δεν υπήρχαν οι απόλυτες μειοψηφίες να άγουν (με την άριστη
των εννοιών), να οδηγούν δηλαδή τα πλήθη, ο κόσμος θα βρισκόταν ίσως χιλιάδες χρόνια
πίσω…
Η λογική που τρίζει. (6/5/2014)
Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ασφαλής δημοκρατία όταν τα
επιχειρήματα και οι λογικές των κυβερνώντων επι μακρόν τρίζουν.
Το νόημα της ορθής αντιμετώπισης των πραγμάτων έχει προ
πολλού καταρρακωθεί. Αυτό είναι τοις πάσι γνωστό αφ’ ης στιγμής επιστρατεύονται
κάθε είδους ‘λογικές’ (ξενόφερτες και μη) ώστε να δράσουν βιαστικά με σκοπό την
επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος.
Το αποτέλεσμα όπως βεβαίως όλοι κατανοούμε, δεν είναι τίποτα
άλλο από την συγκέντρωση των απαιτούμενων χρημάτων και την διάθεσή τους όπου
δη. Επι του παρόντος προς την εξυπηρέτηση των δανειστών.
Αναφέρω παραδείγμα.
Το ύψος του φόρου της ακίνητης περιουσίας βασίζεται σε ένα
σύστημα αντικειμενικών αξιών το οποίο προ πολλού έχει πάψει να έχει πίστη. Οι
πραγματικές αξίες των ακινήτων έχουν κατέβει την ώρα που το κράτος γνωρίζει και
αρνείται την εξίσωσή τους με εκείνες τις πραγματικές.
Οι από του άμβωνος κατάρες των πάσης φύσεως ειδικών αρκούν
μόνο στο να κάνουν τους υπευθύνους να πουν ‘’ναι έχετε δίκιο’’ θα εξετάσουμε το
θέμα στο μέλλον διότι τώρα δεν μπορούμε
να χάσουμε το έσοδο (το ειλικρινέστερο θα ήτο: ΝΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΤΗ ΚΛΕΨΙΑ)
Η ιταμή αντιμετώπιση του θέματος όμως δεν παύει εκεί. Σε
περίπτωση αδυναμίας του ιδιοκτήτη να ανταποκριθεί στο δάνειό του, έρχεται ‘’δικαίως’’
(σε πολλά εισαγωγικά) η κατάσχεση, η οποία κατάσχεση θέτει σε πλειοδοσία το
ακίνητο υπέρ του δικαιούχου (δημοσίου ή τράπεζας) με τιμή εκκίνησης το τρίτον
της αντικειμενική αξίας του.
Η λογική δεν πονά, σφαδάζει.
Και έπεται και συνέχεια: Εάν το χρέος του άτυχου συμπολίτη
μας είναι για παράδειγμα 30.000, η αντικειμενική αξία του ακινήτου βάσει της
οποίας επλήρωνε επι σειρά ετών φόρους ο πολίτης 100.000 και η πραγματική του
αξία 65.000, τότε έρχεται το δίκαιο κράτος, κατάσχει το ακίνητο (στην πλειοδοτούσα τιμή) και δεν επιστρέφει
την διαφορά! Την καρπούται με το έτσι θέλω! Εάν αυτό δεν είναι φασισμός, δεν είναι συμπεριφορά σε υπόδουλο, σε κατακτημένο άνθρωπο, τότε τι είναι;
Η λογική λοιπόν, βιάζεται πολλαπλώς και παρά φύσιν.
Ένα όμοιας λογικής κράτος δεν μπορεί να στηρίζεται στη αγαστή
συνεργασία των πολιτών του. Δεν δικαιούται (πόσο δε μάλλον να απαιτεί) συναίνεση, διότι
δεν ομιλεί με υπηκόους, με συνεργάτες, με πατριώτες. Με εχθρούς συναλλάσσεται.
Με εχθρούς που επιθυμούν την καταστροφή του όσο και εάν άσχημο ακούγεται και όσο
παράλογο και εάν είναι μια και ομοιάζει με τον άνθρωπο που πριονίζει το κλαδί
που κάθεται.
Το μάζεμα του χρήματος έχει γίνει ο μέγιστος σκοπός (ντόπιων
και ξένων) και προς της επίτευξη του σκοπού αυτού επιστρατεύονται κάθε είδους παρανοϊκές
πρακτικές. Εάν δεν μπορούν να εφεύρουν νέους τρόπους υφαρπαγής θα εφαρμόσουν τους
άλλους τους απροκάλυπτους. Το πορτοφόλι σου και δρόμο!
Πτώση. Πτώση λογικής, αλλά κυρίως ήθους…
Σε όλη αυτή την παράλογη λογική έρχονται να προστεθούν και
οι δηλώσεις οι στολισμένες με κορδέλες διθυράμβων. ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ. Θα
μπορούσε κάποιος να γελά ή ακόμα και να κλαίει από την προσβλητική παράθεση των
επιχειρημάτων την ώρα η ανεργία γεννά σαν κουνέλα νέους ανέργους και αρχίζει
δειλά να εμφανίζεται και η μειοδοτική εργασία.
"Ίδου το κράτος που μας καλείτε να ζήσουμε κύριοι''
Νέος ζήτησε δουλειά και ελέχθη σε αυτόν από τον υπέυθυνο ‘’η
κατώτερη προσφορά είναι στα 210 ευρώ, ΓΙΑ ΟΚΤΑΩΡΟ έχεις κάτι καλύτερο; Επί τα μείον
ασφαλώς! Για την ιστορία αναφέρεται πως το παλικάρι έφυγε (προφανώς γιατί δεν είχε
περιέλθει ακόμα σε κατάσταση πλήρους απόγνωσης ή πείνας)
Και μοιράζεται εφ’ άπαξ πλεόνασμα… Και εδώ η λογική ανθίσταται, όχι για το ποσό
που μοιράζεται ούτε για το επειδή μοιράζεται (και καλά κάνει) αλλά για τον τρόπο
με τον οποίο επιδεικνύεται και για τον τρόπο με το οποίον κομπάζεται η επιτυχία.
Ένα κράτος στηρίζεται στους πολίτες του, άλλωστε για εκείνους
υπάρχει και εκείνους υπηρετεί. Εάν δεν καταφέρει να τους κάνει οπαδούς του, δεν
υπάρχει περίπτωση ποτέ να ορθοποδήσει. Ουδέποτε τακτικός στρατός κατέβαλε το
αντάρτικο. Τα παραθυράκια των νόμων, οι
πονηρές συναλλαγές, όλες έχουν το νόημα της μπαλωθιάς της αντίστασης στο κράτος
εκείνο από το οποίο ο λαός δεν εμπιστεύεται.
Στο κράτος που χωρίς συστολή τον κατακλέβει.
Πρώτα θα μας πλησιάσετε κύριοι με αγάπη, πρώτα θα μας χαϊδέψετε,
κατόπιν θα μας ζητήστε συγνώμη με συντριβή που μας φέρατε σε αυτή την κατάντια και
κατόπιν θα έρθετε στα γόνατα να μας παρακαλέσετε να είμαστε εντάξει απέναντί σας.
Σε άλλη περίπτωση θα συνεχιστεί τα ‘αντάρτικο’ όχι από μίσος,
αλλά από ανάγκη.
politisg.blogspot.gr
Η ‘’τεράστια’’ επιτυχία της εξόδου στις αγορές. (9/4/2014) Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Πρώτοι από όλους πανηγυρίζουν οι αριθμοί πιστώμενοι την μερίδα του λέοντος. Κατόπιν αυτών η κυβέρνηση η οποία δικαιούται (σύμφωνα με την επιχειρηματολογία της βεβαίως) να κομπάζει περί της επιτυχίας του προγράμματος που επέβαλλε δια πυρός και σιδήρου …αφού της επεβλήθη (με τρόπο ανάγωγο και ενίοτε προσβλητικό).
Τα πανηγύρια λοιπόν κρατούν γερά αναφέροντας αριθμούς, επιτυχίες και στόχους και χαίρονται μαζί με αυτήν εκτός του κ. Κώνστα του κ. Πρετεντέρη και πολλών άλλων φίλων αυτών και ομοϊδεατών τους και όλοι εκείνοι που πρότειναν τα μνημόνια. Απολύτως λογικό.
Ο λαός όμως που υποφέρει, ποσώς ενδιαφέρεται –αντικειμενικώς- εάν το επιτόκιο των νέων ομολόγων (2,5 δις, μικρό ποσό για ασφάλεια. Καταλαβαίνετε…) θα είναι ‘’αυτό’’, ή εάν ο τάδε δείκτης που θα διαμορφωθεί μετά την αναμενόμενη επιτυχία είναι ‘’εκείνος’’.
Ο απλός πολίτης εξακολουθεί να τρέμει τον τρόμο του κρύου ιδρώτα στο ενδεχόμενο της συνέχισης της προσοδοφόρας πολιτικής.
Οι σαμπάνιες δεν ανοίγουν προς όφελος του λαού (ασχέτως με όσα υποκρίνονται οι κυβερνώντες) ούτε γεμίζει τα ποτήρια του. Τα ευγενή εδέσματα παρατίθενται και οι αφρώδεις οίνοι σερβίρονται, προς μέθη των αγορών, δηλαδή των δανειστών οι οποίοι και οποίες δικαιούνται κάθε εορτασμόν.
Και διερωτώμαι ερώτημα ρητορικόν:
Υπάρχει περίπτωση εάν το δούμε λογικά και ψύχραιμα το θέμα, να υπάρξει περίπτωση σύγκλισης συμφερόντων μεταξύ δανειστών και δανειζομένων; Θα ήταν αστεία ακόμη και η υπόθεση, είναι η απάντηση. Το πεινασμένο λιοντάρι πριν καταβροχθίσει το γεύμα του δεν φοράει πετσέτα στο λαιμό, ούτε ακολουθεί τους τρόπους της εξέχουσας συμπεριφοράς. Απλά τρώει…
Η εξακολούθηση λοιπόν του προγράμματος που επικαλείται ο κάθε αρμόδιος, μόνο φόβο μπορεί να προσφέρει μέχρι την στιγμή εκείνη όπου και μοίρα του χειμαζόμενου λαού ανθίσει. Και πότε μπορεί να γίνει αυτό; Σε λίγο λένε οι αριθμοί αλλά οι αριθμοί των πινάκων ήτανε πάντοτε πολλοί αυστηροί με τους ανρθώπους γιατί ποτέ δεν ήσαν βρώσιμοι…
Πότε λοιπόν θα έρθει η άνθιση εάν κάνουμε πέρα τους αριθμούς;
Ποτέ.
Ποτέ στη πράξη, γιατί πολύ απλά το σύγχρονο λιοντάρι ουδέποτε θα νιώσει χορτασμένο σε αντίθεση με εκείνο της ζούγκλας που κάποτε επιδεικνύει σύνεση.
Υπάρχει ακόμα χρήμα στην Ελληνική γη και όσο υπάρχει χρήμα θα είναι ένα αγκάθι στην βαριά νοσούσα συνείδηση όλων των αγορών. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί δανειστές απλά γιατί όλοι είναι δανειστές και όλοι όσοι δανείζουν το κάνουν με κάποιο σκοπό απώτερο, στο ελάχιστο μέρος του οποίου υπάρχει η λέξη και το νόημα της αγνής βοηθείας. (κανονικά ο κόσμος της σημερινής βαρβαρότητας θα έπρεπε να φυλακίσει την λέξη ''αγνή'' ως προσβολή της σύγχρονης νοημοσύνης)
Υπάρχουν ακόμα ελεύθεροι σε αυτή τη γη και μέχρι να τους αποκάμουν την ελπίδα, το φαγητό τους θα έχει λιγότερο αλάτι και το τραπέζι τους θέμα για γλυκιά συζήτηση.
Δεν είμαι οικονομολόγος άλλωστε κάτι τέτοιο δεν μένει κρυφό (εάν ήμουν θα μιλούσα με τρόπο αλλιώτικο) όμως άγχομαι χρησιμοποιώντας απλή λογική για το μέλλον που μας επιφυλάσσει η επιτυχία της εξόδου.
Δηλαδή να μην πετύχει;
Να πετύχει. Χίλιες φορές να το κάνει, αλλά να ξέρουμε ότι έχει πετύχει από το στύψιμο ενός έθνους στον στίφτη των ξένων συμφερόντων και ότι δεν πάει άλλο.
Να θυμόμαστε πως ότι λέγεται δεν είναι η απόλυτη αλήθεια και σε πλείστες περιπτώσεις, καθόλου αυτή.
Να μην λησμονούμε πως οι αριθμοί δεν έχουν ούτε στόμα αλλά ούτε και ψυχή.
Να φωνάζουμε πως θα προτιμούσαμε να ζούσαμε καλύτερα και ο τάδε δείκτης να ήταν χαμηλότερος.
Δεν γίνονται όλα αυτά μαζί; Ευημερία και αριθμοί πάνε μαζί; Να μου επιτρέψετε να αμφιβάλω. Η πρόσφατη ιστορία άλλα εδίδαξε. Το έλλειμμα στα δημόσια ταμεία ανέβηκε ακόμα 2 δις, αλλά ξέρω πως αυτό κάλλιστα μπορείτε να το ερμηνεύσετε όχι ως αδυναμία καταβολής φόρων αλλά ως ιταμή άρνηση, ως κακόβουλη δυστροπία… Πολύ κρίμα.
Αφού λοιπόν εσείς επιμένετε να μας προτείνετε τους δείκτες εμείς ας ψάξουμε μια άλλη συνταγή γιατί αυτή τη βρίσκουμε κάπως αλμυρή για τα γούστα μας.
Ας είμαστε κάπως επιφυλακτικότεροι και μετρίως χαρούμενοι στις ιαχές μας, γιατί αν δεν το έχετε καταλάβει εσείς που ορίζετε τις τύχες μας, δεν είναι ότι αρκούμεθα στην μη λήψη νέων μέτρων, αλλά θέλουμε να αναιρεθούν και τα ήδη υπάρχοντα…
Τρομερό ε; Καλά μη λιποθυμάτε θα φοβηθούν οι δανειστές…
Και όλα αυτά πριν ανοίξουμε το επόμενο γιορταστικό μπουκάλι.
politisg.blogspot.gr
Λάβετε θέσεις (3/4/2014)
Όλοι, ο καθένας με τη σειρά του να πέσει από το σύννεφο.
Γράφει ο Γιώγος Σ. Πολίτης
Ο Σαμαράς εξεπλάγη. Μα είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν μέσα στο κόμμα του να γίνονται διαπλοκές; Μέσα στο λευκό σαν γάλα κόμμα, που γυροφέρνει ολόφρεσκο το μίγμα των νέων κρυστάλλινων ιδεών να ελλοχεύει η διαπλοκή και η υποκρισία; Έλεος. Πάταξη. Δεν θα ανεχθούμε! Ο Μπαλτάκος δεν έχει θέση στην κυβέρνηση…
Ο Βενιζέλος τα έχασε. Ωρύεται πως πρέπει το φαινόμενο να παταχθεί. Η χρυσή αυγή και οι συνεργάτες της (βλ. Μπαλτάκο) πρέπει να υποκύψουν στην δαμόκλειο τής δημοκρατίας. Οι θύλακες να ξεριζωθούν…
Ο Αλέξης βρήκε χαρά. Να δώσει εξηγήσεις η κυβέρνηση… Τέτοιοι ήτανε πάντα.
Ο Δένδιας θύμωσε. Θύμωσε και όποιος θυμώνει και προσπαθεί να μπαλώσει να τα αμπάλωτα, καταντά. Ρίχνει τη μπάλα στην κερκίδα. ''Τα 32 εγκλήματα δεν ήταν ψεύτικα.'' Μπορεί κ. Δένδια, αλλά εδώ δεν μιλάμε για αυτά, λέμε για άλλα πράγματα εάν έχετε καταλάβει…
Σοκ και σε όλους τους υπόλοιπους (της βουλής) οι οποίοι δεν περίμεναν τέτοια ξετσιπωσιά. Τέτοια υποκρισία. Όλοι τους. (άλλος για το σύννεφο…)
Κανένας σε αυτή την χώρα δεν ήξερε ή δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα υπήρχε ποτέ περίπτωση κάποιοι να διαπλέκονται και να μοιράζουν κάτω από το τραπέζι αργύρια και συνειδήσεις. Κανένας πολιτικός και κανένας πολίτης!
Και όλοι σπεύδουν να δικαιολογήσουν. Να πουν πως ‘’ναι’’ μεν κάτι το μη σωστό έγινε, αλλά αυτό το ‘’κάτι’’ δεν ήταν και τόσο τρομερό. Άφήστε που ήταν το λάθος, ενός και μόνου ανδρός.
Βιάστηκαν (να προσθέσουν) πως δεν είναι πια και τόσο ξεπουλημένη/οι η πολιτική και οι πολιτικοί μας, διευκρινίζοντας δολίως, πως ο καθένας ομιλεί περί του κόμματός του και μόνον. Των άλλων κομμάτων επιφυλάσσεται …εις την καλυτέραν.
Ο Μπαλτάκος φταίει! Στην πυρά λοιπόν. Ο μόνος διδάξας την διαπλοκή και την υποκρισία. Θάνατος. Μαζί με τον Τσοχατζόπουλο που επίσης ήταν ο μόνος που εδίδαξε το πονηρό κλέπτειν. Κάθαρση. Ορίστε λαέ που φωνάζεις! Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε καθαροί. Και για του λόγου το αληθές ακολουθούν και διάφορες ακόμα πομπώδεις δηλώσεις που περιέχουν πληθώρα λέξεων, αποτροπιασμός, οργή, ντροπή, έκπληξη κ.α.
Και κάπου εδώ αρχίζει ο γέλως ο ισχυρός.
Αρχίζει το μέγα το πανηγύρι (όλων ημών) από τον τρόπο τής πτώσης τού κάθε λευκού (με την έννοια τού άσπιλου, τού αδαούς) αιθεροβάμονος –πολιτικού-.
Και ακολουθεί την πτώση τους ο κλαυθμός ο δικός μας. Ο κλαυθμός που δεν εμπεριέχει δάκρυ αλλά οργή. Οργή για την υποτίμηση τής νοημοσύνης ολονών μας.
Κανείς δεν εγνώριζε…
Κύριοι βουλευτές, καταλάβετε επιτέλους πως σας φτύνουμε. Πως όλοι εσείς μιλάτε και εμείς ξυνόμαστε φαγούρες ισχυρές σε μέρη ακατάλληλα. Καταλάβετε επιτέλους ότι στους δρόμους μπορεί να μην μας βλέπετε διότι βαριόμαστε, αλλά κάθε φορά που μιλάτε αναμένουμε τα λόγια σας με τεντωμένη την παλάμη και οργίλη αγωνία, τη δυσώδη δικαιολογία που οφείλετε να εκφέρετε και δη, με την θωριά τής παρθένας.
Να γνωρίζετε όμως, πως ο πολλαπλώς διαρραγής υμένας σας, καθιστά όλους εμάς υποψιασμένους πως δεν υφιστάμεθα κατήχηση μοναχών, αλλά στην καλυτέραν πορδολογήματα πονηρών κορασίδων.
Επαγγελματίες. (Αυτό είναι βρισιά μη το ξεπερνάτε).
Λίγη τσίπα επιτέλους…
politisg.blogspot.gr
Όταν το τέρας μορφάζει... (31/3/014)
Ολιγοτητα επιχειρήματος, σημαίνει ενοχή. Το ψεύδος, ανάγκη, η αποδοχή δε και
η παραίτηση ανδρειωσύνη....
Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Όταν το κράτος ‘’δείχνει’’ τον λαό, τότε τού έχουν πάψει τα επιχειρήματα. Τότε άγεται από μένος του ενστίκτου τής αυτοσυντήρησης και βυσσοδομεί πνέοντας τα λοίσθια, απεμπολώντας την βάσιμη (ελάχιστη) λογική του.
Το παροιμιώδες ‘’μαζί τα φάγαμε’’ το οποίο ενέχει την αξία τού ‘’είμαι αθώος’’ τού δράστη που συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω με το μαχαίρι ψηλά μπροστά στο πτώμα και το αίμα στο χέρι… είναι η έσχατη ανάσα τού κτήνους που ψοφά εξ’ αιτίας της ίδιας σήψης. Είναι η άρνηση τής παραδοχής τού σφάλματος αυτών και η αιτία τής άξιας λήθης των άνοστων ανδρών από όλους εμάς.
Και ο χορός των ανεύθυνων υπευθύνων, συνεχίζεται με την προκλητική προβολή βλακωδών επιχειρημάτων, με την αμέριστη αποδοχή τής στρεβλής αλήθειας και του μισερού μπακαλίστικου λογαριασμού που οργίζει και τον πλέον αδαή πολίτη ετούτης τής χώρας και ο λόγος είναι η ‘’αιτία’’. Η ‘’αιτία’’ που χρειάζεται από κάποιον να δοθεί, ώστε όλοι οι υποστηρικτές τής αποτυχημένης πολιτικής, να έχουν τα επιχειρήματα που χρειάζονται ως δικαιολογία για την επικείμενη ψήφο τους.
-Εσείς δεν έχετε κάποιον διορισμένο; Δεν διαπραγματευθήκατε καμία απόδειξη λιανικής; Ποτέ; Δεν δώσατε φακελάκι σε κανέναν γιατρό;
Συμμετείχατε λοιπόν στο επαίσχυντο πάρτι! Δεν δικαιούσθε να ομιλείτε…
Το κουνούπι με τον ελέφαντα στο ίδιο τραπέζι! Μαζί τα φάγανε!
Και η ''αγάπη'', ο μέγιστος ''πόνος'' τής κυβέρνησης για τον συνάνθρωπο συνεχίζεται:
-Μα καλά στηρίζετε την βαλτή απεργία των φαρμακοποιών; Δεν σκέπτεσθε τους ανήμπορους που περιμένουν με κίνδυνο της ζωής τους στην ουρά για το αναγκαίο φάρμακό τους; Δεν λυπάστε τους συνταξιούχους (στα όρια της πείνας) που βασανίζονται; Υπονοώντας: Έτσι ήσαστε όλοι οι αντιμνημονιακοί;
Τι μπορεί να πει κανείς; Ότι ο αγώνας ενάντια στο ξεπούλημα ενός λαού γνωρίζει την απόλυτη διαπόμπευση μέσα από ένα παράφορα απαξιωμένο καθεστώς; Το γεγονός ότι ολόκληρο το σύστημα υπηρετεί με τρόπο νομιμοφανή (βλέπε Μega, Sky, Antenna) την διατήρηση της παρούσας κατάστασης προς όφελος των μονίμως μεγάλων ωφελημένων κανέναν κινητοποιεί;
Την δημοσκόπηση του καθηγητή Πάνα την αποσιώπησαν. Έδινε στον Κασιδιάρη 20%.
(δεν είμαι οπαδός του κόμματος απλά αναφέρω το γεγονός) Στο ΠΟΤΑΜΙ, το κόμμα
των συμφερόντων ή αν θέλετε αλλιώς στο ''ανάχωμα'', προσφέρεται βήμα και
σπρώξιμο άκρως παρεξηγήσιμο. Στο ΕΠΑΜ του κ. Καζάκη πότε έγινε αναφορά σε
''μεγάλο'' κανάλι; Στο πλάι τού ΕΠΑΜ βεβαίως βρίσκεται και κάθε άλλη τίμια
προσπάθεια κάποιων άλλων ανθρώπων με διαφορετικές ονομασίες κομμάτων.
Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Όταν το κράτος ‘’δείχνει’’ τον λαό, τότε τού έχουν πάψει τα επιχειρήματα. Τότε άγεται από μένος του ενστίκτου τής αυτοσυντήρησης και βυσσοδομεί πνέοντας τα λοίσθια, απεμπολώντας την βάσιμη (ελάχιστη) λογική του.
Το παροιμιώδες ‘’μαζί τα φάγαμε’’ το οποίο ενέχει την αξία τού ‘’είμαι αθώος’’ τού δράστη που συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω με το μαχαίρι ψηλά μπροστά στο πτώμα και το αίμα στο χέρι… είναι η έσχατη ανάσα τού κτήνους που ψοφά εξ’ αιτίας της ίδιας σήψης. Είναι η άρνηση τής παραδοχής τού σφάλματος αυτών και η αιτία τής άξιας λήθης των άνοστων ανδρών από όλους εμάς.
Και ο χορός των ανεύθυνων υπευθύνων, συνεχίζεται με την προκλητική προβολή βλακωδών επιχειρημάτων, με την αμέριστη αποδοχή τής στρεβλής αλήθειας και του μισερού μπακαλίστικου λογαριασμού που οργίζει και τον πλέον αδαή πολίτη ετούτης τής χώρας και ο λόγος είναι η ‘’αιτία’’. Η ‘’αιτία’’ που χρειάζεται από κάποιον να δοθεί, ώστε όλοι οι υποστηρικτές τής αποτυχημένης πολιτικής, να έχουν τα επιχειρήματα που χρειάζονται ως δικαιολογία για την επικείμενη ψήφο τους.
-Εσείς δεν έχετε κάποιον διορισμένο; Δεν διαπραγματευθήκατε καμία απόδειξη λιανικής; Ποτέ; Δεν δώσατε φακελάκι σε κανέναν γιατρό;
Συμμετείχατε λοιπόν στο επαίσχυντο πάρτι! Δεν δικαιούσθε να ομιλείτε…
Το κουνούπι με τον ελέφαντα στο ίδιο τραπέζι! Μαζί τα φάγανε!
Και η ''αγάπη'', ο μέγιστος ''πόνος'' τής κυβέρνησης για τον συνάνθρωπο συνεχίζεται:
-Μα καλά στηρίζετε την βαλτή απεργία των φαρμακοποιών; Δεν σκέπτεσθε τους ανήμπορους που περιμένουν με κίνδυνο της ζωής τους στην ουρά για το αναγκαίο φάρμακό τους; Δεν λυπάστε τους συνταξιούχους (στα όρια της πείνας) που βασανίζονται; Υπονοώντας: Έτσι ήσαστε όλοι οι αντιμνημονιακοί;
Τι μπορεί να πει κανείς; Ότι ο αγώνας ενάντια στο ξεπούλημα ενός λαού γνωρίζει την απόλυτη διαπόμπευση μέσα από ένα παράφορα απαξιωμένο καθεστώς; Το γεγονός ότι ολόκληρο το σύστημα υπηρετεί με τρόπο νομιμοφανή (βλέπε Μega, Sky, Antenna) την διατήρηση της παρούσας κατάστασης προς όφελος των μονίμως μεγάλων ωφελημένων κανέναν κινητοποιεί;
Ο λαός οφείλει να καταλάβει πως στο σημείο όπου και έχει περιέλθει η κατάσταση, δεν υπάρχει ένας κλάδος ή μία κοινωνική τάξη που ξεβολεύεται, ασφυκτιά ή αργοπεθαίνει. Υπάρχει μονάχα το σύνολο των βαλλόμενων πολιτών, διότι εάν ‘’πέσουν’’ οι φαρμακοποιοί και ακολουθήσουν και οι αγρότες (με το θέμα του γάλακτος) θα λάβουν την άγουσα και τα υπόλοιπα επαγγέλματα (που ήδη την λαμβάνουν δηλαδή). Με την σειρά. Μέχρι να μην μείνει τίποτα όρθιο ή εάν προτιμάτε, τίποτα Ελληνικό…
Και όλοι εκείνοι οι οποίοι ομολογούν πως εξυπηρετούνται από την Κυριακάτικη εργασία των καταστημάτων οφείλουν να γνωρίζουν ότι θα ακολουθήσουν οι τράπεζες που θα υποστηρίζουν τα καταστήματα και ενδεχομένως και κάποιες (αρχικά) δημόσιες υπηρεσίες που θα χρειάζονται για την ολοκληρωμένη εργασία των τραπεζών, άρα και η αφεντιά τους δεν θα έχει τον χρόνο να εκμεταλλευτεί την κυριακάτικη δουλεία (ο τόνος ορθά ετέθη) των εργαζομένων διότι και εκείνος θα δουλεύει πια στον βωμό τής νέας Ελλάδας, με μισθό στα μέτρα των τεράστιων πολυεθνικών ‘’επενδυτών’’, οι οποίες στα πλαίσια της ‘’υγιούς’’ ανάπτυξης θα έχουν αδράξει την ευκαιρία.
Το σχέδιο άραγε εν κρυπτώ παραμένει ακόμα; Δεν έχει φανεί ότι όλα γίνονται για την επιτυχία τού πειράματος που επιμένει να λέει πως μπορεί να γίνει η Ελλάδα –και οποιαδήποτε χώρα του Νότου- ‘’γκαρσόνι’’ του κεφαλαίου, αρκεί να υπάρχουν ηγέτες σκυφτοί;
Τι παραπάνω μπορεί να χρειάζεται κάποιος ώστε να νοιώσει απλά προδομένος;
politisg.blogspot.gr
Τι μέρα κι αυτή… (23/3/2014)
Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Σκόρδα από την Τρίπολη και μπακαλιάρο από το Σκλαβενίτη πεζή από ιδέες πεζοί και από όνειρα. Ξεπεζεμένοι και από γνώσεις. Η μέρα αργία, ευκαιρίας μοναδικής παράσταση για την πλύση του αυτοκινήτου, της μηχανής, του καφέ στην πλατεία και της άνοστης αναπόλησης του πρότερου μεγαλείου τής πλούσιας εκδρομής. Άλλες φορές πηγαίναμε… Θυμάστε;
Χτυπητή σκορδαλιά στο μίξερ με πατάτα και όχι με ψωμί και γουδοχέρι που κάνει χοντράδια και ζορίζει τα παιδιά στη μάσηση και ψάρι φιλέτο χωρίς κόκκαλα να μην έχουμε και γκρίνιες, πνιγμούς και τίποτα άλλο και χαλάσει η διάθεση μέρα που είναι. Να φχαριστηθούμε μωρέ!
Η ωρα γυρνάει προς τα πίσω την Κυριακή ή προς τα μπρός; Προς τα κάπου τέλος πάντων. Να κι άλλο νέο! Εκπλήξεις, αλλαγές και χαρές στην ζωή μας που φουσκώνει το αλλιώτικο, το νέο μας θέμα. Να και ο κώλος τής γειτόνισσας που σειέται ξανανιωμένος μερικά κιλά ελαφρύτερος, βαλμένος μέσα σε εκείνο το γαλάζιο παντελόνι που στενάζει τις ραφές του. Σεργιάνι η ρουφιάνα. Μας ξεκάνει για τα καλά τον ειρμό. Τι λέγαμε; Α ναι. Πώς και την είχαμε αφημένη τέτοια κορμάρα; Τι σου είναι η γκόμενα ε; Παντρεμένη ε; Χαχα.
Χαμόγελα και καφές εσπρέσο ή φρέντο και ο καιρός αλλάζει τα χνώτα του. Γλυκαίνει. Μας αλλάζει και εμάς τη διάθεση. Μας κάνει κάπως πιο θελκτικούς σε κάτι που δεν γνωρίζουμε και που όμως πολύ το θέλουμε. Μια άλλη ζωή να πούμε, αλλά πού να τρέχουμε τώρα. Επαναστάσεις. Το σκέφτεσαι μαλάκα μου; Χαχαχα… Τι σου είναι ο κόσμος!
Μια άλλη ζωή να είχαμε ρε ή μια άλλη γκόμενα.
Μέσα στην ήδη υπάρχουσα;
Ποια υπάρχουσα; Εξηγήσου…
Την ζωή ρε. Τη ζωή…
Μπα καλύτερα το δεύτερο, στην ήδη υπάρχουσα που λες ή ένα καινούριο αμάξι δικέ μου;
Ποια νά ‘ταν αυτή με το γαλάζιο το τσιτωτό;
Καλό το μωρό. Μάρτης ε; Εικοστή πέμπτη του Μάρτη να λέμε, περνάει ο καιρός.
Η γυναίκα τα παιδιά ή οι γονείς στο σπίτι μέσα στην όμοια μέρα, να περιμένουν. Το μόνο που αλλάζει είναι τα νούμερα στο ημερολόγιο και το φαγητό. Είθισται λένε μπακαλιάρο. Μαλακίες. Τα σουτζουκάκια με μακαρόνια ή με πατάτες τηγανιτές θα ήταν πολύ καλύτερα… Με τυρί τριμμένο Δανίας σκληρό ε; Καλύτερα δεν θα ήταν; Δε βαριέστε ένα πιάτο φαί είναι και μια μέρα που θα περάσει… Να, μεσημέριασε κιόλας. Το απόγευμα μία ταινία της πλάκας με τα σώβρακα –ζέστανε η μέρα- αραχτοί και λίγο χαβαλές με τον γείτονα για την γειτόνισσα ή για τον βρομιάρη τον Ολλανδό διαιτητή που έδωσε το πέναλτι. Πολύ καριόλης ρε. Πολύ, τι να λέμε.
Το βράδυ γυναίκα θα κάνουμε τίποτα; 25η ε;
Βαριέσαι; Καλά χέσε. Θα δούμε ειδήσεις. Τρέμη. Αύριο έχει δουλειά…
politisg.blogspot.gr
Το ορατό μέλλον. (10/3/2014)
Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Ποτέ δεν υπήρξαν
συμβαλλόμενα μέρη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη τής γης όπου το συμφέρον δεν ήταν
αντιδιαστελλόμενο. Ακόμα και σε εκείνους τους συνεταιρισμούς όπου ο ένας παρήγε
είδος και ο άλλος διέθετε στην αγορά εμπόρευμα που και, κατά γενική ομολογία
ήταν και οι δύο ...από την ίδια πλευρά του ποταμού, ακόμα και τότε υπήρχε,
ελλόχευε, η σχέση ‘’τιμή αγοράς’’- τιμή πώλησης και άρα, ναι μεν κοινό όφελος
αλλά και συμφέρον ξεχωριστό.
Η παροιμία λέει, πως
όταν μία παρανομία γίνεται από όλους καταντά νομιμότητα και βεβαίως δεν είναι
ώρα να μιλήσουμε για ηθική στους συνδαιτυμόνες ενός οίκου ανοχής την ώρα της
μεγάλης ...‘’αιχμής’’. Αναφέρω το παράδειγμα αυτό διότι όλοι μοιάζουμε προϊδεασμένοι τόσο στην
αναγκαιότητα της μάχης, όσο και στην ύπαρξή της. Εθισμένοι στο ψεύδος το οποίο και αποδεχθήκαμε
ως θεμιτό στα πλαίσια μιας γενικευμένης αναμέτρησης, βολικοί στην κοροϊδία που βαφτίσαμε
εξυπνάδα, ώριμοι στην απάτη και τέλος δεκτικοί στο ‘’νόμιμο’’ τής επιβολής του ισχυρού, που είναι
και το χειρότερο όλων.
Αποδεχθήκαμε το μεγάλο
σχέδιο, αρνούμενοι της σθεναρής παρουσίας μας στον δρόμο. Το αποδεχθήκαμε κυρίως
μέσα από τις κυβερνήσεις που συνεχώς επιλέγουμε. Τι στην ευχή πόσες φορές μπορεί
κάποιος να κοροϊδέψει κάποιον με τα ίδια κόλπα, μετα ίδια επιχειρήματα. Πόσες; Πολλές
μάλλον, αν αυτός ο κάποιος ...είναι Έλληνας!
Και το ξέρουν. Με κάποιον
τρόπο τα υπόλοιπα συμβαλλόμενα μέλη της παρέας το γνωρίζουν. Τους ''φίλους'' και ευρωπαϊκούς
συμμάχους μας εννοώ όπως ήδη θα έχετε καταλάβει και το γνωρίζουν τόσο καλά που
δεν φροντίζουν πλέον να κρατάνε, ούτε και τα προσχήματα. Σε αυτό φταίνε
ασφαλώς και οι διαμεσολαβητές που έχουμε ορίσει ως διαπραγματευτές. Την κυβέρνηση
εννοώ.
Μήπως θεωρεί κανείς
εξ’ ημών και υμών, πως είμαστε ανεξάρτητοι;
Ωραία. Γιατί προς στιγμήν
βλέποντας τις δημοσκοπήσεις ανησύχησα, αλλά μετά σκέφθηκα πως και αυτές είναι ένα
μέρος του όλου σχεδίου ησύχασα (έντρομος)…
Η μεγάλη φασαρία, για
το γάλα λοιπόν, η άλλη η κόντρα για τα φαρμακεία, οι πτώσεις των μισθών, οι
ελαφρύνσεις των επιχειρήσεων και δη των μεγάλων από τις ασφαλιστικές εισφορές, ο αφανισμός τής μικρομεσαίας τάξης
και χιλιάδες άλλα μικρά και μεγάλα απαιτούμενα, προετοιμάζουν το έδαφος!
Ποιο έδαφος; Μα του
ερχομού των επιχειρήσεων των δανειστών παράλληλα με τον αφανισμό των εγχώριων συνεταιρισμών,
εταιριών, προσπαθειών εν γένει και το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι αυτή η κίνηση
των ‘’φίλων’’, αλλά η κατάφαση που γνέφουμε όλοι εμείς στο ορατό μέλλον αποδεχόμενοι
την ντρίμπλα, το κόλπο, την κεκαλυμμένη ψευτιά, ως τον υπέρτατο κανόνα του
παιχνιδιού που καλώς ή κακώς υποχρεωνόμεθα να λαμβάνουμε μέρος…
Οι ξένες επιχειρήσεις
λοιπόν θα έρθουν πατώντας σε κόκκινο χαλί. Εμείς θα το στρώσουμε. Στους μεσσίες!
Θα μας εύρουν με πλάτες
σκυμμένες και τους πισινούς σε στάσεις όλο βολές. Θα προσφέρουν στις ορδές των
πεινασμένων ανέργων την εργασία εκείνη που ονειρευόταν. Οι πάροχοι, μην μπεδρευόμαστε... Βασικός 586 ευρώ, (σε μία
καλή περίπτωση), Οι νέοι με άμισθη εργασία ενός έτους μπορεί και παραπάνω αν το
θελήσουν –ποιος θα τους πει όχι;-, χωρίς ωριμάνσεις τριετιών, με υψηλές ασφαλιστικές
εισφορές για τους εργαζόμενους και χαμηλές για τις επιχειρήσεις. Με αναφαίρετο
το δικαίωμα των μαζικών απολύσεων, με κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας
και χιλιάδες άλλα μικρά μέτρα που σε συνδυασμό με τα άλλα τα μεγαλύτερα σκοτεινιάζουν
εντελώς την όποια ελπίδα ζωής. Από τη χαραμάδα της ‘’κούτας’’ στο απάγκιο του πάρκου
περνάει μόνο η χαρά τής απλής επιβίωσης…
Και οι εκλεγμένοι
διαπραγματευτές μας αποδέχονται… Να υποθέσουμε δόλια χειραψία κάτωθεν της τραπέζης;
Να φαντασθούμε αντιμισθία μετά την αποχώρησή τους; Βλέπε Γ. Παπανδρέου που
περιζήτητος ων, κομπάζει των επιτυχιών, ανά τον κόσμο, που μόνο αυτός και εργοδότες του βλέπουν;
Να υποθέσουμε στους διεκπαιρωτές μας κουταμάρα, κοντοφθαλμία; Ειλικρινά δεν γνωρίζω και ως εκ τούτου αδυνατώ να αποφασίσω…
Να υποθέσουμε στους διεκπαιρωτές μας κουταμάρα, κοντοφθαλμία; Ειλικρινά δεν γνωρίζω και ως εκ τούτου αδυνατώ να αποφασίσω…
Για ένα όμως είμαι βέβαιος: Όταν εκείνος που έχει τα λεφτά χαίρεται, ο άλλος που δεν τα έχει, θα πρέπει πρωτίστως
να κουμπώνεται. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται και οι δυο να βγουν κερδισμένοι
όχι γιατί δεν είναι το γεγονός εφικτό, αλλά γιατί ποτέ κανείς ισχυρός δεν το έχει
θελήσει στα χιλιάδες χρόνια ιστορίας που η ανθρωπότητα έχει ζήσει…
politisg.blogspot.gr
Ε πατριώτη... (21/2/2014)
Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης.
