Και κάνεις πως ξεχνάς την ελευθερία σου λέγοντας θεωρίες, πως τάχα σου περίσσευε…
Σφίγγεις πιο πολύ τη ζώνη, για να φανεί, πού ξεχωρίζει η μέση...
Ξοδεύεις τα ελάχιστα, μιλώντας για συνείδηση καταναλωτική, αυτή, που ποτέ δεν σ’ ένοιαξε ως τώρα και θυμάσαι ν’ αναπτύξεις εκείνη την οικολογική, ψάχνοντας στα μπαούλα, αφόρετα παλιοπράματα που δεν πρόλαβες ν’ αδειάσεις. Πόσο υποτίμησες τον άνθρωπό σου δίπλα, καθώς ξέχασες τι πάει να πει κουβέντα...
Πόσο τους φίλους δεν εκτίμησες, καθώς σου στένευε πια, το δικό τους περιβάλλον... Πόσο μπροστά μπόρεσες και ξέφυγες, κερδίζοντας τη συντροφιά της μοναξιάς σου. Κόπος πολύς χρειάστηκε, να βάλεις το ‘’εγώ’’ στο παλατάκι που τώρα φυλακή το λες, με πόσα "ναι" εξαγόρασες αχρείαστα ασημικά, για στόλισμα και μόνο, κρυσταλλικά φωτιστικά, για να ζηλέψει ο φίλος, συνήθειες ρηχές κι αταίριαστες για να είσαι μες το πνεύμα... Και το πνεύμα το αληθινό, που έπρεπε να είχες; που ‘πρεπε να ‘ναι στα θέλω σου κοντά και τις οικείες συνήθειες; Το μέτρο; που θα απέφευγες τόσες ακροβασίες; Θα όριζες τους στόχους σου; Τρόπους θα χάραζες ζωής και φιλικούς σ’ αυτήν; Τίποτα δεν χάνεται ευτυχώς και η γη πάντα γυρίζει, άλλοι ανεβαίνουμε εδώ, να πάρουμε ιδέες, μετά σταματούμε κάπου αλλού, να αλλάξουμε εικόνες... κι όταν γυρίσουμε εδώ, η ζύμωση αρχίζει, αφού ξανά απ’ την αρχή ο Έλληνας ξαναρχινά πάλι να κοσκινίζει...
Οι ευεργετηθέντες
Με είπαν πανούργο Έλληνα, που Οδύσσειες μέσα μου κουβαλώ, μα την Ιθάκη δεν χάνω. Ανάδελφο μ’ είπαν αδελφό, που όμοιο του δεν βρήκε κανείς, όσο μακριά και αν πήγε. Απόγονο χαρισματικό, πολύτιμης γονιδιακής καταβολής, βγαλμένος απ’ του χρόνου την ομίχλη, άλλοι μ’ ονόμασαν. Πνεύμα διάφανο, απέθαντο, υψηλό, γεννήτορας φιλοσοφίας, επιστημών, ποίησης, τραγωδίας, αισθητικής, θεωρήθηκα…
Ήμουν το νάμα της ζωής για αιώνες πίσω τώρα, ναός αξιών, φορέας πολιτισμού, εμπνευστής και δημιουργός κάτω από τον ολόλαμπρο ήλιο σε αυτόν τον υπέροχο ουρανό…
Κρίνοι ολόλευκοι, σύμβολα αρχαίων και βότανα θεραπευτικά -ιάματα του Ασκληπιού-, Θεοί, μούσες, τιτάνες, κένταυροι, πλάσματα κάθε ελληνικής γωνιάς. Μινωίτες, Μακεδόνες, όλοι πρωταγωνιστές στην εποχής σας, ποια ιστορικά γεγονότα να ιστορήσω πρώτα; Υπάρχει κάποιο χρονικό κενό που δεν θα σας συναντήσω;
Θα μείνετε αμέτοχοι εσείς ποτέ, στα γεγονότα των χρόνων; Άκαμπτος μένει ο ζήλος σας με τόσο φως και λάμψη, να τα διαχέεται παντού, σχεδόν σ όλη τη γη…
Ας ησυχάσουμε λοιπόν ….όλα στο μέτρο της αρμονίας υπάκουσαν. Όμορφα συνταιριάχτηκαν στους πέντε κύκλους οι ήπειροι …πνεύμα εχύθηκε παντού και ήταν αρκετό, με ένα πέπλο ομορφιάς, όλοι να μπουν στον αρχαίο χορό, στίχους να τραγουδήσουν κι αν βέβαια άντεχαν το χιούμορ το αριστοφανικό, σεμνοτυφίες ν΄ αφήσουν…
Μα όπως πάντα, αχάριστοι τρανοί, είναι οι ευεργετηθέντες. Δεν ξέφυγαν απ’ τον κανόνα αυτό, ούτε οι προαναφερθέντες, απλά άλλες αξίες είναι πια, φαιδρή προτεραιότητα και οι κλασσικές πια υπολείπονται (όπως ισχύει σήμερα) ως προς την εγκυρότητα.
Άφθονη διατίθεται η φτήνια κι η φενάκη… χωρίς να χουν διάρκεια. Προς το παρόν βιώνεται μία οφθαλμαπάτη κι αν στους καιρούς αυτούς εδώ επικρατούνε τέρατα, αφού τραφούν με υποτροφές και κορεστεί η πείνα, σίγουρα κέντρο όλης της γης γι’ ακόμη μια ιστορική φορά, θα είναι η Αθήνα…
Συντάκτης: Φωτεινή Ψιρολιόλιου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου