α

α

Γράμμα σ' ένα φίλο

Γράφει η Χριστίνα Ταράτσα

Φίλε μου,

Είναι δύσκολο να ερωτευτεί ένας άντρας μια γυναίκα που έχει το θάρρος να λέει λιγότερα απ’ όσα γνωρίζει και να καταλαβαίνει περισσότερα απ’ όσα φανερώνει στους άλλους. Η γυναίκα αυτή αιφνιδιάζει! Σαν γυναίκα λοιπόν κι εγώ, που αρέσκεται να πιστεύει πως γνωρίζει καλά το φύλο της, θα σου πρότεινα να μείνεις μακριά από όλη αυτή την ιστορία. Πώς γίνεται να θέλεις τόσο πολύ μια γυναίκα που αγαπά αλλόκοτα πράγματα, όπως τη μυρωδιά της θάλασσας, των βιβλίων, της βροχής; Που την ελκύει σαν μαγνήτης το διαφορετικό, το αόρατο και το άπιαστο… Που χαμογελά σε κάποιον όταν τον βλέπει να φοβάται…

Μείνε μακριά, φίλε μου. Η γυναίκα αυτή θα σε κάνει να αισθάνεσαι «μικρός». Ερωτεύσου καλύτερα κάποια που ξέρει να βάζει τη ζωή της σε «γυάλινα, διαφανή κουτάκια», που συμπεριφέρεται θηλυκά, όπως προστάζει η φύση της. Ερωτεύσου μια γυναίκα που είναι πάντα συγκεντρωμένη, που δεν αμφιβάλλει ποτέ, που δεν σιωπά γιατί θεωρεί, εσφαλμένα ή μη, πως η σιωπή είναι σοφία και γαλήνη και ποίηση. Στάσου πλάι σε μια γυναίκα που λέει εύκολα ναι, που συμφωνεί δίχως να αναρωτιέται...

Η γυναίκα που σκέφτεται ακατάπαυστα, είναι δύσκολη κι αλλοπρόσαλλη, φίλε μου. Επηρεάζεται διαρκώς από νέες ιδέες, αλλάζει απόψεις όταν οι συγκυρίες το απαιτούν, συγκινείται και θλίβεται με πράγματα και καταστάσεις που η «καλή» τα προσπερνάει. Αυτή η «έξυπνη», αν και αιθεροβατεί διαρκώς, έχει άποψη και θα σου «πετάξει» με το γάντι αλήθειες που, πίστεψέ με, δεν θα θέλεις ν’ ακούσεις. Και οι αλήθειες όταν λέγονται δίχως ανταριασμένες φωνές, είναι δύο φορές αλήθειες. Άσε που θα παθιάζεται με το τίποτα. Αμ, το άλλο, το γνωρίζεις; Θα σιωπά όταν οι άλλοι μιλούν και θα μιλά όταν οι άλλοι σιωπούν… Μπορείς, αλήθεια, να το αντέξεις; 

Εγώ, όμως, σου λέω να μείνεις μακριά από μια γυναίκα που ποτέ δεν ξέρει τι θέλει! Θα σου φανεί σαν «χάρτινη βαρκούλα» που λαχταρά να ταξιδέψει κάποτε σε ωκεανούς.

Έγχρωμος Θεός.

Φωτεινή Ψιρολιόλιου: 

Δεύτερο βραβείο διαγωνισμού διαδικτυακής 
ποίησης.

Φολίδες που έπεσαν από γδαρμένα ψάρια,

οι ελπίδες τραυματίστηκαν σε στέκι αστικό,

πάει και έρχεται η γη, σαν εκκρεμές Φουκώ.

Εδώ οι ψυχές, εκεί οι τιμές, ανάμεσα οι αξίες,

ποδοπατιούνται ασύστολα, λάβαρα οι θρησκείες.

Σαν να μαζεύτηκαν πολλοί, πάνω στης γης τη φλούδα

κι απελπισμένα ψάχνουμε, τα βήματα του Ιούδα..

Μα αυτοί, τόσο επλήθυναν κι ανέβηκαν στις στέγες

με φονικό οπλίστηκαν, να το ξεφορτωθούν.

Δεν έχουν μάτια πια να δουν, μόνο μυαλό σκοτάδι,

σε μύριες κάμπιες ρίχνουνε, πριν πεταλούδες βγουν.

Αόρατοι οραματιστές, στην άκρη της μαρκίζας,

ενός δίκιου που αδημονεί, στη σκούρη τους ματιά,

μίσος, ταυτότητα σκληρή, στον ήλιο μπρος κραδαίνουν,

το χρέος τους ως όφειλαν, ροδόχροα πληρωμή.