Άνθρωποι του μόχθου και της πάλης. Λαέ που βογγάς, που στενάζεις και ολοφύρεσαι. Κόσμε που έχεις κάνει τα κανάλια δεύτερο σπίτι σου καταθέτοντας στα μικρόφωνα τα μύχια δάκρυα της ψυχής σου. Απολυμένε, κοροϊδεμένε και εντελώς ηλίθιε, σκέψου…
Η χώρα ανακάμπτει. Να, η άνοδος όχι μόνο της οικονομίας αλλά και του ήθους των πολιτικών. Να οι επευφημίες. Να τα εύσημα μεταξύ ημετέρων. Να τα χαμόγελα. Να οι γιορτές με τα σουβλάκια την Τσικνοπέμπτη στις πλατείες τις κεντρικές, να και οι ντροπές παρέα με την λύπη....
Πάρε κόσμε. Πάρε πλεόνασμα. Γέλα επιτέλους συνταξιούχε και δες την ελπίδα σου να πετάει κλωνιά λουλουδάτα. Δες το δώρο που από τύχη δίνεται προεκλογικά. Από τύχη μαθές και από κόπους και από θυσίες και από καλή διαχείριση....
Δες την ειλικρίνεια των ανθρώπων που βασιλεύουν για χάρη μονάχα δική σου και πες στα εγγόνια σου τα άνεργα, στα παιδιά σου τα απελπισμένα πως το στηρίζεις ετούτο το σύστημα με την μαγκούρα σου κάθε πρώτη του μήνα, γιατί να, όταν μπορεί προσφέρει. Ρώτησέ τα, ‘’ποιος μωρέ θα τα κατάφερνε καλύτερα; Ποιος;’’ Και αγνόησε την απάντησή τους γιατί είναι μικροί ακόμα οι σαραντάρηδες και το μυαλό τους το έχουν στις επαναστάσεις… Αχ αυτά τα παιδιά, ποτέ δεν μεγαλώνουν τιμημένα γηρατειά.
Συνέβαλλε λοιπόν εφτακοσάρη τής ζωής και εσύ πεντακοσάρη τής χώρας το δεκάρικο για το γάλα ή το τάλιρο για ένα κομμάτι ψωμί στις οικογένειές τους.
Να χαίρεσαι της Ελλάδας κατάκοπε άντρα και γυναίκα που πάνω της καθησυχάζεις τα κουρασμένα σου γεράματα και πες: Εγώ να είμαι καλά. Εγώ μωρέ να είμαι γερός, η σύνταξη να πέφτει και η μασέλα να στέκει ορθή. Η σύνταξη μωρέ έστω και μισή... εμένα με φτάνει. Με φτάνει… Σάμπως μασάω και περισσότερα…
Όλοι μαζί πλέον χαρούμενοι. Γέροι βολεμένοι και νέοι με …ώριμο μυαλό ας πιούμε μία γουλιά κρασί και ας φάμε ένα κοψίδι από την πλάτη ενός γουρουνιού στην υγειά όλων εκείνων που μερίμνησαν για εμάς.
Στην υγεία όλων εκείνων που ακούνε ‘’κρίση’’ και ξέρουν πως η λέξη έχει πέντε γράμματα και ένα τόνο. Ας δώσουμε φιλιά γλυκά στον Γιώργο τον Παπανδρέου, στον Βαγγέλη τον Βενιζέλο, στον Αντώνη τον Σαμαρά και φυσικά στον Άδωνη που πολύ τον λατρεύουν όλοι... Καλό παλληκάρι… Σχωράτε με που αφήνω από έξω όλους εκείνους που βρέθηκαν στην δύσκολη θέση και άπλωσαν χέρι. Πολύ σχωράτε με. Παιδιά δικά μας ήταν και αυτά όπως και τα άλλα που την γλύτωσαν με την βοήθεια των υπολοίπων και να… Να, πόσο υποφέρουν να, πόσο στεναχωριούνται και πόσο βαθιά τους πονάνε για την ανέχεια που περνάμε όλοι εμείς, αλλά είχαν τις καλύτερες προθέσεις. Τις είχαν που να πάρει. Τις είχαν... Να μην τους πιστέψουμε;
Κλάψε λοιπόν Έλληνα.. Κλάψε για όλα τα παλληκάρια της βουλής που σε λάτρεψαν και που ακόμη σε λατρεύουν και σε θυμούνται πάντοτε προεκλογικά και ασφαλώς όχι μόνο… Λυπήσου για τον πόνο τους, τον τηλεοπτικό και για την πίκρα τους που αναγκάστηκαν να σε καταντήσουν όπως σε κατάντησαν.
Βουλευτές πατριώτες! Ένα μεγάλο ευχαριστώ για όλα όσα κάνατε για εμάς και για τις ζωές μας. Ένα τεράστιο μπράβο για όλους σας τους αγώνες, ειλικρινά αν δεν σας είχαμε δεν ξέρω αν θα υφιστάμεθα ακόμα και ως έθνος. Καθόλου δεν το ξέρω…
Για ένα πράγμα να είσθε βέβαιοι, όπως μας σκεφτόσαστε και εσείς τόσα χρόνια τώρα, έτσι θα σας σκεφθούμε και εμείς την ημέρα των εκλογών. Έτσι και εμείς γιατί χαζοί μπορεί να είμαστε, αλλά δεν είμαστε αγνώμονες. Εκείνη την Κυριακή λοιπόν, θα κρατάμε στο ένα χέρι το πλεόνασμα και στο άλλο την ψήφο. Στο ένα χέρι τα φιλιά τα γλυκά μας για τον αθλητή της πολιτικής και στο άλλο την περίσσια μας αγάπη για όλους τους υπόλοιπους. Την μαγκούρα που παππού θα την αφήσουμε σπίτι, -μέρα που είναι- γιατί ακόμα μπορούμε και περπατάμε -κάποιοι δεν λέω- με το μυαλό ελεύθερο και την μνήμη σε πλήρη λειτουργία… Αγαπημένοι πολιτευτές μας...
Το φάντασμα της δημοκρατίας (24/1/2014)
Η μονομερής καταστρατήγηση των νόμων εκτός από αντιδεοντολογική, αντιδημοκρατική είναι και άκρως επικίνδυνη. Ο λόγος αυτός της επικινδυνότητας έγκειται περισσότερο στο κοινό αίσθημα και μέσω αυτού στον ‘ύπουλο’ τρόπο που σκάπτονται οι βάσεις του πολιτεύματος. Προχωράει η απαξία σαν την θάλασσα με τέμπο αργό αλλά επίμονο και διαρκές μέχρι την ολοσχερή απαλοιφή των θεμελίων της αριστείας.
Οι όπισθεν σκέψεις, οι κατ’ έξιν παρακάμψεις του πνεύματος του νομοθέτη με νομιμοφανή τρόπο εξοργίζουν. Η οργή αυτή σωρεύεται και δεν λησμονείται όπως πολλοί θεωρούν.
Περί ποίας δημοκρατίας χαιρόμεθα; Περί ποίας; Εκείνης της οποίας οι νόμοι έχουν ισχύ για το διάστημα που εξυπηρετούν τις βουλές και τις πράξεις της κυβέρνησης;
Για την δημοκρατία εκείνη, όπου και το συμφέρον των δανειστών γίνεται παντιέρα ορθότητας και η ανάγκη θέσπισης νέων βολικότερων νόμων αυτοσκοπός;
Και εάν ό,τι δεν μας βολεύει το καταργούμε, τότε γιατί να υπάρχει;
Και αφού ό,τι αντιστέκεται παρακάμπτεται γιατί δεν το ισιώνουμε να πάψει δια παντός η όποια αντίστασή του;
Όλα με μία νομοθετική ρύθμιση! Τόσο απλά και τόσο επικίνδυνα. Το δίκαιο και οι αξίες μοιάζουν να αλλοτριώνονται με την πάροδο των ετών. Χάνουν την διαχρονικότητά τους και δείχνουν να χαμογελούν περισσότερο στο συμφέρον.
Εκείνο που ήταν δίκαιο εχθές παύει να είναι σήμερα. Οι καταστάσεις το επιβάλλουν. Η πρόοδος. Το συμφέρον εκείνων που νομοθετούν ενδεχομένως…
Εκείνο που ήταν δίκαιο εχθές παύει να είναι σήμερα. Οι καταστάσεις το επιβάλλουν. Η πρόοδος. Το συμφέρον εκείνων που νομοθετούν ενδεχομένως…
Τι σόι πολιτισμός είναι αυτός; Και μιλάω για πολιτισμό και όχι δημοκρατία, γιατί ακόμη και η δημοκρατία κατά τον Σωκράτη είχε προβλήματα καθώς εφαίνετο να λειτουργεί μεροληπτώντας υπέρ του λαού γέρνοντας προς το άλλο το άκρο, λησμονώντας τα δίκαια των αρχόντων. Σε μία των άριστων δημοκρατία, δεν μπορεί παρά να έχουν όλοι δίκαια. Ακόμα και οι ''εχθροί''!
Για πολιτισμό θα πρέπει να μιλήσουμε πρωτίστως λοιπόν, για ιδέα υπέρβασης και κατόπιν για όλα τα άλλα.
Απέχουμε παρασάγγας από την περίπτωση και ως λαός, αλλά κυρίως ως άνθρωποι (κατά μόνας), διότι θα πρέπει πρωτύτερα να έχουμε αδράξει το νόημα της ζωής και να έχουμε ενστερνιστεί την προσωρινότητάς της. Θα πρέπει να έχουμε πλήρως καματωθεί από οτιδήποτε το μάταιο και να έχουμε κοιτάξει στα μάτια το πρέπον.
Πόσο αστεία θα μπορούσαν να είναι όλα αυτά… Πόσο ανεδαφικά και ενδεχομένως ανώριμα μέσα στην εξυπνάδα και την πρακτικότητα της ζωής!
Και ο λόγος είναι αυτός. Η αναγκαιότητα της πράξης (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) η οποία δεν αφήνει τον λόγο του ελεύθερου από σκιές προσώπου, να αναπτύξει και να εφαρμόσει την θεωρία την ανθρώπινη πάνω από όλα, την συνετή κατόπιν και αμέσως μετά την δίκαιη. Η δημοκρατία έπεται όλων αυτών και άλλων τόσων ακόμα καθώς αποτελούν την προϋπόθεση...
Δυστυχώς απέχουμε και όλοι όσοι συναισθάνονται ετούτη την αποχή ή κραυγάζουν κραυγές στην έρημη ώτων εποχή ή χαμογελούν με νόημα αποδεχόμενοι την ήττα.
Μια ιδιαίτερη κατάσταση (9/1/2014)
Τίποτα και για κανένα λόγο δεν επιτρέπεται πλέον να αποσπά την προσοχή όλων κείνων που πιστεύουν πως δυναστεύονται πως αδικούνται πως καταπονούνται με τρόπο αήθη και βάναυσο από τις παρούσες πολιτικές.
Κανένας Ξηρός, καμία τρομοκρατία, κανένα σκάνδαλο, καμία εμβόλιμη περίπτωση παραπλάνησης του καθεστώτος προς όλους εμάς που πάσχουμε τα πάνδεινα, δεν πρέπει να είναι σε θέση να πάρει το βλέμμα από τον στόχο, που δεν είναι μπορεί να είναι άλλος από την απόταξη του άχθους.
Το ιδωμένο το έργο κουράζει και απευθύνεται πλέον στους άμυαλους του είδους εκείνου που πελάζει με τους εθνικούς παρουσιαστές ή με τις ιδέες τους, το ίδιο κάνει. Σε εκείνους του mega και σε κάποιους του skai αναφέρομαι και ίσως και σε κάποιους άλλους. Σε αυτούς τους προικισμένους σκυφτούς ακόλουθους του συστήματος που με το αζημίωτο ασφαλώς, άγουν νομίμως -πλην ιταμώς- φρονήματα κατά το δοκούν των κρατούντων.
Είναι πράγματι λυπηρό άνθρωποι με υποτιθέμενο κύρος να σκυλεύουν τις ελπίδες του κόσμου μασκαρεύοντας σε ντροπή την πίστη στο όραμα. Και λέγοντας όραμα δεν εννοώ εκείνο το κάτι το μακρινό, το απρόσιτο, το κύημα της ευφυούς φαντασίας, αλλά εκείνο που και η λέξη λέει. Το απτό, το ορατό, εκείνο που σήμερα βλέπεται, εκείνο που σήμερα βιώνεται, εκείνο που σήμερα κατακλύζει την κοινωνία ολάκερη. Έχει καταντήσει πλέον σίχαμα, η αμέριστος ένταξη των ανθρώπων αυτών με τα ήθη της καθοδηγούμενης πολιτικής καθώς και με τα συμφέροντα αυτής.
Βεβαίως όλοι εκείνοι οι οποίοι δεν έχουν θιγεί από την οικονομική κρίση –και είναι πολλοί- δικαιούνται να μην αντιλαμβάνονται, στο μέτρο εκείνο …όπου δεν τους πονά η καρπαζιά στο κεφάλι του άλλου. Δικαιούνται, αλλά τουλάχιστον δεν ομιλούν. Τουλάχιστον αυτό. Συνεπεία της ευγενείας… Εκτός και αν βολεύονται, και βολευόμενοι αρέσκονται, οπότε και γίνονται συνεργάτες, οδηγοί, τιμητές της παρούσας κατάστασης εκ πεποιθήσεως πλέον.
Το συμφέρον λοιπόν. Το ίδιον όφελος. Μα εκείνο το όφελος δεν μας οδήγησε εδώ; Η ματιά στα συμφέροντα τα δικά μας και η άνευ προηγουμένου καταστρατήγηση του ενάρετου βίου; (Η υπόθεση καταντάει γελοία μόνο και με την εκφορά της λέξης ‘’ενάρετος’’… Εδώ παραζεύουμε πόρνη γριά, για νύφη και εξετάζουμε την περίπτωσιν παρθενίας…)
Κανείς ακόμη δεν νοιάζεται -με την αγνή έννοια του όρου-, παρά μόνο οι φωνές οι σκόρπιες οι μακρινές που ηχούν υπό τον τύπον της ‘’γραφικότητας’’. Και όμως, ανέκαθεν οι μειοψηφίες οριοθετούσαν το άριστον. Ανατρέξατε στην ιστορία. Όλοι οι ‘’αιρετικοί’’ κάτι είχαν να πουν. Κάτι ξεχωριστό που ενοχλούσε, μόνο που σήμερα μέσα στον πανικό των βαλλόμενων-επιβαλλόμενων πληροφοριών, εκείνο το ξεχωριστό χάνεται.
Κακόμοιροι όλοι.
Ημείς και υμείς. Παρηγορούμεθα ως οι μόνοι άμοιροι ευθυνών και ακολουθούμε τα αχνάρια εκείνων που από συμφέρον ολημερίς κοπιάζουν, άβουλοι, πειθήνιοι και αρεστοί. Κλακαδόροι εγίναμε του συρφετού, κάμπτοντες οσφύν εκ συνηθείας πλέον –διότι εμείς μπορεί να μην ξέρουμε τον λόγο, θα ξέρουν όμως οι άλλοι. Θα ξέρουν ας σκύψουμε λοιπόν…- και οδηγούμεθα από την λάμψη της πηγής των, εις ατραπούς γνωστούς και μη εξαιρετέους, στα ισχυρά τα συμφέροντα, μέσα από τα κανάλια των υδάτων και των πληροφοριών. Κύριοι, σεμνοί, βολικοί και βολεμένοι, ως αμνάδες λευκαί, ελευθέρως βόσκουσαι την σαρακοστή. Βαδίζουμε…
Και ορίστε τα αποτελέσματα. Ορίστε… Μόνο που τώρα πλέον το ασαφές, βαπτίζεται φωτεινό και το λάθος, στόχος υπεράξιος, τόσο λαμπρός, που καταφέρνει και κρύβει με την λάμψη του, την αιτία της ύπαρξής του ή άλλως την πηγή της ενέργειάς του που δεν είναι άλλη από φερτό και άτιμο χρήμα…
Πράγματι πολύ λυπηρό πράμα η συνήθεια!
Περί Αδώνιδος ο λόγος. (7/1/2014)
Η πτώσις ουδέποτε ήταν τυχαία, ομοίως και η κατάπτωσις. Το κράτος και κατ’ επέκτασιν το έθνος το οποίον εμπιστεύεται δι’ οιανδήποτε λόγο τον κ. Άδωνη σε οιανδήποτε πόστο, νοσεί. Νοσεί και δη βαρέως.
Είναι επιεικώς απαράδεκτον το πνεύμα του ανδρός να επιχαίρει, να κομπάζει, να επαίρεται και εν κατακλείδι περί άλλων να τυρβάζει, μη όντας ικανός δια λογικήν αλληλουχίαν.
Είναι πράγματι άξιον λόγου και ενδεχομένως δια παρατήρησιν ιατρική το φαινόμενον εις το οποίον συνδράμει προσφέροντας κάθε είδους κάλυψιν το μέγα μέρος της κυβερνήσεως.
Ιατρικώς θα είχε ενδιαφέρον η μελέτη μα εν τοις πράγμασι κίνδυνον και δη, εκ των μεγίστων τινών.
Δεν είναι δυνατόν να καθίσταται αποδεκτή η επιχειρηματολογία ούτε από τον τόνο της φωνής η οποία δηλοί αλλοφροσύνη και μένος, αλλά ούτε βεβαίως και από αυτά καθ’ εαυτά τα επιχειρήματα των οποίων το μεγαλύτερο μέρος κινδυνεύει από αληθοφάνεια!
Είναι πράγματι πολύ επικίνδυνο το αληθοφανές τους μέρος διότι παρασύρει εμφανίζοντας μία και μόνον λεπτή ‘’φέτα’’ της αληθείας η οποία όντως εδρεύει σε συνάφεια με την λογική, αλλά φευ, λογική δεν είναι. Είναι το είδος εκείνο της λαμπρού διαλείμματος της παράκρουσης του σχιζοφρενούς. Είναι η έκλαμψις της φλογός του ηλιθίου, το επιχείρημα το βλακώδες που δεν επιδέχεται αντιλόγου. Παραδείγματα περί τούτου υπάρχουν πολλά. Δεν είναι της παρούσης η αναφορά τους.
Το μείζον ζήτημα όμως, είναι εκείνο το οποίο καταδεικνύει τόσο την επιλογή όσο και την ανοχή (ευτυχώς όλο και ολιγοτέρων) ανθρώπων της συγκυβέρνησης (εις την οποίαν σαφώς και υπάρχουν αξιόλογα άτομα) στο πρόσωπο του εν λόγω κυρίου. Φτάνουμε εν ολίγοις να αναρωτηθούμε εάν ελλείπουν οι άξιοι ή εάν επί της ουσίας ουδείς νοήμων θα συνέπραττε αναλαμβάνων το επίμαχο υπουργείο αναλογιζόμενος την φθοράν.
Με βάσιν ετούτη την λογικήν είναι σαφές πως του ανατέθει η βρόμικη εργασία. Η ‘’πατσαβούρα’’ κατά τα κοινώς λεγόμενα. Ο Άδωνις απεδέχθη εκπληρώνοντας ένα όνειρο, μία ευχή ή αρπάζοντας μία ευκαιρία. Ο χρηματίσας υπουργός διατηρεί τον τίτλον ισοβίως έστω και αν της προσφώνησεως αυτής, θα προηγείται το ‘’τέως’’, τίτλος ο οποίος δικαιολογεί και ‘’τόνους υψηλούς’’ και πρωτοκαθεδρίες.
Από την άλλη, η έλευση της ιστορίας καρατομεί. Καρατομεί όλους εκείνους που θέλησαν να σταθούν ορθοί εν μέσω θυέλλης, προσπαθώντας με λόγια της ‘’παπάρας’’ να πράξουν το αλλιώτικο, το οποίο αλλιώτικο, κάποιοι το ονομάζουν κύηση ήθους ιταμού και άλλοι με την γνωστή πανελληνίαν τρισύλλαβον.
Ο καθρέπτης ενός έθνους είναι οι ηγέτες του. Αυτό καθιστά όλους ημάς και υμάς συνυπεύθυνους στο όνειδος του ανδρός. Είναι η φυσική εξέλιξη μιας φθοράς χρονίζουσας, το αποτέλεσμα μιας άφεσης λαμπρής, εν μέσω καταιγίδας.
Καιρός να συνέλθουμε…
politisg.blogspot.gr
Μια λάθος χορδή. (4/1/2014)
Είπα κι εγώ πως το 2014 δεν μπορεί κάτι θα φέρει βρε αδελφέ, έστω μία ελπίδα. Πεθαίνουν οι ελπίδες; Μπα, στέκουν ζωντανές κρυμμένες στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας. Υπόφυση λέγεται ή κάπως αλλιώς; Θα σας γελάσω, όμως εκεί κάτω φωλιάζουν σαν τα τρομαγμένα τα σκυλιά τα δαρμένα ή σαν τις άρρωστες μάνες τις πεταμένες, ξέρετε εσείς.
Τώρα η αλήθεια είναι πως βιάστηκα κι εγώ να σκύψω κάτω από δέντρο να τις βρω πριν καλά-καλά καταλαγιάσουν τα πυροτεχνήματα. Βιάστηκα το ξέρω αλλά όσο τα χρόνια περνούν γινόμαστε οι μεγαλύτεροι κάπως πιο παιδιά, κάπως πιο ανυπόμονοι, μπορεί και κάπως πιο χαζοί.
Γελάω λίγο με τα αστεία του γιού της κόρης και των φίλων τους που δεν καταλαβαίνω και το συγκαταβατικό χαμόγελο της κοπέλας της παρέας μού φαίνεται κάπως γνωστό. Παλιά το κολλούσα στο στόμα μου κι εγώ, μέσα από την ευγένεια του είθισται, για κάποιους γονείς κάποιων δικών μου φίλων που τώρα θα έχουν πεθάνει.
Διάολε, πρώτη φορά βλέπω μια ειδοποίηση χρονιάρα μέρα στο τζάκι πλάι. Ο Αη Βασίλης σίγουρα δεν κάνει τέτοια χουνέρια. Έρχεται κάποτε φτωχός και μπορεί να βαστάει κάτι το λίγο, αλλά μαντάτο κακό; Μπα, δεν μας έχει μάθει σε τέτοια, αλλά και από την άλλη θα μου πείτε, νέα χρονιά, νέα ήθη. Έτσι είναι. Τα παιδιά μας δεν χρειάστηκε να αντιδράσουν καθόλου γιατί βλέπετε έχουν μάθει σε εκείνο ‘’το κάτι το λίγο και μπορεί και στο κάτι το τίποτα’’ και δεν τους κακοφαίνεται. Εμάς όμως;
Δουλειά λοιπόν του γιου, που μπήκε στον κόπο να πιάσει τον φάκελο που βρήκε στην είσοδο με μανταλάκι, να κάνει την γκροτέσκα διαφορά του.
Παιδιά μωρέ, δεν βαριέστε. Θα μεγαλώσουν κάποτε και θα μάθουν. Αφήστε τα να χαρούν… Καιρό έχουν. Η ζωή ποτέ δεν λαθεύει, εμείς όλοι το κάνουμε το λάθος που την πιέζουμε να τρέξει και την σκοντάφτουμε. Δεν βαριέστε…
Κατασχετήριο σπιτιού λέει… Κρυφά το είδα να μην ταράξω και τους άλλους, χρονιάρες μέρες ε;
Εντάξει οι δουλειές δεν πήγαιναν και πολύ καλά. Δίκιο είχαν, τους χρώσταγα κάποια χρήματα. Τι κάποια, πάνω από 3000. Πώς, τις μέρες αυτές οι 3000 είναι 3000, αλλά από την άλλη δεν κατάφερα να τα κρατήσω, από δικό μου σφάλμα. Από δικό μου σφάλμα. Το λέω. Το λέω κύριοι πως δεν κατάφερα να κρυφτώ από το χαμόγελο της γυναίκας μου που το χρειαζόμουν, όταν της πήρα μία γυναίκα να της κρατάει συντροφιά το βράδυ που πονούσε στο νοσοκομείο, γιατί εμένα με πιάνανε αυτά τα διαολοφάρμακα κι έτρεμαν τα χέρια μου και δεν μπορούσα.
Εντάξει λοιπόν, το λάθος δικό μου. Αλλά πέστε μου, να άφηνα χωρίς ρεύμα την κόρη μου που σπουδάζει χρονιάρες μέρες ή μπορούσα να αφήσω απλήρωτο το ενοίκιο της, να της βαράει ο ιδιοκτήτης την πόρτα με το δίκιο του κι αυτός; Και ξέρετε πως βαράνε οι ιδιοκτήτες τις πόρτες ή εκείνοι που δεν έχουν βρεθεί σε ανάγκη. Ξέρετε κι αν δεν ξέρετε σίγουρα φαντάζεστε τι μπορεί να κάνει το ''δίκιο'' του Έλληνα…
Πού την βρίσκουν την δύναμη εκείνη, μου λέτε; Και το σθένος; Άλλο και τούτο. Με τέτοιο σθένος θα παίρναμε την πόλη. Μωρέ θα την παίρναμε σας λέω… Λέμε και κανένα αστείο μέρες που είναι. Ε;
Συμφωνώ πως δεν στάθηκα εντάξει με το κράτος και σύμφωνα με όλα όσα κάνει το κράτος για εμένα το ομολογώ πως είμαι υπόλογος. Συμφωνώ και είμαι έτοιμος να πληρώσω το τίμημα, αλλά και πάλι εάν από την άλλη υπήρχε κάποια δουλειά να ξεπληρώσω, να είσθε βέβαιοι πως θα την έκανα. Δεν φταίω εγώ που με απολύσατε ε; Καλά, εντάξει, φταίω κι εγώ λίγο που συντηρούσα το σύστημα χρονιές και χρονιές, μια που το έβλεπα πως δεν πήγαινε καλά και άφηνα την ανοχή μου πλούσια να σας χειροκροτεί, αλλά είχα παιδιά να μεγαλώσω και κοιτούσα την δουλειά μου. Δεν την κοιτούσα; Πείτε εσείς που τα γνωρίζετε όλα. Δεν είχα καιρό για πεζοδρόμια και άλλα τέτοια ε; Πού καιρός… Αλλά και σε όλους εσάς, σας άρεσε αυτό. Δεν σας άρεσε που ασχολιόμουν με τα παιδιά μου;
Αυτό κι αν είναι δώρο. Μου αφήνετε το περιθώριο των 15 ημερών να το σκεφθώ. Εντάξει, οι γιορτές θα έχουν περάσει και ποτέ κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να γίνει. Ο πρωθυπουργός μίλησε για ανάκαμψη. Πολύ με χαροποιεί το γεγονός. Αποκλείεται δηλαδή μία αιφνίδια του είδους μεταστροφή προς το πολύ καλύτερο που θα του δώσει την ευχέρεια και την χαρά βεβαίως της επιπλέον παράτασης; Της κατάσχεσης εννοώ. Αποκλείεται να έρθουν τα πράγματα τόσο όμορφα όσο τα λέει ώστε να πει:
«Ε, εσύ που δούλευες τόσα χρόνια και με συντηρούσες, πάρε μία παράταση ενός ή δύο μηνών ή μέχρι να περάσουν τα κρύα, ή έστω μέχρι να καταφέρεις να το πεις με τρόπο στους δικούς σου πως πρέπει να σου πάρω το σπίτι να το δώσω στους άλλους που με φέρνουν σε δύσκολη θέση. Πώς δεν μπορεί. Ασφαλώς και μπορεί. Όταν οι άνθρωποι απευθύνονται σε άνθρωπο, πολλά μπορούν να γεννούν γιατί η ελπίδα παθαίνει τελευταία και η ευγενική χορδή στέκει πλάι με εκείνη την αγενή. Ένα μικρό λάθος χρειάζεται μονάχα, ένα τόσο δα φάλτσο και νάτος ο ήχος της χαράς!
Ένα μικρό πανάκριβο λάθος… Θα μπορούσα να μην ελπίζω;
Η νόμιμη επιβολή του άδικου.( 17/12/2013)
Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης
Πίσω από την υστεροβουλία των ‘αξιοσέβαστων’ κανονισμών-νόμων ελλοχεύει η ‘αρετή’ των διοικούντων. Μια αρετή η οποία απαντάται ως η κατωτέρα τη τάξει του ζωικού βασιλείου καθώς η αρχή της εδρεύει και μόνον, εις το πρώτιστον της συντήρησης, άλλως, της θρέψης των θηρίων.
Ουδέποτε κοινωνία η οποία ήθελε πολιτισμό, δεν αναγκάστηκε σε ομοίου είδους κακεντρεχείς νομοθετήσεις. Ουδέποτε το σθένος των αιρετών δεν εξεπέρασε το ‘’ήθος’’ της ζωώδους ιδιαιτερότητας του κτήνους, το οποίο όμως σαφώς και δικαιολογείται λόγω της φύσης και των αναγκών του, σε αντίθεση με την πολιτική της γραβάτας, η οποία ομιλεί περί Σωκρατικών αξιών και εμπαίζει…
Στην ιστορία δεν υπάρχει ελπίδα. Η ιστορία στέκεται αρωγός του μίσους καθώς καθρεφτίζει τις όψεις και τις εκδοχές της πραγματικότητας. Στην σκιά της αδικίας δεν μπορεί παρά φυτρώσει ο σπόρος της εκδίκησης.
Οι αρχές της δικαιοσύνης οι οποίες καταπατώνται με τρόπο πρόστυχης ανδρείας, υπό την ασφαλή πλειοψηφία της παραπλάνησης, συνθηκολογούν εν μέσω κατακραυγής, με τα σχήματα τα νεκρά, της ευφάνταστης προσδοκίας.
Η ευθεία καταπάτηση της λογικής, αντιτίθεται με την λεπτότητα της ηθικής του είθισται έστω, διότι εάν επιχειρούσαμε να κάνουμε λόγο περί βαθύτερων αξιών θα ήταν σαν να περιμέναμε από τον homo sapiens να αντιληφθεί την ιδιαίτερη γεύση μία γκουρμέ δημιουργίας…
Το βέβαιο συμπέρασμα είναι πως δεν είναι δυνατόν πολιτικός ή μη ή ο οποιοσδήποτε εχέφρων να αναμένει σύμπνοια. Δεν είναι δυνατόν οι αλαλαγμοί να πείσουν πως το κτηνώδες αντιλαμβάνεται την ‘’ιδέα’’. Ο στόχος, δεν είναι η εξομάλυνση, μα η βίαιη αρπαγή. Ο σκοπός, δεν είναι ελάφρυνση, μα η επιβολή άδικου βάρους και κανείς ιθύνων δεν δικαιούται να απαιτεί φίλια αισθήματα.
Όταν ο εχθρός επιτάσσει, γιατί επιτάσσει -μέσω της άλογης και άδικης φορολόγησης- δεν ημπορεί να ελπίζει σε συμπολίτες. Οι εχθροί τού πρέπουν και οι κάθε είδους αγωνιστές.
Ο διαρκής έρως με την εξουσία, μαρτυρά τον διαστροφικό εναγκαλισμό με την εμμονική ιδέα της αρχής ή με την δια βίου εξάρτηση σε ειλημμένες υποχρεώσεις, διότι δεν είναι δυνατόν το άδικο, να βαπτίζεται ούτε αναγκαίο, αλλά και ούτε και σωτήριο και ως τούτο να υπηρετείται και να ανάγεται εις αρετήν η λήψις της απόφασης να επιβληθεί.
Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής μπορεί να καθυστερούν, όμως σωρεύονται και της ώρας ελθούσης, η οργή θα έχει χρώμα πρωτόγνωρο, από ένα και μόνο αιφνίδιο λόγο. Την καθαρή αντίληψη του χρόνιου εμπαιγμού…
politisg.blogspot.gr
Πετύχαμε μωρέ κανείς δεν το νιώθει; (11/12/2013)
Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Οι Ιταλοί σαν να ξύπνησαν. Οι δικοί τους αγανακτισμένοι με την ονομασία το ‘’κίνημα των δικράνων’’ ξεχύθηκαν στους δρόμους διαδηλώνοντας την αντίθεσή τους στη λιτότητα. Οι αστυνομικοί (ματ) σε μία κίνηση αλληλεγγύης και κατόπιν της προτροπής των διαδηλωτών έβγαλαν τα κράνη τους σε συμπαράσταση…
Φυσικά, τα εδώ μέσα ενημέρωσης αποσιωπούν το γεγονός …τιμώντας με την αφωνία τους την χώρα που γέννησε την δημοκρατία.
Μικρό το κακό. Τίποτα άλλωστε δεν θα άλλαζε πρώτα γιατί ακόμη δεν έχουμε αρκετά αγανακτήσει και έπειτα διότι θα μαγείρευαν με τέτοιο τρόπο την είδηση που θα έριχναν την αιτία των διαδηλώσεων στην φασιστική οργάνωση της Forza Nuova η οποία προσπαθεί να παρεισφρήσει στα γεγονότα εν μέσω γενικής αναστάτωσης.
Αυτά για εκείνους…
Εμείς εδώ πάμε καλά. Το σωστό να λέγεται και να εκτιμάται αναλόγως. Οι στόχοι καταρρίπτονται εν μέσω ζητωκραυγών και γενικής –κυβερνητικής- ευφορίας. Τα χαμόγελα σκίζουν τα μάγουλα. Οι χειραψίες ζεματάνε τα χέρια. Οι αλληλοσυγχαρήσεις σπάνε τα ταμεία.
Νενικήκαμεν μωρέ!
Πλέον τα μαγκάλια, οι κάλτσες στα τζάκια, τα σώβρακα, τα παλιά παπούτσια, τα μαζεμένα από το δρόμο ξύλα, αποτελούν στην Ευρώπη του 2013, παρελθόν –όχι μακρινό και ούτε σίγουρο-, οι δήμοι που μπορούν θα πληρώνουν την ΔΕΗ, αν καταφέρουν να τα βρουν με το κράτος στα διαδικαστικά και αν βρουν φυσικά το χρήμα, άλλως τα μαγκάλια επιστρέφουν!!! Και οι θάνατοι…
Πρωτογεννές πλεόνασμα μωρέ… Κανείς δεν βγαίνει στους δρόμους να φωνάξει να χαρεί να ζητωκραυγάσει; Κανείς; Τι λαός είστε μωρέ;
Τα ληξιπρόθεσμα τον Οκτώβριο αυξήθηκαν κατά 1 Δις, πλησίασαν αισίως τα 63 Δις. Η οικονομία όμως τρέχει προς την ανάπτυξη. Η φοροδιαφυγή αν δεν παραχθεί, θα μπει τιμωρία! Στην γωνία! Ναι μωρέ, κανείς δεν χαίρεται; Κανείς δεν ζητωκραυγάζει; Θα πληρώσουν οι φτωχοί που θα γίνουν φτωχότεροι, δεν γίνεται αλλιώς, το καταλαβαίνει αυτό, το 28% που μας ψηφίζει, εσείς όχι ακόμη;
Στα νοσοκομεία επιβάλλεται με αυστηρό τρόπο τάξη. Μπορεί κάποιοι να προστεθούν στις ορδές των ανέργων, μπορεί να χρειαστεί εισιτήριο ακόμη και για την απλούστερη εξέταση, μπορεί να μην υπάρχει γιατρός να την κάνει, μπορεί να μην υπάρχουν γάζες να δέσει το τραύμα, αλλά θα υπάρξει τάξη. Όσο λιγότεροι, τόσο καλύτεροι. Συμμαζεμένα πράγματα. Δεν σας αρέσει ε; Είναι γιατί είχατε καλομάθει στην ρεμούλα…
Η Τρόικα λέει θέλει άλλα 2 Δις το 2014, κυβερνητικά στελέχη όμως το διαψεύδουν. Κανείς σας μωρέ δεν χαίρεται; Το διαψεύδουν λέμε! Κανείς δεν ξεσηκώνεται να ουρλιάξει ‘’Ναι ρε εδώ είναι Ελλάδα και δεν περνάνε αυτά τα κόλπα των τροϊκανών και αν περάσουν δεν θα γινόταν αλλιώς’’. Ποιος αμφιβάλει πως δεν θα γινόταν αλλιώς;
Ο πρωθυπουργός χαμογελάει χαιρετώντας. Δεν μπορεί, αυτός κάτι θα ξέρει. Αφού το λέει, πως τέλος τα μνημόνια. Σε λίγες μέρες από τον νέο χρόνο έρχεται η ανάκαμψη. Yes ρε. Yes!
Μπορεί να είναι μερικές χιλιάδες οικογένειες χωρίς ρεύμα, μπορεί να είναι άνεργη η μισή Ελλάδα, μπορεί οι τενεκέδες του δήμου να έχουν την τιμητική τους γνωρίζοντας από κοντά τα μούτρα των πεινασμένων, μπορεί να νούμερα να ωρύονται πως κάτι γίνεται λάθος και οι φόροι αυτοί δεν πρόκειται να εισπραχθούν, μα ο πρωθυπουργός γελάει ευχαριστημένος!
«Πετύχαμε μωρέ τους στόχους μας. Ακούστε εκείνους που μας δανείζουν τι λένε για εμάς! Ακούστε τους πόσο ευχαριστημένοι είναι από την πορεία μας!!!»
Κορόιδα Ιταλοί, φάτε τα νιάτα σας στους δρόμους, πόσα χρόνια χρειάζεστε για να μας φτάσετε…
Δραχμή, η αμφιλεγόμενη ερωμένη…
Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Με την ιδιότητα του μη οικονομολόγου και εκείνη του ‘’επαγγελματίου’’ αδαούς, αναγκάζομαι να σκεφθώ πέρα από όλα όσα ακούγονται, τι θα μπορούσα να πω σε κάποιον που θέλει μια γνώμη απλή.
Θα ισχυριζόμουν λοιπόν πέρα από κομματικές προκαταλήψεις πως από ότι ακούω και βλέπω, το ενδεχόμενο ενός νομίσματος πέραν του ευρώ είναι ορατό -προσέξτε με ομιλώ περί ενδεχομένου και όχι περί πεποιθήσεως, πεποιθήσεως που άλλωστε κανείς δεν μπορεί να την έχει-.
Ο προϋπολογισμός λοιπόν έκλεισε με περίσσευμα. Μέχρι εδώ ωραία, διότι αυτό σημαίνει πως μπορούμε πλέον να είμαστε αυτάρκεις τουλάχιστον όλων εκείνων που αφορούν τα της χώρας μας. Το περίσσευμα αυτό όμως προήλθε -χοντρικά- από την υπερφορολόγηση των πολιτών, την μετάθεση πληρωμών και ένα ακόμη ποσοστό λογιστικού χρήματος που αν θα θέλαμε να το μεταφράσουμε θα το λέγαμε ελληνιστί ‘’πονηρό’’. Ας μην σταθούμε όμως εκεί.
Οι πολίτες στραγγίζονται για μία ακόμη χρονιά και στεγνώνουν. Ποιος μπορεί να μιλήσει περί του αντιθέτου; Κανείς. Ενδέχεται να υπάρξει και μία ακόμη χρονιά ομοίας υπερφορολόγησης και άντε και ακόμη μία. Μετά από αυτές το ρευστό παύει να υφίσταται στην πλατιά μάζα του λαού.
Βεβαίως οι κρατούντες, το γνωρίζουν και ήδη έχουν ξεκινήσει την απαλλοτρίωση των ακινήτων, όμως αυτό θεωρείται χρήμα έμμεσο, διότι δεν γεμίζει ταμεία αλλά προσθέτει μόνο κεφαλαιοποιούμενο, σε αριθμούς βοηθώντας ισολογισμούς -που κρύβουν πονηρίαν-. Βοηθάει σε αριθμούς που με την σειρά τους μετέχουν στο μέγιστο πανηγύρι του δούναι και λαβείν μεταξύ των εδώ και των εκεί.
Κάποτε όλα όμως θα τελειώσουν και αυτό το κάποτε δεν είναι στο απώτατο μέλλον, αλλά σε εκείνη την χρονική στιγμή που όλοι θα προλάβουμε.
Εφ’ όσον η πατρίδα δεν παράγει, η πτώση θα είναι μοιραία και με αυξανόμενο ρυθμό. Η λογική το λέει. Αυτή την στιγμή το κράτος -μέσω των φόρων- αλλοτριώνει τα κεφάλαια των πολιτών και θρέφεται με αυτά. Ακόμη και η κυβέρνηση ομολογεί υπερβολή φόρων. Ομολογεί και δεν ‘’μπορεί’’ –λόγω άλλων αιτίων- να τους μειώσει, άρα θρέφεται από αυτούς μέχρι να τελειώσουν. Δεν υπάρχει παραγωγή πώς να το κάνουμε. Οι επενδύσεις έρχονται μαζί με τους Κινέζους και καθυστερούν γιατί ντρέπονται να φανούν –λέμε και το αστείο μας το πικραμένο-.
Ποιος παλαβός θα ερχόταν να επενδύσει εδώ, σε αυτό το κράτος που πατάει δεξιά και ευρίσκεται αριστερά; Ποιος;
Τα ανταλλάγματα που θα απαιτήσει ο τολμηρός, θα είναι ανάλογα του …κόρακα. Σάρκα και αίμα θα θελήσει και ενδεχομένως δικαίως. Και εδώ έρχεται να κολλήσει η παροιμία η γνωστή πως ‘’μάθανε πως πη@@μαστε πλακώσανε… κτλ κτλ’’
Σε αυτή λοιπόν την κατάσταση της τεράστιας εσωτερικής υποτίμησης, (βλ. μειώσεις μισθών) έρχεται η μορφή του νέου νομίσματος που μπορεί να λέγεται ευρώ2, φοίνικας, μνα, ελληνικό δολάριο ή τρομαχτική δραχμή. Έρχεται να ισοσκελίσει τα του οίκου μας, με μικρότερη δύναμη μεν, αλλά με ελπίδες δε…
Το χρέος θα αυξηθεί, μήπως τώρα δεν αυξάνεται; (Δεν μπορούμε να κεφαλαιοποιήσουμε τον δανεισμό για την αποπληρωμή των τόκων λογίζοντας την διαφορά ως μείωση…)
Θα πληρώνουμε τρίδιπλα τα εισαγόμενα είδη. Και μήπως παλαιότερα έτσι δεν τα πληρώναμε. Οι παλαιότεροι δεν ακούγαμε για αμερικάνικο τσιγάρο και τρέχαμε; Τρέχαμε και αυτό δεν ήταν ωραίο, αλλά όλα τα σπίτια είχανε ρεύμα! Όλοι είχανε δουλειά και όσοι δεν είχανε δεν θέλανε να έχουν…
Θα συμβούν και άλλα πολλά που τα ξέρουν οι οικονομολόγοι, όλα όμως είναι αντιμετωπίσιμα καθώς δεν θα πρέπει να ξεχνάμε, πως υπάρχουν εκατέρωθεν επιχειρήματα. Και υπέρ και κατά της δραχμής. ‘’αναφέρω το όνομα του νομίσματος για να έχει σασπένς η κουβέντα’’
Τα καλά του ευρώ τα είδαμε. Φαντάζεστε πως μπορεί να υπάρξουν καλύτερα; Αναλογισθείτε πως παλεύουμε να φτάσουμε το χρέος στο σημείο που ξεκινήσαμε υπογράφοντας τα μνημόνια. Δεν ήταν χαζή ολάκερη η διαδρομή;
Το νόμισμα το άλλο, θα έρθει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, διότι απλά η συνταγή δεν επαληθεύεται. Και τα ορυκτά θα πουλήσουμε και εαυτόν θα παρέξουμε και δεν θα κρατηθούμε στο σκληρό νόμισμα γιατί απλά δεν το αντέχουμε και δεν το αντέχουμε, διότι δεν παράγουμε τίποτα, ούτε καν ιδέες.
Ακόμη παλεύουμε καταναλώνοντας τις σάρκες μας.
Κάποτε και αυτές θα τελειώσουν και τότε αυτό που σήμερα εξορκίζεται αύριο θα παρακαλείται…
politisg.blogspot.gr
Κανιβαλίζοντας εαυτόν. (7/12/2013)
Ουδέποτε θα μπορούσε να υπάρξει μέσα σε ένα σάπιο περιβάλλον ένας υγιής οργανισμός. Όποιος πιστεύει πως κάτι τέτοιο δύναται να συμβεί, είναι επιεικώς ‘’ευτυχής’’ με την συμπαθή έννοια του όρου. Με την άλλη όμως εκείνη που στερείται συμπαθείας, βλάξ.
Αυτή την στιγμή το κράτος νοσεί κατά την γνώμη μερικών, κατά την γνώμη κάποιων άλλων πνέει τα λοίσθια, και κατ’ άλλους έχει ήδη πεθάνει. Όλοι όμως συμφωνούν πως ήδη ευρίσκεται σε κλινήρη στάση, θέση, πείτε το όπως εσείς θέλετε, το αποτέλεσμα δεν πρόκειται να αλλάξει, είτε δεχθούμε πως το θύμα αναπνέει είτε όχι.
Το κράτος λοιπόν ως ζων οργανισμός παλεύει να σωθεί μέσα από τις διαδικασίες που έχουν επιλεγεί από αυτό, για τον λόγο αυτόν. Οι διαδικασίες αυτές δεν είναι άλλες από την εφαρμογή των νόμων που έχει θεσπίσει για την αυτοσυντήρησή του, αλλά και από την επιλογή των νέων που θεσπίζει προς την σωτηρία του εαυτού του, την ώρα που αντιλαμβανόμεθα όλοι, πως όλες αυτές οι επιλεγείσες διαδικασίες σαφώς και ομοιάζουν με την δόση του φαρμάκου που χορηγείται σε κάποιον ασθενή.
Ποιο κύτταρο όμως μπορεί να παραμείνει υγιές επί μακρόν εν μέσω γενικευμένης λοιμώξεως αλλά και πιο ποιο άλλο δύναται να ελπίζει πως θα παραμείνει ως τέτοιο; Κανένα λογικά σκεπτόμενο και ως τέτοιο, οδηγούμενο από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αρνείται να συμπαρασταθεί.
Επιλέγοντας λοιπόν ''ορθά'' το σώμα-κράτος, απαιτεί τη θρέψη του εξ’ όλων εκείνων των θρεπτικών ουσιών που επί σειρά ετών συσσώρευε ως ‘’λίπος’’ και αρχίζει να καταναλώνει ...με την σύνεση του ατόμου που αντιμετωπίζει τον πνιγμό, ξεκινώντας από τα μακρινά του άκρα.
Τα πέλματα λοιπόν πρώτα. Τα πλέον ευάλωτα. Πρώτα οι φτωχοί…
Τώρα μια και εμπεδώσαμε το παράδειγμα, ας αναρωτηθούμε ποιος θαρρεί πως μπορεί να παραμείνει ‘’πλούσιος’’ ή έστω άξιος, σε ένα περιβάλλον φτωχό που καλείται επιπλέον της φτώχειας του, να συνδράμει και να στέκεται αρωγός με όποιο τρόπο μπορεί, διότι αυτός είναι ο εκ γενετής ρόλος του; Πώς μπορεί ο μηρός να μην αναμένει την σειρά του, όταν το στόμα έχει καταβροχθίσει το γόνατο;
Και το κράτος-ασθενής γνωρίζει. Γνωρίζει πως χωρίς πόδια δεν θα μπορέσει να φτάσει μέχρι την γωνία όπου μπορεί κάποιος φιλεύσπλαχνος συγγενής μπορεί να του αφήσει κάποιο κεσέ με αποφάγι. Και ό του θαύματος ο επικαλούμενος συγγενής, του αφήνει κάθε φορά και από κάτι μέσα στον κεσέ, αλλά μια και διακατέχεται από κάποιο είδος καταξιωμένης διαστροφικής πονηρίας, του επιβάλλει μία μπουκιά ''γόνατο'' με αντάλλαγμα λίγο ακόμη ορό.
Πάει και η μικρομεσαία τάξη. Καταναλώθηκε… Σειρά έχει τώρα η αμιγώς μεσαία. Και το φθαρμένο σαρκίο πάλλεται, σαλεύει και λέει πως ελπίζει πως θα σταματήσει έστω πριν το υπογάστριο, μα μέσα από όλη αυτήν τη διαδικασία έχει συμβεί ένα θαύμα. Το στόμα του ασθενούς έχει μεγαλώσει γιατί χωρίς τα πέλματα που το στήριζαν χρειάζεται όλο και μεγαλύτερες δόσεις γεύματος και αρχίζει η κατρακύλα… και ο κεσές με το αποφάγι όλο έρχεται κοντά και όλο απομακρύνεται…
Μα το μυαλό του ασθενούς που αποφασίζει δεν φταίει. Ομοιάζει και αυτό σε αδιέξοδο τρωτό και κατευθυνόμενο. Άβουλο ταγμένο στις προτροπές των έξωθεν καλοθελητών που μαθαίνουν από τις συσπάσεις του ασθενούς τους και γίνονται ολοένα και καλύτεροι.
Ο κ. Στουρνάρας δεν έχει καμία ευθύνη έναντι ημών. Την ευθύνη την έχει έναντι εκείνων που υπηρετεί. Οι εργοδότες του δεν είμαστε εμείς οι Έλληνες. Εμείς, τα ασθενή κύτταρα του κλινήρους σώματος υπακούμε από έλλειψη ελπίδας και αναμένουμε το μοιραίο, ως ώριμοι εβραίοι μιας άλλης εποχής.
Αν δεν ήταν ο κ. Στουρνάρας, θα ήταν στην θέση του ο κ, Κώνστας ή κάποιος άλλος θιασώτης αυτής της συνταγής, ταγμένος στις υπηρεσίες των άλλων, άλλωστε το γιατρικό πότε το επέλεξε το σώμα; Πότε χρειάστηκε η σύμφωνη γνώμη του αδαούς και εντελώς άσωτου ασθενή; Ποτέ φαντάζομαι. Το μόνο χρειαζόταν ήταν, το που να βάλει ο ανήμπορος την υπογραφή του και αυτή όχι μόνος αλλά δια μέσου κάποιου αυστηρά επιλεγμένου ανθρώπου της εμπιστοσύνης του ιατρού για σιγουριά, όπου και αποδεδειγμένα θα νοιαζόταν ο νοσοκόμος-υπάλληλος περισσότερο για την επιτυχία της συνταγής, παρά για την επιβίωση του αρρώστου…
politisg.blogspot.gr
Κι εγώ τώρα σαν
χαζούλης του είδους του νεοέλληνα, περί άλλων τυρβάζω ακούγοντας το σι-ντι του
ανώνυμου γνωστού τραγουδιστή της παρέας των πολλών. Υψώνω την φωνή μου με τρόπο
ακατάσχετο και ρυπαρό, στο περιβάλλον που φιλοξενεί την ύπαρξή μου πιστεύοντας
πως μέσα από την πιθανότητα της καλλιφωνίας μου, να νιώσω κατά τι ψηλότερος και
κατά τι πιο επιθυμητός να πω; στα μάτια των συνδαιτυμόνων, παραβλέποντας το
μέγεθος της πιθανότητας της γελοιοποίησης διότι στέκομαι καθώς νομίζω ορθά, στο
ύψος της νότας, χάνοντας εν αγνοία μου εκείνο του τραγουδιού.
Κομπάρσος στον θίασο
της ορφάνιας, γελώ και χαίρομαι, φορώντας καπέλο ψηλό, με όλα εκείνα που κατά
περίσταση περνούν από πλάι μου αναδεικνύοντας το ύφος τους ως το μόνο πρέπον
και το μόνο άξιο. Παραιτούμαι της ρεούσης θλίψης, διότι όλα εκείνα που με
συναρπάζουν υπάρχουν ακόμη ζωντανά, καθώς προσφέρονται αφειδώς από το σύστημα
που τα εκτρέφει, ως κοτόπουλα φτερωτά κατά χιλιάδες, προς βρώση κάθε καθημερινής μεσημέρι.
Γελώ με τα αστεία τα
όμορφα εκείνα που εμπαίζουν, μωρέ, -καλοσυνάτα- και λίγο τις εθνότητες ή το
χρώμα των ανθρώπων μέσα από την σιγουριά του πάλλευκου χρώματός μου και της
εξαιρετικής υγιεινής των δοντιών μου επιχαίρων στο μέσο της παρέας ως ο πλέον
νοήμων και εξέχων χωρατατζής.
Αγάλλομαι εν μέσω
σχεδίων που απλώνουν τις δράσεις τους την κάθε επόμενη αργία καθώς ακόμη κρατώ
γερά. Και λέγοντας κρατώ γερά, όπως θα καταλάβατε όλοι σας, εννοώ πως υπάρχει η
‘ρευστότητα’ εκείνη, που με κάνει να νοιώθω περιούσιος εν μέσω γενικής χρηματικής
ορφάνιας, καθώς είπαμε και προηγουμένως.
Τι είναι σήμερα άνθρωπος; Ένα, τίποτα, δίχως χρήμα. Και δίχως
ιδέες θα πουν πολλοί, αλλά εγώ έχω να αντιπροτείνω το κέρασμα. Το χρήμα δηλαδή,
διότι το χρήμα είναι κάτι το απτό, το αναγκαίο και έχει πέραση σε κάθε
εστιατόριο καθώς μεταφράζεται ακόπως σε κάθε γλώσσα… Πώς μπορεί λοιπόν να
συγκριθεί με την ιδέα; Πώς είναι δυνατόν να σταθεί πλάι σε κάτι μη ορατό και
από τις περισσότερες απόψεις μαχητό ή μήπως και θεωρείτε πως υπάρχει ομόνοια;
Μην φανταστείτε λοιπόν
πως είμαι μακρύτερα από το καθένα σας. Όχι. Είμαι κάποιος από όλους εσάς που
ακόμη αντέχετε και λέτε για σήμερα ‘’έχει ο Θεός’’ και μάλλον ‘’θα έχει’’ και
αύριο. Η επομένη της επομένης είναι ακόμη πολύ μακριά.
Προλαβαίνουμε ακόμη ένα
αστείο…
politisg.blogspot.gr
Κατά μία, λιγότεροι. (2/12/2013)
Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Η δεκατριάχρονη έφυγε πνιγμένη από τις αναθυμιάσεις του κάρβουνου. Μείναμε όλοι οι από εδώ, κατά μία λιγότεροι και λέω οι από εδώ, γιατί υπάρχουν και οι από εκεί οι ασχέτως εθνικότητας, οι οποίοι ασφαλώς και εν μέσω γενικής θλίψης και κατακραυγής εγκρίνουν τον κλαυθμό, αλλά από την άλλη συνηγορούν στο επιχείρημα της παράπλευρης απώλειας ή του δυστυχούς κακού και άρα αυτομάτως γίνονται οι από εκεί. Οι από τους εκείνους δηλαδή που λένε ''πως τι να γίνει...'', πως δεν φταίει δα τίποτα άλλο, έξω από την αναγκαία διαμόρφωση της πολιτικής του μη χείρονος!
Η εισαγγελία αυτεπαγγέλτως εκινήθη και καταλόγισε ‘’ανθρωποκτονία εξ’ αμελείας’’ με το βλέμμα στην μητέρα δια ποινή προς συνέτιση. Εάν είναι δυνατόν!!!
Εάν πιστεύει κανείς πως υπάρχει ποινή που να κάνει αυτή τη μάνα νοιώσει τιμωρημένη, ας μας το πει να το ξέρουμε.
Και θα ήταν όλα καλά, από την μια, μιά και έτσι ορίζει ο νομοθέτης -δεν φταίει ο νόμος του μα η κοντή έως υποχρεωτική, ερμηνεία-εφαρμογή του-, εάν δινόταν από την άλλη, η απαραίτητη προέκταση που ασφαλώς και από μία σκοπιά θα μπορούσε να την επικαλεσθεί έστω και χάριν ρητορείας κάποιος νομικός.
Ποιος ανάγκασε την μάνα να ανάψει το μαγκάλι; Εξ’ αιτίας ποιάς πολιτικής έμεινε άνεργη και χρεωμένη στην ΔΕΗ με 2500 ευρώ; Εξ’ αιτίας ποιας πολιτικής αναγκάστηκε για να μην κρυώνει να σπρώξει η γυναίκα το σπίρτο στο προσάναμμα; Δεν υπάρχει απάντηση που να γίνεται νομικώς δεκτή, διότι εάν υπήρχε τότε θα γινόταν χαμός, μια και θα σπρωχνόταν στην σειρά και οι 5000 αυτοκτονίες και όλα τα υπόλοιπα έμμεσα συμπαρομαρτούντα δεινά.
Μα εάν δεν θέλουμε έμμεσες κατηγορίες, ας πάψουμε εντελώς τον νόμο περί ηθικής αυτουργίας. Ας κολυμπήσουμε όλοι μαζί στον Ιορδάνη τον ποταμό και ας βαπτισθούμε παμμέγιστοι κριτές και τιμωροί. Διότι τιμωρός γίνεται αυτοδικαίως και εκείνος που συνηγορεί υπέρ, με την αφωνία του, με την σιωπηλή του κατάφαση ή με την ενεργή επιχειρηματολογία του. Και εκείνος επίσης, που δεν καταψηφίζει την έστω ‘’αναγκαία’’ πρόθεση, διότι πριν προτείνει ο οποιοσδήποτε τι, οφείλει να αναλογίζεται και τα άμεσα, αλλά και τα έμμεσα επακόλουθα. Ξέχασα και να πιστώνεται ή να χρεώνεται επ' αυτών... Δεν είναι δίκαιο;
Τους ξένους μην τους λογίζετε για δικούς μας, εκείνοι στέκουν παγωμένοι θεατές ενός πειράματος κάπου στο νότο, ομοίως και πολλούς δικούς μας να μην τους θαρρείτε για σθεναρούς Έλληνες. Και δικαίωμά τους. Έτσι κρίνουν και έτσι πράττουν από πλευράς πολιτικής. Από την άλλη την πλευρά όμως, από εκείνη του ανθρωπισμού τι γίνεται;
Ποιος ηγέτης, ποιάς χώρας, μπορεί και ανέχεται όλα ετούτα χωρίς να υψώνει φωνή; Ακόμη και το σκυλί του, ποιος μπορεί να ανέχεται να του το κλωτσήσει κάποιος μία φορά; Και αν του το κλωτσά κάποιος κατ’ εξακολούθηση τι κάνει; Κοιτά απλά και συνηγορεί;
Και να σκεφθεί κανείς πως μιλάμε για λαό, για έθνος, για οικογένειες, για φίλους, για ανθρώπους που μιλούν την ίδια γλώσσα έναντι κάποιων άλλων αποδεδειγμένα ιταμών και ανάλγητων…
Τι θα μπορούσε να πει κανείς;
Μιλώντας αλήθειες (27/11/2013)
Η χώρα χρειαζόταν συμμάζεμα. Χρειαζόταν και κάποτε έπρεπε να γίνει, σε αυτό θαρρώ πως συμφωνούμε όλοι. Οι ορδές της ατάλαντης πλειοψηφίας των ευγενών χειροκροτητών, των κατ’ έξιν υποστηρικτών των άλογων συμφερόντων, εισέβαλαν σε ένα ταλαίπωρο δημόσιο που πάλευε να εξασφαλίσει, πόσιν και βρώσιν, σε μόνιμα πεινασμένους νεοέλληνες όπου και ‘’την είχαν δει αλλιώς’’…
Δεν υπήρχε περίπτωση να μην εκραγεί το σύστημα. Από καιρό μετρούσε αντίστροφα γλείφοντας τις αμαρτίες του προσπαθώντας να ιάνει τις ήδη ανήκεστες βλάβες του.
Δωροδοκίες, κλεψιές, πρόστυχα συμφέροντα, και στραβά δασκαλεμένη νοοτροπία και ίσως αυτή η τελευταία, να ήταν και ό,τι το χειρότερο μας συνέβη, γιατί υπέσκαπτε το μέλλον με τέμπο παρήγορο, γαλουχώντας στρεβλούς χαρακτήρες και ελπίδες άκοπης επιτυχίας μέσα στο περιβάλλον το δυστυχές.
Ουδέποτε υπήρξε ευμάρεια συναισθηματική ή έστω και υλική, σε επαίσχυντο δόγμα. Ουδέποτε. Η όποια στρεβλότητα αργά ή γρήγορα αποκαλύπτει την καμπύλη που προβάλλει για ευθεία σε θέα κοινή, η οποία και αποτινάσσει τη συνδρομή των ιθυνόντων την στρεβλότητά της καθαιρομένη επαξίως με τρόπο 'γλυκύ'. Εμάς μας έλαχε ο άλλος ο τρόπος. Εκείνος που ήθελε την βίαιη προσαρμογή ως λύση.
Οι χρόνια εκτρέφοντες τις ''καμπύλες των ευθειών'', ευρέθησαν προ των τετελεσμένων που καλλιεργούσαν και προσπάθησαν με οπισθόβουλο τρόπο να ισιώσουν την λαθεμένη πορεία.
Δεν γίνεται όμως έτσι!
Δεν μπορεί να γίνει με τον τρόπο αυτό, διότι το στραβωμένο ξύλο, πρώτα το γλυκαίνεις σε νερό και κατόπιν το βάζεις σε καλούπι. Αλλιώς σπάει, δεν χρειάζεται δα και ιδιαίτερο μυαλό. Αγάπη για το υλικό που κρατάς χρειάζεται και σύνεση…
Η λύση ετούτης της βίαιης προσαρμογής, καταδεικνύει αφ’ ενός μεν την ελαφρότητα του καπετάνιου και τον ενδοτισμό του στις έξωθεν συνταγές, παρά την διαπραγματευτική του ικανότητα (η οποία ασφαλώς και δεν δύναται να βαθμολογηθεί, κάτω του μηδενός ούσα).
Όλοι οι απαιτητές όλων εκείνων που θεωρούσαν καλώς ή κακώς πως τους ανήκουν όλα εκείνα που πίστευαν, χρειαζόταν τα νομίσματά τους(και με τις δύο έννοιες του όρου), τώρα! Ποτέ τους δεν νοιάστηκαν για οτιδήποτε αφορούσε την κοινωνία... Ποτέ τους και αυτό είναι που τους κάνει να κερδίζουν επαξίως, τον τίτλο του επικυρίαρχου.
Τα λεφτά τώρα!
Αδιάφορο το που θα βρεθούν. Απλά έπρεπε να βρεθούν.
Πολλές φορές μάλιστα είπαν: δώστε μας ισοδύναμα. Δεν ενδιαφέρθηκαν για κανένα λαό και θα ήταν πολύ αστείο να μιλούσαμε ακόμη και για την υπόνοια ήθους ή έστω ανθρωπιάς. Και αυτοί σαν ξένοι κατακτητές κάνουν την δουλειά τους, οι δικοί μας όμως;
Είναι επιεικώς ασυγχώρητη η στάση των δικών μας ανθρώπων. Δεν λέω πολιτικών, λέω ανθρώπων. Είναι αξιοσημείωτη η απανθρωπιά και η αναλγησία τους. Όχι, δεν είναι ηγέτες εκείνοι οι οποίοι άγονται και φέρονται σαν τα σκυλιά ζητιανεύοντας κόκαλα τυλιγμένα με κορδέλες ευσήμων, ευχές για το καλώς πράττειν και οδηγίες για την συνέχιση αυτού που ασφαλώς και συμφέρει όλους εκείνους που έχουν λαμβάνειν.
Η κατήφεια και η λύπη, του λαού προέρχεται τόσο από τον συμμερισμό της πεποίθησης της ιδέας, της άδικης μεταχείρισης όσο και από την ιταμή διαστρέβλωση της πραγματικότητας.
Δεν είναι δυνατόν οι στημένες συνεντεύξεις των κουμανταδόρων με τους δοτούς δημοσιογράφους, να μην εξοργίζουν όλους εκείνους που νοιώθουν την κοροϊδία. Επίσης δεν είναι δυνατόν οι συνεχείς προσομοιώσεις της τακτικής προς όφελος αλλότριων συμφερόντων, να αφήνουν περιθώρια αγαστής συνεργασίας πολιτών-κράτους ούτε και είναι ανεξήγητη η έχθρα που αποκτά διαστάσεις μεταξύ των αντίπαλων πλέον ομάδων, του λαού από την μια και της εξουσίας από την άλλη…
Απορίας άξιον. (25/11/2013)
Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Τα άδικο και το παράλογο είναι γεγονός πως είναι πλέον αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας. Όπου και αν σταθούμε και προσπαθήσουμε να πούμε μια ιστορία που να περιέχει κάτι το ‘’άξιο’’, θα ακούσουμε μία άλλη που περιέχει κάτι το ‘’αξιότερο’’…
Αφορμή για το άρθρο αυτό στάθηκε μία εξαιρετική κατά την γνώμη μου ανάρτηση στο διαδίκτυο όπου και ρητορικώς διερωτάτο διάφορα καθημερινά με τρόπο αστείο και πραγματικά επίκαιρο.
Δεν είναι το ύφος της ανάρτησης που ξεσηκώνει, αλλά η αδικία και το παράλογο που ελαφρώς εξοργίζει. Η κατ’ εξακολούθησιν ζαβολιά να την πούμε που καταντά εμπαιγμός. Δεν υπάρχει πλέον μέτρο στάθμισης της προσβολής του νου μας, για άλλα σοβαρότερα πράγματα, οπότε και ασφαλώς δεν περιμένουμε να υπάρξει για τα παραδείγματα που ακολουθούν... αυτά, το μόνο που επιχειρούν, είναι να μας κάνουν να χαμογελάσουμε και μόνον…
Θα πρέπει λοιπόν όλοι όσοι δεν καπνίζουμε αλλά και εκείνοι που έχουν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο του καπνίσματος να ψηφίσουν υπέρ των ανακοινώσεων και των φωτογραφιών των κατεστραμμένων πνευμόνων επάνω στα πακέτα των τσιγάρων, που αν μη τι άλλο προειδοποιούν για τις βλάβες της νικοτίνης και των άλλων ουσιών του καπνού.
Σωστά;
Ας παρακάμψουμε την κακογουστιά της υπόθεσης και ας πούμε σωστά, διότι όλο και κάποιος θα μπορούσε να μειώσει την εξάρτησή του από την συνήθεια την κακιά και να σώσει οτιδήποτε προλαβαίνει.
Πάει καλά.
Με την ίδια λογική δεν θα έπρεπε να βάζουμε και την φωτογραφία ενός παχύσαρκου ατόμου έξω από κάθε συσκευασία ενός παχυντικού γεύματος; Π.χ. χάμπουργκερ; Δεν θα έπρεπε το αρμόδιο υπουργείο να δείχνει την όψη του ατυχούς παχύσαρκου, την ώρα που υφίσταται το θανατηφόρο έμφραγμα ώστε να εμπεδώσει ο καταναλωτής από την έντρομη όψη του απερχομένου τη ζωή, την φρίκη των αποτελεσμάτων της μη υγιεινής διατροφής;
Σε κάποια χώρα της Σκανδιναβίας θα μπορούσε να συμβεί…
Ομοίως έξω από κάθε μπουκάλι ποτού με υψηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ, δεν θα έπρεπε να φωτογραφίζονται με σειρά το κατάμαυρο σαν σπόγγο συκώτι, τα νεφρά της ανεπάρκειας του εθισμένου ασθενούς και ακόμη και τα διαμελισμένα πτώματα των αυτοκινητιστικών ατυχημάτων που προεκλίθησαν από την μέθη των οδηγών;
Τραβηγμένο ε..; Πάει καλά…
Στους λογαριασμούς της ΔΕΗ δεν θα έπρεπε να φωτογραφίζονται με την σειρά όλες οι οικογένειες που ξεσπιτώθηκαν και έμειναν στον δρόμο; Δεν θα έπρεπε να επισημαίνονται με παχιά γράμματα, οι συνέπειες προς γνώσιν και αποφυγή της αμέλειας της μη πληρωμής του χαρατσιού, με φωτογραφίες που θα δείχνουν γεμάτες γλαφυρότητα τους κατεστραμμένους απόκληρους να σέρνονται στους δρόμους επαιτώντας επιείκεια και δικαιοσύνη, πλήρεις μετανοίας, από το κράτος που δεν σεβάσθηκαν;
Θα έπρεπε, διότι κάποιοι προτιμούν να ταΐζουν τα παιδιά τους ξεχνώντας την βασικότερη των υποχρεώσεων τους. Το χαράτσι και την υποταγή στους επικυρίαρχους…
Και τέλος δεν θα έπρεπε με κάθε εκκαθαριστικό εφορίας να αποστέλλονται και όλες οι φωτογραφίες των πολιτικών που λαδώθηκαν, έκλεψαν, και δεν σεβάστηκαν όλους εκείνους που τους εμπιστεύθηκαν;
Δεν θα έπρεπε όλοι μας να θυμόμαστε, να γνωρίζουμε, για ποιους πληρώνουμε όλα εκείνα που πληρώνουμε; Δεν θα έπρεπε να μας θυμίζει τα κράτος αρωγός τους λόγους που η βλακεία κάνει τον άνθρωπο οπαδό;
Όχι; Οκ, θα μπορούσε να έχει τους λόγους του!
Θεέ μου τι ξεπεσμός! (23/11/2013)
Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Σκέπτομαι την περίπτωση εκείνη κατα την οποίαν θα μπορούσε να ήμουν ηγέτης μίας ομάδας ανθρώπων εξηρτημένων εμμέσως από εμέ. Το σκέπτομαι... Πέραν της ευθύνης την οποίαν θα είχα ακεραία, έχω την εντύπωση πως θα ένοιωθα και την 'πένσα' του φόβου, της μη επαρκείας μου ισχυρή και λέγοντας αυτό οφείλω να επισημάνω μετά πλήρους γνώσεως, πως δεν είμαι δα και κανένας με την χαμηλότερη των αυτοεκτιμήσεων. Παράλληλα δε, δεν τυχαίνει να είμαι και κάποιο επηρμένο γουρούνι βουτηγμένο μέσα στο σωβινισμό της τάξης μου, όμως θα ισχυριζόμουν σθεναρώς -και αυτό λάβετέ το σοβαρά υπ’ όψιν σας- πως κανείς εξ’ ημών και υμών (από την άλλη), δεν ημπορεί να νοιώσει στο έπακρον το μέγεθος της ψυχικής ευμάρειας ή μη, του πλησίον του. Θέλοντας να γίνω σαφέστερος, επισημαίνω ως αληθές πως αλλιώτικα πονάει εκείνος που πονά και εντελώς διάφορα εκείνος που ευγενώς συντρέχει. Θα ενδιαφερόμουν λέγω επανερχόμενος δια τον ευτυχή βίο της ομάδας της οποίας κομπάζω και επιχαίρω ως ηγεμών, απολαμβάνοντας τα επινίκια τόσο της πολιτικής, όσο και της ανθρωπιστικής καλοσύνης μου. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα επίσης να προσθέσω πως πλείστα όσων λέγονται και πράττονται εξ’ ημών έχουν ως βάση την ανάταση του εαυτού μας στα μάτια των συνανθρώπων μας. Θέλουμε με άλλα λόγια να είμαστε αρεστοί και αυτή μας η θέληση, είναι τόσο βαθιά και ανθρώπινα εδραιωμένη μέσα μας όσο και οι ρίζες της ψυχής μας. Θεωρώ βέβαιον και εγκρίνω επαυξάνοντας πως κανείς εξ’ υμών δεν θα αντέσχε εαυτόν παρανομούντα εις βάρος των επικροτητών ή εάν επιθυμείτε των οπαδών του. Επ’ ουδενί. Και ακούεται λογικό, διότι ποιος θα είχε την δύναμη να αδικήσει ή να ανεχθεί κάποιον να αδικεί τους δικούς του ανθρώπους; Μόνο κάποιος βλάξ ή κάποιος τόσο ιταμός, όσο και ένας κατ’ εξακολούθησιν αγνώμων. Είναι απολύτως βέβαιον πως ο κάθε ηγέτης έχει κοινά χαρακτηριστικά με τον κάθε επόμενο. Ομοίως και εγώ –θα είχον- με τον προηγούμενο εμού, αλλά υπάρχουν εν παραλλήλω και ειδοποιοί διαφορές και αυτές έγκεινται εις τις λεπτότερες διαφοροποιήσεις του χαρακτήρα ενός εκάστου των ηγετών -ως άνθρωποι που είναι- αλλά και στο μέγεθος της ματαιοδοξίας που τους διέπει. Ειρήσθω εν παρόδω ως παράδειγμα, η ζωή γενικώς είναι μικρή ώστε να επιτρέπωμε στον εαυτό μας να καταχράται ποσά που αγγίζουν το παράλογο. Ομοίως και τα ολιγότερα βεβαίως -…τα μη ματαιόδοξα- αλλά τούτο δεν είναι της παρούσης…Επανερχόμενος αναρωτώμαι και δικαίως θεωρώ:
- Πώς είναι δυνατόν ηγέτης να βλέπει τον λαό του να πεινάει, ‘’επιχαίροντας’’, την όμοιαν ώρα που ο πακτωλός των άνομων χρημάτων ρέει ακαταπαύστως προς πάσαν κατεύθυνσιν.
- Πώς είναι δυνατόν ‘’βασιλεύς’’ να αντικρίζει την εξαθλίωση των υπηκόων του και να μην αναρωτάται αν είναι ο ίδιος υπαίτιος!
- Πώς είναι δυνατόν αρχηγός να ενεδύεται την προβιά του λογίου, όντας σακάτης της διανόησης.
- Πώς είναι δυνατόν να επιμένει ορθός καμαρώνοντας τάζοντας ‘’ερείπια’’, όταν η κοινωνία παραπαίει εξ’ αιτίας του μελαγχολούσα.
Όσο όμορφο είναι να νιώθει κανείς ‘’ικανός’’ και άξιος, άλλο τόσο πρέπει να δύναται να γνωρίζει πότε παύει να είναι. Δεν είμεθα όλοι για όλα και ετούτο δεν καθόλου κακό. Κάποιοι γεννιούνται με προίκα, την ορθή διαχείριση και κάποιοι άλλοι, με δώρο την ανοχή. Κάποιοι με γεννιούνται με καρδιά περήφανη και κάποιοι άλλοι με χαρακτήρα γεμάτο δισταγμούς. Κάποιοι αξίζουν αξιώματα και κάποιοι άλλοι όχι. Όλοι όμως οι χαρισματικοί, ομού και οι λιγότερο προικισμένοι, εις εαυτόν οφείλουν κάθαρσιν μέσω της αυτοκριτικής και αν αυτή σημειώσει πρόσημο άρνησης, παραίτησιν!
‘’Εγώ είμαι αυτός ο ανάξιος, που ανάγκασα με τις επιλογές μου, με την κρίση μου, τον λαό μου να ψάχνει στα σκουπίδια;’’
‘’Εγώ μωρέ είμαι ο αποδέκτης όλων των οιμωγών, και ακόμη ζω;’’
‘’Εγώ φταίω για το ξεπούλημα του θησαυρού της χώρας που με εμπιστεύθηκε;’’
‘’Εγώ είμαι εκείνος που ακόμη μπορώ και ανασαίνω με όλο αυτό το κρίμα;’’
‘’Εγώ είμαι εκείνος που κομπάζω θεωρώντας τιμή, την κατάκριση;’’
‘’Εγώ μωρέ είμαι όλα αυτά και δεν ντρέπομαι να καμαρώνω σε αυτούς που κατέστρεψα;’’
‘’Εγώ είμαι εκείνος που επιμένει να ‘’αποσώσει’’ και τους υπόλοιπους που παλεύουν να γλυτώσουν από εμένα; Και ακόμη επιμένω;’’
‘’Εγώ είμαι εκείνος που ακόμη που κρατάει το όπλο, μην έχοντας νοιώσει την προσωρινότητα της ζωής;’’
«Εγώ κατάντησα;’’
Θεέ μου τι ξεπεσμός!
Ευφάνταστα σενάρια (22/11/2013)
Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πλέον ευφάνταστο σενάριο από αυτό;
Σήμερα λέει που θα συναντηθεί ο Σαμαράς με την Μέρκελ να τα ''σπάσει''. Άκουσον-άκουσον. Και να γυρίσει πίσω στα πάτρια ως ο μέγιστος ήρωας. Να μας πει πως, είδατε; Είδαμε, αντιληφθήκαμε πως ο λαός δεν μπορεί να πληρώσει επι πλέον φόρους και τα ‘’σπάσαμε’’, γιατί έτσι κάνουν οι υπεύθυνοι πολιτικοί. Οι σοβαροί πολιτικοί! Τα ''σπάνε'' αν είναι για τα καλό του λαού τους!
Βεβαίως σαν αποτέλεσμα της υπερηφάνειας μας θα υπάρξει τίμημα. Θα υπάρξουν κάποιοι νέοι φόροι οι οποίοι πια όμως θα πηγαίνουν για το κοινό καλό του τόπου και όχι γα τους δανειστές (...που τόσα χρόνια ως χαζοί υπηρετήσαμε. Αυτό δεν θα το πει εκείνος, το λέμε εμείς).
