Οι σειρήνες δεν χτυπούν ακατάπαυστα. Λειτουργούν σε χαμηλά ντεσιμπέλ γιατί δεν απευθύνονται στα εξωτερικά αισθητήρια. Στο επίκεντρο είναι το μυαλό και οι συνειδήσεις, όπου η βλάβη είναι ανήκεστη, η επαναφορά σχεδόν αδύνατη, η υποδούλωση αναίμακτη, ο πόλεμος ακήρυχτος.
Νιώθεις περήφανος για την ελευθερία επιλογής της αιχμαλωσίας σου, άγχεσαι μην σε ξεράσει το σύστημα και μείνεις εκτός και γραφικός. Αλλάζεις τα κανάλια της ενημέρωσής σου κάνοντας χρήση της στιγμιαίας επιλογής ή αποεπιλογής τους, ενώ είσαι παγιδευμένος σε ασελγή προπαγανδισμό και στην ηθικότερη απόκρυψη της αλήθειας.
Αναρωτιέσαι πως κάτι δεν λειτουργεί ορθά ώστε να μη συμμερίζεσαι την ευφορία που νιώθουν όσοι ανήκουν στην ιδιόμορφη κάστα, που κόπτονται να σε εκπροσωπήσουν σε πεδία και κέντρα λήψης αποφάσεων, που αντιπροσωπεύεσαι εσύ, ο πολίτης νούμερο.
Απ την άλλη, βιώνεις και πολύ καλά, ως ένα ακόμη υπέρτατο χρέος κάθε χρέος προς τη εφορία, νιώθοντας πως ελαφρώνεις κάθε φορά που την ασημώνεις ή μάλλον χρυσώνεις, κάνοντας ένα ακόμη βήμα προς την ευθανασία..
Έχεις αποδείξει πως μπορείς να καταπιείς τόσα μνημόνια και είσαι έτοιμος για πόσα άλλα ακόμη, κλείνοντας τη μύτη και καταπίνοντάς τα, σαν τα άθλια σιρόπια των παιδικών σου χρόνων.
Έπαιξες το ρόλο του γονιού που έκανε τη μετάβαση από το 80 και εντεύθεν, σε ένα χώρο που τελικά ήταν ένας υποτιμημένος παράδεισος, χωρίς τις γνωστές απαγορεύσεις και δέντρα μόνο του θεωρητικά « καλού κι ωφέλιμου».