Η αθωότης τάφηκε. Στο χλωροφόρμιο όλοι,

για ζωντανά δεν λέγονται, του φόβου τα παιδιά.

Όλη η γη ένας οφθαλμός ακούγεται να στάζει,

πόνο , θυμό και δάκρυα, δάκρυα καυτά ..

Δεν είναι πόλεμος αυτός, είναι αγγέλων μάχη,

ξανά κάποιοι θα εκπέσουνε και άλλοι θ αναληφθούν.

Ανοίγει το καταπέτασμα , πέφτουν στη γη οι δήμιοι,

τώρα θα τη λιπάνουνε, αυτήν που πολεμούν.

Οι ψύχραιμοι που τους έφεξε, κάποιου μυαλού αχτίδα

ειρήνη ας λιτανεύσουνε, από έγχρωμο θεό.

Οι ιδέες δεν είναι ευτελείς, όσο οι ερμηνείες,

λαθραία που τρυπώνουνε, σε άστεγα μυαλά.

Κορδόνια μετά τις δένουνε, τις ονομάζουν μοίρα

βήμα εμπρός δεν κάνουνε. Γελοία τρικλοποδιά

Τώρα ξέρεις...

Από τη συγγραφέα-ποιήτρια Χριστίνα Ταράτσα

Τώρα ξέρεις…

Τώρα ξέρεις πως το τοπίο λάμπει μόνο μπρος σου

και σκοτεινιάζει πίσω σου...

Τώρα ξέρεις πως η θάλασσα

τραγουδά το αέναο τώρα…

Την ακούς;

Τότε ξέρεις πού έσφαλλες…

Τώρα ξέρεις πως η αγάπη γεννιέται στο φως

και πεθαίνει στο σκοτάδι…

Τώρα ξέρεις πως οι εραστές του μέλλοντος

κρατούν γομολάστιχα στα χέρια

για να σβήσουν από τα μάτια σου

τους εραστές του παρελθόντος…

Τώρα ξέρεις ν’ αναγνωρίζεις τα πρόσωπα

μέσα στο φόντο της στιγμής…

Τώρα ξέρεις ν’ αγαπάς…

σε χρόνο ενεστώτα…

Τώρα ξέρεις πως η παιδικότητά σου

δε ζωντανεύει με δάκρυα

ανώφελα, πεισματικά,

αλλά ανασαίνει εντός σου,

στην ψυχή μιας γυναίκας που έμαθε….

Τώρα ξέρεις και τη νίκη και την ήττα.

Τώρα ξέρεις το παιχνίδι!

Τώρα ξέρεις πως οι ορθές γωνίες ενός τριγώνου

ήταν αυταπάτη

για να ξεφύγεις από το τετράγωνο

της λογικής

που αποκλείει τον πόνο…

Τώρα ξέρεις να ερμηνεύεις και τα τρίγωνα

και τα τετράγωνα

και τα πολύγωνα…

Τώρα ξέρεις την πρόφαση…

Τώρα ξέρεις πως η δύναμη σκοτώνει τη θλίψη

και η αλήθεια το ψέμα…

Αλλά ξέρεις ακόμη…

πως τίποτα δεν έμαθες…

Το καλοκαίρι του Έλληνα

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Πεθαίνω για να βρω ένα παγκάκι βολικό που πάνω του να γέρνει η άγρια πικροδάφνη, που ατέλειωτη παρέα σου κρατά μες το λιοπύρι σαν διασχίζεις την αχνιστή άσφαλτο, καιρό του θέρους. Μα σαν τη βρεις σε κάμψη κλώνου ιδανική και πάντρεμα συνταιριαστό της πικραλής οσμής της με το ιώδι το θαλασσινό, ανοίγεις στέρνο διάπλατα κι αχόρταγα ρουφάς πάλι και πάλι θέλοντας το απόσταγμα να μείνει βαθιά στα σπλάχνα σου σαν ίαμα για τον καιρό που θα ‘ναι πια χειμώνας.

Έτσι να ορίζεται μπορεί ακόμη το καλοκαίρι των Ελλήνων: ήλιος ολόλαμπρος, θαλασσινή αρμύρα, παγκάκι, πικροδάφνη, ψηλώματα, φιδίσιοι δρόμοι που κυκλώνουν ομορφοίσκιωτα βουνά ή αντίστροφα αποκαλύπτουν θεαματικά και κλιμακωτά τις θαλασσιές βάθρες ή τα ανετότερα ανοίγματα σε χρώμα, σχεδιασμό κaι ανθρώπινη πρόσβαση. 