Και ο Έλληνας, δηλαδή όλοι εμείς, θα σταθούμε χαζοί στο μέγεθος της βλακείας του ενός. Θα πρέπει να δοξάσουμε -με την επικρατούσα ‘’Βορίδειο’’ λογική-, τους επί τόσα χρόνια κοντόφθαλμους (η επιεικέστερη έκφραση που μπορώ να φανταστώ) που μας έβγαλαν από δύνη του χάους ή της εποπτείας της Μέρκελ.
Από την άλλη βεβαίως, θα χρειαστεί να συναφθεί μία νέα, ...συνθήκη να την ονομάσω, ...σύμβαση να την πω, στήριξης της μικρούλας χώρας του Νότου με κάποια ίσως επιπλέον ανταλλάγματα διαφορετικής υφής και ήθους.
Τέρμα οι οριζόντιες περικοπές. Τέρμα όλα εκείνα τα μέτρα που λατρεύαμε σαν Θεό. Τώρα τα παλιά τα φτύνουμε και τα ποδοπατάμε. Τώρα είδαμε το φώς. Νέα αρχή με νέου είδους μέτρα. Τώρα ήρθε η ώρα να προσεγγίσουμε το θέμα από διαφορετικό προσανατολισμό και αυτή η προσέγγιση είμαστε πλέον βέβαιοι πως θα έχει, την σωτηρία (εμείς όμως θα ξέρουμε πως το μόνο που θα έχει θα είναι η γνωστή σχέση του θύτη και του θύματος.) Δεν γίνεται αλλιώς δηλαδή. Δεν βγαίνουν τα νούμερα που λένε.
Πάντως όπως και να έχει το θέμα, το σίγουρο είναι πως αυτό κάποτε θα γίνει. Όσο βρίσκεται μπόσικο σχοινί αυτό θα τραβιέται. Μόλις ακουστεί ο επιθανάτιος ρόγχος ολόκληρης της Ελλάδας στο πεζοδρόμιο τότε θα καταλάβουν ως έφτασε η ώρα και θα κάνει τον ήρωα όποιος βρίσκεται στην εξουσία. Θα στυλώσει τα πόδια και θα πάρει την μεγάλη απόφαση για χάρη του πτώματος!
Οι μεγάλοι άντρες όμως κρίνονται ως τέτοιοι από τις προβλέψεις και τα οράματά τους από τις σωστές και γενναίες κινήσεις τους πριν ο ασθενής ξαπλώσει στο κρεβάτι. Εδώ το πτώμα έχει βρομίσει και ακόμη δεν είδαμε τίποτα.
Οι κατόπιν εορτής προφήτες, δηλούν το πανθομολογούμενο, ξυλεύονται την πεσούσα δρυ και δη κομπορημονούντες. Αν η πράξη δεν είναι κατάπτυστη, τότε τι είναι;
Οι κατόπιν εορτής προφήτες, δηλούν το πανθομολογούμενο, ξυλεύονται την πεσούσα δρυ και δη κομπορημονούντες. Αν η πράξη δεν είναι κατάπτυστη, τότε τι είναι;
Το μέλλον παρουσιάζεται ασφαλές με την έννοια του προδιαγεγραμμένου, απλά αναμένεται η κατάλληλη ώρα (για τους δανειστές) ώστε να παρθεί η απόφαση κοινή συναινέσει και να είναι όλοι ευχαριστημένοι και εμείς περισσότερο δέσμιοι.
Ο κυρίαρχος λαός ...θα έχει μιλήσει και ακουστεί για ακόμη μία φορά!
Απλά πράγματα… (19/11/2013)
Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Το παράδειγμα αποστομωτικό του κυρίου Βορίδη!. Αν δεν μπορείς να πληρώσεις τους φόρους σου και μένεις σε σπίτι κάπως μεγάλο, υπάρχει λύση. Νοίκιασε το και βρες ένα μικρότερο. Κράτα την διαφορά και δίνε την στο κράτος να είσαι εντάξει με τους φόρους σου.
Πώς να το κάνουμε δηλαδή. Να μη πληρώνεις; Υπάρχει κάποιος που ισχυρίζεται πως δεν πρέπει να πληρώνει ο Έλληνας πολίτης; Σε ποιο μέρος του κόσμου ισχύει κάτι τέτοιο; Ούτε ο πάρα πολύ πλούσιος να μην πληρώνει;
Άρα να βάλουμε κριτήρια. Όχι εμείς, ας τα βάλει ο κύριος Ρεν, για να μην μας πείτε μετά και εμπαθείς. Ας μας πει εκείνος ποιος είναι ο πλούσιος και ποιος ο φτωχός. Για παράδειγμα αναφέρεται πως σε κάποια μέρη του κόσμου δεν έχουν να πιουν νερό. Για την ιστορία το αναφέρουμε. Τώρα ας δούμε ποιος θεωρείται πλούσιος...
Άρα να βάλουμε κριτήρια. Όχι εμείς, ας τα βάλει ο κύριος Ρεν, για να μην μας πείτε μετά και εμπαθείς. Ας μας πει εκείνος ποιος είναι ο πλούσιος και ποιος ο φτωχός. Για παράδειγμα αναφέρεται πως σε κάποια μέρη του κόσμου δεν έχουν να πιουν νερό. Για την ιστορία το αναφέρουμε. Τώρα ας δούμε ποιος θεωρείται πλούσιος...
Τρέλα;
Βεβαίως μέσα από την εξοργιστική αληθοφάνεια των επιχειρημάτων του παρέλειψε να πει πως εκείνος ο οποίος θα θελήσει να ακολουθήσει την συμβουλή–προτροπή του, για την ενοικίαση του σπιτιού του, πως θα πρέπει να παρακαλάει να μπορεί να του πληρώνει το ενοίκιο ο ενοικιαστής που θα επιλέξει ο ιδιοκτήτης από τους ελάχιστους διαθέσιμους, ώστε και ο ίδιος και να έχει την δυνατότητα να πληρώνει με την σειρά του το δικό του ενοίκιο και την διαφορά αυτού να την δίνει στο κράτος ώστε για να διατηρήσει στην κατοχή του το πατρώο ακίνητο που μισθώνει.
Τώρα είναι η ώρα να ρωτήσουμε τον κύριο που νουθετεί- ξεσπιτώνει ο υπουργός, εάν χρειάζεται την Ελλάδα αυτού του ευρώ και εάν εξακολουθεί να τρέφει την ίδια εκτίμηση για την κυβερνητική πολιτική.
Το παράλογο σήμερα έχει γίνει το βασικό επιχείρημα του κάθε υπεύθυνου, καθώς εκλείπει η σοβαρότητα της ορθής πολιτικής. Το είπαμε και άλλες φορές, πως εκείνος που προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, γίνεται γελοίος με την χειρότερη έννοια του όρου. Προσπαθεί να καλύψει τον ήλιο με χαρτοπόλεμο και επιμένει πως αν τοποθετηθεί σωστά το κάθε χαρτάκι στο τέλος θα υπάρξει το επιθυμητό αποτέλεσμα για ολόκληρη την Ελλάδα.
Από θεωρητικής άποψης έχει κάποιο δίκιο, από πρακτικής όμως, ψάχνει εναγωνίως γωνία στο στρογγυλό δωμάτιο να ουρήσει.
Κανείς πλέον δεν φαντάζεται πως όλη η εκστρατεία δεν έχει σαν στόχο την επίτευξη του ακατόρθωτου. Το κυνήγι του ανεμόμυλου. Την εξυπηρέτηση του σκοπού. Κανείς ποτέ δεν κέρδισε σε έναν τέτοιο αγώνα. Κανείς. Στο τέλος και τα σπίτια του θα χάσει ο κόσμος και τις καταθέσεις του θα δει κουρεμένες και θα εξακολουθεί να ρεμβάζει το καράβι να μπαίνει στο λιμάνι.
Θα είναι αργά, μα κάποτε θα γίνει αντιληπτό πως με βάρκες ο κόσμος θα έφτανε γρηγορότερα στον προορισμό του, που είναι ως δείχνουν τα πράγματα μονόδρομος, καθώς το πλοίο όλο βοά και όλο βρίσκεται λίγο πριν τον πολυπόθητο στόχο.
Το είδαμε πλέον το έργο να παίζεται και μία και δύο φορές, μα κάποιοι από εμάς εξακολουθούν να αγοράζουν εισιτήριο με το τίμημα της ελπίδας, περιμένοντας από την ίδια ταινία ένα διάφορο τέλος. Δυστυχώς…
Σενάρια επιστημονικής φαντασίας (16/11/2013)
Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Η οργή εγκυμονεί θύελλες, η παρατεταμένη ανοχή, αγωνίες και ανθηρά ξεσπάσματα. Δεν θέλει και πολύ ο λαός που αντιλαμβάνεται πως κατ’ εξακολούθησιν εξαπατάται, πως προδίδεται και εν κατακλείδι χλευάζεται με τον ειρωνικότερο τρόπο. να ξεσπάσει την ορμή του με τρόπο ανυπόφορο.
Η σκληρή πλάκα που φράζει το κύμα εκτόνωσης της πλατιάς μάζας συσπάται συμπιεσμένη πολύ επικίνδυνα και εκείνο που χρειάζεται, είναι ένα απλό έρεισμα μιας ‘’φίλιας’’ νίκης, ή έστω την υπόνοια αυτής ώστε να φανούν πράγματα τα οποία θα σας εκπλήξουν.
Οι πάτρωνες των κομμάτων, οι αρχηγοί τους εάν προτιμάτε, δεν θα είναι σε θέση να παίξουν τον ρόλο εκείνο που θέση τους ορίζει, διότι δεν θα μπορούν να περιμαζέψουν το μέγεθος της ορμής του όχλου και των πρόχειρα ‘’δεδικασμένων’’ πολιτικών υποθέσεων.
Η λογική της μάζας θα εκτραπεί, καθώς το ‘’υπομονετικό’’ που εδρεύει στο σώμα του καθενός μέσα, θα πάψει να συναισθάνεται την εναρετότητά του αφυπνίζοντας αιφνιδίως το ενεργητικό του ζωώδες.
Δεν αντιλαμβάνεσθε;
Αναφέρομαι σε ένα γκάλοπ που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και εμφανίζει την Χρυσή Αυγή ως πρώτο κόμμα με 25% περίπου.
Φαντάζεστε θαρρώ τα αποτελέσματα του ενδεχόμενου της επαλήθευσης…
Δεν μάχομαι ούτε υπέρ της αξιοπιστίας της συγκεκριμένης δημοσκόπησης -παρ’ όλο που προέρχεται από γνωστό δημοσιογράφο- ούτε και κατά αυτής, απλά δράττομαι της ευκαιρίας να σκεφθώ τα επόμενα.
Ο κόσμος θα ζητήσει εκδίκηση από ένα κόμμα που συνηγορεί. Απλά και μόνο αυτό φτάνει ώστε να δώσει στα πρωινά σας κυβερνώντες, το χρώμα του ερέβους.
Ο λαός δεν θα χρειαστεί επί του προκειμένου να συμπράξει ουσιαστικά με κανένα κόμμα μα θα κατέβει στους δρόμους αναζητώντας τα ρέστα, του κάθε εμπαιγμού, της κάθε λεπτά καμωμένης κοροϊδίας, για ολόκληρη την παρωδία που παίχθηκε σε βάρος του και τότε οι κουβέντες σας μαζί του θα είναι λιγοστές, καθώς θα περιορίζονται σε συνθήματα της μίας μονάχα πλευράς.
Τα επιχειρήματα θα περιέλθουν σε δεύτερη, σε τρίτη ή ακόμη και τέταρτη μοίρα, γιατί κανείς δεν θα θέλει να ακούσει τίποτα από κανέναν. Θα ομιλεί μονάχα το συναίσθημα, το ένστικτο, και η βαριά διάθεση για εκδίκηση.
Η λογική του όχλου που θα ζητά ικανοποίηση δεν θα είναι ικανή να την βρει σε κανένα δικαστήριο. Τα κάγκελα θα φαντάζουν σωτήρια, εμπρός από το πρόδρομο της γενικής παραφροσύνης. Της δίκαιης γενικής παραφροσύνης ενώ τα ελικόπτερα θα μοιάζουν σε εσάς, δώρο Θεού…
Η λέξη που θα δίνει παραστάσεις να είναι εκείνη η προσβλητική της ‘’προδοσίας’’ όχι τόσο για την πορεία όσο διά το ασύστολο των κατ’ εξακολούθησιν ψευδών.
Ο κόσμος γυρεύει κάλυψη. Η Χρυσή Αυγή προσφέρει το καλύτερο καμουφλάζ διότι και διωκόμενη είναι και οργισμένη, αλλά και έχει την δύναμη να εμπνεύσει παντός είδους διωγμό και να θυμάστε: την ώρα που ο θυμός ζητάει εκτόνωση, η λογική διακόπτει!
Κανείς δεν θα νοιάζεται για την αγιοσύνη της απόφασης, όλοι θα θελήσουν να κόψουν το τέως δραστήριο χέρι και σε τέτοιες περιπτώσεις το χέρι αυτό δεν κόπτεται μέσα από σύννομες διαδικασίες, μα με μπαλντά και λεπίδι…
Να εύχεστε κύριοι να πρυτανεύσει η λογική, την οποία άθλια μάχεσθε.
Να εύχεσθε κύριοι η αποφράς αυτή στιγμή, ποτέ να μην έλθει, διότι ούτε εσείς θα καταφέρετε να την διαχειρισθείτε, αλλά ούτε και κανείς από εμάς δεν θα είναι σε θέση όσο και να το θέλει, για ανθρωπιστικούς λόγους, να σας στηρίξει.
Το συναίσθημα θα γιορτάσει την νίκη του και αυτή του η νίκη θα σημάνει τα μύρια κακά για εσάς. Δίκαια ή άδικα κανείς δεν θα είναι σε θέση να σταθεί να κοιτάξει, να ερμηνεύσει, να διευθετήσει. Η μετάνοια έρχεται πολύ αργότερα, εάν ποτέ έλθει.
Το γήπεδο θα σχολάσει και ο χρόνια ηττημένος όχλος -ο πρόσκαιρα ομονοών-, που επιτέλους σήκωσε το κύπελλο την νίκης, θα απαιτήσει εκδίκηση έχοντας ως όπλο το νεκρό αγνό ονείρων του και η απώλεια του ονείρου αυτού, να ξέρετε πως είναι ικανή να σπάσει την βιτρίνα της ωχρής σας υπόστασης…
Μην ξεχνάτε πως σε Έλληνες απευθύνεστε. Οι κατακτητές δικαιούνται να το λησμονούν, εσείς όμως όχι…
Το σκύλεμα ενός λαού. (15/11/2013)
Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Η γρήγορη αρπαγή των περιουσιών επ’ ουδενί σημαίνει πως ήταν πρόχειρη. Το κράτος θέλει λεφτά και όταν θέλει λεφτά, θα τα πάρει με το έτσι θέλω, προφασιζόμενο τα πάντα, υποσχόμενο τα πάνδεινα. Ως το πλέον αναξιόπιστο καθεστώς στον πλανήτη, αυτό που με κόπο συντηρούμε, ‘’ερωτεύεται’’ τα επόμενα χρόνια μας και λέγοντας πως πολύ υποφέρει, ποντάρει στα ευγενή συναισθήματά μας και όχι πλέον στην λογική μας. Στόχος, η ήδη επιτυχημένη καταστροφή του δικού μας παρόντος και η υπόσκαψη με εξόχως δόλιο τρόπο του μέλλοντος των παιδιών μας, που με πονηρή αφέλεια υπόσχεται να στηρίξει.
Ένα ντόμπρο κράτος θα έλεγε:
Υπήκοε το πορτοφόλι σου να τελειώνουμε. Όσα έχει ο καθένας θα του τα πάρω. Λοιπόν φέρε το πορτοφόλι σου από την αρχή να μην παιδευόμαστε κιόλας.
Δεν υπάρχει πουθενά καμία λογική.
Φορολογούμεθα σήμερα με τις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων στα επίπεδα των τιμών των γλαφυρών εποχών. Αν ετούτο δεν είναι αποτελεί κλοπή προφανή, αδικία, αναξιοπιστία και ιταμότητα, τότε τι αποτελεί; Σε ποια λογική στηρίζεται η κοροϊδία; Ποιος δεν θα προσπαθήσει καταληστέψει το κράτος που καταληστεύει άπαντες; Ποιος δεν θα καμαρώσει την ληστεία του -φορώντας λοφίο χαράς-, με οργή, σε αυτό το κράτος δυνάστη, που πλέον αντί για σύμμαχο ομοιάζει με υπέρτατο εχθρό; Και μην ακούσω περί συνολικής προσπαθείας των πολιτών, γιατί θα ξεράσω ! Ο καθένας πλέον τρέχει για την πάρτη του… Όταν το καράβι βουλιάζει ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Στην σπάνια περίπτωση λοιπόν που το κράτος αποκτούσε φωνή, θα μπορούσε να πει πως, τριπλασιάζω τιμές των αντικειμενικών επειδή δεν μου βγαίνει ο λογαριασμός. Ό όποιος, λογαριασμός, μου απαιτούν εκείνοι τους οποίους υπηρετώ. Και κάνω και διπλά τα τέλη των αυτοκίνητων και μια και δεν μπορώ να φορολογήσω και όλα εκείνα που θα θέλατε να αποκτήσατε αλλά που δεν καταφέρατε, επιφυλάσσομαι δεν νεωτέρας…
Δώστε μου λοιπόν το πορτοφόλι σας να τελειώνουμε…
Μην νομίζετε όμως πως θα φτάσουμε στο ακραίο του παραδείγματος. Όχι.
Έχουμε ήδη φτάσει!!! Καθώς πλέον παύουν και τα προσχήματα.
Ομοιάζουμε με τον απατημένο σύζυγο, που ενώ έχει τις ενδείξεις περί της απάτης της γυναικός του απτές, εξακολουθεί να πιστεύει τις δικαιολογίες της αρνούμενος να πιστέψει τα ίδια του τα μάτια, διότι δεν αντέχει εκείνο που ξέρει πως είναι αληθές. Προτιμάει το παραμύθι της το γλυκό, την σαθρή δικαιολογία την βλακώδη βόλεψη, γιατί φοβάται το έπειτα… ή όλα εκείνα που θα κληθεί αυτεπαγγέλτως να πράξει.
-Ο γαλατάς έστειλε μήνυμα αξημέρωτα σε κάποια που λέει πως την αγαπάει και κατά λάθος ήρθε σε μένα… Θα σου έλεγα ποτέ ψέματα αγάπη μου γλυκιά; Κοίτα με πως σε βλέπω; Αγάπη μου όμορφη ε; Θα σου έλεγα ποτέ ψέματα εγώ; …
Σκέφτεται ο σύζυγος: Και γιατί, οι γαλατάδες δηλαδή δεν έχουν κινητά; Ή μήπως τους απαγορεύει κάποιος νόμος να ερωτεύονται ή να στείλουν κάποιο μήνυμα σε λάθος παραλήπτη. Μήπως δεν είναι άνθρωποι; Να τρελαθούμε δηλαδή; Δεν μπορεί να τους συμβεί μέχρι και δέκα φορές στο άτομο που τυχαίνει να είναι η γυναίκα μου; Ασφαλώς και μπορεί!
Και γιατί, η κυβέρνηση μήπως δεν προσπαθεί να μας πείσει πως τα μηνύματα που εξάγουμε και την αφορούν πως είναι λαθεμένα;
Μήπως θέλει να βάζει φόρους από κάποιο βίτσιο;
Αν δεν ήταν απαραίτητοι πρώτα για το καλό το δικό μας οι φόροι, θα τους έβαζε;
Τώρα να τα χαλάσουμε όλα που μπήκαμε στο λιμάνι;
Να μην δείξουμε υπομονή;
Το κέρατο πάει σύννεφο και το λιμάνι αυτό είναι μακρύ σαν την βαθιά άγρια θάλασσα και η ουσία παραμένει η ίδια: Και η σύζυγος ξενοκοιμάται και η κυβέρνηση μας απατά. Οι μόνοι που δεν μπορούν να δουν τα σάλια της μεγάλης εξαπάτησης να ρέουν ζέχνοντα από πλάι των χειλέων της αγαπημένης τους, είναι όλοι εκείνοι που φοβούνται να κοιτάξουν τη πραγματικότητα ή έχουν ευθύ ή έστω παράπλευρο συμφέρον....
Το παραμύθι ετούτο δεν θα μπορούσε να έχει ποτέ αίσιο τέλος. Όταν η αγαπημένη μας τσαλακώσει το χαρτί όσο και να το σιδερώσει για χάρη μας και πάλι τσαλακωμένο θα δείχνει.
Περί εμπιστοσύνης ομιλώ αν δεν το έχετε καταλάβει
politisg.blogspot.gr
Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Ποιους πολιτικούς να εμπιστευτεί κανείς; Από ποιόν θα μπορούσε να πιαστεί κάποιος με σιγουριά; Το όραμα γενικώς έχει πάψει να υφίσταται και την θέση του έχει καταλάβει με τρόπο άκρως ορμητικό η υποχρεωτική σύμπλευση με κάποιον από τους ήδη υφιστάμενους. Μοιραίο κακό και αυτός ο κάποιος, γιατί θα είναι και αυτός εμποτισμένος με το μικρόβιο της πολιτικής του είθισται. Εκτός, -λέω εκτός- και αν είναι κάποιος νέος (με τη έννοια του καινούριου) ‘’αδαής’’ και περισσότερο ρομαντικός.
Ήδη το 28% περίπου των πολιτών εμπιστεύεται, συμπλέει, αναγκάζεται να στηρίξει ή εκουσίως επιλέγει τον κυβερνητικό συνασπισμό -βλ δημοσκοπήσεις-λησμονώντας πως, αν κάποιοι φταίνε (σε πολύ μεγάλο βαθμό) για την τωρινή κατάντια της χώρας μας είναι ακριβώς τα δύο αυτά κόμματα που τον απαρτίζουν. Εκείνοι κυβέρνησαν, επί τόσες δεκαετίες, με τον τρόπο που επέλεξαν να το κάνουν και κανείς άλλος. Και όμως λησμονείται κάτι τόσο σημαντικό, επειδή έχουν αλλάξει τα πρόσωπα.
Συμφωνώ πως τα πρόσωπα ενέχονται σε ένα βαθμό και μάλιστα μεγάλο, την ολόκληρη όμως υπόλοιπη ευθύνη, την έχουν οι πολιτικές στις οποίες είναι δέσμια και τα δύο –κόμματα- και αυτό δεν θα πρέπει να παραβλέπεται, διότι είναι πλέον πασιφανές πως πρωτίστως οι αρχηγοί των, άγονται. Άγονται από το καρότο και δυστυχώς φέρονται από το μαστίγιο των δανειστών και των όλων των έξωθεν δεδηλωμένων πλέον εχθρών της πατρίδας μας…
Με τον τρόπο αυτό –του άγεσθαι και φέρεσθαι-, εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους και στην περιφέρεια του κύκλου τα ελάχιστα μακρινά δικά μας.
Πρώτα εκείνοι, οι ξένοι και έπειτα εμείς!
Δεν ξέρω αν με την –επικείμενη- αλλαγή του πολιτικού σκηνικού επέλθει και η ακριβοθώρητη γνήσια αλλαγή. Δεν μπορώ να το ξέρω, όμως όσο κοιτάω τις ιταμές συντεχνίες την παρούσα στιγμή -ένθεν κακείθεν- να παίζουν τα ‘ενδεχόμενα’ για να μείνουν στην εξουσία είτε με την θέληση του λαού είτε ακόμη και χωρίς αυτήν(!), πρώτα στενοχωριέμαι και κατόπιν οργίζομαι.
Στεναχωριέμαι για την ολοκληρωτικά πρόστυχη αδιαντροπιά όλων εκείνων που ρίχνουν ζαριές, αφήνοντας την βούληση του λαού να ανασαίνει τις οσμές της κοιλιάς τους και οργίζομαι για την δική μας ευπιστία. Την ευπιστία του 28% για την ακρίβεια.
Πόσες φορές θα πρέπει να κοροϊδευτεί κάποιος ώστε να επιτέλους να ξυπνήσει;
Δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω, διότι μπορεί κάλλιστα να μην συναισθάνονται καν τον εμπαιγμό γιατί δεν θίγονται. Πολλά μπορεί. Μπορεί ακόμη οι οποιοδήποτε άλλοι, να είναι χειρότεροι. Μπορεί, αλλά ετούτοι έχουν ήδη δώσει δείγματα κάκιστης γραφής.
Ήδη επεξεργάζονται σενάρια αγκίστρωσης στην εξουσία. Καλούν λέει τον Κυρ-Φώτη. Αναγκάζονται να γλύψουν ο ένας τις ροχάλες του άλλου και το κάνουν με χαμόγελα, ευαρέσκειες και χειραψίες. Σε είπα κλέφτη, απατεώνα, άχρηστο, κακομοίρη κτλ, αλλά τώρα σε λέω κύριο, σωτήρα, αγαθό και τον μόνο ικανό… Και αποδέχεσαι !!!
Τι ντροπή!!!
Όλο αυτό λοιπόν το καρναβάλι δεν μπορεί επ’ ουδενί να σημάνει σοβαρότητα. Το μόνο που πασιφανώς καταδεικνύει είναι ο σκοπός. Ο σκοπός διατήρησης του θώκου προς ίδιον όφελος. Προς ίδιον όφελος!
Ο τέως πρωθυπουργός της Βουλγαρίας αν δεν κάνω λάθος, έδωσε ένα πολύ ακριβό μάθημα σε όλους τους ‘’ενάρετους’’ αρχομανείς της χώρας μας. Παραιτήθηκε όταν νόμιζε πως ο λαός δεν τον στήριζε. Δεν με θέλετε εσείς, παύω να σας σώζω εγώ! Εκλογές. Λέμε τώρα…
Εδώ σε εμάς, γίνεται μία πάλη αγκίστρωσης. Ένας πάμφθηνος αγώνας κατοχής της εξουσίας και το πλέον εξοργιστικό είναι, πως επικαλούνται για το πάθος τους (που καταντάει ασθένεια) τα αποτελέσματα των εκλογών.
Επιμένουν πως αν ο λαός ήθελε θα έριχνε αλλιώτικη ψήφο. Ο λαός όμως όπως και να έχει δεν εξουσιοδότησε το Πασοκ να κυβερνήσει. Όπως ούτε την Χρυσή Αυγή που πήρε μεγαλύτερο ποσοστό. Δηλαδή αν συνέπραττε η Ν. Δ. με την Χρυσή Αυγή, τι θα μας έλεγαν; Πως ήταν και αυτό θέλημα λαού… Θα επέμεναν πως αν δεν ήθελε ο Λαός, ας ψήφιζε αλλιώς. Πώς αλλιώς δηλαδή να ψηφίσει; Αφού κατόπιν εορτής όλοι εσείς, μαζεύετε τα ποσοστά και αρχίζετε ερήμην του προσθαφαιρέσεις και μάλιστα επ' ονόματί του! Πάντα για το καλό της χώρας και ποτέ κάποιο έξωθεν των συνόρων συμφέρον ή έστω κάποιο δικό σας. Σαν δεν ντρέπεστε…
Όλη λοιπόν αυτή η κοροϊδία ενοχλεί. Και αν η Χρυσή Αυγή αυξάνει τα ποσοστά της, είναι από τον κόσμο που αντιλαμβάνεται πλέον και μισεί αυτόν ακριβώς τον εμπαιγμό.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το κόλπο που από πολύ καιρό παίζετε όλοι εσείς, στις πλάτες του λαού σας έχει ήδη εμφανίσει κόπωση και τώρα που σε λίγο τα χαμόγελα και οι υποσχέσεις σας δεν θα φτάνουν, θα χρειαστείτε (πολύ δυστυχώς) με την συμβολή των ξένων δραγουμάνων και υποστηρικτών σας, στειλιάρι. Στειλιάρι κατά του δικού σας λαού.
Ένα μεγάλο κρίμα στο αψεγάδιαστο ήθος σας. Για το καλό της πατρίδας και μόνον...
Κοτόπουλο με πατάτες στον φούρνο. (13/11/2013)Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Να φοβάστε την ώρα όπου το πλήθος των χρωμάτων θα πάψει να δείχνει αναγκαίο και την στιγμή όπου όλα τα γούστα θα συγκλίνουν. Να τρέμετε τον καιρό όπου οι γνώμες θα έρχονται σε ένα γάρμπος τόσο αρμονικά δεμένο με την παρουσία όλων μας στο περίγυρο, όπου οι μάχες θα ακυρώνονται από την λογική της όποιας πολιτικής, του όποιου θέματος.
Ποτέ δεν υπήρξε χειρότερο ενδεχόμενο από εκείνο της ειλικρινούς και εθελουσίας αφομοίωσης της παρεκκλίνουσας γνώμης, της ανένταχτης ιδέας, του περιθωριακού ‘’ψηφίσματος’’.
Ποτέ!
Ποτέ, γιατί ποτέ η πλειοψηφία σε καμία ιστορία δεν ανέδειξε τίποτα το απίθανο. Η κοινή γνώμη ανέκαθεν κατέφασκε αρκούμενη στα ειωθότα, στις συνταγές τις τετριμμένες, στις σίγουρα ‘’άγιες’’ και στο βήμα εκείνο του σημειωτόν. Βολόδερνε σε όλη της την ζωή στο κοινώς αποδεκτό στο ίσαλο και έτρεμε την όποια αλλαγή, λατρεύοντας την ‘’τίμια’’ συντήρηση και το ‘’ευγενές’’ στο παγκόσμιο δεσποτικό βλέμμα.
Μα το πρωτοπόρο, ποτέ δεν βρέθηκε στην πάγια συνταγή, στην γνωστή την ιδέα και στην αναγκαιότητα της διατήρησής της. Εκεί ταλαιπωρούταν στους αιώνες ο μύθος της αγαστής συμφωνίας όλων των ειδών, όλων των προσώπων της κάθε μοίρας. Ως υποχρέωση. Ως ανάγκη. Ως καταφύγιο της ‘’εκλεπτυσμένης’’ ομορφιάς του κάθε δυνάστη ‘’πρίγκιπα’’.
Η συνάφεια, η ομόνοια και η συντήρηση με το παραθύρι κλειστό, εύρισκαν θαλπωρές κάτω από την σιγουριά της γνωστής κουβερτούλας της γιαγιάς. Στο τζάκι πλάι, ίσα να βγει η ημέρα και έχει ο Θεός…
Η πλουμιστή ιδέα ερχόταν πάντοτε με ντέφια από τον έναν, εκείνον με τον ανήσυχο νου, που έβλεπε μονάχα μακριά και προσπαθούσε να πείσει αλλήλους για το μεγαλείο του ελάχιστα πιθανού ορθού. Ακουόταν σαν κεραυνός και αντηχούσε ως ο υπέρτατος κίνδυνος εκτροπής παντός νοικοκυρέματος κάθε νοικοκύρη και κάθε νοικοκυράς. Ο άλογος νους εισβάλλει και σπέρνει δαιμόνια καινά, άβολα διαταράσσοντας την αρμονία του πνεύματος, του καθήκοντος, της θρησκείας, του κράτους και ίσως ακόμη και τα θεμέλια του γάμου…
Ουαί, την ώρα όπου και η τέχνη θα πάψει να ανησυχεί και να μην βολεύεται. Μέγα κρίμα στην ώρα οπού τα πάσης φύσεως έργα και λόγια, θα ανακυκλώνουν τις όμοιες υποθέσεις αγάπης και τις ασφαλείς εκδοχές του αγώνα των πολιτών. Ουαί…
Η απόλυτη ‘’λογική’’ διατήρησε πορείες, δεν στάθηκε ικανή να χαράξει δρόμους γιατί πότε υπήρχε απαιτούμενη ευελιξία στο σύνολο των απόψεων;
Η πιστή προσκόλληση του συνόλου στην απόλυτη σιγουριά, δεν ευνόησε την αναγκαία εκτροπή. Καθησύχασε την ζωή στις ράγες την τάισε και εξακολουθεί να την ταΐζει, το όμοιο γεύμα, στα όμοια άτομα…
Κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο κάθε ηλιόλουστη Κυριακή μεσημέρι.
Ψιτ…, ψευτοδυσαρεστημένε για σένα μιλώ (11/11/2013
Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Λοιπόν εσύ είσαι αυτός που ολημερίς βογγάς. Σε μάθαμε λοιπόν λαμόγιο του σωρού, ψευτοεπαναστάτη, λουφαδόρε του αγώνα των άλλων. Η μούρη σου έχει την όμοια όψη την γλυκερή με εκείνη του προδότη κι ο πισινός σου τον ήχο της ξεχαρβαλωμένης γριάς τον κούφιο, γιατί έμαθες πάντοτε να ζεις το τέλος της μάχης στο ημιδιάφανο της κατάστασης. Σου γουστάρει το σκύλεμα των νεκρών εχθρών σου, γιατί ποτέ δεν τους σεβάστηκες γιατί ούτε που τους γνώρισες ποτέ σου. Πάντοτε τους φοβόσουν ή ακόμη χειρότερα τους βαριόσουν κι απαξιούσες, όταν εκείνοι σε πολεμούσαν, εσύ βασιζόσουν σε κάποιων άλλων το σθένος.
Αγωνιστή του καναπέ και της ελαφριάς συνείδησης, εσύ που προτρέπεις συνεχώς μα στο τέλος απέχεις δεν σε λυπόμαστε. Καθόλου δεν σε πονάμε για όλα τα δεινά που κλαίγεσαι πως σου συμβαίνουν. Καθόλου δεν θα μας λείψεις, γιατί ποτέ σου δεν ήσουν με όλους εκείνους που βράχνιασαν έστω και μια φορά, όπως και αν μπορούσαν.
Ξεφτίλα της καλοπέρασης, αναπαύσου και κοίτα την κοιλιά σου να μεγαλώνει και τις κοπελιές που από μακριά γουστάρεις να σου διδάσκουν το νόημα της πάλης. Κράτα τα παιδιά σου στο σπίτι και δίδαξέ τα το νόημα της έξυπνης διαχείρισης. Μάθε τα να βουτάνε τον κόπο των άλλων όπως και εσύ κάνεις….
Χαμούρα της διανόησης, της ανοιχτής παλάμης οπαδέ και της σιγουριάς κλακαδόρε, ξεκουράσου. Πάρε δυνάμεις την ώρα που οι ξένοι θα μαθαίνουν στην γυναίκα σου τα λόγια της χαράς και θα στέλνουν τα παιδιά σου είλωτες στην χώρα τους, δουλευτάδες φθηνούς. Δεν δικαιούσαι μιλιά. Σώπαινε τώρα… Μιλάν οι εχθροί!
Βολέψου αναπαυτικά και κοίταξε όλους εκείνους που ζεσταίνονται η κρυώνουν, που κυνηγιούνται ή κυνηγάνε και πες πως ένας ακόμη δεν θα σήμαινε δα και τίποτα σπουδαίο, αφού άλλωστε τους στηρίζεις με το μυαλό σου με την λαλιά σου στις συζητήσεις των καφενείων και σιγουριά του σήριαλ πάνω με μια παγωμένη μπύρα ή ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Σπουδαίε επαναστάτη που ασφυκτιάς κι από πάνω…
Μάθε πως κανείς δεν πρέπει σήμερα να κατεβαίνει σύνταγμα ή όπου αλλού για το τάδε κόμμα.. Όλοι πάνε για την Ελλάδα που τους γέννησε. Αν το νομίζεις, αλλιώς είσαι ελεύθερος και όλα αυτά δεν σε αφορούν…
Για εσένα όμως που νοιάζεσαι από το σπίτι, που πιστεύεις πως δεν πάει άλλο, που αγωνιάς, που αδικείσαι θαρρείς, νωχελής ων, χαίρομαι για όλα όσα σου συμβαίνουν και θα σου συμβούν. Γιατί εσύ δεν είσαι από καμιάς πάστας δυσαρέστηση. Είτε τον μισθό σου πάρουν, είτε την γυναίκα σου γλεντήσουν, είτε την χώρα σου βιάσουν, εσύ θα είσαι όμοια ενεργητικός στις ειδήσεις των οκτώ, διότι είσαι από εκείνους τους δωρεάν φωνακλάδες που πάνω στο μεγάλο μπουλούκι ρίχνουνε μία κλωτσιά και διαλαλούν την πελώρια νίκη τους. Ξεφτιλισμένε.
Κανείς από εσας τους χαρατσωμένους, δεν δικαιούται να φωνάζει, ούτε και να διαμαρτύρεται αν δεν έχει κατέβει πρώτα στο πεζοδρόμιο. Όλοι εσείς που λέτε πως καταψηφίζετε την παρούσα κατάσταση, τα μνημόνια και όλα τα λοιπά, σας έχουνε όλους χεσμένους. Όλοι τους. Και δίκιο έχουν, γιατί είσθε από εκείνους που κοιτάνε το δικό τους συμφέρον ακόμη και χωρίς να το συνειδητοποιείτε πλήρως. Και μην πιστεύετε πως κανένας δεν είχε ποτέ του καμία δουλειά όταν βρισκόταν σε κάποια διαδήλωση. Μην νομίζετε πως είσθε οι μόνοι απασχολημένοι τεμπέληδες της κλασικής ιστορίας που στο μέλλον θα αναφέρονται σαν οι ανεχτικοί ''βρομιάρηδες'' της υπόθεσης. Όχι, πάντα υπήρχαν δουλειές για όλους κι ανάγκες, που όμως κάποιοι τις άφησαν πίσω γιατί κατάλαβαν πως χωρίς φωνή το ξημέρωμα δεν φτάνει. Ωμέ οπαδέ του δικαίου…
Ξύπνα λοιπόν βούδα καθιστέ, άσε τον καναπέ στον επόμενο του είδους σου και γίνε κι εσύ ένα με τους υπόλοιπους που φωνάζουν βρισκόμενοι εν δικαίω. Δεν θέλεις πολύ, λίγο να κουνηθείς περνάς από την ράθυμη πονηριά του έξυπνου αστού στον ήρεμο έστω αγωνιστή του δρόμου. Τεράστια η διαφορά. Η παρουσία σου και μόνον είναι αρκετή. Ο τόπος δεν χρειάζεται άλλους αρχηγούς έχουμε γεμίσει από δαύτους. Από απλές παρουσίες έχει ανάγκη που μιλούν για τα όλα εκείνα που νοιώθουν στο δρόμο και όχι γύρω από το τραπέζι του σαλονιού.
Άντε να σε χαρώ, μία προσπάθεια θέλει, και την μυρωδιά του αγώνα σαν και την μάθεις, δεν θα την αλλάζεις με τίποτα πια.
Γιατί πες μου κάτι που μυρίζει καλύτερα από τη λευτεριά.
γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Κάποτε θα πρέπει να πάψουμε τις φωνές. Κάποτε θα πρέπει να πάψουμε την ράθυμη αντιμετώπιση των σοβαρών προβλημάτων. Κάποτε θα πρέπει να συναισθανθούμε οι μεγαλύτεροι, πως μεγαλώσαμε και πως κανένας πια, δεν μας χαρίζει τίποτα.
Κάποτε θα πρέπει να χάσουμε το δικαίωμα της φωνής αν δε έχουμε κάνει κάτι για την κερδίσουμε αλλιώς θα λεγόμαστε κοινοί υποκριτές. Κανείς πλέον δεν θα πρέπει να ελπίζει σε ώτα ευήκοα αν δεν τα έχει προηγουμένως προετοιμάσει εμπράκτως.
Όταν η εξαθλίωση μιας χώρας βρίσκεται στον απόγειο της δόξας της, κανείς δεν δικαιούται να παρακολουθεί τα ‘’ζώα’’ να διαμαρτύρονται στο Σύνταγμα και να συμφωνεί μαζί τους από το σπίτι του. Κανείς.
Κανείς δεν έχει δικαίωμα λόγου όταν του προτάθηκε να μιλήσει και προτίμησε να ακούσει να δει ή να κάτσει σταυροπόδι. Κανείς δεν θα πρέπει να ακούεται από κανέναν για της δύσκολες καταστάσεις που καλείται να φέρει εις πέρας όταν δεν έχει στο χέρι του στην σφραγίδα της έστω χαλαρής παρουσίας του στον αγώνα.
Τα παιχνιδάκια των τηλεοπτικών σποτς έσβησαν, το παιχνίδι σοβάρεψε καθώς όλα εκείνα που όλο τον καιρό στις μεταξύ μας συζητήσεις ομόφωνα νοούνται ως καταστρεπτικά, παράλογα και υπαρκτά, δίνουν τον αγώνα της επικράτησής τους. Όλο το φάσμα την ανέχειας αντιστέκεται μέσα από την τεμπέλικη ενοχική συνεισφορά μας προς όφελός του.
Ποτίζουμε με την αδράνεια και με την έλλειψη της απλής παρουσίας μας στον εκάστοτε χώρο διαμαρτυρίας,-πέρα από κόμματα- την μόνιμη εδραίωση του.
Κανείς δεν θα πρέπει να νοιώσει ένοχος αν ηθελημένα ολιγώρησε. Το συναίσθημα που θα του ταιριάζει θα είναι η πλήρης αποδοχή όλων των δεινών που δια της απουσίας του συνηγόρησε να παραμείνουν ακεραία και χλευαστικά της κοντής λογικής του.
Θα ακούσει το ιταμό από υπεύθυνα κυβερνητικά χείλη: ‘’Εγώ δεν είδα να διαμαρτύρεται κόσμος, άρα ο λαός συμφωνεί με την υφιστάμενη πολιτική’’ (!!!) και θα πρέπει να ξέρει πως ακόμα και αν δεν το ομολογεί, συμφωνεί εκείνος με το παραπάνω επιχείρημα και με όλα αυτά που δεν παραλείπει να εξορκίζει καθημερινά.
Ίσως να έφτασε η ώρα να δείξουμε στα παιδιά μας πως μεγαλώσαμε.
Ίσως έφτασε η ώρα να πούμε δειλά πως είμαστε και εμείς εκεί, με εκείνους που προσπαθούν περισσότερο. Τι στην ευχή μερικές διαφημίσεις θα χάσουμε και ίσως και κάποιο σήριαλ σε επανάληψη…
Για πότε είπανε;
Για σήμερα το απόγευμα. Δεν ξέρω περισσότερα ρωτήστε να μάθετε…
politisg.blogspot.gr
Υποκρισία, η ύψιστη αρετή. (8/11/2013)
Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Το καρναβάλι της πολιτικής σκηνής κρατά ρυθμό υπέροχο. Διαρκή. Οι μάσκες έχουν την τιμητική τους καθώς ταιριάζουν άριστα με το φράκο, την γραβάτα, το παπιγιόν, το μέγαρο της δημοκρατίας και ακολούθως την διοίκηση της χώρας. Το άσπρο γίνεται μαύρο και οι ζωγράφοι κομπάζουν ανερυθρίαστα. Ο πλούτος της ψήφου ανάγει το όνειδος εις αρετή και το κατάπτυστο της συμπεριφοράς, εις πατριωσύνη άξια δόξης και άρα μεγίστη. Οι εφαρμοστές των νόμων της εξαθλίωσης, που οι περισσότεροι εξ’ αυτών -των νόμων- δεν αποτελούν αποτέλεσμα ίδιας σκέψης, αποδίδουν, τον ορισμό της ιταμής συμπεριφοράς τους στην κοινωνία, με την αποδοχή, της κάθε ‘ψευδούς’ αναφοράς των άβουλων και κατατρομαγμένων τους βουλευτών, ως αληθή.
Θεωρούν οι υψιφανείς κεφαλές των συγκυβερνώντων κομμάτων -με λόγια διάφορα-, πως εκείνος που εψιχάλισε, σιέλου σκάγια, στα ευγενή πρόσωπά τους, εστόχευε κάπου αλλού, παραπλανημένος ενδεχομένως από τις ερινύες των δύσκολων καιρών και όχι από την σφαδάζουσα συνείδησή του. Και όχι από αυτήν!
Σημασία όμως έχει το ακροβατικό του δεδομένου ανδρείκελου-αντάρτη βουλευτή. Της πιρουέτας του ο ρυθμός, της τούμπας του η υπεροχή! Η άρση των άλογων και άρα αποκηρυγμένων του λόγων… Δηλαδή, ο τρόπος της ραφής του διενεργηθέντος χάσματος, της αντίδρασης, της ‘λαθεμένης’ κριτικής, η οποία ασφαλώς και έγινε …υπό την επήρεια μέθης! Απεταξάμην τον σατανά…
Όλοι πίσω λοιπόν! Παλληκάρια.
Το συλλαλητήριο των εκλεκτών υπαλλήλων εκάλεσε. Ορίστε κύριε αρχηγέ, όλοι οι άντρες οι οποίοι τιμούν την ανδρεία και την τόλμη των λόγων τους υπαναχωρούν προς τιμήν της έξωθεν επιβαλλόμενης αληθείας. Όπως επίσης και οι κυρίες οι οποίες συνάδουν με την λευκή ηθική και αυτές μετατρέπουν για το καλό της πατρίδας την χολή σε σορόπι. Την ενάντια μέχρι πρότινος κριτική των, σε κεκαλυμμένη αναδίπλωση και εν κατακλείδι το όνειδος της υποκρισίας, εις αρετήν.
Όλοι μαζί, χέρι με χέρι. Έτσι!
Ζήτωσαν λοιπόν οι αντάρτες, που δεν ανεχόταν τον φόρο εις τα ακίνητα. Ζήτωσαν οι ανένταχτοι, οι πατριώτες, οι υπάλληλοι του μισθού και της βελούδινης καρέκλας που νοιάζονται μόνον για το συμφέρον της πατρίδας και του λαού.
Μια επανάσταση ήταν αδέλφια, την κάναμε και τελείωσε…
Άλλωστε, δεν είναι ντροπή στις μέρες μας η προδοσία των ιδεών. Απεναντίας είναι καμάρι και θάρρος και επιπλέον σθεναρή αναδίπλωση επί το ασφαλές καλύτερον!
Τιμή και δόξα λοιπόν, σε κάθε πολιτικό ακροβάτη. Το τσίρκο της Ελλάδας σε λίγο θα κόβει και εισιτήριο. Περάστε κόσμε. Περάστε…
Θεατές, θα είναι, όλοι οι δανειστές των ξένων χωρών με καλαμπόκια και πασατέμπους στα χέρια, με μπαλόνια, με χαρές και πατατάκια. Οι δουλειές στο νότο πηγαίνουν καλά!
Τα ζώα θα ήμαστε όλοι εμείς οι υπήκοοι και θηριοδαμαστές, όλοι εσείς που κάποτε σας πιστέψαμε. Πατριώτες… με την έννοια την θλιβερή.
Δύστυχοι πατριώτες…
Χρειάζεται τόλμη και ανδρεία. Σφίξιμο της ζώνης ζωηρό, ώστε να αντέξει ο κορμός το άχθος της ήττας.
Το κτύπημα της χειρός του κυρίου Τόμσεν στο τραπέζι, θα κάνει τις δαντέλες σας να χάσουν τους πόντους τους και τα μολύβια σας να αρχίσουνε ξέφρενους χορούς στα συμβόλαια επάνω.
Υπογράψετε τα νέα μέτρα που σας επιβάλλουν, άλλωστε έχετε παρά πόδας ολάκερο το αντάρτικο της νέας Ελλάδας που αιφνιδίως αντιλήφθη …το τεράστιο λάθος του και προτίθεται προ της κατάρρευσης της κυβέρνησης (και του χαμού του παχέως μισθού του, όλα να τα λέμε) να λησμονήσει –ψεύτης να βγω- τον φόρο των ακινήτων που δεν τον άντεχε η συνείδησή του, τις απολύσεις που απαιτούν οι βιαστές της υπόληψής σας και της ιδικής μας υπερηφάνειας, τον φόρο του πετρελαίου, τα κλάματα των πολιτών, τις αυτοκτονίες που εντάσσονται στις παράπλευρες των απωλειών της επιεικώς αμφιλεγόμενης πολιτικής σας, την επιβουλή της παρθενίας των οπισθίων σας.
Υπογράψετε με το κεφάλι σκυφτό διότι αν το σηκώσετε, ο σβέρκος σας θα γνωρίσει την γλύκα του κατακτητή και το χέρι του κυρίου Τόμσεν θα κάνει γκελ εις το μέγεθος της επίσης αμφιλεγόμενης (και αυτό είναι πολύ σοβαρό) ενάρετης ανοησίας σας.
Μην με ξυπνάτε όνειρο ζω… (7/11/2013)γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Ε…, λοιπόν δεν μιλάμε πλέον περί βλακείας ή ανικανότητας, αλλά περί κραυγαλέας ιδιωτείας των εφαρμοστών της Γερμανικής πολιτικής. Περί της κυβερνήσεως ομιλώ για όσους καθυστερήσατε να αντιληφθείτε. Όλα τα περιμέναμε αλλά και πως θα ιδρυθεί σώμα καπνελεγκτών, ξεπερνούσε και την πλέον διαδραστική φαντασία του πλέον επιρρεπούς ατόμου. Για όσους δεν έτυχε να ακούσετε την είδηση, λένε, πως θα απαγορεύεται η χρήση τζακιών και των καυστήρων θέρμανσης τις μέρες τις οποίες η αιθάλη θα υπερβαίνει τα επιτρεπτά όρια… Θα επιβάλλονται αυστηρά πρόστιμα…
Καφέ στολή, πηλήκιο και για σήμα, το τζάκι που καπνίζει. Την κακιά καμινάδα.
Μπλοκ με στυλό αξιοπρεπές, σκάλα πολύ ψηλή επ’ ώμου και κιάλια.
Περίγελος των Βαλκανίων ο περίλαμπρος νους της περιφανούς εξυπνάδας υπάρχει και πληρώνεται από όλους εμάς οι οποίοι αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως όλα ετούτα που βιώνουμε στα σοβαρά θα τα διδάσκονται στα σχολεία σε 200 χρόνια και θα κουνάνε το κεφάλι μαθητές και γονείς όπως κουνάγαμε και εμείς το δικό μας όταν ακούγαμε για ζώνες αγνότητας επί παραδείγματι, για ιερά εξέταση και για καύση των μαγισσών στην πυρά.
Δεν καταπίνεται ούτε και σαν αστείο. Καπνελεγκτής τζακιών!!!
Βεβαίως το περιστατικό –διότι περί τέτοιου πρόκειται- δεν αξίζει της όποιας επιχειρηματολογίας, διότι θα υποβίβαζε ακόμη και τον κοινότερο νου.
Πέραν λοιπόν της παιδικής αφέλειας με την οποία είναι καταστόλιστη η πρόταση, ενέχει μέσα της και την πονηριά του χωριάτη. Την έχει, στην μακρινή της άκρη… Το έχει ολόκληρο το χαμόγελου του βλαμμένου, που προσπαθεί να πιάσει ‘κότσο’ τον συγχωριανό με την τραγιάσκα.
Σου λέει: Δεν θα μπορεί να κάψει ξύλο ο πολιτισμένος. Θα φοβάται το πρόστιμο. Ούτε σώβρακο παλιό θα μπορεί διότι τραβάει κάπνα, ούτε κάλτσα ρυπαρή, για σκαμνί δεν συζητάμε, το είχε κάψει από πέρυσι, τι θα κάνει; Θα πάρει πετρέλαιο από το ακριβοοό.
Την έχει την πλάκα της η σκέψη. Την έχει.
Λοιπόν αν μάθω πως η πρόταση ήταν από κάποιο κεφάλι της τρόικας θα πεθάνω στα γέλια. Τέτοιες παρλαπίπες συνήθως είναι ελληνικές. Βλάχικες να πούμε. Ρίχνονται στον ντορβά για μπούγιο. Για εντύπωση, για μέτρημα των αντιδράσεων. Αν όμως είναι από κεφάλι ευρωπαίου τότε οι άνθρωποι θα είναι κλωτσιές και για μούτζες.
Και καλά αυτοί, αμ οι δικοί μας;
Τίποτα, από όπου και να το πιάσει κάποιος το θέμα, μόνο τα γέλια μπορεί να βάλει και να κοιτάξει με συμπόνια τον άξιο συλλύπησης πατέρα της ιδέας.
Πενία τέχνας κατεργάζεται. Εδώ κολλάει…
Όταν μία κυβέρνηση σε περιόδους σοβαρής δυστυχίας των πολιτών προκαλεί γέλιο, ενώ μιλάει σοβαρά, τότε και τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα και το παιχνίδι μοιάζει χαμένο.
Η μείωση της τιμής του πετρελαίου, η προφανής δηλαδή λύση που την επικαλούνται ακόμη και οι κυβερνητικοί βουλευτές και που θέλει και ο εφαρμοστής των νόμων (πρωθυπουργός) προσκρούει εμμέσως στην κυβέρνηση που εξέκλεξαν οι ευρωπαίοι για εμάς καίτοι δε είναι προαπαιτούμενο της τρόικας. Δυστυχώς…
Έρμα παιδιά του μέλλοντος έχετε να διαβάσετε τόνους ιστορίας…
Τα μαγαζιά της Κυριακής. (5/11/2013)
Γράφει ο Γιώργος Πολίτης
Κανένας δεν μπορεί να μας πείσει για την αναγκαιότητα του μέτρου. Σε καμία περίοδο, καμίας ιστορίας, τα συμφέροντα του Θεού, δεν συνέπιπταν με εκείνα του διαβόλου...Κανείς δε θα έπρεπε να αρέσκεται σε αυτή την εξέλιξη διότι με αυτό τον τρόπο αφ’ ενός μεν καταστρατηγείται το ιερό δικαίωμα της ανάπαυσης του εργαζομένου και αφ’ ετέρου ικανοποιούνται για άλλη μία φορά οι στρεβλές διαθέσεις όλων εκείνων που αποσκοπούν σε ακόμη περισσότερα κέρδη σε βάρος όλων ημών. Οι περισσότερες ημέρες απασχόλησης για ένα κλάδο, σημαίνει αυτόματα και περισσότερη εργασία και για κάποιον άλλον. Και από την στιγμή που θα υπήρχε κάποιο όφελος, πάει στην ευχή, του όποιου Θεού, αλλά εδώ δεν υπάρχει ούτε όφελος, διότι όλα τα χρήματα από ένα 'κουβά' βγαίνουν και αν δεν βγουν σήμερα θα βγουν αύριο!
Η Κυριακή δεν γεννά χρήμα…
Κανένα μαγαζί που δεν ευρίσκεται πλησίον τουριστικής περιοχής δεν χαίρεται. Κανένας ιδιοκτήτης μικρού καταστήματος και κανένας υπάλληλος κάποιου μεγάλου δεν ικανοποιείται. Αυτό θεωρείται δεδομένο.
Κανένα ρεπό δεν αποκαθιστά την νόμιμη αργία, την γνωστή αργία, την σχόλη δηλαδή που μπορεί κάποιος, να προγραμματίσει κάτι, όποτε θελήσει. Κανένα ρεπό.
Το μέτρο αυτό, όπως και όλα τα άλλα που έχουν γίνει πλέον ο θλιβερός κανόνας στην χώρα μας, υπηρετούν και εξυπηρετούν τα συμφέροντα εκείνα τα γνωστά που δεν έχουν σχέση με καμία ανάπτυξη, με καμία μείωση της ανεργίας, με καμία εξυπηρέτηση του κοινού και εδώ είναι η μεγάλη παγίδα. ''Το μεγάλο κοινό'' στο όνομα του οποίου κατασκευάζεται ο Δούρειος ίππος!
Όλος αυτός λοιπόν ο κόσμος, που οφείλει -αν δεν θέλει κατ’ αρχήν να βλέπει την σειρά του να έρχεται- να απέχει με ηχηρή διακριτικότητα. Οφείλει να αντισταθεί στον πειρασμό της βόλτας για χάζι της βιτρίνας και του κατάδικου υπάλληλου και να φροντίσει τις αγορές του την προηγούμενη ή την επόμενη. Όπως όλα του τα χρόνια. Εδώ δεν χρειάστηκε μαγαζί ανοιχτό την Κυριακή τότε που βροντάγαμε τον παρά και είχαμε όλοι οι άντρες και από κάτι σε ξανθό να σέρνουμε (λέμε και καμιά κουταμάρα ώρα που είναι…) θα χρειαστούμε τώρα που έχουμε στεγνώσει;
Ας σοβαρευτούμε…
Εάν ο κόσμος δεν αντισταθεί, είναι σίγουρο πως θα δει και το δικό του κλουβί, να σφυρηλατείται με τρόπο ήπιο και πονηρό. Το κατάστημα για να λειτουργήσει σε λίγο, θα χρειάζεται και μία τράπεζα στο πλάι του για πολλούς και διάφορους λόγους και εκείνη με την σειρά της κάτι άλλο και πάει λέγοντας…
Το επιχείρημα για την αύξηση του τζίρου των καταστημάτων, ενέχει εκτός από βλακεία και πονηριά. Την πονηριά του χωριάτη.
Ποιος φαντάζεστε κύριοι πως έχει λεφτά για ξόδεμα και δεν βρίσκει τις ώρες; Κι αν μερικοί έχουν πρέπει να επιστρατευθεί όλη η χώρα ώστε να τους ''τα πάρει'' την Κυριακή; Οι άλλες ημέρες δεν κάνουν; Κάνουν, αλλά προκειμένου ο Έλληνας να τα ''ακουμπάει'' σε εκδρομή, σε ταβέρνα και διασκέδαση, καλύτερα να το κάνει σε πολυκατάστημα... Εδώ είναι η ουσία...
Κυβερνώντες: Το ότι ο λαός ανέχεται την προοδευτικά αυξανόμενη παραφροσύνη σας, δεν σημαίνει πως αποδέχεται και την ιταμότητα των δικαιολογιών σας. Εστέ βέβαιοι πως προτιμάει την αντρίκια γροθιά στο πιγούνι, παρά το εξευτελιστικό σκαμπιλάκι στο μάγουλο.
Σταθείτε στο ύψος της περίστασης και πείτε:
Ψηφοφόροι μας, είμεθα υπηρέτες εκείνου που δεν καταφέρνουμε να αποτάξουμε λόγω του φόβου μας, της ανικανότητας μας, του ενδοτισμού μας, των δύσκολων καταστάσεων, της κακιάς μας της μοίρας, της βλακείας μας και αναγκαζόμεθα να σας επιβάλουμε όλα όσα επιθυμούν εκείνοι που κρύβονται πίσω από εμάς. Τελεία και παύλα. Σεβαστείτε με την σειρά σας τώρα, την ειλικρίνεια την οποία επιδεικνύουμε και αφήστε μας να σας κυβερνούμε. Ειλικρινώς σας αναφέρουμε πως θα εκτιμούσαμε δεόντως την τυχόν επανεκλογή μας. Σχεδόν είμεθα βέβαιοι κα για την κατανόησή σας αλλά και για την ψήφο σας…
Πιο άντρες θα είσαστε αν μας μιλούσατε έτσι και εμείς σαφώς περισσότερο υπεύθυνοι των εκλογικών προτιμήσεών μας..
Προς το παρόν υποδεχθείτε την τρόικα και προσέξετε μην κάνετε το λάθος και σηκώσετε το κεφάλι. Η καρπαζιά θα πέσει σβουριχτή, τόσο, που θα αντηχήσει μέχρι τα πέρα βουνά τσακίζοντας το λούστρο της αντρειοσύνης σας…
politisg.blogspot.gr
Τα γέλια τα γοερά… (3/11/2013)
Το νομοσχέδιο των ακινήτων, όπως ήταν ντυμένο με τα ρούχα της αυτής αρπαγής, δεν πέρασε ίσως γιατί σκόνταψε στα οφέλη των βουλευτών της επαρχίας, Ίσως… Ανασχηματίζεται λοιπόν, καθώς το ζητούμενο όπως καταλαβαίνετε δεν είναι μια κάποια ελάφρυνση των ήδη βεβαρυμμένων φορολογουμένων, αλλά η αναζήτηση μιας περισσότερο επιτυχημένης διατυπώσεως που να αποφέρει τα ίδια, αλλά με λόγια διάφορα.
Για εύθυμο παράδειγμα: αναζητάται το ισοδύναμο του ρήματος: κλέβω.
Αναζητάται, αναζητάται, αναζητάται και ανακαλύπτεται το: δίκαιος φόρος!
Οι χαρές πλέον είναι απερίγραπτες σε όλο το επιτελείο του κυρίου Στουρνάρα. Ετούτο αποδεικνύεται διότι αλλάζει και η διαλεκτική…
‘’Αφουγκραστήκαμε κύριοι το λαϊκό αίσθημα και αποφασίσαμε πως με το να εξαιρέσουμε τις στάνες, τις αποθήκες, τα πλυσταριά και τους ευγενείς απόπατους των επαρχιωτών, εκπληρώσαμε την μέγιστη των υποσχέσεων της κυβέρνησης! Βαδίζουμε υπερήφανα λοιπόν, όπως όλος ο ελληνικός λαός καταλαβαίνει, προς την (…)ολοσχερή και (…)αναπόφευκτο επιτυχία…’’
Ας δούμε όμως και την άλλη πλευρά για να μην γινόμαστε κακοί: Αφού τα λεφτά χρειάζονται-απαιτούνται τι να γίνει; Από κάπου δεν πρέπει να βρεθούν; Και αφού το φωνάζει όλο το επιτελείο του κ. Στουρνάρα πως πρέπει επιτέλους να πληρώσουν και οι πλούσιοι… Για σταθείτε, δεν το λέει; Το λέει και μάλιστα φωναχτά. Και αφού τώρα οι πλούσιοι δεν τους ακούνε και δεν πληρώνουν, τι άλλο να κάνουν οι άνθρωποι; Σκέφτονται λίγο και αναγκάζονται δια πολλοστή να αρμέξουν τα χαμηλότερα κλαδιά του δέντρου! …Στεναχωριούνται όμως! Αααα όλα κι όλα. Πολύ τους στοιχίζει αυτό το άρμεγμα…
Αλλά το κάνουν! Το κάνουν καταπίνοντας την πίκρα τους! Διάολε…
Μπορεί να είναι για κλάματα όλη ετούτη η παράσταση, μπορεί να είναι και για γέλια. Το αποτέλεσμα όμως, που είναι και το μεγάλο ζητούμενο, στέκει με σπάθη ακονισμένη καλά και απειλεί.
Απειλεί όλους εμάς, οι οποίοι μαγκωμένοι και κατηφείς από μέγεθος της ασθενούς μας πολεμικής, συμπονούμε εαυτούς με τα μάτια ορθά ανοιχτά και υφιστάμεθα εκόντες-άκοντες το ψυχρό λουτρό, κάθε νοσηρής αποκύησης του κάθε εντεταλμένου εγκεφάλου. Πολύ δυστυχώς…
Με άλλα λόγια αναγκαζόμεθα να αποδεχθούμε το κάθε παράλογο ενδεχόμενο! Μας ψεκάζουν, αυτό είναι σίγουρο, αλλά όχι με χημικά. Μας ψεκάζουν με μία κολόνια που έχει για άρωμα την φρούδα υπόσχεση. Την απάτη. Θα πρέπει το δίχως άλλο η οσμή της κολόνιας αυτής, να είναι εξαίσια, τόσο, που να αξίζει και τις υποταγές (η λέξη θυσία δεν υφίσταται πλέον) αλλά και την καρατόμηση της κάθε έννοιας της λευτεριάς.
Φυλαχτείτε, διότι το όραμα που μας προτείνεται αν δεν έχετε καταλάβει, δεν είναι ο παλαιότερος τρόπος ζωής μας. Αυτός ο τρόπος θα περιγράφεται πλέον σε μυθιστορήματα σε ταινίες και θα ιστορείται από όλους εμάς σε κουβέντες τσαγιού όταν τα χρόνια θα έχουν περάσει... Το όνειρο που πρόκειται να δούμε δεν έχει απαστράπτουσα ξανθιά με μίνι, με αιδοίο ευγενές και φιλόξενο για τον άντρα, ούτε Λατίνο ευσταλή εραστή για την κυρία και εδώ που τα λέμε, δεν είναι ούτε και όραμα (εκείνο που μας προτείνεται). Στόχος είναι. Στόχος και μάλιστα όχι δικός μας. Στόχος ύπουλος και μη αποδεκτός (εν κατακλείδι) που απλά υπηρετείται από κάποιους δικούς μας.
Η αλήθεια είναι ποτέ δεν μας έλειψαν οι κάποιοι…
Να κλάψουμε λοιπόν μια έχουμε πρόχειρο κλαυθμό;
Μπα, καλύτερα ας γελάσουμε γοερά και ας τσιμπηθούμε μεταξύ μας τις τσιμπιές εκείνες που συνεφέρνουν. Τις στριφτές νογάω, εκείνες που μας έδινε η μάνα μας όταν την βγάζαμε από τα ρούχα της έξω. Μπας και ξυπνήσουμε κομμάτι, γιατί όσα ‘’ξενοπηδήματα’’ κι αν κάναμε επάνω στον οίστρο μας, τέτοια τύχη δεν μας άξιζε, ούτε και μας αξίζει…
Συντάκτης Γιώργος Πολίτης
politisg.blogspot.gr
Δολοφονία: Το αποτέλεσμα μιας απρεπούς πολιτικής. (2/11/2013)
Όσο και θλίβει το γεγονός του χαμού των παιδιών, όσο και αν συντρίβει κάθε γονιό –και όλους τους άλλους- η ιδέα και μόνον της αυθαίρετης πράξης, δεν είναι δυνατόν να μην σταθούμε στα βαθύτερα αίτια του γεγονότος με τα μάτια στραμμένα ψηλά και την ευγενή διάθεση για αναζήτηση ή ενδελεχή έρευνα στο αίτιο του γεγονότος.
Όσο και αν μοιάζει παράξενο, μακρινό, λιγότερο πιθανό, ακόμη και αστείο για πολλούς, το χέρι οπλίζεται από τις εκάστοτε πολιτικές. Βεβαίως στο επιχείρημα πως η κάθε πολιτική έχει φίλους και εχθρούς και άρα και αντίρροπες δυνάμεις, υποκλινόμεθα, μα υπάρχουν πέρα από τα σωστά επιχειρήματα των αντιλόγων και μέτρα και σταθμά και ασφαλώς και όρια.
Η υποκρισία και ο εμπαιγμός, ανήκει στο εκτυφλωτικό λευκό, ή το μαύρο του ερέβους. Και τα δύο ομοίως κακά. Η ανισοδικία, ή ανισονομία, το δόλιο χαμόγελο και η απάτη, είναι και αυτά ομοίως επιλίψιμα όπως και πάρα πολλά άλλα που σαν σύνολο συντάσσονται στις ακραίες εκείνες πολιτικές που είναι ικανές εγείρουν οργίλες αντιδράσεις. Στον φόνο όμως ακόμη δεν φτάνουν…
Όταν οι κυβερνήσεις επί σειρά ετών επιχειρούν να σαχλαμαρίσουν την κοινή λογική, έχοντας εν πολλοίς θεωρήσει εαυτούς ως τις μόνες εν δυνάμει, δυνάμεις, τότε γεννάται μέσα από φυσιολογικότατες διαδικασίες, ένα αντίρροπο κίνημα ως αντιστάθμισμα. Γεννάται ένα κίνημα ως αντίδραση, ως λύση ή ως ψευδολύση αν προτιμάτε, όμως γεννάται. Και αυτό είναι το μέγα ζήτημα. Η ερώτηση που αυθόρμητα προκύπτει έχει να κάνει με την πατρότητα του τέκνου!
Ποιος είναι ο πατέρας λοιπόν;
Ποια πολιτική γέννησε την χρυσή αυγή εν προκειμένω; Ποιοι υπηρέτησαν αυτή την πολιτική της εκκόλαψης; Γιατί χρυσή αυγή δεν υπήρχε… Και αν κάπου υφίστατο ήταν ένα …αυγό μονάχα.
Και ερχόμαστε στο προκείμενο.
Κάθε κίνημα που αποκτά υπόσταση υπόκειται σε κρίση. Θεμιτό.
Κάθε κίνημα που αρθρώνει λόγο, αποκτά φίλους και εχθρούς.
Εάν το κόμμα είναι κόμμα βίαιης αντίδρασης όπως είναι η χρυσή αυγή, είναι πολύ λογικό οι αντιδράσεις που προέρχονται του χώρου της να είναι από έντονες, άλογες έως και ακραίες.
Τις έννομες λογικές που απαιτείτε κύριοι του συνταγματικού τόξου από τέτοια κόμματα, τις έχετε οι ίδιοι πολεμήσει με νόμους παράλογους, καταχρηστικούς και άδικους. Με υπηρεσίες προκλητικές σε ημέτερους. Με κλοπές, συγκαλύψεις και ατιμωρησίες… Με ψευτιές, με χοντράδες, με βρομιές. Τι ζητάτε λοιπόν από ένα κόμμα καθαρής αντίδρασης που γεννήθηκε μόνο για αυτό; Που απαρτίζεται από τους δικούς σας –συνταγματικούς- εξοργισμένους ψηφοφόρους;
Οι ασφαλώς και οι κατακριτέες πρακτικές του δικού σας ‘’παιδιού’’, ενόχλησαν. Και αυτό είναι πολύ λογικό, διότι η πλειοψηφία του λαού δεν είναι των άκρων. Οι πολλοί και ‘’ενεργά’’ αμέτοχοι, περιφέρονται κάπου στο μέσον όλης αυτής της κατάστασης, σκεπτόμενοι και αγωνιούντες. Οι κάποιοι άλλοι όμως της άλλης μεριάς εξίστανται ως είναι φυσικό και αντιδρούν αναλόγως αποζητώντας μια ρεβάνς. Ας πούμε ρεβάνς κατά της βίας. Με βια!
Μπορεί τελικά να αποδειχθεί πως το χθεσινό έγκλημα των δύο παιδιών, δεν ήταν πολιτικό και πως εμπίπτει στο κοινό ποινικό δίκαιο. Αδιάφορο. Ειλικρινά αδιάφορο. Τα δύο παιδιά που χάθηκαν τώρα και το άλλο λίγες μέρες πιο πριν, ετούτο ενδιαφέρει. Και ετούτο οφείλει να μας ενδιαφέρει.
Μάθετε λοιπόν, πως το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής βίας, είναι αποτέλεσμα της στραβής πολιτικής σας ή ακόμη και της ανικανότητας σας …αλλά όχι. Χίλιες φορές όχι. Ετούτη την χάρη δεν σας την κάνουμε. Θα ‘’δικαστείτε’’ από λαό όχι ως ανίκανοι ή χαζεμένοι, αλλά ως έξυπνοι και απολύτως ικανοί. Ως έχοντες πλήρη συνείδηση των πεπραγμένων σας και η μεγαλύτερη τιμωρία, ίσως έρθει από το παιδί που στους κόλπους σας εκθρέψατε.
Εστέ βέβαιοι πως θα έχετε για πολλά να απολογηθείτε…
Συντάκτης:Γιώργος Πολίτης
politisg.blogspot.gr
Η δουλειά δεν είναι ντροπή… (1/11/2013)
Δεν είναι καθόλου παρήγορο το γεγονός της διαφωνίας των βουλευτών των κυβερνητικών κομμάτων για τον τρόπο ή την ποσόστωση καταμερισμού στους πολίτες του φόρου ακίνητης περιουσίας, διότι αποδεικνύει για ακόμη μία φορά το μέγεθος της υποκρισίας της συντριπτικότατης πλειοψηφίας τους.
Ο καθένας από αυτούς κρύβει πίσω από το παραπέτο της ειλικρίνειας, το βλέμμα στο ίδιο συμφέρον. Γεγονός.
Κύριοι…
Πολίτες έλληνες, δεν είναι μόνον οι ψηφοφόροι σας, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι αστοί και μη.
Ελλάδα δεν είναι μόνο το μέρος όπου και εκλέγεσθε, αλλά και όλος ο υπόλοιπος χώρος που δείχνει ο χάρτης που διδαχτήκατε στα παιδικά σας χρόνια. Μην το ξεχνάτε.
Αντιλαμβανόμεθα πλήρως πως η ανάγκη σας για επανεκλογή, αγγίζει τα όρια της αγχώδους εμμονής και ως τέτοια σας κάνει να εκτρέπεσθε με τρόπο άκρως παρεξηγήσιμο -ακόμη και για τις μέρες που ζούμε- όπου η ευγενής ματιά προς το ‘είθισται’, την ευθιξία και έστω, τα προσχήματα, έχουν γίνει στο όνομα του πάμφθηνου σκοπού σας, κωλοσφούγκια.
Αποκαλύπτεσθε με τρόπο που ενέχει προσωπική παραίτηση από κάθε έννοια αξιοπρέπειας και υπηρετείτε απροκάλυπτα τα πλέον ιδιοτελή συμφέροντα.
Προσέξτε: Η στάλα στο μέτωπο δεν είναι βροχή…
Γελάτε;
Ούτε εκπλησσόμεθα, αλλά και ούτε εφησυχάζουμε, διότι όλοι εσείς είσθε για εμάς τα ‘’αναγκαία κακά’’. Τα υποχρεωτικά ‘σκάρτα’ ενός συστήματος προ πολλού κατεστραμμένου και μέσα από αυτήν την υποχρεωτική μας ανοχή, δικαιούσθε και τον γέλωτα αλλά και την χλεύη στα πρόσωπά μας τα οποία δείχνουν περισσότερο ηλίθια από ότι πραγματικά είναι. Θα το αντέξουμε…
Σας προσβάλλουμε; Μας στεναχωρείτε…
Βάλτε το χέρι στην καρδιά και μην ορκισθείτε –ο όρκος σας έχει χάσει προ πολλού την αξία του στα μάτια μας- μα υπογράψτε με τον κίνδυνο να χάσετε τα κεκτημένα σας πως ότι κάνετε και ότι λέτε, το λέτε για το καλό της πατρίδας, για το καλό του γενικού συμφέροντος και πως δεν νοιάζεστε για το χρήμα, την ψήφο και άρα την εξαιρετική θέση σας.
Τρομάζετε;
Καλά μην υπογράφετε, άλλωστε ούτε και η υπογραφή σας έχει καμία αξία στα μάτια μας. Πλάκα σας κάνουμε…
Το ‘’αίσθημα της ταπείνωσης’’ και της αποδοχής των ‘’ιταμών πεπραγμένων’’ σας, αποτελεί για εσάς το σύνολο κάποιων γραμμάτων βαλμένα με μία σειρά που δεν βγάζει νόημα. Δυστυχώς.
Παλεύετε, μάχεσθε και όλες οι μάχες σας φορούν τα ρούχα της αποκριάς. Ολόκληροι άντρες! Εμπαίζετε στα πλαίσια του πολιτικού σχεδιασμού και της βρομιάρας σκοπιμότητας, κάθε όραμα, στερώντας από την παρηγοριά της ελπίδας με τρόπο άθλιο, κάθε λογικό πολίτη αυτή της χώρας.
Η σειρά μας να γελάσουμε λοιπόν!
Τσακωθείτε κύριοι… Το ξέρουμε πως μας εμπαίζετε.
Υψώστε τα φωνές σας… Εμμονείτε άσκοπως. Δεν μας αγγίζετε.
Βγείτε πρώτα στα τηλεοπτικά παραθύρια και κατόπιν βγείτε και από τα ρούχα σας κραυγάζοντες. Εμείς θα μείνουμε απαθείς διασκεδάζοντες χαλαρά, με τις αγωνιώδεις προσπάθειες της λαμπρής επανεκλογής σας.
Στο τέλος του έργου όπου και πρωταγωνιστείτε θα καταλήξετε λέξεις σε στιχομυθίες ιλαρές…
-Καλημέρα σας κύριε, τι επαγγέλλεσθε;
-Βουλευτής!
-Δεν πειράζει, η δουλειά δεν είναι ντροπή…
politisg.blogspot.gr
Να σας κεράσουμε μία καραμελίτσα; (31/10/2013)
Τα πράγματα είναι απλά.. Οι δανειστές απαιτούν εκείνα που θεωρούν πως τους ανήκουν. Το κράτος-κυβέρνηση συμβάλλει-συναινεί στην απαίτηση αυτή ασπαζόμενο την πολιτική που της επιβάλλεται ακόμη και αν οψίμως αρχίζει δειλά-δειλά να αντιλαμβάνεται πως κάπου έχει κάνει κάποιο λάθος. Κάποιο μικρό λαθάκι που βαθμιαία αυξάνει το μέγεθός του και αποκτά την σκληρή μάζα του ακαλαίσθητου μορφώματος που δεν αντιδρά πλέον στην αντιβίωση. Η ατραπός έγινε λεωφόρος που οδηγεί στο στραβό χαμόγελο της καταστροφής.
Οι λόγοι του λάθους αυτού οι οποίοι θόλωναν το τοπίο -εκτός από όλους εκείνους που δεν θα μάθουμε ποτέ-, ήταν και συνήθεια της βόλεψης σε ένα γνώριμο κατεστημένο περιφρόνησης κάθε ρηξικέλευθης ιδέας, κάθε ανατρεπτικής πρακτικής, κάθε διάθεσης, κάθε πολέμου.
-Εδώ, είμαστε καλά, μέσα σε όλα αυτά που γνωρίζουμε, με εκείνους που ξέρουμε πως μας εκμεταλλεύονται, αλλά και που μας λένε πως είναι φίλοι μας. Μακριά από αυτούς μπορεί να είναι απείρως χειρότερα τα πράγματα. Εδώ λοιπόν, στην σίγουρη μιζέρια μας. Κάλλιο τα λίγα…
Και οι δανειστές; Οι δανειστές τι κάνουν; Τι να κάνουν εκτός από την δουλειά τους. Κοιτούν και βλέπουν τον πελάτη-θύμα να στέκει μουδιασμένο και χαμογελούν. Απαιτούν γνωρίζοντας πως θα πάρουν. Έχουν κατάδικό τους και το φαγητό αλλά και τα απαστράπτοντα σερβίτσια. Απομακρύνονται για λίγο, αφήνοντας την υπερβολική νευρικότητα του ψαριού να εκτονώσει τις σπασμωδικές τάσεις του και επανέρχονται.