Φωτογράφιση χωρίς εκτύπωση

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Οι σειρήνες δεν χτυπούν ακατάπαυστα. Λειτουργούν σε χαμηλά ντεσιμπέλ γιατί δεν απευθύνονται στα εξωτερικά αισθητήρια. Στο επίκεντρο είναι το μυαλό και οι συνειδήσεις, όπου η βλάβη είναι ανήκεστη, η επαναφορά σχεδόν αδύνατη, η υποδούλωση αναίμακτη, ο πόλεμος ακήρυχτος.

Νιώθεις περήφανος για την ελευθερία επιλογής της αιχμαλωσίας σου, άγχεσαι μην σε ξεράσει το σύστημα και μείνεις εκτός και γραφικός. Αλλάζεις τα κανάλια της ενημέρωσής σου κάνοντας χρήση της στιγμιαίας επιλογής ή αποεπιλογής τους, ενώ είσαι παγιδευμένος σε ασελγή προπαγανδισμό και στην ηθικότερη απόκρυψη της αλήθειας.

Αναρωτιέσαι πως κάτι δεν λειτουργεί ορθά ώστε να μη συμμερίζεσαι την ευφορία που νιώθουν όσοι ανήκουν στην ιδιόμορφη κάστα, που κόπτονται να σε εκπροσωπήσουν σε πεδία και κέντρα λήψης αποφάσεων, που αντιπροσωπεύεσαι εσύ, ο πολίτης νούμερο.

Απ την άλλη, βιώνεις και πολύ καλά, ως ένα ακόμη υπέρτατο χρέος κάθε χρέος προς τη εφορία, νιώθοντας πως ελαφρώνεις κάθε φορά που την ασημώνεις ή μάλλον χρυσώνεις, κάνοντας ένα ακόμη βήμα προς την ευθανασία..

Έχεις αποδείξει πως μπορείς να καταπιείς τόσα μνημόνια και είσαι έτοιμος για πόσα άλλα ακόμη, κλείνοντας τη μύτη και καταπίνοντάς τα, σαν τα άθλια σιρόπια των παιδικών σου χρόνων.

Έπαιξες το ρόλο του γονιού που έκανε τη μετάβαση από το 80 και εντεύθεν, σε ένα χώρο που τελικά ήταν ένας υποτιμημένος παράδεισος, χωρίς τις γνωστές απαγορεύσεις και δέντρα μόνο του θεωρητικά « καλού κι ωφέλιμου».

Το δώρο της ψυχοθεραείας.

Μια γυναίκα μέσης ηλικίας που έβλεπα για ένα περίπου χρόνο, είχε χάσει τα περισσότερα μαλλιά της από την ακτινοθεραπεία που έκανε για έναν όγκο στον εγκέφαλο. Την απασχολούσε πολύ η εμφάνιση της και συχνά μιλούσε για το πόσο φρικτή θα την έβρισκαν οι άλλοι, αν δεν φορούσε περούκα. Τη ρώτησα πως νόμιζε πως θα αντιδρούσα εγώ. Πίστευε ότι κι εγώ, θα άλλαζα άποψη για εκείνη.

Τις επόμενες εβδομάδες, άρχισε να επεξεργάζεται το ενδεχόμενο να βγάλει την περούκα της στο γραφείο μου και σε μια συνεδρία, μου ανακοίνωσε, πως είχε φτάσει η στιγμή.

Κόμπιασε λίγο κι αφού μου ζήτησε να κοιτάξω άλλού, έβγαλε την περούκα και με την βοήθεια ενός μικρού καθρέφτη, τακτοποίησε τις τούφες, που τις απέμειναν. Όταν ξαναέστρεψα το βλέμμα μου πάνω της, ένιωσα ένα στιγμιαίο-μόνο στιγμιαίο όμως- σοκ για το πόσο γερασμένη φαινότανε αλλά γρήγορα ξανασυνδέθηκα με την ουσία του συμπαθητικού ανθρώπου που γνώριζα και είχα την φαντασίωση ότι περνάω τα δάχτυλα μου από τα λιγοστά μαλλιά της. Όταν με ρώτησε πως ένιωθα, της ανέφερα την φαντασίωση. Τα μάτια της, γέμισαν δάκρυα κι άπλωσε το χέρι της να πάρει χαρτομάντηλο.

Αποφάσισα να προχωρήσω ακόμη πιο πέρα.

«Θέλεις να το δοκιμάσουμε; Τη ρώτησα.