-Μα βέβαια και ευρίσκεσθε στον σωστό δρόμο. Μα και βέβαια αποδίδουν οι θυσίες σας. Ασφαλώς και αντιλαμβανόμεθα την δυσχερή σας θέση…
Κατόπιν αυτών των δηλώσεων, κομπάζουν οι ιθύνοντες.
-Μας καταλαβαίνουν. Μας νοιώθουν. Μας συμπονούν. Ήδη πορευόμαστε στον δρόμο του μεγαλείου και της φωτεινής ευρωπαϊκής αξιοπρέπειας, σε εκείνο τον λαμπρό της εξόδου από την κρίση, σε ετούτο που οδηγεί με ακρίβεια στον άλλον, εκείνον της χλιδάτης ευμάρειας, της παχιάς κοιλιάς και της ξανθής ερωμένης. (…λέμε και καμιά υπερβολή να ζαχαρώσουμε την πίκρα)
Και στο τέλος όλων αυτών, ακούγεται και το συμπέρασμα το εξωφρενικό:
Μας αγαπάνε ρε!!! Σας το λέγαμε, σας το φωνάζαμε. Βρε δεν μπορεί να μην το κάνουν γιατί μας χαμογελάνε, μας κτυπάνε φιλικά την καμπουριαστή μας πλάτη. Όλοι τους. Ορίστε η απόδειξη. Να οι δείκτες των πινάκων. Να οι εκθέσεις των οίκων αξιολόγησης. Πάρε κόσμε. Πάρε να φας νούμερα, νούμερα όλων ειδών… Και τέλος έρχεται δια πολλοστή το αποτέλεσμα της λυτρωτικής διαλεκτικής και των ευγενών ελπιδοφόρων μηνυμάτων.
Νέα μέτρα. Αλλιώς πέφτετε στον γκρεμό. Και πάνε χαμένα όλα όσα κάνατε…
Άρα, νέα υποχρεωτικά μέτρα!
Η αθλιοσύνη του παραλόγου και της κατάπτυστης ιδεολογικής διαστροφής της παρούσας πολιτικής δεν έχει τέλος. Ο φόβος της παραδοχής του τεράστιου σφάλματος είναι ενεργός και ευκολοκατανόητος, το γνωρίζουμε και ως υπεράνω, τους κατανοούμε, όμως, η πατρίδα δεν έχει ανάγκη ούτε από ανθρώπους με εγωισμό ούτε από κυβερνήτες με κοντή ή εξαρτημένη λογική και ασφαλώς ούτε από δικτατορικές πρακτικές. Χρειάζεται ανθρώπους που να μπορούν να στοχάζονται, ηγέτες που να καταφέρνουν να παραδέχονται τα λάθη τους και ξέρουν να ισιώνουν πορείες αναλαμβάνοντας τις όποιες ευθύνες. Η ζωηρόχρωμη ελπίδα του ενδεχόμενου, ότι τάχα οι ίδιοι αθροιστές με αλλιώτικη σειρά, πως θα δώσουν διάφορο αποτέλεσμα, εκτός από βλακώδης καταντά και ύποπτη. Οι εύφημες θεωρίες και οι κενές πανηγύρεις, περισσότερο εξοργίζουν τον λαό που υποφέρει μονάχος.
Η πλάτη εκείνου που έχει ματώσει από το συνεχές μαστίγωμα, δεν κάνει το μυαλό του να αγαπήσει τον δήμιο, όσο κι αν εκείνος να επιμένει πως με αυτό τον τρόπο θα διαμορφώσει χαρακτήρα, όσο και αν ειλικρινώς επιμένει μετά την τελευταία βουρδουλιά να μας κεράσει μία καραμελίτσα…
Συντάκτης: Γιώργος Πολίτης
politisg.blogspot.gr
Σαν το λιοντάρι στο κλουβί. (30/10/2013)
Η κυβέρνηση αποζητά απελπισμένα χρήμα. Ετούτο είναι σαφές και αδιαπραγμάτευτο και επειδή οι λογικές φορολόγησης έχουν προ πολλού εκλείψει, χρειάζεται να πλησιάζει ολοένα και περισσότερο στην μεριά του παραλόγου. Και αυτό το πλησίασμα, το έκανε στην αρχή, γεμάτη διστακτικότητα, ενοχές και δικαιολογίες. Έμοιαζε με το συμμαζεμένο αγοράκι που έβγαινε την Κυριακή το πρωί μετά την δοξολογία και χάριζε ένα φιλάκι στον αγαπημένη του και κατόπιν, γεμάτο ενοχές έτρεχε στον εξομολόγο ή το προσευχητάρι του.
Αργότερα, η κυβέρνηση και πάλι, άπλωνε το χέρι της λίγο περισσότερο χαϊδεύοντας για λίγο την λογική, με τρόπο κουτά πονηρό, ώστε να πάρει και κάτι ακόμη. Και λίγο αργότερα με την ίδια συνταγή, ορεγόταν κάτι περισσότερο από το πρώτο ‘’κάτι’’. Μέχρι που το αγόρι ξεβγάλθηκε και γονατίζει πλέον το ασύστολα κορίτσι κατεβάζοντας βίαια το βρακί του, απαιτώντας όλα εκείνα που δεν του χώραγαν στον νου. Γλυκάθηκε.
Το χέρι του κράτους μάκρυνε και πλέον το ζητούμενο δεν είναι το δίκιο, μα η ωμή αρπαγή. Το ξέσκισμα. Η δήμευση πάντων των περιουσιών. Η ιταμή απαλλοτρίωση. Ο φόνος με το χαμόγελο καρφωμένο στο πέτο. Πάει το πρόσχημα. Τώρα σημασία έχει η ‘’βουτιά’’ στην ουσία. Τα μετρητά του κόσμου τελειώνουν, η ματιά στα ακίνητα λοιπόν, να του τα πάρουνε και αυτά να φτιάξουν την νέα τάξη των πραγμάτων.
Τίποτα δεν φίλοι μου δεν ήταν τυχαίο. Τίποτα απολύτως. Και δυστυχώς, όλοι συμβάλαμε σε ετούτη την καταστροφή με τον αδιάφορο ρόλο μας. Τον ρόλο που είχαμε σαν πιόνια βολικά, πειθήνια και ουσιαστικά χαζεμένα. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν κάτι από όλα ετούτα που προορίζονται για όλους εμάς μπορεί πλέον να αλλάξει, διότι το σχέδιο δεν είναι ούτε μονάχα ελληνικό αλλά ούτε και μικρόπνοο. Πίσω του κρύβονται μεγάλα κεφάλαια, δοτές κυβερνήσεις, άνθρωποι εξασφαλισμένοι κι αυτοί μέχρι και τα δισέγγονά τους και άρα αδιάφορα σκυμμένοι. Κρύβονται ακόμη άνθρωποι παραπλανημένοι, κουτοί, τυχοδιώκτες και κάθε καρυδιάς καρύδι.
Τώρα όμως που οι μάσκες πέφτουν και πλέον η κάθε πλευρά καθορίζει τα όριά της, θα πρέπει επιτέλους να οριοθετήσουμε πρώτα μέσα μας, το στρατόπεδο στο οποίο θέλουμε ή πρέπει να ανήκουμε. Να το νοιώσουμε και να το αποδεχθούμε. Κατόπιν αυτού, ίσως καταφέρουμε να χαράξουμε μία πορεία περισσότερο αποτελεσματική που ίσως θα καταφέρει να αντισταθμίσει το μέγεθος της ξεκάθαρης παραχώρησης….
politisg.blogspot.gr
Εν κατακλείδι (29/10/2013)
Ίσως να είμαστε στο έσχατο σημείο της τυφλότητας εκείνης που απαγορεύει ρητά το διαυγές της νόησης. Ενδέχεται πράγματι να έχουμε ξεπεράσει το χαράκι της πανούργας αυταρέσκειας και να κολυμπάμε το τέλμα του ζοφερού παραλόγου, που το ονομάζουμε λαμπρό ορθολογισμό και ο λόγος και πάλι για την παρέλαση, όπου και το μέγα, το μείζον και το ανυπέρβλητο ερώτημα-ζήτημα εάν θα παρίστατο ο βουλευτής της χρυσής αυγής στην εξέδρα των επισήμων.
Ειρήσθω εν παρόδω λοιπόν αναγκάζομαι να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου λέγοντας πως ακόμη, εάν δεν το έχουν ξεχάσει και αυτό μαζί όλα τα άλλα άρθρα του συντάγματος, οι αποφασίζοντες και κυβερνώντες υπάρχει ισχυρό, το τεκμήριο της αθωότητας. Μακρινό για την παρούσα περίπτωση. Πολύ μακρινό, μηδαμινό, θα συμφωνήσουμε, αλλά υπάρχει. Δεν δικαιούνται λοιπόν να το ξεχνούν εκείνοι που θα έπρεπε να μας το θυμίζουν για λόγους τάξης και μόνον. Οφείλουν να ανεχθούν έστω και αν αναγουλιάζουν…
Εκείνο που θα έπρεπε συζητείται και να τρομάζει λοιπόν, δεν είναι η παρουσία του ενός και μόνου ανθρώπου, αλλά η απουσία των πολλών! –και εννοώ όπως θα καταλάβατε, εκείνη του κόσμου-
Εάν κατάφερναν όλοι οι τιμητές της ορθής λογικής να νοιώσουν το ίχνος εκείνο της ντροπής του τους αναλογεί, τότε θα μπορούσαν να είναι σίγουροι πως ο άνθρωπος της χρυσής αυγής, πολύ απλά δε θα είχε καταφέρει να βρει τον δρόμο να φτάσει ποτέ του εκεί. Στην εξέδρα επάνω…
Οι επίσημοι, ακόμη και μέσα από την ολόλαμπρη παραδοχή της ύπαρξης του ακέραιου φόβου της γιούχας, επιμένουν να στέκουν περήφανοι ερμηνεύοντας σαν τους μεγάλους ηθοποιούς τον ρόλο που τους επιτάσσει η ημέρα. Παίζουν τους αγαπητούς ηγέτες και χαίρονται σαν τα μικρά παιδάκια την απατηλότητά τους! Δίνουν μεταξύ τους συγχαρητήρια και ανταλλάσουν φιλήματα στεγνά γνωρίζοντας πως στο μεγάλο τους βάθους, αστεΐζονται πρόστυχα.
Και ποιο το νόημα της παράτας;
Για την προβολή του είθισται; Για την δική τους πρόταξη; Και αν ‘’ναι’’, σε ποιους επιθυμούν να προβληθούν; Αφού την ομοψυχία την έχουν απομακρύνει με τις πράξεις τους. Ομοίως και τον λαό που τον τρέμουν. Και τι φοβούνται από τον κόσμο; Το δίκιο ή το άδικο; Το δίκιο ασφαλώς γιατί κατανοούν πως ο λαός δικαίως και ορθώς δεν τους θέλει. Και αποδέχονται τον ρόλο του επισκέπτη που τον διώχνει ο νοικοκύρης και εκείνος επιμένει να μην φεύγει ως όφειλε να πράξει για λόγους αξιοπρέπειας και μόνον!
Οι παρελάσεις προσφέρουν αναμνήσεις αγώνων. Αναδύουν μνήμες ανδρείας, εθνικής ομοψυχίας και ευγενών ιδεωδών. Εχθές τι από όλα αυτά ενέδειξαν;
Τίποτα. Υποστήριξαν μόνο την τελετή.
Η τελετή σαν τελετή κύριοι δεν αξίζει δεκάρα καμία. Το νόημα, είναι το μεγάλο μας κέρδος. Το νόημα, το αίσθημα και το συναίσθημα, διότι η πράξη ανέκαθεν υπηρετούσε το πνεύμα.
Σκεφθείτε το…
Συντάκτης:Γιώργος Πολίτης
Μία φανταστική παρέλαση (28/10/2013)
sss.jpg)
Όλοι οι επίσημοι στην πρώτη γραμμή καμαρωτοί! Καμαρωτοί και σημαιοστολισμένοι. Λαμπροί τόσο, όσο το επιτάσσει η μέρα. 28η του Οκτώβρη. Με κοστούμια σκούρα με γραβάτες ριγέ στα πλαίσια της μόδας της εποχής, όλοι όρθιοι γύρω από μία θέση κενή στο κέντρο της στιβαρής -από πλευράς κατασκευής- εξέδρας τους, να περιμένουν τον επίσημο των επισήμων.
Κουστωδία ολάκερη με γενικούς γραμματείς δουλευταράδες, υφυπουργούς άξιους και υπουργούς πανάξιους, Για πρωθυπουργό δεν συζητάμε… Ήρωας μεταξύ ηρώων.
Τα πεζοπόρα τμήματα να περιμένουν, τα αγήματα τιμής των επιλέκτων να μην κρατιούνται, τα τανκς να μαρσάρουν κατόπιν ρητής εντολής. Άνωθεν. Οι μπούκες των κανονιών να κοιτούν ψηλά στον ουρανό. Τελειότης!
Ο κόσμος ο πολύς, πίσω και μακριά. Μακριά ένα χιλιόμετρο να γιορτάσει πίσω από τα ψηλά κάγκελα. Τα πολύ ψηλά κάγκελα τα ενισχυμένα. Τα καμωμένα από γνήσιους τεχνίτες διπλωματούχους των 480 ευρώ…
Το μακρινό αυτό πλήθος του κάποιου πολιτικού ‘’άκρου’’, να φωνάζει κάτι που φτάνει στα αυτιά των επισήμων σαν ιαχή. Σαν περίεργη ιαχή. Σαν βουή που δεν ξεδιαλύνεται σε λέξεις.
Και καλύτερα, γιατί μέρα που είναι κανείς δεν ρισκάρει…
Ο υπόλοιπος κόσμος, ο λαός στα σπίτια του μέσα να παρακολουθεί ενεός το μεγάλο υπερθέαμα. Ναι. Σήμερα θα παρελάσουν ακόμη και τεθωρακισμένα. Πλήρωσε, λέει, κάποιος ευπατρίδης τα πετρέλαια. Θα πετάξουν και αεροπλάνα. Κάποιος άλλος -ευπατρίδης κι αυτός στα σίγουρα- πλήρωσε την κηροζίνη. Ας έχει καλά ο Θεός τον κάθε ευπατρίδη.
Τρία καλοντυμένα παιδάκια κρατούν σημαίες ακριβώς απέναντι από την στιβαρή εξέδρα. Τα δύο είναι ανιψάκια κάποιου αυστηρά ελεγμένου πολίτη και το τρίτο εγγόνι κάποιου υπουργού. Κρατάνε ωραίες σημαίες. Γαλανές. Τις κουνάνε πέρα και δώθε με μια λάμψη στα μάτια τους μέσα που θυμίζει κάτι από τα περασμένα.
«Σήμερα είπαμε ΟΧΙ στους Γερμανούς!» το νουθετεί ο ‘’αυστηρά ελεγμένος’’ πολίτης.
Συμφωνεί και ο συνοδός της ευγενούς σποράς του τέκνου του υπουργού.
«Έτσι είναι. Είπαμε στους Γερμανούς ένα βροντερό ΟΧΙ»
Το αγοράκι του ‘’αυστηρά ελεγμένου πολίτη’’ ενδιαφέρεται να μάθει πως είναι ο πόλεμος. Νοιάζεται να ξέρει, η μουσική όμως που ξεκινά αιφνίδια, καλύπτει την φωνή του. Παιανίζει τιμές… ‘’Περνάει ο στρατός, της Ελλάδας φρουρός… ‘’
Ο επίσημος των επισήμων καταφθάνει. Όλοι υποκλίνονται, χαιρετούν διότι χαίρονται. Κάποιοι πολύ συγκρατούνται να μην του φιλήσουν το χέρι. Τα χείλια κοντεύουν να σκισθούν από τα χαμόγελα. Ας είναι καλά ο άνθρωπος!
Η παρέλαση ξεκινά.
Το αγοράκι του ελεγμένου ρωτά ποιος είναι ο επίσημος.
Ο θείος σκύβει:
«Ο Χορστ Ραϊχενμπαχ που γεννήθηκε το 1945 στο Κίελο και σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Δυτικού Οντάριο…»
«Καλός μπαμπά;»
«Άκου λέει…»
Τα άρματα περνούν. Ομοίως τα πεζοπόρα τμήματα παρελαύνουν. Όλοι οι πολεμιστές αποδίδουν τιμές δια της στροφής της κεφαλής. Εντολές άνωθεν, είπαμε. Ηθικόν υψηλόν. Ακμαίον, ίσως και ακμαιότατον διατείνονται εκείνοι που ξέρουν.
Πολλά χαμόγελα και ισόποσες ευαρέσκειες, για μία παρέλαση χωρίς επεισόδια.
Επιτέλους ο λαός κατενόησε…
Ήρθη στο ύψος της περίστασης!
Συντάκτης Γιώργος Πολίτης
Μια φορά κι έναν καιρό… Γκρι παντελόνι λευκό πουκάμισο και μπλε πουλόβερ… Παρέλαση, σημαιούλες, μαλλί της γριάς… γιορτή… Ομόνοια...
Αλήθεια μια φορά και ένα καιρό κανείς δεν σκεφτόταν τίποτα το κακό σε αυτήν την επέτειο. Και γιατί να το κάνει δηλαδή; Δεν είχε τίποτα να χωρίσει με όλους αυτούς που προσπάθησαν και τίμησαν ετούτη την πατρίδα…
Τα χρόνια όμως κύλισαν και σε πείσμα των καιρών κεράτωσαν τις μνήμες και τις έφεραν σε θέση δεύτερη, αφήνοντας την ιταμότητα και τον μαχητό πατριωτισμό των κυβερνώντων να καταλάβουν την πρωτιά.
Να γελάσουμε ή να κλάψουμε;
Προβληματίζομαι ειλικρινά για το αν θα πρέπει να στρέψω το άρθρο σε καλαμπούρι ή να το κρατήσω με επιχειρήματα σοβαρά σε ένα επίπεδο. Τα τελευταία όμως, -επιχειρήματα- μοιάζουν τόσο πολύ ειπωμένα όσο και οι από άμβωνος διδαχές περί παρθενίας των πιστών.
Και ποιος φαντάστηκε δηλαδή πως εκείνος που επέλεξε να πετάξει στραγγιστό, όπου και αν το επέταξε, το έκανε με το μυαλό στην βλασφημία της επετείου; Φαντάζομαι κανείς από όλους όσους εξίστανται. Απλά βρίσκουν λόγια –γιατί επιβάλλεται να βρουν- . Βρίσκουν λοιπόν και λένε όλα όσα πληρώνονται να πουν.
Ποιος φαντάστηκε πως αν ο κόσμος κατάφερνε –μιλώ για πέρυσι ή πρόπερσι- να βρει κάπου αλλού, μαζεμένους τόσους υποκριτές δεν θα έκανε το ίδιο;
Οι μέρες και οι επέτειοι είναι για να εξυψώνουν το ηθικό και να τιμούμε οι μετέπειτα τον μόχθο και την ανδρεία των προηγούμενων. Σε καμία περίπτωση δεν ενέχουν την ιεροσύνη που επιθυμούν να της προσδώσουν οι κρατούντες τα ηνία, ώστε να μείνουν ευσταλείς στο απυρόβλητο, καλυπτόμενοι λόγω της ημέρας κομπάζοντες χαιρετούρες!
Μόνο ο Κωνσταντίνου στον ρόλο του Αντωνάκη με την Μάρω, έκανε κράττει λόγω της ημέρας. Μόνο αυτός. Η επέτειος υπηρετεί τον λαό γιατί προέρχεται μέσα από αυτόν. Δεν οφείλει ανακωχή σε κανέναν πόλεμο. Απεναντίας... Και αν τα όπλα είναι τα αγενή γιαούρτια, τα πικρά νεράντζια, οι βάναυσες ύβρεις, οι ‘απολίτιστες’ κραυγές, είναι γιατί ο κόσμος πεινάει και από το υστέρημα του αγοράζει ''πολεμοφόδια'' ξεχειλίζοντας από δίκαιη οργή. Τιμή λοιπόν και σε αυτά.
Σύμφωνοι. Δεν είναι πολιτισμός αυτός. Αλλά απαντήστε μου πότε υπήρξε πολιτισμός στην βαριά πείνα; Τον ακατάσχετο εμπαιγμό; Στην προφανή βαρύτατη αμέλεια για δικαιοσύνη;
Μην εκπλήσσεσθε λοιπόν κύριοι. Ο ελληνικός λαός έχει σταθεί πολύ πιο πάνω από ύψος που φαντάζεσθε. Έχει σταθεί πέρα και από την καθοδήγηση των κομμάτων που επιχειρείτε να του προσδώσετε εξυπηρετώντας ακόμη μία φορά ίδια βρομερά συμφέροντα. Έχει σταθεί ο λαός, μεγάλος κύριος, ακόμη και αν κράτησε το γιαούρτι στο χέρι και την βρισιά στο στόμα, την ώρα που στεκόσασταν όλοι εσείς με την παχιά σας πλάτη ισχυρά αμέτοχοι στα προβλήματά του. Δεν υπάρχουν δάκρυα από μέρους σας. Τα δάκρυα των ματιών σας είναι η στάχτη που χρειάζεστε ώστε να έρθει να δέσει ο μούστος. Να πετύχει η συνταγή. Να προλάβετε να κρατηθείτε στην εξουσία μέχρι το πλήρες και ολοσχερές δόσιμο! Δεν μας ξεγελάτε πλέον.
Το ίδιο το έργο το έχουμε δει και το ακούσει άπειρες φορές…
politisg.blogspot.gr
Φορολογήστε και τους φόρους… (25/10/2013)
Αναζητώντας την γραμμή, όχι την κόκκινη της κυβέρνησης, γιατί όπως πολύ καλά ξέρουμε είναι σαν να αναμένουμε από κάποιο άτομο προσχολικής ηλικίας να εφεύρει εκ του μηδενός τους νόμους των μαθηματικών και της φυσικής, αλλά την άλλη, εκείνη που οριοθετεί το έσχατο όριο, εκείνη που χωρίζει το μικρότατο αχνάρι της λογικής από το άρρωστο, κουρασμένο, μελαγχολικό παραλογισμό, επιμένουμε να ελπίζουμε ισορροπία, βολή και τέλος περίσωση όλων εκείνων που μας ανήκουν.
Ζούμε αναμφίβολα την νέα τάξη πραγμάτων και ως τέτοια είναι θεμιτό να μας ξενίζει η σοβαροφανής λογική της γελοιότητας η οποία ενεδύεται την προβιά του αρνιού και βελάζει προς πάσα κατεύθυνση πως η ορθότητα πάντων των μέτρων είναι εκτός από αναγκαία και δίκαια. Όλος αυτός ο συρφετός που περιφέρεται οικειοθελώς στα κανάλια λαμβάνοντας μέρος στην θλιβερή λιτανεία που έχει σαν στόχο την εμπέδωση του προφανούς: Ο δανειστής έχει πάντοτε δίκιο μας έχει και κουράζει, αλλά και εκνευρίσει.
Εδώ όμως μας ξεφεύγει το ουσιώδες:
Είναι άλλο πράγμα να ομολογεί κάποιος κάτι και άλλο, να το πιστεύει. Είναι αλλιώτικο κάποιος να κουνάει καταφατικά το κεφάλι διότι έχει χάσει κάθε ελπίδα και έχει αποδεχθεί το μοιραίο (της φορολόγησης εν προκειμένω) και άλλο να επιμένει ο τιμητής (των εχθρών), να εμπεδώσει πίστη και ασπασμό, ο φορολογούμενος υπήκοος! Με άλλα λόγια δεν φτάνει που παρέσυρα την γυναίκα σου στο κρεβάτι, αλλά προσπαθώ να σε πείσω πως η πράξη μου αυτή, κάνει καλό και στο γάμο σου!
Η υπόθεση δεν χωράει αστεία. Το μέγα ζήτημα είναι πως απλά δεν υπάρχουν όρια. Το μονοπάτι άγει τον λαό σε δυσθεώρητα ύψη, χωρίς κάγκελα προστασίας αλλά και το χειρότερο δίχως ορατό προορισμό. Σήμερα αυτά τα μέτρα και αύριο άλλα. Και ουκ εστί τέλος… Πληρώνουμε κάθε φορά εισιτήριο να δούμε το ίδιο έργο στο σινεμά με την ελπίδα πως σήμερα θα δούμε ένα αλλιώτικο τέλος. Δεν καταντάει βλακεία;
Να ευθυμήσουμε λίγο; Ας το τολμήσουμε λοιπόν δίνοντας μερικές ακόμη ιδέες στο οικονομικό επιτελείο.
Τι έμεινε αφορολόγητο; Ο αέρας. Λάθος τρανό λοιπόν. Και οι ξανθές γυναίκες έμειναν! Διότι δε μπορείς κύριε, να καμαρώνεις συνοδεύοντας ‘’τεμάχιο’’ περίζηλον και κουνιστό, δωρεάν. Είναι άδικο να σέρνεις ''βλεμματομαγνήτη'' χωρίς το κράτος να κερδίζει κάτι από αυτό. Η ωραία γυναίκα σε κάνει να νοιώθεις ωραία. Σωστά; Σωστά. Φόρος απόλαυσής λοιπόν. Φόρος που θα έχει σχέση με την ηλικία, την στιβαρότητα του κορμιού, το μέγεθος του στήθους, το χρώμα των ματιών, ακόμη και με την περιποίηση του αιδοίου. Βεβαίως και με αυτήν. Διότι δεν είναι και πάλι άδικο ο αγαλλόμενος να μην καταβάλλει το κάτι παραπάνω, την ώρα και στιγμή που θα χαίρεται κομψότητα και θέα…; Ομοίως δεν φορολογείται και εκείνος που έχει μπαλκόνι με θέα σε θάλασσα μπρός;
Δεν θες να πληρώνεις; Κανένα πρόβλημα. Διάλεξε γυναίκα από τον σωρό και άσε την βγάλει γούνα. Θα την έχεις ατελώς. -μεταξύ μας και σίγουρη!- Κράτος δικαίου ρε!
Και ποιος θα κρίνει την ομορφιά. Ε…, εκεί θα υπάρξει αξιοκρατία. Οι προσλήψεις των ελεγκτών θα γίνουν μέσω ΑΣΕΠ. Αδιάβλητες… Μειώνουμε και την ανεργία!
Μήπως το παρακάνουμε; Μήπως το ξεχειλώνουμε το ζήτημα; Σίγουρα, αλλά πόσο πολύ; Διότι από τούδε και στο εξής, φορολογούνται ακόμα και οι πυλωτές, οι αποθήκες, τα οικόπεδα στους γκρεμούς, οι στάνες, τα πρόβατα, οι χρονιάρες καλλιέργειες, το είδος του καρπού, τα πηγάδια, τα ρέματα οι γκρεμοί, ο κώλος της γειτόνισσας...
-Αααα, βλέπω έχετε και κτίσμα κύριε χωριάτη.
-Τι κτίσμα; Αυτή είναι μια λαμαρίνα πεταμένη.
-Ναι, αλλά αν την βάλετε επάνω σε τέσσερα παλούκια τι έχουμε;
-Τι έχουμε…
-Ένα εξαιρετικό στέγαστρο που σας προφυλάσσει και από βροχή και από ήλιο!!! Άρα φορολογείται με συντελεστή επί 5.
-Και γιατί επί 5; Επί 2 είναι τα στέγαστρα…
-Όχι στις στάνες αγαπητέ μου. Όχι στις στάνες. Μονάχα στην ύπαιθρο είναι επί 2…
-Μα ύπαιθρος είναι εδώ…
-Λάθος αγαπητέ, στάνη είναι, να και τα ζώα. Άτιμο, πάτε να μου ξεφύγετε…
-Σκυλιά αδέσποτα είναι, δεν είναι αρνιά…
-Ναι αλλά μπορεί αύριο να φυλάξουν αρνιά. Τίποτα, επί 8 ο συντελεστής…
-Μα επί 5 δεν είπατε προ ολίγου…
-Δεν υπολόγισα σωστά. Διότι αν γύρω-γύρω από τις λαμαρίνες που εκτελεί χρέη οροφής πάνω από τα 4 παλούκια, κρεμάσετε ένα πολύ αξιόλογο μπερντέ, τότε αγαπητέ χωριάτη τι θα έχουμε;
-Μια βίλα για να γα@@ται η μάνα σου μήπως;
Έλεος δηλαδή...
Συντάκτης: Γιώργος Πολίτης
politisg.blogspot.gr
Βαθιά κόκκινη γραμμή. (24/10/2013)
Τις καλύτερες κόκκινες γραμμές νομίζω πως τις τραβάει η Νατάσα. Η Θεοδωρίδου. Όσοι άλλοι προσπάθησαν να την αντιγράψουν ή υπαναχώρησαν ή ξευτιλίστηκαν πρώτα και υπαναχώρησαν μετά. Παράδειγμα. Σου λέει ο Αντωνάκης (καλό παιδί) θα πάρω μαζί μου το μολύβι το καλό, εκείνο με την κόκκινη μύτη. Το faber, να τους δείξω εγώ.
Συμφωνεί μαζί του και σύσσωμο το κόμμα. Τρελαμένοι όλοι τους. Δεν μπορεί, δεν γίνεται. Θα πέσουν κορμιά στην διαπραγμάτευση. Οργανώνεται και πάει με το χαμόγελο το καθαρό και τον λευκό γιακά. Διαβασμένος. Σούρει μία γραμμή κόκκινη και χαμογελάει. Κομπάζει ρε, σαν γνήσιος Έλληνας.
Και τότε τι γίνεται;
Βγάζει κάποιος μία γόμα και του την σβήνει. Πάει η γραμμή η όμορφη, η καλοσχηματισμένη. Και πολύ στεναχωριέται το παλικάρι, αλλά δεν το βάζει κάτω και γυρίζοντας μας λέει ότι τα κατάφερε γιατί αποσόβησε τον κίνδυνο που φάνταζε πολύ χειρότερος από την κόκκινη μουντζαλιά του. Γλυτώσαμε ωρύεται την καταστροφή. Επιμένει πως κανείς τώρα δεν θα μας έπιανε από το αυτί και επίσης πως κανείς δεν θα μας πετούσε έξω από την πόρτα… διότι με αυτούς που σέρνονται κανείς δεν ασχολείται. Τους ορθούς φοβούνται όλοι. (αυτό δεν μας το λέει, το καταλαβαίνουμε όμως μόνοι μας)
Και ο καιρός περνάει, αφήνεται για λίγο το θέμα, αλλά δεν ξεχνιέται. Ο Αντώνης και η παρέα του δεν είναι δυνατόν να ξεχάσουν. Παλικάρια ρε! Στην επόμενη συνάντηση παίρνει ένα κόκκινο στυλό (!) και δείχνει πολύ αποφασισμένος.
-Μέχρι εδώ. Θα τους πω και αυτό και εκείνο. Μπορεί και να τους τρίξω τα φρεσκοπλυμένα μου δόντια μέσα στα μούτρα τους. Τα λευκά.
Προετοιμάζεται και φεύγει.
Μόλις πάει όμως να τραβήξει μια κόκκινη γραμμή, ένα πολύ κακό παιδί που ήταν γεννημένο στην Ευρώπη από γονείς ξανθούς, του παίρνει το στυλό. Του τον σπάει και του πετάει και μερικές κουβέντες άτσαλες… Μπορεί και να τον σπρώχνει τον δικό μας, δεν ξέρω. Πάντως και τον στυλό του έσπασε και το χαρτί του το πήρε και τον μάλωσε λέγοντάς του την επόμενη φορά να έρθει περισσότερο διαβασμένος…
Γυρίζει ο Αντώνης πίσω και πάλι. Νικητής αυτή την φορά! Γλυτώσαμε τα χειρότερα. Παίδες! Σωθήκαμε. Σηκώνει τα χέρια ψηλά και πανηγυρίζει. Δώσαμε μάχη Έλληνες. Ήταν έτοιμοι να μας πιάσουν από το αυτί και να μας πετάξουν έξω από την τάξη. Και τι σκέφθηκα την τελευταία στιγμή. Τους λέω: δεν πάει να γα@@θεί, για ένα στυλό θα τσακωνόμαστε, πάρτε τον μωρέ. Και έτσι τους την έφερα. Τους άφησα και το χαρτί με την κόκκινη γραμμή και το παντελόνι να με θυμούνται. Με σώβρακα μωρέ γύρισα. Φοβούνται οι Έλληνες το κρύο;
Και να, τα πανηγύρια. Και να και οι γιορτές. Φόρους δίνουμε μωρέ, δεν δίνουμε ψυχή. Ααα, ο σημερινός Έλληνας είναι μερακλής. Μερακλής και γαλαντόμος…
Πέρασε λίγος καιρός.
Κι ακόμη περισσότερος καιρός.
Βγάλαμε πρωτογενές και αποκτήσαμε νέα επιχειρήματα. Αυτήν φορά ο Αντώνης παίρνει μαρκαδόρο. Δείχνει σίγουρος. Αποφασισμένος. Χωρίς να πει τίποτα σε κανέναν, παίρνει και ένα χάρακα μακρύ. Θέλει λέει να χαράξει μια βαθιά κόκκινη γραμμή από εδώ πέρα, ίσαμ’ εκεί κάτω. Θα προσέχει με τρόπο και τα χέρια των κακών συμμαθητών του μην τύχει και κρατάει κανένας τους γομολάστιχα και την πάθει σαν και την άλλη φορά… Τους καλοπιάνει, τους κάνει και ματάκια, τους παίρνει και τηλέφωνο και πολλά άλλα τέτοια. Πούστικα, ξέρετε εσείς. Το στρώνει το έδαφος. Το προβάρει το ποίημα. Το σιδερώνει το σεντόνι. Τουλάχιστον αν βρεθεί στα γόνατα να μην πονάνε οι αρθρώσεις. Λέμε τώρα για την περίπτωση την σπάνια, διότι η μάχη που επίκειται κρίνεται πολύ εύκολη. Τι εύκολη, κερδισμένη. Ο μαρκαδόρος ο κόκκινος, ανεξίτηλος. Τα λεφτά σίγουρα, εγώ όμως λέω να περιμένω ακόμη να μην ρισκάρω-ποντάρω ακόμη σε νίκη.
Οι υπόλοιποι μπορείτε να ελπίζετε… (λέμε και καμιά μα@@κία να περνάει η ώρα)
Και μπορείτε να το κάνετε διότι πλέον δεν θα είναι μόνος του. Γενικότερα μιλάω. Λένε πως με την ηγεσία του Πασοκ τα έχουνε πλέον βρει και ενδέχεται να κατέβουν με ίδιο ψηφοδέλτιο στις εκλογές! Εκπλήσσεστε; Δεν θα έπρεπε, διότι προϊδεασμένοι όντες και ούσες, οφείλετε να γνωρίζετε πως η θέα του χρήματος θολώνει και τις αστραφτερότερες συνειδήσεις. Τα καλύτερα γεύματα έγιναν επάνω σε ροχάλες!
Ποια μανιφέστα, ποιες ιδεολογίες, όλα χαρτιά καλάθου τουαλέτας ρυπαρού ταβερνίου σερβίροντος χαλασμένο φαγητό σε ταλαιπωρημένους εκδρομείς. Με εννοείτε θαρρώ.
Τώρα και ΔΝ και ΠΑΣΟΚ, δέχονται να αλλάξει ο εκλογικός νόμος σε κάτι το απλούστερο το πιο αναλογικό, το περισσότερο δίκαιο. Και γιατί τόσο καιρό διατηρούσανε το άδικο; Τότε τα κουκιά έβγαιναν, ενώ τώρα δεν βγαίνουν ακόμα και αν κατέβουν μαζί (που θα το κάνουν!) Πιστεύετε πως νοιάζεται κανείς τους για την γνώμη του λαού; Πιστεύετε πως δεν μεταχειρίζονται την γνώμη μας ώστε να κατασκευάσουν το παζλ που τους συμφέρει;
Και δεν ντρέπεται κανείς τους για όλα εκείνα που υποστήριζε μετά βδελυγμίας τα παρελθόντα έτη. Και μιλάω για το σύνολο των πολιτικών. Όχι μόνο για αυτούς που ενώ αποδεδειγμένα κατέστρεψαν την χώρα κυρίως με την σπορά της κατάπτυστης κουλτούρας του νεοέλληνα αλλά και για όλους τους υπόλοιπους που δείχνουν να συνδράμουν στο παιχνίδι.
Πόση ξευτίλα να αντέχει ακόμη το σύστημα;
Πόση κοροϊδία αντέχει ακόμη η ανοχή μας;
Πόσες φορές ακόμη θα κοιτούμε τον κάθε έναν από αυτούς να γλύφει ξεβράκωτος στα τέσσερα τα ξερατά του, ανακατασκευάζοντας τις δικές του δηλώσεις σύμφωνα με το σημερινό του συμφέρον και κατόπιν να προσπαθεί να μας πείσει πως αν τρώει σκατά το κάνει για το καλό το δικό μας;
Πόσες φορές θα ψηφίζουμε ακόμη εκείνους που άλλα λένε την ανατολή και άλλα τη δύση;
Και δεν είναι θέμα ίδιων ιδεολογιών. Αυτές εν πολλοίς έχουν εκλείψει. Είναι καθαρά θέμα αξιοπρέπειας και μόνον.
Συντάκτης Γιώργος Πολίτης
politisg.blogspot.gr
Δύσκολες επιλογές (23/10/2013)
Αν προσπαθήσουμε να επιχειρήσουμε μια κατ’ αξία ταξινόμηση των κάτωθι προτάσεων είναι βέβαιον πως θα δυσκολευθούμε. Θα χρειαστούμε την βοήθεια ειδικών ψυχολόγων ώστε να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας σε όλες τις παράλογες λογικές που τείνουν να ανάγουν το συνεχές άκουσμα των βλακωδών επιχειρημάτων, από χαζεμένη συνήθεια, σε διαυγή σκέψη. Εάν θα προσπαθούσε κάποιος εξ’ ημών να αξιολογήσει τις κάτωθι προτάσεις, είμαι σίγουρος πως θα δυσκολευόταν να επισημάνει εκείνη που θα είχε την μεγαλύτερη αξία και ως τέτοια την προτεραιότητα της προσοχής του. Τελικά όμως νομίζω πως θα τα κατάφερνε…
1. Η Ριάνα επισκεπτόμενη την Κρήτη φορούσε μαύρο φόρεμα και προκειμένου να ανέβει κάποιο σκαλί σήκωσε το πόδι της λίγο ψηλότερα από το κανονικό. Γιατί το έκανε αυτό η πανέμορφη Ριάνα;
2. Το μωρό της εξαδέλφης της φίλης της κουμπάρας του γείτονα είπε ‘’τα τα’’
3. Ο υπουργός υγείας κάνει πάρα πολύ σοβαρές πολιτικές δηλώσεις!
4. Ο βόθρος του πολύ κακού γείτονα ξεχείλισε. Και μυρίζει.
Σωστά το φανταστήκατε. Θα επέλεγε λοιπόν ως την πρόταση με την μεγαλύτερη αξία, εκείνη των δηλώσεων του υπουργού. Με μεγάλη δυσκολία και βραχεία κεφαλή βεβαίως, από την άλλη του βόθρου του γείτονα -που όζει κακά-, αλλά θα την επέλεγε έστω και κατηφής, ελπίζοντας ελπίδα μικράν, μιας έστω ελάχιστης ανάκαμψης της νοητικής ορθότητας του διορισμένου. Ο Άδωνις μεταξύ μας να ξέρετε, είναι ο μόνος ο οποίος θα επέπλεε εν μέσω μίας δικαστικής καταιγίδας η οποία θα αναζητούσε ευθύνες πονηρές σε συμφωνίες υπόγειες, επιπέδου κορυφής. Θα επέπλεε λευκός, λόγω μιας χαμογελαστής ελαφρότητας και ενός ειλικρινούς βλέμματος ριζωμένου στέρεα στις αγέρωχες πλάνες του. Ο μόνος κουτός. Ο μόνος ειλικρινά πλανεμένος αδαής που απαλλάσσεται λόγω υστέρησης και υπερβάλλοντος ζήλου…
Ας προχωρήσουμε…
Η τρόικα απαιτεί να κλείσει η αμυντική βιομηχανία. Συγνώμη και διορθώνω άμεσα. Όχι να κλείσει, να περάσει σε άλλα χέρια, σε διάφορο καθεστώς, την ώρα που επίκειται μέγας διαγωνισμός ύψους 4 δις από την Ινδία για προμήθεια πολεμικού υλικού… Ας σημειώσουμε πως όλα τα προγνωστικά δείχνουν πως την δουλειά θα την πάρει η Ελλάδα. Βιάζονται οι ξένοι συμβουλάτορες, να αλλάξει το καθεστώς της πολεμικής μας βιομηχανίας. Βιάζονται, αλλά για όλους εκείνους που διαφεντεύουν τις τύχες μας είναι απόλυτα λογικό να μην λέει κάτι αυτό…
Ο Σόιμπλε διακηρύσσει χαμηλόφωνα και έξω από την μακρά-λαμπρή δημοσιότητα, πως η αλλαγή νομίσματος της Ελλάδας θα μπορούσε να είναι κάποια λύση. Με αυτήν θα μπορούσε να κανονισθούν τα δύο τρίτα του χρέους μας με μόνη μας υποχρέωση ένα μνημόνιο …κάπως περισσότερο διαρκές. Μας αφήνει όμως το περιθώριο επιλογής. Ούτε επιμένει, ούτε επιβάλλει. Κύριος! Τώρα βεβαίως αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, ούτε και αυτό είναι ικανό να πει κάτι σε εκείνους που μας κυβερνούν.
Το μεγάλο ερώτημα είναι όμως άλλο. Άλλο και περισσότερο σοβαρό. Έχουν όλοι τους οι κυβερνώντας την χαρωπή ευθυμία του Άδωνη; Είναι τόσο αφελείς; Όχι. Δεν είναι ούτε αφελείς, ούτε κουτοί, απλά εκτελούν ως υπάλληλοι διορισμένοι τις δουλειές εκείνες που τους έχουν ανατεθεί, για τους λόγους που εμείς δεν θα μάθουμε ποτέ. Ξεπουλούν σε φάση πρώτη τα ασήμια μας και τα βρακιά μας σε δεύτερη.
Μου αρέσει που γίνομαι κακός, άπιστος και επιτιμητής των πάντων. Το προτιμώ από ανυποψίαστος και αδαής κερατάς. Χίλιες φορές να κρίνω πλέον από το αποτέλεσμα και όχι από τα ενδεχόμενα και τις ιταμές-δόλιες προβλέψεις.
Στην Νέα Υόρκη εκπρόσωποι του ελληνικού κοινοβουλίου συναντήθηκαν με αντίστοιχα μέλη του Τουρκοκυπριακού καθεστώτος. Ενδέχεται να ετοιμάζεται ένα σχέδιο Ανάν Νο2. Ποιος ξέρει και ποιος πρόκειται να μάθει τα οπισθίως τεκταινόμενα; Ποιο κανάλι τηλεοράσεως αποκαλύπτει. Ποιος πληρωμένος ‘’αμερόληπτος’’ νοιάζεται πέραν της τσέπης και του φόβου του;
Μήπως τελικά και η επιλογή μας σχετικά με την σοβαρότερη πρόταση στην αρχή του άρθρου ήταν εξ’ αρχής λαθεμένη;
Μήπως έπρεπε να σταθούμε-αποφασίσουμε ως αξιοτέρα εκείνη του βόθρου του γείτονα; Αλλά εάν ‘ναι’, προκύπτει άμεσα ένα νέο διττό ερώτημα που μας καλεί εκ νέου να επιλέξουμε την αληθή απάντηση μεταξύ δύο νέων προτάσεων.
1. Ο ξέχειλος βόθρος του αλανιάρη γείτονα, βρομάει πολύ. Ντροπή του.
2. Η πολιτική των εκλεγμένων βρομάει περισσότερο. Αίσχος.
Μην βιαστείτε, απαντήστε κατόπιν ωρίμου σκέψεως…
Συντάκτης: Γιώργος Πολίτης
politisg.blogspot.gr
Μαμά έλα να με πάρεις... (22/10/2013)
Θα μπορούσε να περάσει στα ψιλότερα των γραμμάτων, έτυχε όμως να μην γίνει. Ακόμα ένα ίδρυμα στην Καλλιθέα όπου φιλοξενούσε παιδιά κλείνει λόγω έλλειψης πόρων, εξ’ αιτίας μιας οικονομικής διαμάχης του προκειμένου ιδρύματος με το ΙΚΑ της περιοχής. Ο λόγος του νιτερέσου τους μας αφήνει πραγματικά αδιάφορους. Κάποιος δεν έδωσε σε ένα φορέα που είναι ουσιαστικά κρατικός τα ανήκοντα εις αυτόν.
Καλέ τι μας λέτε και ποιος νοιάζεται.
Οι διαδικασίες και οι νόμοι.
Και ποιος από εσάς δεν τα έχει στην ουσία χεσμένα και τα δύο;
Τα παιδιά που στέκουν στην πόρτα και κοιτούν τον δρόμο. Αυτό μας νοιάζει και μάλιστα πολύ. Αυτό θα έπρεπε να νοιάζει και εσάς.
Τα λόγια του ενός από αυτά που τηλεφώνησε κλαίγοντας στην μάνα του ήταν η αιτία της παρούσης.
«Μαμά έλα να με πάρεις σε παρακαλώ και σου υπόσχομαι πως δεν θα σου ξαναζητήσω φαγητό» (!!!)
Συγκίνηση; Κλάμα; Ντροπή;
Επιλέξετε κύριοι αρμόδιοι και συναισθανθείτε κοιτώντας τα αξιοπρεπή τσιτωτά μούτρα σας στον πρώτο καθρέφτη που θα συναντήσετε, και αφού πάρετε μία ανάσα, εξηγείστε μας με όρους νομικούς, μεταφράζοντας τα κλάματα και την αγωνία των παιδιών σε αριθμούς πρώτα και κατόπιν σε ‘’πρέπει’’.
Σαν να σας βλέπω σε τραπέζι στρογγυλό με σιέλ πουκάμισο όλους και γραβάτα ασορτί να παίζετε στα χέρια σας τους νόμους και τα επιχειρήματα με εντυπωσιακή άνεση, καταθέτοντας ‘ειλικρινή’ λύπη με χέρια ανοιχτά, συμπάσχουσα διάθεση με βλέμμα παρήγορο, αλλά στο τέλος να καταλήγετε γονυπετείς στους νόμους Ύψιστου. Όχι του άυλου Θεού της εκκλησίας, αυτός είναι προ πολλού ξεχασμένος, αλλά του άλλου του υλικού. Του χρήματος. Άλλωστε στο μέγιστο βάθος της κάθε περίπτωσης, για το χρήμα δεν γίνεται όλος ο καυγάς;
Τα περισσότερα λόγια είναι περιττά…
Συντάκτης: Γιώργος Πολίτης
politisg.blogspot.gr
Κλείστε τις χαραμάδες σας... (21/10/2013)
Ήταν θέμα χρόνου, και ίσως μάλιστα να και να άργησε κομμάτι. Σιγά-σιγά γνωριζόμαστε όλο και καλύτερα με αποτέλεσμα να ξαμολύνουν οι άμυνες και να πέφτουν οι πρώτες καρπαζιές! Το σύνηθες είναι πως ο ήχος της πρώτης τρομάζει, της δεύτερης ταράζει, της τρίτης αρχίζει να τσούζει, καθώς φέρνει μαζί με τα γέλια των δραστών και όλες τις χαρούμενες ουρές της χλεύης. Δεν είναι η καμπύλη διαχρονική κίνηση του χεριού, ούτε ο πόνος, μα ούτε και τα λόγια, είναι η αυστηρή δήλωση, η πονετική κατανόηση πως πλέον ο βαλλόμενος έχει περιέλθει στο σκαλί το κάτω. Εκείνο το σκαλί που υποχρεώνει σε δήλωση μετάνοιας και σε αποδοχή της ανωτερότητας του αντιπάλου, εν τω προκειμένω των εκπροσώπων της τρόικα. Έχουμε ξαναπεί πως …μάθανε πως πηδιόμαστε και πλακώσανε και οι γύφτοι, ε… λοιπόν, εδώ ταιριάζει. Είδανε πως γελάσαμε με την πρώτη κατραπακιά και ρίξανε και δεύτερη και να είσαστε σίγουροι πως θα ακολουθήσουν και άλλες. Δεν πα να φωνάζουμε όσο θέλουμε, ο χωριάτης είναι να μην πάρει το στραβό μήνυμα, να μην ενστερνιστεί την λάθος αντίληψη, γιατί τότε το παπούτσι δεν το βγάζει με τίποτα. Θα επιμένει να κόβει βόλτες χοροπηδηχτές στο νυφιάτικο κρεβάτι καμαρωτός.
«Αν κρυώνετε κλείστε τις χαραμάδες στα κουφώματα»
Πάρα πολύ σωστά μίλησαν οι τροικανοί. Αστειευόμενοι πιθανώς; Αυτό θα ήταν το ευτυχές σενάριο που θα έκανε απλωτές μέσα στα θολά υπονοούμενα της ειρωνείας, αλλά δεν ελέχθη με τρόπο διασκέδασης των εντυπώσεων, ελέχθη με τρόπο σαφή και σοβαρό. Η Ευρώπη διαθέτει πόρους αλλά όχι για πετρέλαιο μα για αντικατάσταση των κουφωμάτων των σπιτιών που μπάζουν! Θα μπορούσαν κάλλιστα να μας πρότειναν μπουρλέδες! Για όσους δεν γνωρίζουν είναι εκείνο το παραφουσκωμένο με βαμβάκι ή με κάτι άλλο, υφασμάτινο φίδι που βάζαμε στο κάτω μέρος της εξώπορτας. Και δεν τους λέει κανείς να πάνε να πούνε τις μα@@κίες τους εκεί που τους αποδέχονται γιατί εδώ αν δεν το έχουν καταλάβει τους έχουμε για κλ@@μο. Δεν τους λέει κανείς πως τέτοιες κουβέντες σοβαρές εμείς θα ντρεπόμαστε να τις πούμε σε κάποιο λαό γιατί δεν στέκουν ούτε καν σαν αστεία. Δεν αντιμετωπίζεται η πείνα με δακτυλίδι στομάχου!
Κάποιος θα πρέπει να τους καλέσει σε δείπνο επίσημο με δάσκαλο, πίνακα και κιμωλία, ώστε να τους μάθει το ευ φέρεσθαι, στην χώρα που γέννησε τον πολιτισμό και τους φόρεσε σακάκι στον ώμο και βρακί στον κώλο. Κάποιος θα πρέπει να τους σχεδιάσει με σχήματα απλά, στον πίνακα τον μαύρο, πως το να προσβάλεις κάποιον είναι πολύ εύκολο. Το δύσκολο είναι να πεις αυτό που θέλεις χωρίς να τον προσβάλεις και να τον κάνεις να καταλάβει.
Μέσα από όλα μας τα στραβά, που λίγο έως πολύ τα γνωρίζουμε και τα αποδεχόμαστε όλοι, προσπαθούμε να περισώσουμε εκείνο το έσχατο που μας έχει απομείνει. Την αξιοπρέπεια. Θεωρώ λοιπόν πως η αντίδραση των εντεταλμένων από όλους εμάς θα πρέπει να είναι άξια του πνεύματος του Ελληνικού καθώς η κύψις της κεφαλής δεν αξίζει σε κανέναν από εμάς.
Έχουμε τα λόγια, ας βρούμε και το θάρρος επιτέλους… Την ‘’διαδρομή την δύσκολη’’ θα την κάνουμε αργά ή γρήγορα, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, γιατί κάποτε θα στερέψουμε και εμείς από καταθέσεις και τα εδάφη μας από πλούτο και ως χώρα στραγγισμένη, να είσθε βέβαιοι πως κανείς ‘’φίλος’’ δεν θα μας θέλει…
politisg.blogspot.gr
Τάδε έφη Αριστοφάνης... (19/10/2013)
Γνώρισα την νέα τάση μέσα από το facebook και σας ομολογώ πως στην αρχή παραξενεύτηκα, κατόπιν όμως γέλασα ιδίως με την παραπάνω φωτογραφία την οποία και είχε αναρτήσει μία φίλη στην σελίδα που προανέφερα. Λοιπόν μέσα από όλα μας τα κακά, έχουμε την δύναμη να αυτοσαρκαζόμαστε και να γελάμε με πράγματα που μπορούμε να τα κάνουμε να φαίνονται ωραία. Και να ξέρετε πως αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Κάποιες λέξεις από μόνες τους ενέχουν επιτίμηση (χωρίς να φταίνε τα γράμματα που τις συνθέτουν πουθενά. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε) γιατί είναι βολεμένες με άσχημη σημασία στον νου μας. Έρχονται όμως κάποιες άλλες, που τις πλαισιώνουν και ανάγουν την δυσκολία της έκφρασής τους σε πνεύμα! Ποιος ή ποια, δεν θα χαμογελάσει με την εν λόγω επιγραφή στο τρόλεϊ; Θα πρέπει να είναι κάποιος/α πολύ δυστυχής ώστε να μην αντιληφθεί την επαίρεση του πνεύματος, όχι του Αριστοφάνη που θεωρείται και είναι δεδομένη, αλλά της δυνατότητας της ρίμας να φωτίσει με χαμόγελο την γενική κατήφεια των ημερών. Και με αλήθεια διαχρονική, όλα να τα λέμε μεταξύ μας!
Δεν είμαι υπέρ των άνοστων δημοσιεύσεων. Δεν με αγγίζουν οι γλυκανάλατοι τυχαίοι στίχοι κάποιου σουξέ κάποιας εποχής. Πολλές φορές μάλιστα θεωρώ τις αναρτήσεις τους κακόγουστες, μου αρέσουν όμως τα λόγια εκείνα οι ρίμες εάν θέλετε ή ακόμη τα δίστιχα των τραγουδιών που θα μπορούσαν κρύβουν πνεύμα πίσω από τις λέξεις τους, προτροπές, σαρκασμούς, και σάτιρα έξυπνη για τον έρωτα την πολιτική και για την ζωή μας γενικότερα… Οι απλές αναφορές σε οτιδήποτε δεν προσδίδουν τίποτα σε κανέναν.
Επανερχόμενος, λέγω με αφορμή το ανηρτημένο παράδειγμα, πως θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε πως δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με τις λέξεις που γλώσσα μας ανακάλυψε. Τίποτα απολύτως. Απεναντίας έχουμε να χωρίσουμε τα τσανάκια μας με την άστοχη σύνταξή τους και την άωρη προφορά τους. Ακόμη και ένα μικρό παιδί γνωρίζει την ύπαρξή τους, μόνο που δεν γνωρίζει τον χρόνο και τον τρόπο να τις χρησιμοποιεί και αυτό είναι το μόνο που τις καθιστά ‘’κακές’’ στα αυτιά τα δικά μας.
Η υποκρισία όλων ημών πως τάχα είμαστε αξιοπρεπείς κύριοι και κυρίες, η σοβαροφάνεια και όλα εκείνα που συνθέτουν το προφίλ που απαιτεί η εκάστοτε ‘σπουδαία’ περίπτωση, θα πρέπει επιτέλους να εγκαταλειφτεί ώστε να νοιώσουμε άνετοι μέσα στο σώμα και το μυαλό μας. Δεν δικαιούμεθα διδαχών σε νεώτερους, όταν εμείς δεν έχουμε καταφέρει να απολαύσουμε το μεγαλείο της ελευθερίας που μας παρέχεται. Η αρετή δεν κρύβεται ούτε πίσω από την γραβάτα, ούτε και πίσω από το σεμνό φόρεμα. Κρύβεται αγωνιούσα πίσω κάθε επιβαλλόμενο καθωσπρεπισμό, κάτω από κάθε χαμόγελο υποχρέωσης και υφέρπει σε κάθε κατά συνθήκη χειραψία και αποδοχή.
Η λευτεριά έρχεται πρώτα από μέσα μας. Πρώτα εμείς πρέπει να νοιώσουμε το νόημά της και έπειτα να το μεταδώσουμε στους γύρω μας. Κάτω οι μάσκες λοιπόν. Ας γελάσουμε με το ευφυές της φωτογραφίας δυνατά μια και έχουμε το άλλοθι για την ευθυμία μας αυτή, καθότι, το επιχείρημα, πως την κουβέντα αυτήν δεν την είπε κανένας αλήτης του δρόμου -μα ο μέγας Αριστοφάνης-, στέκει περήφανο και ικανό να αποτρέψει την κάθε ηθικόλογη επιτίμηση!
Κι αν σε ξύνει το μουνί σου πιάσε μια ψωλή και ξύσου!
«Ααα, Σα δεν ντρέπονται πια. Το παράκαναν!»
«Ναι χρυσή μου, ξέφυγαν, λες και είναι μέσα στο μυαλό σου…»
Συντάκτης: Γιώργος Πολίτης
politisg.blogspot.gr
Θέλεις να παίξουμε; (18/10/2013)
Κανείς δεν ξέρει τι να πει. Όλα τα ενδεχόμενα είναι πεταμένα στο χαλί σαν παιχνίδια παιδικά. Κάποια από αυτά στέκουν παραπονιάρικα κάτω από την σκιά του τραπεζιού περιμένοντας την δική τους σειρά. Τα παιδιά ένα γύρω από αυτά διαλέγουν, πιάνουν κάποια, τα κοιτούν, τα βαριούνται τα αφήνουν τα ξαναπιάνουν. Συνδιαλέγονται μεταξύ τους και αποφασίζουν για την τύχη τους…
Όμως εμείς είμαστε πια προϊδεασμένοι. Έχουμε πάρει το διδακτορικό μας στην πολιτική πουστιά και στεκόμαστε αμέτοχοι βλέποντες τα παιδιά να μας παίζουν. Γνωρίζουμε εκ των προτέρων πως είμαστε μόνο παιχνίδια στα παιχνίδια τους μέσα.
Δεν πιστεύουμε. Δεν εμπιστευόμαστε. Δεν πέφτουμε στην πλάνη της πρόσκαιρης, της φρούδας ελπίδας. Αφήνουμε τον ταραμά για την κατσίκα.
Τα πάντα είναι πιθανά και κρατούμε τις αποστάσεις της ασφαλείας που η ζωή στην Ελλάδα μας δίδαξε στο σχολειό της μέσα με καθηγητάδες όλους αυτούς που επιμένουν πως είναι σωτήρες.
Το ενδεχόμενο των εκλογών λένε κάποιοι πως είναι ορατό και αυτό γιατί η υποταγμένη κυβέρνηση επιτέλους στύλωσε τα πόδια. Κάποιοι άλλοι λένε πως είναι μια φάρσα, ένα παιχνίδι σικέ, που στήνεται για ακόμη μία φορά στην καμπούρα του ηλίθιου ψηφοφόρου πρώτα και κατόπιν σε εκείνη του αιώνια τυφλωμένου από το κομματικό πάθος Έλληνα.
Κάποιοι άλλοι μας ρωτούν αν επιτέλους είδαμε πως τώρα που όλα πάνε κατ’ ευχή, το πώς ‘ανδρώθηκε’ η κυβέρνηση και τρίζει τα δόντια της στους δανειστές -κανονικά την μασέλα της τρίζει, αλλά τέλος πάντων-.
Το μόνο σίγουρο είναι πως κτίζουμε στο οικόπεδο του γείτονα. Ενός γείτονα που στάζει με το μεγάλο αζημίωτο, στάλες νερού και χαράς στον λάκκο του αμμοχάλικου ταΐζοντας το όνειρό μας, ...ιδέα, πως κάποτε θα δούμε το κάστρο μας τελειωμένο. Κι εμείς τι κάνουμε; Τον καμαρώνουμε τον γείτονα ήδη να έχει βάλει πόδι και να παίζει στο σαλόνι μας. Και σαν να μην φτάνει αυτό, χαιρόμαστε κι από πάνω που το καταδέχεται. Τέτοια βλακεία ή τέτοια ντροπή;
Εγώ προσωπικά, που είμαι και ο αφελέστερος όλων και ίσως ακόμη ο χειρότερος γνώστης των πολιτικών δρώμενων, αμφιβάλλω. Αμφιβάλλω για όλα. Έφτασα σε σημείο να μου λέει πολιτικός πως διψάει και αν δεν δω τις πέτσες να κρέμονται από το στόμα του ξεραμένες δεν τον πιστεύω, αλλά ακόμη και τότε όταν τον πλησιάσω με το ποτήρι στο χέρι, θα κρατάω ακόμη για τεράστια πισινή μήπως με ξεγελάσει και πάλι. Εκεί μας έχουνε φτάσει.
Να είσθε απολύτως βέβαιοι πως όσο μένουμε στο ευρώ, το κάνουμε γιατί μας κρατάνε και μας κρατάνε γιατί μας αρμέγουνε και όχι γιατί μας αγαπάνε. Αν αφήσουν τον Σαμαρά να κάνει εκλογές, θα τις κάνει. Αν δεν τον αφήσουν δεν θα τις κάνει. Πριν από όποια τους απόφαση θα έχουν καλύψει για τα καλά τα νώτα τους. Θα έχουν δημιουργήσει εκείνα τα ενδεχόμενα που θα μπορεί ο σημερινός κυβερνητικός συνασπισμός να το παλέψει. Για παράδειγμα αναφέρω, μια τεράστια βαλτή, προμελετημένη κόντρα με την τρόικα, που θα κάνει τα πιόνια να μοιάσουν με βασιλιάδες στην δική τους σκακιέρα, που όποτε θελήσουν την παίρνουν -οι ξένοι πάτρωνες- και την πάνε στο σπίτι τους, στο εξωτερικό, ολόκληρη. Και μας αφήνουν σύξυλους να πέφτουμε από τα σύννεφα. Τελικά στην Ελλάδα βρέχει περισσότερο αμετανόητους έκπληκτους από βροχές...
Δεν φταίμε εμείς που σκεφτόμαστε με αυτόν τον νοσηρό τρόπο. Το δικαίωμα μας το έχουν δώσει όλοι εκείνοι –οι δικοί μας- που επιμένουν να στέκουν ορθοί από άμβωνος κομπορρημονούντες, ακόμη και εν μέσω βροχής σιέλου.
Αν ξέρανε πόσο τους έχουμε βαρεθεί…
Συντάκτης: Γιώργος Πολίτης
Εκλογές: Επιλογή ή υποχρέωση; (17/10/2013)
Τον ηγέτη του ο κάθε λαός τον θέλει ήρωα. Τον θέλει πάνω από κάθε μικρόψυχη συμπεριφορά, περήφανο και αξιοπρεπή. Βεβαίως, πάει καιρός από τότε που κατάφερε να μας ενώσει εμάς τους έλληνες κάποιος ηγέτης. Πολύς καιρός…
Διερωτώμαι γεμάτος ειλικρίνεια, αν ένας φίλος ή κάποιος γνωστός σε μία συγκέντρωση που ελάμβανε χώρα σε μέρος δικό του μας προσέβαλε ή άφηνε με τον τρόπο του να φανεί πως δεν του είμαστε αρεστοί… πώς θα αντιδρούσαμε; Θα εξακολουθούσαμε να γελάμε περί άλλων τυρβάζοντες απολαμβάνοντας το πλούσιο μπουφέ του ή θα φεύγαμε; Θα εξακολουθούσαμε να κλείνουμε το μάτι σε εκείνους που μας αποδεχόταν αγνοώντας τον, κάνοντας τον εντελώς χαζεμένο για άλλοθι, πίνοντας από το κρασί το δικό του ή θα του λέγαμε πως αν δεν μας θέλει μια, δεν τον θέλουμε δέκα;
Η χώρα κύριοι κυβερνώντες δεν είναι το σπίτι το δικό σας. Στο δικό μας σπίτι είσαστε καλεσμένοι και σας κερνάμε από τα φαγητά τα δικά μας, αν το έχετε καταλάβει. Μπορεί να κάναμε λάθος που σας καλέσαμε, μα το αντιληφθήκαμε έστω και καθυστερημένα και σας λέμε απροκάλυπτα να φύγετε. Την πόρτα σας δείχνουμε. Σας λέμε πως δεν θέλουμε άλλο να σας ταΐζουμε, πως βαρεθήκαμε την βίζιτα των αρμένιδων που μας προσφέρετε και την κατσικομάρα σας όλη. Αφήστε κάτω τα ποτήρια μας και πηγαίνετε…
Τι ντροπή… Στέκεστε ακίνητοι και μας βλέπετε… Μας χαμογελάτε κιόλας…
Αν παρατηρούσε όλη την κατάσταση ένας μέσος πολίτης, από την γέννησή της και μετά, θα έβλεπε και ο πλέον αδαής -εξ’ ημών- καλόπιστος, πως εδώ κάτι παίζεται.
Από την ώρα που μπήκαμε στην ευρωπαϊκή ένωση με μαγειρεμένα στοιχεία, από την ώρα που καλωσορίσαμε το μνημόνιο και πάλι με μαγειρεμένα στοιχεία, (έτσι εξηγούνται και οι τόσες εκπομπές μαγειρικής στην τηλεόραση. Το ‘’έχουμε’’ το θέμα…) μέχρι ακόμη και σήμερα που με ωμά στοιχεία εξακολουθούμε την κατιούσα υπό τις κυβερνητικές διθυραμβικές ιαχές. (ειρήσθω εν παρόδω ένα γνωμικό του Μάο Τσε Τουνγκ: Αν σκύψεις κάτω από τα πόδια σου και δεις πως έχεις τέσσερα @@ μην φανταστείς πως είσαι κάτι το σπουδαίο. Πως σε γαμούνε σκέψου!). Πόσο μυαλό χρειάζεται, εκλεγμένοι, για να καταλάβετε πως μας κοροϊδεύουν όλοι οι δανειστές μας;
Δεν χρειάζεται πολύ, αλλά και περισσότερο να χρειαζόταν είμαι σίγουρος πως το έχετε. Και εδώ είναι το μεγάλο μας (σας) πρόβλημα. Δεν είστε ανόητοι, είσαστε γνώστες της όλης κατάστασης πριν ακόμη αυτή εξελιχθεί. Εσείς μπορείτε να κομπάζετε περί της πολιτικής σας δεινότητας και εμείς από την δική μας μεριά, μπορούμε να αισθανόμεθα όσο προδομένοι επιθυμούμε.
Ήδη το παιχνίδι έχει αρχίσει να ξεφεύγει από τα χέρια σας. Οι δυνατοί σας φίλοι και ίσως και όλοι εκείνοι που υποθέτω σας υποσχέθηκαν αντιμισθίες (βλέπε ΓΑΠ και διαλέξεις στο Κολούμπια) έχουν αρχίσει να εθίζονται στην ελληνική κουζίνα για τα καλά. Τρώνε και ρεύονται περδόμενοι ανασηκώνοντας αγενώς το ποδάρι (βλ. άρνηση συνάντησης με τον πρόεδρο δημοκρατίας από τον εκπρόσωπό τους κάποιο τροϊκανό υπάλληλο, γιατί δεν τον βόλευε η ώρα!) στο επίσημο γεύμα που τους παραθέτουμε επί μακρόν, γνωρίζοντες πως πριν ακόμα σηκωθούν θα ξαναπεινάσουν.
Φτάσατε στο σημείο πλέον να αντιλαμβάνεστε πως έχουμε καταλάβει πως επιτελείτε έργο και προσπαθείτε με νύχια και με δόντια να μας πείσετε περί του αντιθέτου. Πως αν δεν εσείς, τότε κάτι άλλο πολύ χειρότερο! Αν λάβουμε σαν δεδομένο πως το χειρότερο για κάποιον που έχει ελπίδες, είναι ο θάνατος, τότε σίγουρα έχετε ακόμη πολλά επιχειρήματα.
Κραυγάζατε για φτώχεια έξω από την ''διάσωση''…
Μα φτώχεια έχουμε και τώρα.
Ναι, αλλά θα είχατε πολύ χειρότερη!
Οι συντάξεις μας, θα μειωθούν κι άλλο. Άλλα 6 δις μας ζητάνε οι φίλοι σας…
Ναι, αλλά χάρη σε αυτούς παίρνετε και αυτά τα λίγα που παίρνετε!
Και τα επιχειρήματα δεν έχουν τέλος. Πάντα θα υπάρχει κάτι χειρότερο του κακού μέχρι να φτάσουμε στον θάνατο. Η κινδυνολογία έχει αναχθεί σε επιχείρημα και δη σπουδαίο.
Το σίγουρο είναι ένα. Στο τέλος θα βαρέσουμε γροθιά στο μαχαίρι. Ακόμη και η χαλαρότερη πόρνη κάποτε θα πονέσει, θα βαρεθεί, θα πει φτάνει για σήμερα.
Πάρτε επιτέλους την άδεια από όλους εκείνους που σας στέκουν ορθούς, για να κάνετε εκλογές. Είναι ο μόνος τρόπος να αποκτήσετε ένα τόσο δα, άλλοθι, καθώς η δικαιολογία της βλακείας είναι ένα καμένο χαρτί στα χέρια σας μέσα. Ενέχεστε γνώση και το αδίκημα που διαπράττετε είναι ιδιώνυμο και από τα πλέον σιχαμένα. Δεν μπορεί να μην γνωρίζετε πως ο λαός -αν ήταν ποτέ με το μέρος σας- έχει πλέον μεταστραφεί. Τι φοβάστε; Την πείνα; Δεν μπορεί να σας αφήσουν ξεκρέμαστους όλοι εκείνοι που πιστά υπηρετήσατε. Θα σας κόψουν μισθό. Θα βάλουν να αγορεύετε σε κάποιο βήμα περί της ελευθερίας των λαών σε πληρωμένους κλακαδόρους ή ανίδεους μαθητίσκους. Κι εσάς τι σας νοιάζει; Φοβάστε μήπως και χαθούν οι ιδέες σας; Ε.., αυτό κι αν είναι! Θα ξεφουρνίζετε παρλαπίπες και θα παίρνετε μισθό. Ξέρετε να λέτε παρλαπίπες; Για οικονομικά; Για οικονομικά όχι, δεν θα σας αφήσουν μιλήσετε. Δεν θα το επιτρέψει ο Γιωργάκης δηλαδή…
Η κάθε λογική λέει ο αυτονόητο. Δεν με θέλετε μια, φεύγω δέκα ρε. Βάζετε στο τέλος της φράσης σας και ένα αντρίκιο ΡΕ. Εσείς μας λέτε πως όχι. Επιμένετε να μας περάσετε στο απέναντι πεζοδρόμιο με το ζόρι. Με το ζόρι. Αυτό δεν το θέλει ούτε η γριά ΡΕ.
Φτάνει πια. Έλεος σωτήρες. Όχι άλλο σώσιμο. Κάνετε εκλογές…
Συντάκτης: Γιώργος Πολίτης
Εξηγώντας τα αυτονόητα. (16/10/2013)
Είναι σίγουρο πως υπάρχουν πολλές μορφές βίας. Η μάνα μαλώνει το παιδί της. Είναι αναμφισβήτητα μία μορφή βίας. Αποδεκτή, ήπια, επιβαλλόμενη και με τις δύο έννοιες της λέξης. Ο λαός διαδηλώνει και απωθείται. Μια άλλη μορφή βίας για άλλους δικαιολογημένη και για άλλους αδικαιολόγητη. Ο φόνος του Φύσσα, ακόμη μία εκδοχή της, καταδικαστέα φαντάζομαι από όλους. Από την λευκή λοιπόν βία την μάνας, μέχρι την κατάμαυρη που ασκείται σε βάρος κάποιου ανθρώπου, υπάρχουν τόσες ‘αποχρώσεις’ της, όσες και μεταξύ του λευκού και του μαύρου. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Είτε μας συμφέρει είτε όχι. Φαντάζομαι πως μέχρι εδώ συμφωνούμε.
Ο νομοθέτης έχοντας λοιπόν, μια σαφώς μεγαλύτερη-καλύτερη γνώση του γεγονότος, προέβλεψε ποινές για όσες εξ’ αυτών κατάφερε να προβλέψει –αναλόγως της βαρύτητας του εγκλήματος της κάθε μιας- και ο λαός απεδέχθη. Απεδέχθη σιωπηρά, όπως κάνει κάθε λαός που δεν διαφωνεί. Διότι αν ο λαός διαφωνεί, κατ’ αρχήν διαδηλώνει και κατόπιν καταψηφίζει. Το έχει το δικαίωμα και την γνώση αυτού του δικαιώματός του.
Ο κόσμος όμως εξελίσσεται και μαζί με αυτόν και όλες οι μορφές βίας που δεν μπορούν παρά να ακολουθούν την εξέλιξη αυτή κατά πόδας. Βεβαίως και κάποιες μορφές της παραμένουν οι ίδιες, όμως κάποιες άλλες μεταλλάσσονται, τροποποιούνται και καταλήγουν να ακροβατούν μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, με αποτέλεσμα η νομοθέτης να ‘’μένει’’ λίγο πιο πίσω… Σε κάθε περίπτωση όμως, οι διαβαθμίσεις της βίας εξακολουθούν να υπάρχουν και να διαχωρίζονται ως εξ΄ αρχής διαχωριζόταν σε πολιτικές και σε ποινικές. Για τις δεύτερες ελάχιστοι διαφωνούν.
Και ερχόμαστε στο προκείμενο. Στις πολιτικές.
Εδώ τα πράγματα είναι περισσότερο μπερδεμένα από όσο θα περίμενε κανείς. Το συμφέρον μάχεται με αξιώσεις το πραγματικό γεγονός και εξετάζει την αλήθεια από την δική του μεριά. Το κατεστημένο λοιπόν, προκειμένου να επιβληθεί, εξαγριώνει με τις οργίλες αντιδράσεις του ή με τις σπασμωδικές του κινήσεις αν προτιμάτε επί το ηπιότερον, προσπαθώντας να καταστείλει όλες τις πράξεις που θεωρεί πως ξεφεύγουν από θεμιτά όρια των ανοχών της. Εάν ομιλούσα περί ορίων νομιμότητας, θα γινόμουν σχεδόν αστείος, διότι η δικαιοσύνη είναι γνωστό τοις πάσι, πως καθυστερεί, μεροληπτεί, εξοργίζεται, αντιδρά, τιμωρεί, ωρύεται, υποχωρεί, σιωπά, συμβιβάζεται, πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό στις υπηρεσίες των συμφερόντων της εκάστοτε κυβέρνησης. Τα περί τυφλότητάς της έχουν ταξιδέψει προ πολλού ταξίδι μακρινό, μαζί με την υπόνοια της εφηβικής παρθενίας μας…
Εν κατακλείδι λοιπόν ‘’απολαμβάνουμε’’ και μάλλον θα εξακολουθούμε να απολαμβάνουμε επί μακρόν, τα αποτελέσματα της μεροληπτικής αντιμετώπισης των πραγμάτων από τα κόμματα της εξουσίας. Δεν ενοχλεί τόσο η πράξη, όσο η ανειλικρίνεια του λόγου της. Πιάνεις την γυναίκα σου στο κρεβάτι με κάποιον, και σου λέει πως δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι… Και δηλαδή τι είναι;
Τους νόμους, όπως πολύ σωστά προ ημερών είπε ο συνταγματολόγος κ. Κατρούγκαλος εκτός από τον νομοθέτη τους καταργεί και ο λαός. Πώς; Μα φυσικά με το να τους αγνοεί. Όταν μια ‘’παρανομία’’ γίνεται από όλους, ‘’καταντά’’ νομιμότητα. Αλλιώς, βούληση λαϊκή. Το κάθε κράτος θα αναγκαστεί να υποχωρήσει υπό το βάρος της κατακραυγής.
Ο λαός λοιπόν μέχρι να κερδίσει την ‘ανατροπή’ του όποιου νόμου ή της όποιας λαθεμένης αντιμετώπισής του από το κράτος, διαδηλώνει ως δικαιούται να κάνει και μέχρι να καταφέρει να ανατρέψει (εννόμως) το άδικο, θεωρείται από όλους τους καθεστωτικούς άδικος ο ίδιος! Μπορεί και τραμπούκος και αναρχικός, ίσως ακόμα και τρομοκράτης! Αρκεί να σκεφθούμε πως νόμους και κανόνες που σήμερα προσκυνά θεωρώντας δεδομένους και εκ των ουκ άνευ η δημοκρατία, ήταν κάποτε παράνομοι και άξιοι πύρινης τιμωρίας… Για παράδειγμα το δικαίωμα της απεργίας!
Όπως και έχει το ζήτημα όμως, το σίγουρο είναι ένα: Χρειαζόμαστε πολύ δρόμο ακόμα και σαν λαός αλλά και σαν εξουσία ώστε να βρεθούμε όλοι από την ίδια μεριά ποταμού και να δούμε πως το συμφέρον μας είναι κοινό, έξω από χρήματα.
Όχι, δεν υποβιβάζεται η επιχειρηματολογία. Έξω από χρήματα ξαναλέω.
Θα αρκούσε ίσως η παύση δια νόμου οποιασδήποτε αμοιβής προς κάθε εκλεγμένο πρόσωπο του κοινοβουλίου, ώστε να καταφέρει να βγάλει τις κομματικές-συμφεροντολογικές παρωπίδες και να καταφέρει να αρθρώσει ειλικρινή λόγο, διότι τελικά όλοι αντιλαμβανόμεθα πως το μέγιστο ζήτημα, πως η σκληρή ποδοκάκη* είναι αυτό. Όλα από εκεί ξεκινούν και εκεί καταλήγουν. Δυστυχώς. Όποιος λοιπόν θέλει να υπηρετήσει την πατρίδα μπορεί κάλλιστα να το κάνει αμισθί.
Έχετε ονειρευθεί ποτέ καλύτερο όνειρο;
Συντάκτης: Γιώργος Πολίτης
Συντάκτης: Γιώργος Πολίτης
*ποδοκάκη= ξύλινος δίσκος που κρατάει τους αστραγάλους ακίνητους.
Ξαφνικές αγάπες (15/10/2013)
Θα πρέπει να έχουμε την φάτσα του ηλίθιου όλοι οι έλληνες, δεν εξηγούνται αλλιώς τα επιχειρήματα των υπευθύνων για τις σκέψεις των νέων φόρων στα ποτά, στα τσιγάρα και σε κάποια άλλα ανθυγιεινά τρόφιμα –φαντάζομαι γαριδάκια ή κάποιου άλλου παρεμφερούς τύπου σνακ-.
Εχθές λοιπόν το μεσημέρι, άκουσα από τα χείλη κάποιου τέτοιου στον Real fm, πως οι νέοι αυτοί φόροι, εκτός από το ότι θα κάνουν καλό στα οικονομικά του ΕΟΠΥΥ για προφανείς λόγους, θα κάνουν καλό και στην υγεία των πολιτών.
‘’Με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια’’ ήταν αυτολεξεί η φράση του… και αυτό δεν θα ήταν και τόσο τρομερό αν δεν άφηνε να εννοηθεί με τον τρόπο της ομιλίας του, πως κατά ένα μεγάλο ποσοστό για αυτό ακριβώς τον λόγο διαβουλεύεται η κυβέρνηση της τρόικα, την νέα επιβολή τους. Κυρίως για την υγεία μας!
Δεν λέω, μπορεί του ανθρώπου να του ξέφυγε, μπορεί επάνω στον ενθουσιασμό του να του ήρθε η ιδέα η ‘λαμπρή’ και να την ξεστόμισε ως ευφυολόγημα, πάντως εγώ προσωπικά την εξέλαβα ως κάποια εγκεφαλική παραλειτουργία του συγκεκριμένου ατόμου και πικράθηκα. Σε κανέναν δεν αξίζει τέτοια τύχη.
Γενικά όμως, απορώ με όλα εκείνα τα ‘’τεράστια’’ μυαλά που με την εισπρακτική φούρια που τα διακατέχουν, πώς δεν σκέφθηκαν να επεκτείνουν το μέτρο διευρύνοντας το μέγεθος της πονόψυχης πολιτικής τους ακόμη πιο μακριά. Κανονικά, θα είχαν την υποχρέωση –αν νοιάζονται για την υγεία μας ως διατείνονται- να φορολογήσουν και κάθε παχύ κρέας. Το αρνάκι για παράδειγμα λόγω χοληστερίνης! Και τον πατσά και τόσα άλλα. Σαν να τους ακούω…
«Θα χρεώνεστε τις πέτσες από το κοτόπουλο αγαπητοί υπήκοοι με 23% ΦΠΑ διότι βλάπτουν, το στήθος το στυφό με 9% και το μπούτι το νόστιμο που το αρπάτε όλοι γρήγορα μην σας το προλάβουν, με 18%. Το κοτόπουλο όμως θα πουλιέται υποχρεωτικά ολόκληρο! Είτε ψημένο, είτε ωμό. Τα παραθυράκια στα πλαίσια της νέας μας πολιτικής θα τα κλείσουμε…»
Επανερχόμενος σκέφτομαι, πως επίσης για τον ίδιο ακριβώς λόγο θα μπορούσαν να φορολογηθούν και τα …δυνατά φώτα. Οι λάμπες πάνω από 70 κεριά. Στραβώνουν τα μάτια και άρα επιβαρύνουν το οφθαλμολογικό του ΕΟΠΥΥ. Τα παγωμένα νερά αμέσως μετά και στο καπάκι, η τρέλα η τρελή...
Υπάρχει όμως και ο αντίλογος ο δικός μας κύριοι…
Αν αρχίσετε, αγαπητοί κυβερνώντες, μας προσέχετε τόσο πολύ, τότε θα συμβεί το άλλο. Θα πάψουμε να πεθαίνουμε και θα αναγκάζεστε να μας πληρώνετε συντάξεις. Θα τα χάνετε από αλλού. Αυτό δεν το έχετε σκεφθεί;
Α, θα τις κόψετε και αυτές. Ναι, δίκιο έχετε αυτό μου είχε διαφύγει…
Τελικά η διακυβέρνηση της χώρας είναι δύσκολη υπόθεση. Πολλές φορές καταντάει τον άνθρωπο παλιάτσο και αυτό όχι γιατί από την φύση της έχει κάποιο ελάττωμα ή κάποια περίεργη απαίτηση, όχι, συμβαίνει απλά, γιατί οι κυβερνώντες θεωρούν κατά ένα περίεργο τρόπο -όσο και αν δεν το παραδέχονται- πως το χάσιμο του φιλότιμου και η ψευτιά, πως δεν είναι απώλεια κατακριτέα, αλλά πολλαπλώς επιβραβεύσιμη και εντάσσεται ως αύτη, στα πλαίσια κάποιας ιδιότυπης άμιλλας.
Ας πάρουμε ανάσα…
Κυβερνώντες: Κάθε φορά που θα προσπαθείτε να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα, ξευτιλίζεστε!
Κάθε φορά που προσπαθείτε να μας πείσετε, πως είναι ημέρα λαμπρή το ρομαντικό δειλινό, μας εκνευρίζετε διότι μας υποτιμάτε.
Έλεος… Φερθείτε μας κόσμια. Αντιμετωπίστε μας ως πραγματικούς αντιπάλους και όχι ως άτομα έχοντα νοητική υστέρηση.
Υ.Γ. Αγαπητοί φίλοι μην ανησυχείτε. Πριν ολοκληρώσω το άρθρο, ακούω ήδη στις βραδινές ειδήσεις του STAR ότι κάποιες ανακοινώσεις που έγιναν νωρίτερα περί υποβολής φόρων σε ποτά, σε τσιγάρα και σε κάποια είδη τροφίμων, πως δεν πρόκειται να έχουν ισχύ. Βρίσκονται απλά επί τάπητος. Συζητούνται και μόνον. Φαντάζομαι πως τα νέα μέτρα των 6 δις που επίκεινται, επισκιάζουν-αναβάλουν την επιβολή των διατροφικών μας συνηθειών επί το καλύτερον…
politisg.blogspot.gr
Μάθανε πως πηδιόμαστε… (14/10/2013)
Όποιος και αν είναι ο πρόεδρος της δημοκρατίας είναι ο δικός μας πρόεδρος. Μπορεί να είναι ο καλύτερος ή ο χειρότερος που έχει περάσει από αυτή την θέση, όμως ακόμη και τότε παραμένει ο δικός μας πρόεδρος. Δικαιούμεθα να συμφωνούμε, να διαφωνούμε μαζί του και να κάνουμε ό, τι άλλο θέλουμε, όντες μέλη της οικογένειας που λέγεται Ελλάδα. Δεν δικαιούται όμως κανένας υπάλληλος καμιάς τρόικας ή κανενός νομισματικού ταμείου να απαξιώνει τον ύψιστο θεσμό της ΔΙΚΗΣ μας δημοκρατίας. Αφορμή για ετούτο το άρθρο στάθηκε η είδηση που άκουσα σήμερα το πρωί από το ράδιο, πως κάποιος υπάλληλος (με την κακή έννοια) του ΔΝΤ αρνήθηκε να δει τον πρόεδρο γιατί δεν τον βόλευαν οι ώρες!
Αυτή η αγένεια που φανερώνει το θάρρος του χωριάτη και την έπαρση του κατακτητή-λεφτά, πρέπει να μας κάνει όλους σαν έλληνες να στεναχωριόμαστε συναισθανόμενοι σε ποιους ανθρώπους χαμογελάμε, χαιρετάμε και υποχρεωτικά υποκύπτουμε. Σε ποιους τριαντάρηδες έχουμε ενδώσει και από ποιους γραβατωμένους παίρνουμε μαθήματα ηθικής διακυβέρνησης και εντολές. Ιδίως εντολές.
Και δεν υπάρχει κάποιος να τον καλέσει να τον ‘’τραβήξει από το αυτί’’ προσβλητικά σαν το κακό μαθητούδι που δεν σεβάστηκε, όχι τους θεσμούς της χώρας που φιλοξενείται, αλλά εκείνης της χώρας όπου εργάζεται και πληρώνεται αδρά. Και πιστεύει δηλαδή; Πως είναι αρχηγός; Γιατί αν το πιστεύει (που ασφαλώς και το κάνει) τότε κάποιοι ευθύνονται…
Αυτοί οι κάποιοι λοιπόν που αφωνούν παρά την θέλησή μου, με εξοργίζουν!
Συντάκτης Γιώργος Πολίτης
politisg.blogspot.gr
Πόθοι και σκέψεις ευσεβείς... (13/10/2013)
Ας μην αυταπατώμεθα. Δεν είμαστε όλοι ίσοι και δεν ομιλώ περί φυλετικής υπεροχής του ενός από τον άλλον -ή κάτι άλλο συναφές και ομοίως απαράδεκτο-, μα ομιλώ εξετάζοντας το θέμα από την πλευρά της πάστας μας, των βαθύτερων υλικών μας, της ψυχής μας. Όχι δεν θα μπορούσε να είμαστε όλοι ίσιοι με το νόημα του σθένους. Κάποιοι από εμάς είναι γεννημένοι υπάλληλοι και κάποιοι άλλοι αφεντικά. Κάποιοι πρόβατα, κάποιοι λύκοι, και κάποιοι ηγέτες. Ε.. λοιπόν, αυτούς τους τελευταίους ψάχνουμε κοιτώντας με νόημα ο ένας το πρόσωπο του άλλου τα τελευταία χρόνια κανακεύοντας την προσωπική μας ορμή.
Μονάδες όλοι μας ενός κοπαδιού, (όχι αγέλης, διότι η αγέλη έχει τον αέρα της λευτεριάς) που είναι γεννημένο θαρρείς μονάχα να ακούει, μονάχα να ψιθυρίζει και να συναισθάνεται την κατάντια του, υπομένουμε την απαιτητικότητα και την βαρβαρότητα των αποφάσεων που διαφεντεύουν την ζωή μας. Ο βίαιος παρορμητισμός της άρνησης της αποδοχής μας, μετατρέπεται σε χαλαρή αισθησιακή αποδοχή του γεγονότος, την ώρα που το βλέμμα πίσω από την ειρωνεία του παγωμένου χαμόγελου, στωικά αναμένει, σε μία σειρά που δείχνει να αργεί για χρόνια να φέρει την βόλτα της…
Η λευτεριά έχει αξία, μα απαιτεί σεβασμό. Κάτι τόσο σπουδαίο σαν και αυτήν, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ευκολοδήγητο. Χρειάζεται χέρια δυνατά, μα τα χέρια απαιτούν με την σειρά τους μυαλό. Η αυτολύπηση και η γενική ανοχή, δεν συνδράμουν. Αναιρούν. Δεν απαιτείται εκδίκηση όχλος και βουητό. Δικαιοσύνη αναζητάται την ώρα της αιφνίδιας φώτισης. Αυτή είναι η ελπίδα και το έσχατο ταμπούρι. Αυτή και ο κατασταλαγμός των παθών.
Μην σας κάνει εντύπωση που δεν είναι όλοι γεννημένοι να είναι ‘’ελεύθεροι’’… Μην σας κάνει εντύπωση που κάποιοι αποζητούν την καθοδήγηση, τον φωτισμένο τον δρόμο, το μαντρί, ακόμη και το βουκέντρι… Μην σας ξενίζει που πολλοί βολεύονται στην πνευματική τους ραθυμία και απολαμβάνουν το αναφαίρετο δικαίωμα της επιλογής τους στο καφενέ της όποιας πνευματικής λιτότητας τους προσφέρεται. Αυτοί όλοι, είναι οι στρατιώτες που περιμένουν εκείνον με την έμπνευση που μέσα από τις έννομες διαδικασίες θα αποταχθεί των βολικών νόμων και θα αποδώσει επιτέλους τα τω Καίσαρι…
Και τότε κανείς δε θα αναγνωρίζει κανέναν. Όλοι θα μοιάζουμε ήρωες συναγωνιζόμενοι την αυταπάρνηση του ενός μπροστάρη. Πάντα έτσι ήμασταν όλοι μας, απλά κάποια πράγματα, ανέκαθεν τα αφήναμε ξεχασμένα…
Συντάκτης: Γιώργος Πολίτης
politisg.blogspot.gr
Νοικάρηδες στα σπίτια μας. (12/10/2013)
Το ισπανικό μοντέλο έρχεται. Φτάνει. Φαντάζει ως το πλέον πιθανό καθώς τα χρώματά του, δεν παραπέμπουν στην πίκρα της εκπαραθύρωσης, της αιφνίδιας και υποχρεωτικής αποπομπής από τον χώρο που πότισε με αίμα ο ιδιοκτήτης, αλλά στις αποχρώσεις εκείνες τις ‘εμπορικά’ συμπαθείς και λέγοντας εμπορικά συμπαθείς αποχρώσεις, εννοώ το σύνολο όλων των υποκριτικών καταφάσεων, χειραψιών και χαμόγελων πριν το υποχρεωτικό κλείσιμο της συμφωνίας.
Κανείς ιδιοκτήτης δεν θα εκδιώκεται πλέον από τον προσωπικό του χώρο και καμία οικογένεια πλέον δεν θα μένει πλέον στο δρόμο. Πόσο όμορφα ακούγεται! Το κράτος μεριμνά –εκόν άκον- κατόπιν φυσικά της υπόδειξης-απαίτησης των ευρωπαίων δανειστών.
Όλοι οι ιδιοκτήτες που δεν δύνανται να αποπληρώσουν τα δάνειά τους θα γίνονται ενοικιαστές στα σπίτια τους μέσα. Φαντάζομαι εφ’ όσον το θέλουν, αλλά και ποιος θα πει όχι;. Ποιός θα μπει στην διαδικασία του κουβαλήματος; Κανείς. Η συντριπτική πλειοψηφία θα σκύψει το κεφάλι και αντί για δόση θα πληρώνει ενοίκιο. Βεβαίως φαντάζομαι πως τουλάχιστον θα δοθεί η δυνατότητα στους ευεργετούμενους να πουν ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εκείνους που είχαν την φαεινή ιδέα…
Σκέφτομαι όμως και λέω: Αν ο ατυχής ιδιοκτήτης δεν έχει την δυνατότητα της πληρωμής του ενοικίου (του όποιου το ύψος θα καθορίζεται εξ’ όσων φαντάζομαι με αντικειμενικά κριτήρια) διότι αν την είχε θα έκανε κάποιον διαφορετικό διακανονισμό, τότε τι θα γίνεται; Οτιδήποτε θα γινόταν αν νοίκιαζε κάπου αλλού, σε κάποιον τυχαίο ιδιοκτήτη και δεν πλήρωνε το ενοίκιό του. Έξωση. Ναι, αλλά σε αυτή την περίπτωση το κράτος-δανειστές (ομοουσία δυάς), θα είχαν πια το πάνω χέρι.
«Τι να σας κάνουμε αγαπητέ; Προσπαθήσαμε όσο μπορούσαμε. Δεν προσπαθήσαμε; Παρακαλώ τώρα πηγαίνετε. Να, αυτόν το δρόμο πάρετε να μην μπερδεύεστε κιόλας»
Το αποτέλεσμα για εκείνον που δεν είχε ή δεν έχει να πληρώσει, από τα βάθη των αιώνων, ήταν ένα και μοναδικό. Η ήττα, με ότι αυτό συνεπάγεται. Ακολουθούσε και ακολουθεί λαφυραγώγηση της περιουσίας του μέχρι την ολοκληρωτική του εξαθλίωση-υποδούλωση, εκτός… εκτός και αν εύρισκε χρήματα να πληρώσει ή το σθένος να επαναστατήσει.
Λέμε τώρα…
Συντάκτης: Γιώργος Πολίτης
politisg.blogspot.gr
Η κόσμια υποταγή (11/102913)
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως θα υπήρχε έστω και μία περίπτωση να μην παρθούν νέα μέτρα;
Κάποιοι άλλοι, όχι εμείς.
Ποιος θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να πιστέψει σε όλα εκείνα τα λόγια των κοτζάμ σοβαρών υπουργών και μέγιστων οικονομολόγων, σε εκείνα του πρωθυπουργού και στο σύνολο των λεγομένων των βουλευτών της κυβέρνησης;
Κάποιοι άλλοι, όχι εμείς.
Ποιος πιστεύει πως τα νέα μέτρα δεν θα περάσουν;
Κάποιοι άλλοι, αλλά όχι εμείς.
Ποιος θα φανταζόταν ποτέ πως οι ξένοι δεν θα ήταν τόσο στενόμυαλοι που δεν θα επέμεναν για νέους φόρους την ώρα που όλοι οι δείκτες δείχνουν ανάποδα;
Κάποιοι άλλοι, όχι εμείς.
Ποιος θα περίμενε πως ολόκληροι άντρες που κυβερνούν μία χώρα πως δεν θα είχαν την εξυπνάδα –η ακόμη χειρότερα το σθένος- να επιβάλλουν έστω και ένα τόσο δα μικρό ‘’όχι’’ σε εκείνους που ρημάζουν τον λαό τους;
Ίσως κανένας από όλους εμάς.
Και τώρα λοιπόν, την ώρα που όλοι ‘’οι κάποιοι άλλοι’’ εξακολουθούν να πέφτουν από τα σύννεφα, ας αναλογιστούμε, πώς ήρθαν όλοι αυτοί στην εξουσία; Πώς μας κατσικώθηκε όλο αυτό το ασκέρι που εκτός από μία σαγήνη μαγική, δεν φαίνεται να έχει τίποτα άλλο. Και λέω σαγήνη μαγική, γιατί εξακολουθεί να παρίσταται με έναν εντελώς μαγικό τρόπο στην πολιτική σκηνή κομπορρημονώντας επί πλέον με αξιώσεις.
Με ποιες αξιώσεις;
Μα με αυτές που τους δίνουν όλοι οι ‘’κάποιοι άλλοι’’, μαζί με τους υπόλοιπους και ενδεχομένως και με εμάς, που επαναστατούμε και ανατριχιάζουμε, όταν ακούμε για ‘’στάση πληρωμών’’, για δραχμή και για όλα τα άλλα τα κακά ενδεχόμενα, που θα μας βρουν, εάν πάψουμε να είμαστε καλά παιδιά και αρνηθούμε να πιστέψουμε τον θρύλο που μιλάει για τον μπαμπούλα που βγαίνει από το πηγάδι κάθε βράδυ και τρώει τα κακά κορίτσια που αργούν να γυρίσουν σπίτι.
Κάποτε θα πρέπει να μεγαλώσουμε όμως και να καταλάβουμε πως κανένας δεν χαρίζει τίποτα. Ούτε σε γυναίκα, ούτε και σε άντρα, πόσο δε μάλλον σε λαό. Ο δανειστής θα πάρει όσα ανταλλάγματα μπορεί παραπάνω. Συμφέρον, λέγεται αν έχετε ξεχάσει την λέξη. Ποιος χαζός θα μας χαρίσει εκείνο που βλέπει ότι μπορεί να μας πάρει;
Αλήθεια, πόσοι Έλληνες πιστεύετε πως το 1940 συμφώνησαν με το «ΟΧΙ» του Μεταξά, που δεν ήταν ‘’όχι’’, ήταν: ‘’Αυτό δεν μπορεί να γίνει’’, χωρίς βεβαίως να μειώνει κατ’ ελάχιστον την αξία της άρνησης. Πόσοι λέτε λοιπόν;
Λάθος κάνετε. Ο μισός πληθυσμός! Ας συμφωνήσουμε έστω, πως ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό (όπως είναι απολύτως φυσικό) απαρνιόταν την άρνηση του Μεταξά, φανερά ή κρυφά, φοβούμενος για την ζωή των παιδιών του. Δεν κατηγορώ κανέναν γι’ αυτό, γιατί κι εγώ δεν ξέρω κάτω από κάποιες προϋποθέσεις πώς θα λειτουργούσα, οφείλω όμως να το αναφέρω.
Καμαρώνουμε όμως για το ΟΧΙ! Το κάνουμε σημαία -και καλώς-, ‘στηριζόμαστε’ επάνω του και προχωράμε. Έτσι δεν είναι;
Και σήμερα, τώρα, αν υποθέσουμε πως θα υπήρχε το δίλλημα πόλεμος ή κόσμια υποταγή, τι φαντάζεστε πως απέδειχνε το τυχόν δημοψήφισμα;
Ας το αφήσουμε καλύτερα και ας το ονομάσουμε ‘’μια πονεμένη ιστορία’’, γιατί αναζητώντας αξίες, θα τρίψουμε τα μούτρα μας ανακαλύπτοντας πως έχουμε ξεχάσει πού τις έχουμε φυλαγμένες…
Η ζωή αγαπητοί μου, δεν αλλάζει, ούτε καλλιεργείται επί το ευμενέστερον λόγω πολιτισμού και προόδου για καμία χάρη, καμίας ιστορίας. Ο φόβος του θανάτου και του ‘’θανάτου’’, παραμένει ο ίδιος. Ίδιος και το ’40, όμοιος και το 2013. Η ανθρώπινη φύση δεν αλλωτεύει την πάστα της.
Και στις μέρες μας τι γίνεται; Θαρρείτε πως ο κόσμος δεν ψήφισε κόσμια υποταγή; Και όχι μία φορά… Όχι μία φορά, διότι πίστεψε και ενδεχομένως ορθά, πως με τον άλλον δρόμο (με τον δύσκολο, εκείνον του …’40, -ας μου επιτραπεί ο παραλληλισμός-) θα ήταν πιθανώς δυσκολότερα, ασχέτως εάν την ψυχή μας θα την είχαμε υπερήφανη. Στο τέλος είμαι σίγουρος πως ακόμη και αν δεν υποκύπταμε στο δέλεαρ της ''καλοπέρασης'', πως θα τα βρίσκαμε. Και τους ενόχους θα τιμωρούσαμε και θα ξανασηκώναμε κεφάλι. Οι έλληνες δεν είμαστε για τα δύσκολα; Έτσι δεν μας βαυκάλιζαν όλα τα χρόνια σε θρανία και παρελάσεις εθνικές με βροχή και με λιακάδα κάθε Μάρτη και Οκτώβρη; Πού πήγε εκείνη η περηφάνια; Πού βολεύτηκε; Γιατί περήφανοι δεν είμαστε τώρα! Ή μήπως κάποιοι νομίζουν πως είμαστε;
Και ποιος είπε πως η ελευθερία ήταν ποτέ φθηνή; Ποιος την ονόμασε ποτέ εύκολη; Ποιος;
Πρέπει όλοι επιτέλους να παραδεχθούμε πως αυτή την φορά τους βαρβάρους τους αφήσαμε να περάσουν. Σκιαχτήκαμε όχι για τις ζωές μας, μα για να μην χάσουμε τα καθρεφτάκια που μας δώρισαν όλοι εκείνοι που μας θέλανε σκυφτούς καταφατητές.
Πρέπει τουλάχιστον μεταξύ μας να έχουμε λίγη τσίπα και να ομολογούμε την κατάντια μας…
politisg.blogspot.gr
Ο άστεγος του Κολωνακίου (10/10/2013)
Κανείς δεν είχε προλάβει να σκεφθεί την φυσιολογία των ανθρώπων που κρατούσαν στα χέρια τους τις τύχες των ανάξιων. Κανείς δεν είχε συνδέσει την ενδεχόμενη φρενοβλάβεια με τρόπο κατηγορηματικό γιατί δεν κανείς δεν μπορούσε να στηριχτεί σε απτά νομικά ερείσματα. Ο ‘’βρομιάρης’’ έπρεπε να φύγει από τα ευγενή πεζοδρόμια όπου οι σόλες των επώνυμων παπουτσιών χαράσσουν την δική τους σινιέ ιστορία. Δεν ήταν η εκδίωξη του ενός, κατ’ ουδένα τρόπο πράξη αυτουσίως εγκληματική, διότι υπήρχε το άλλοθι της δημοσίας ευπρέπειας και το ενδεχόμενο της οδήγησης του εν λόγω απόρου με φιλανθρωπική αλαζονεία στις ανάλογες στέγες. Ήταν η άμεση -με το νόημα της βίαιης- κίνησης της εκκαθάρισης του πεζοδρομίου. Αυτή ήταν και μαζί της και η απουσία χείρας θερμής.
Οι φθηνές εμπριμέ ακριλάν (όχι ακριλικές, ας σεβαστούμε το μέρος εις το οποίο αναφερόμεθα) κουβέρτες, θύμιζαν παρακατιανοσύνη, το ίδιο και τα ένα σωρό βαλμένα στη σειρά φθηνά και κακόγουστα για πολλούς αντικείμενα. Οι σωρευμένοι λόγοι που έσπρωξαν το ‘κατακάθι’ της κοινωνίας σε αυτήν την θέση φαντάζουν περισσότερο κόσμιοι και αναλόγως αποδεκτοί...
Η κοινωνία έχει αλλάξει αέρα. Βεβαίως ο ‘’αέρας’’ των ευγενών ήταν ανέκαθεν αλλιώτικος καθώς η χρόνια απομάκρυνση της ‘’σοφής ‘’ του μάζας από το ευρύ σώμα του λαού και τις ανάγκες του τελευταίου, έχει αποξενώσει με την κακή έννοια το θερμό ανθρωπισμό πολλών εξ αυτών. Και λέω θερμό, διότι από τον αντίθετο τον ψυχρό, κείνο του ‘’πάρε βρε’’, είμαι σίγουρος πως κανένας, εν ανάγκη, δεν θέλει να λάβει. Αυτή λοιπόν η απόδοση της αλήθειας δεν κάνει το θάρρος μας κακοποιό, ούτε και ακατάδεκτο.
Θα έπρεπε σαν άνθρωποι, σαν πολίτες σοφοί να αποδιώξουμε, να εξαλείψουμε σαν τύψη βαριά από την ψυχή μας την ίδια, το οπτικό μίασμα των καιρών μας, επαναπροσδιορίζοντας για ακόμη μία φορά το ευγενώς-κοσμίως ίστασθαι μίας περιοχής. Το ανώνυμο κράτος ενίκησε.
Μπορεί ο συμπαθής άνθρωπος να βρήκε στέγη -εκεί που υπάρχει μέριμνα- για ένα διάστημα, μπορεί και όχι. Δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω. Μπορεί η θέση του αυτή να είναι μόνιμη –και μακάρι- μπορεί όμως και όχι. Τον ξέρω τον αντίλογο. ‘’Και τι να κάνει η πολιτεία; Να στέλνει τον δήμαρχο να παίρνει από το χέρι έναν-έναν;’’ Όχι αλλά μεταξύ των δύο άκρων, σίγουρα υπάρχει και άλλη οδός, μας κάνει και η κέλευθος ακόμη, όμως, όπως και να έχει, το μέγα ζήτημα παραμένει και δεν είναι άλλο από την αναλγησία ενός κράτους που συντηρείται από όλους εκείνους που δεν έχουν πρόβλημα. Πώς είναι δυνατόν να μιλήσει κανείς σε κάποιον για το κρύο του διαβόλου, όταν εκείνος δεν έχει γνωρίσει Θεό; Πώς να καταλάβει κανείς τον πόνο του δοντιού όταν δεν του έχει πονέσει μεσάνυχτα το δικό του;
Υπάρχουν ποινές που δεν μπορούν να σταθμίσουν το μέγεθος της ενοχής. Υπάρχουν αθωώσεις που στέκονται στέρεα ορθές επάνω σε τεράστιες αδικίες τόσο μεγάλες που μόνο η φαντασία θα μπορούσε να τα βάλει μαζί τους.
Μονάχα αυτή. Αυτή και το αίσθημα του λαού…
Συντάκτης: Γιώργος Πολίτης politisg.blogspot.gr
Μια εικόνα διάλυσης. (9/10/2013)
Αναγκάζομαι κάθε μήνα
να πηγαίνω στην εφορία και κάθε φορά τους τελευταίους μήνες μέσα από την πηγαία αγανάκτησή μου για το
ύψος του συνόλου των φόρων που πληρώνω, σκάει στο πλάι του μυαλού μου ένα κύμα συμπάθειας
για το ανάσκελα πεσμένο ελληνικό κράτος.
«Περάστε κύριοι
φορολογούμενοι. Πληρώστε ότι μπορείτε…»
Προσπαθώ να μην
συνέλθω από τον στιγμιαίο μου ενδοτισμό στον ‘’εχθρό’’ και να σταθώ στο πλάι εκείνου
του κύματος συμπαθείας ώστε να δω καλύτερα την κατάστασή του…
Το τεράστιο ισόγειο
στην είσοδο της εφορίας της Νέας Σμύρνης ‘επανδρώνεται’ από δύο γυναίκες στο
βάθος της αίθουσας η οποία είναι ‘ρομαντικά’ φωτισμένη προφανώς για λόγους
οικονομίας. Τα έρημα γραφεία δίνουν μια εικόνα εγκατάλειψης στον χώρο, που τεκμηριώνεται
από την αντήχηση που θα μπορούσε να ακούσει αν μιλούσε κάποιος από κάπως πιο μακριά. Στο βάθος, μία
σειρά μερικών ατόμων με χαρτιά και φακέλους στα χέρια περιμένουν με γνώριμη υπομονή
την σειρά τους. Βλέμματα αγωνίας για το μέλλον της υπόθεσής τους στέκουν όμοια
όλα τα χρόνια. Αυτά δεν αλλάζουν. Η συναλλαγή με το κράτος εγκυμονεί κινδύνους…
Η μία κοπέλα, η
νεαρότερη, πίσω από τον γκισέ, αριστερά, η οποία δηλώνει ασκούμενη, προσπαθεί φιλότιμα
ούσα με το μέρος όλων ημών. Πάει το ύφος εκείνο των εργαζομένων το ‘περήφανο’,
το αυταρχικό. Πάει το βλέμμα του ''κλειδοκράτορα'' εργαζόμενου που ήλεγχε την ισορροπία του ιερωμένου από το γνωστότατο μέρος. Πάει. Την θέση του έχει καταλάβει το βλέμμα της συμπόρευσης, της
συμπαράστασης, της αναγνώρισης των δεινών του κοσμάκη. Της κατανόησης!
Να 'μαστε από την ίδια μεριά
λοιπόν! Όλοι έλληνες μαζί. Έφοροι και φορολογούμενοι. Για δες πως κάνει η κρίση
τον άνθρωπο! Κι ο φόβος το ίδιο, όλα να τα λέμε...
Επανέρχομαι.
Μια άλλη υπάλληλος,
μια μεγαλύτερη γυναίκα, έξω από τα γκισέ, απέναντι από την άλλη, πίσω από ένα τραπέζι προς την δεξιά άκρη της
αίθουσας, κάθεται μπροστά από δέκα περίπου ανθρώπους, πάσης ηλικίας που την
περιστοιχίζουν και προσπαθεί να δώσει λύσεις, να ερμηνεύσει, να διεκπεραιώσει. Παλεύει
με τα αυτονόητα των συμπαθών αδαών, αγωνίζεται αγώνα μεγάλο… Σφραγίζει, υπογράφει.
Εργάζεται.
Φεύγω.
Στον πρώτο όροφο μια
μεγάλη ουρά σχηματίζεται μπροστά από τα γκισέ. Πλέον των είκοσι ατόμων να
πούμε. Πίσω από το τζάμι ο υπάλληλος παλεύει. Τα περισσότερα γραφεία είναι κι
εδώ άδεια. Στην πίσω μεριά της αίθουσας προς την μεριά της πλάτης όλων ημών, μία ταμίας εισπράττει πίσω από τα κάγκελα και μία
περισσότερη υπεύθυνη, ακριβώς απέναντί της, σε ένα ιδιαίτερο γραφείο που περιβάλλεται από τζάμια, διαχειρίζεται
τις περιπτώσεις επιστροφής χρημάτων, από το υπουργείο. Στο γραφείο της επάνω στοίβα οι πολύχρωμοι
φάκελοι, τα μπερδεμένα χαρτιά, οι ανθρώπινες περιπτώσεις. Θα έλεγε κανείς πως
δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ περίπτωση να ασχοληθεί κάποιος με όλον αυτόν τον
κυκεώνα. Τρείς άνθρωποι στο όροφο λοιπόν και ίσως ακόμη ένας που πιθανόν να
διέφυγε της αντίληψής μου. Ένας τεράστιος όροφος σχεδόν αδειανός και αυτός.
Πλησιάζει η σειρά μου.
Πριν από εμένα ένας
παππούς κρατάει κάποια έγγραφα στα χέρια.
Βλέπω τον υπάλληλο να
σκύβει στο κενό ομιλίας του κοινού.
«Καλώς το παλικάρι»
λέει στον παππού. Χαμογελάει και του απλώνει το χέρι να πάρει, να δει τα
χαρτιά.
Ο παππούς τον
κοιτάζει και του λέει πως δεν έχει να πληρώσει όλο το ποσόν που οφείλει να
καταβάλλει. Εβδομήντα ευρώ και κάτι ψιλά, αν άκουσα καλά.
«Και πόσα έχεις;» τον
ρωτά ο υπάλληλος.
«Είκοσι.»
«Ό,τι έχεις.»
Η συμφωνία επετεύχθη.
Ο παππούς με το βλέμμα στην εντολή πληρωμής και το εικοσάρικο στο χέρι, προχωρούσε
στο ταμείο.
«Στο καλό και να μας
ξανάρθεις.» ο υπάλληλος…
Όσοι τον άκουσαν γέλασαν.
Ακόμα και ο παππούς του είπε πως ''δεν παραλείψει'' ξεπερνώντας προφανώς τον εαυτό
του.
Δεν στέκομαι στην
δυσκολία πληρωμής του γέροντα. Αυτό θα το κάνω κάποια άλλη φορά. Τώρα χαζεύω
την εικόνα του κράτους.
Πλησιάζω και λέω στον υπάλληλο με διάθεση αστεϊσμού:
«Χρωστάω και εγώ.»
«Και όλη Ελλάδα» μου
απαντάει.
«Να σε πληρώσω
λοιπόν»
«Το σκέφθηκες καλά;»
μου γελάει την ώρα που το έλεγα το ΑΦΜ «Πόσα θα δώσεις;» με κοιτάει.
«Και πόσα να δώσω; Η
δόση, μου λέει 126,80. Να βάλω 130;»
«Χαζός είσαι; Βάλε τα
ακριβώς, να πιείς με τα ρέστα και ένα καφέ.»
«Μου βάζουν και
τόκους» διαπιστώνω. «Κάθε μήνα η δόση αλλάξει και γίνεται λίγο μεγαλύτερη.»
«Κωτσόβολος γίναμε
αγόρι μου. Εμείς γιατί να υστερούμε;»
Πριν φύγω τον ακούω
να μου λέει:
«Χαιρετισμούς στην
οικογένεια..»
Γελάω σκεπτόμενος τις
αλλαγές που έχει φέρει η κρίση. Δεν ήμαστε έτσι παλιά. Στην εφορία πηγαίναμε με
το ‘’όπλο’’ στο χέρι.
«Καλώς το κοριτσάκι
μου. Τι κάνεις; Το σκέφθηκες πριν έρθεις;»
Γυρίζω το κεφάλι μου
και βλέπω μία κυρία πάνω από εξήντα να του χαμογελάει. Η ουρά από πίσω, που
έχει πάρει το μήνυμα του χαβαλέ, έχει ανοίξει πηγαδάκι κουβεντιάζοντας
κοινότυπες ελαφρές κουβέντες για την κατάσταση. Χασκογελάει κιόλας με τον πόνο
της.
Όλοι κοιτάνε γύρω τους,
κουνώντας πάνω-κάτω τα κεφάλια τους σαν τα σκυλάκια στο πίσω μέρος των παλαιών
αυτοκινήτων –οι παλαιότεροι από εσάς θα τα θυμούνται-.
Μία παρέα. Υπάλληλος εφορίας και φορολογούμενοι.
Μία παρέα. Υπάλληλος εφορίας και φορολογούμενοι.
Αυτό λοιπόν ‘’το δώσε
ότι έχεις’’, εμένα με κάνει να το λυπάμαι το κράτος για την κατάντια του. Με
κάνει να οργίζομαι για όλους εκείνους που το κατάφεραν –όχι το έφεραν- σε αυτή
την δεινή θέση. Χρόνια το προσπαθούσαν. Τσοχαντζόπουλοι, Μαντέληδες, μιζαδόροι,
υπουργοί, παρατρεχάμενοι, ένθεν κακείθεν. Όλοι με χέρια μακριά σε βαθιές τσέπες
και ισχνές συνειδήσεις. Ο ένας γαλουχούσε τον άλλον. Ο παλιός διαπαιδαγωγούσε
τον νεότερο και πάει λέγοντας. Το έγειραν το δέντρο. Και μην φανταστείτε πως απατώμαι. Ξέρω πως το κράτος γλυκαίνει διότι αδυνατεί. Δεν το έπιασαν οι καλοσύνες του προσφάτως. Αλλά λέμε τώρα...
Το μόνο που δεν έχουν
κάνει οι άνθρωποι του μάρκετινγκ του δημοσίου είναι να κρεμάσουν έξω από τις εφορίες
μια ταμπέλα με ολοκόκκινα γράμματα που να προτρέπει: ‘’Προτιμήστε μας. Μας αρκεί να μας δίνετε κάθε μήνα ότι μπορείτε, να
νιώθουμε πως δεν μας ξεχνάτε. Να νιώθουμε πως μας σκέφτεστε… Σας αγαπάμε και
σας κατανοούμε..’’
Όλες οι υπόλοιπες, οι
απειλές του κάθε διορισμένου υπουργού, είναι απλά ένας ακόμη υποχρεωτικός
λεονταρισμός για τα προσχήματα, για όλους εμάς ή για την τρόικα. Είναι μία ακόμη φωνή ενός σκύμνου που παλεύει
να ανδρωθεί ώστε να γίνει κάποτε λιοντάρι…
«Θα πατάξωμεν την φοροδιαφυγή… Θα λάβωμεν μέτρα…
Αυστηρότερα μέτρα..» Και
από όλες αυτές τις κραυγές, στο τέλος το μόνο που επιπλέει σαν το φελλό μέσα
στην τρικυμία, είναι η απέραντη ανοησία τους που ευνοεί την κάθε είδους εισπρακτική
αδικία, με αποτέλεσμα να μας κάνει να τους μισούμε και να τους μαχόμαστε με
κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο, την στιγμή που κάλλιστα θα μπορούσαμε όλοι μαζί σαν
έθνος, να τους παρέχουμε ενσυνειδήτως και ασφαλώς, την λύπηση που αποδεδειγμένα
αξίζουν!
Συντάκτης Γιώργος Πολίτης
politisg.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου