Τα βράδια

Τα κρύα φοβισμένα μοναχικά βράδια, κοιτάς το ταβάνι, τούς τοίχους, το ρολόι και οι ώρες δεν περνούν... Σκέφτεσαι, άραγε μήπως έχεις και κάτι σημαντικό να σκεφτείς? Κι ενώ, όταν σου ‘ρχεται στο νου η πόλη με τα πολύχρωμα φώτα, η καρδιά σου φτερουγίζει, δεν τόλμησες ποτέ να χωθείς στην αγκαλιά της. Ζηλεύεις όσους ζουν εκεί έξω… καπνοί από τσιγάρα, ιδρωμένα σώματα, βραχνές φωνές, γέλια, υποσχέσεις. 

Θα ‘θελες να ‘σαι παρών εκεί έξω αλλά απέχεις, θύμα μιας ηθικής που σου ‘’φορέσανε’’ με το ζόρι.... Δεν αντέδρασες ποτέ, γιατί δεν άντεξες την απόρριψη από τους δήθεν αγίους που πλαισιώνουν την κορνίζα της ζωής σου. Κλαις για την χαμένη σου ζωή πίσω από τα σφαλιστά παράθυρα. Κλαις για τις γκρίζες μέρες που άδικα κούρασες το κορμί σου, δεξιά–αριστερά, μέσα στην ανιαρή καθημερινότητα του ‘’καθώς πρέπει.’’ Γι’ αλλού ήταν τα βήματα σου, μα δεν μπόρεσες. Η ελευθερία δεν χαρίζεται κατακτιέται, κι εσύ δεν τόλμησες. Δεν τόλμησες να αλλάξεις την ρότα της ζωής σου. Έδυσε ο ήλιος, χάνεται σιγά-σιγά. Χάνεται κι η ζωή σου...

Συντάκτης: Ιωάννα Κουκάκη

Photo credit: <a href="http://www.flickr.com/photos/polvero/3517939540/">Dustin Diaz</a> / <a href="http://foter.com/re/57cbec">Foter.com</a> / <a href="http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/2.0/">CC BY-NC-ND</a>

Ανύπαρκτη αυτονομία

Ήταν μεγάλη η πραμάτεια που μαζεύτηκε τόσο καιρό στα σπίτια και οι αποθήκες μας πια, στένευαν... έξω, στους δρόμους, δεν περίσσευε χώρος για περπατήματα, παρά μόνο με όχημα ήταν το μόνο λογικό πια, να ταξιδέψεις ...λίγοι ήταν αυτοί που ήταν η εξαίρεση και το πάλευαν ακόμη...περικοκλάδες ο πλούτος άπλωνε, που κόντευε να μας πνίξει καθώς κανείς δεν έβαζε στο μυαλό του, το αραίωμα τους...δώρα πηγαινοέρχονταν τεράστια στις γιορτές πολύχρωμα, με μικρό έως ασήμαντο περιεχόμενο, όλα για την εντύπωση... αυτή ήταν άλλωστε που μετρούσε ως αξία...κοινότυπες κουβέντες κυριαρχούσαν, ανακυκλώσιμες, που αναλύονταν μέχρις εσχάτων χάνοντας το νόημα, με κουδουνίσματα ασύγχρονα και άρρυθμα... πνιγμένοι λαρυγγισμοί βγαλμένοι από κοπαδιαστές ομοιομορφίες, όδευαν σε αδιέξοδο μονόδρομο, ανυποψίαστα κατευθυνόμενοι... Ο αέρας έχανε τα φυσικά χαρακτηριστικά του καθώς διοχετεύονταν με τέμπο και ελεγχόμενα το αναγκαίο ποσοστό μέθης ...κανείς δεν ήθελε τη χειραγώγηση, απολαμβάνοντας την υπέρτατη δημοκρατία ...κι ο καθένας λειτουργούσε ελεύθερα μέσα σ' ένα σώμα ανύπαρκτης αυτονομίας...

Τσαρλς Μπουκόφσκι

Όχι δεν είναι η ιδέα. Είναι μια πράξη που αποκτά το κάτι της μέσα από την αυθεντία του ακεραίου, του αγνού και του πηγαίου. Δεν είναι τυχαίο που κάποιοι ακολουθούνται από πολλούς χωρίς να κάνουν τίποτα το ιδιαίτερο. Τίποτα δεν βρίσκεται κατά τύχη σε εκείνους που ενώ διώχνουν, μαζεύουν κι ενώ δεν θέλουν να είναι όμορφοι, γίνονται με ένα τρόπο μαγικό μέσα από νέες οπτικές. Ίσως εκείνη η απροσδιόριστη τρέλα που ουρλιάζει ζωή να μαγνητίζει. Ίσως, το ανένταχτο προφίλ και η νότα του χύμα, να καραδοκεί στήνοντας παγίδες σε όλους τους δεκτικούς. Τελικά τίποτα. Το αυθεντικό δεν αντιγράφεται κι αν αντιγραφεί μια παρωδία θα είναι, άξια να καλύπτει κάποιο καλάθι στον πάτο του, από την ώρα της αποκάλυψης μέχρι τον οριστικό χαμό. Ο καπνός του εθισμένου στο κάπνισμα είναι αλλιώτικος από εκείνου του περιστασιακού καπνιστή κι ο πόνος του πονεμένου και πάλι αλλιώτικος είναι. Περισσότερο αυθεντικός, μιας και σχηματίζεται ολοκάθαρος στο νεύμα της ρυτίδας που αποκτά από συνήθεια το βάθος του χαρακιού. 

Λίγοι από τέτοιους μας απόμειναν κι όλοι χωρίς τίτλους, σκέτοι περιφέρονται πότε με ένα μπουκάλι και μια δίψα και άλλοτε με ένα τσιγάρο που φθίνει από το βάρος της ''απλής'' φιλοσοφίας που άξαφνα γίνεται πλούσια από το πουθενά, γιατί έτσι συμβαίνει και έτσι θα γίνεται πάντα.

Ο Τσάρλς έφυγε γεμάτος ζωή...

Συντάκτης: Γιώργος Πολίτης

politisg.blogspot.gr 

Άσε με...

Άσε με ελεύθερα οι πόροι των χεριών μου να στομώσουν απ τα χρώματα, που τρελαίνουν κάθε ψυχή που παραδίνεται στο ανακάτεμά τους. Το ρούχο μου κατάλληλο πιτσιλώντας το, θα είμαι σωστό έργο τέχνης που μόνος μου φιλοτέχνησα χωρίς να νοιάζομαι αν θα χαρεί ποτέ κανείς,  σαν με ανακαλύψει, ..,κυλιέμαι στα κριτσανιστά φύλλα που τελειωμένα έπεσαν πια χαμηλά και με το καβαλέτο στρωμένο ταπί, κάνω τις υπερβάσεις μου ανυπάκουα σε πρωτόγνωρους σχεδιασμούς, η ελευθερία μου ακόμη ευτυχώς θα μείνει έξω από κάδρα και κορνίζες ...δεν θα βιαστώ να μεγαλώσω ...η παιδικότητα ακόμη επιτρέπεται!

Συντάκτης: Φωτεινή Ψιρολιόλιου 

Photo

credit:<ahref="http://foter.com/re/1209ef">Foter.com</a>/<a href="http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/">CC BY-SA</a>

Η αίσθηση του οριζόντιου

Είναι αυτή η αίσθηση του οριζόντιου που κάποτε έσκιαζε, γιατί σε μια βουβαμάρα θανατερή παρέπεμπε το νου... αυτά άλλοτε. Πόσο γελιέσαι εαυτέ μου φορές-φορές!!! το "κάτι να γίνεται", πόσο πλασματικό και δήθεν φαντάζει… Η καθαρή αλήθεια της ομορφιάς μετριέται μόνο σαν την εγκαταλείψουν όλοι εκείνοι που δεν την εκτίμησαν. Αυθύπαρκτη ζει την αιωνιότητά της με ή χωρίς την πρόσκαιρη επισκεψιμότητα εφήμερων καταναλωτών. Η διαφορά με τους θαμώνες είναι αδρή παραμονή, εμμονή, πιστότητα, αδιαπραγμάτευτη λατρεία, χωρίς μεταπτωτικά σκαμπανεβάσματα και διερευνητικές περί των "θέλω" αμφιβολίες. Απλοί, δεδηλωμένοι θαυμαστές...

Συντάκτης: Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Photo credit: <a href="http://foter.com/re/f0fdf7">Foter.com</a> / <a href="http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.5/">CC BY-SA</a>

Ο μόσχος της νιότης

Κοίτα αν μπορείς τα παιδικά μάτια στο μέλλον, που ακόμη καθαρό κρατούν το βλέμμα. Άκου την ανάσα που λαχανιαστά, λαίμαργα ανεβοκατεβαίνει στο στέρνο τους, για μια αγωνιά που δεν διεκδίκησαν. Άνοιξε τα ρουθούνια σου να αναπνεύσεις το μόσχο που αναδίνει η νιότη τους, σκύψε και τα όνειρα τους δες, πώς σε πηχτό βούρκο τσαλαπατήθηκαν, ενώ τους είπαν πως νούφαρα θα ανθίσουν...

Κρύφτηκε η ανατολή για να έρθει γρηγορότερα το βράδυ, έγινε η φύση σκυθρωπή όταν άρχισε να φτωχαίνει απ’ του ανθρώπου τη χαρά, μαρμάρωσαν τα αισθήματα, σαν φάνηκε η ρομφαία του χαμού κι ο φόβος πια, παράλυσε το γύρο. 

Ποια προσωπεία τρομερά έχουν πάρει τη λαλιά σου άνθρωπε, τι ακαταλαβίστικες κραυγές, ηχούν από τα σιδερένια ράμφη αυτών των αλλόκοτων πτηνών, ποιοι είναι αυτοί οι επιδρομείς που κάνοντας κατάληψη φόρεσαν ρούχα που μοιάζαν στα δικά σου; Απρόσκλητοι μπήκαν σπίτι σου, παίρνοντας την πρωτιά στο τραπέζι και ύστερα την πιο ζεστή γωνιά του, σαν να περίσσευες εσύ ή σαν να ‘φτασε η ώρα, οι ρολόι για ν’ αλλάξουν...

Τι άγγιγμα να προσδοκάς και σε ποιανού χρόνου βάθος; Ποια λέξη μαγική στ’ αυτί,  από ποια χείλη για ν ακούσεις; Είσαι σε λήθαργο βαθύ, δεν βλέπεις και δεν νιώθεις, μα είναι τόσο βολική, αυτή η τόση αδράνεια, που σύρθηκε ένας λαός και μπήκε στην αφάνεια; Κανείς δεν θα ‘ρθει πια κοντά, παρά ένα φιλί απ’ τον ήλιο, σταγόνα απ’ το κύμα αλμυρή, φτάνει να σε δροσίσει κι ολοζώντανο ξανά, όρθιο να σ’ αναστήσει...

Συντάκτης: Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Photo credit: tarotastic / Foter / CC BY-NC

Oι κούκλες της ζωής

 Απίστευτο να σου χαμογελάει το μέλλον και εσύ για ανταπόδοση να το τσιμεντάρεις ολοζώντανο σε άθυρη τρώγλη. Πόση απάθεια να του χρεώσεις όταν το φάσκιωμα πήρε του γύψου φόρμα και ίσα κάτι σκιές για αυτονομίας πράξεις θεωρούνταν… Όλα τα πνεύματα το συντονισμό μιας όμοιας ζωής είχαν, που ζωντανή δεν θα την έλεγες. Γύρω οι κούκλες της ζωής στην ίδια γραμμή, βηματισμό αποκτούσαν και τα πρόσωπα με τον ίδιο τρόπο γελούσαν και μιλούσαν ...και τι να ‘λέγαν, όπου όλα, τη βαρεμάρα της επανάληψης κουβαλούσαν μα αυτό πια λίγη σημασία είχε. Οι κινήσεις ήταν απλές τα λόγια περιορισμένα, οι βαθύτερες σκέψεις ανομολόγητα ξορκισμένες, οι προβληματισμοί άφαντοι, πολύ λειτουργική για το μέλλον η περιφερόμενη κενότητα,  ντυμένη ωστόσο με εξαίσιες ενδύσεις. Το ταξίδι με την πλαστική διαφανή κάψουλα έφτασε στον προορισμό, προορισμός όμως δεν βρέθηκε, αστεία φάρσα στήθηκε με σκηνικά επιμελώς στημένα  από χρόνια. Αναμένεται η διανομή ρολών για το νέο έργο! Η υπόθεση; 
Συδιαμορφούμενη και διαδραστική...

Συντάκτης Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Photo credit: Immagina / Foter / CC BY-NC-SA

Αχρείαστα ασημικά

Και κάνεις πως ξεχνάς την ελευθερία σου λέγοντας θεωρίες, πως τάχα σου περίσσευε… 

Σφίγγεις πιο πολύ τη ζώνη, για να φανεί,  πού ξεχωρίζει η μέση... 

Ξοδεύεις τα ελάχιστα, μιλώντας για συνείδηση καταναλωτική, αυτή, που ποτέ δεν σ’ ένοιαξε ως τώρα και θυμάσαι ν’ αναπτύξεις εκείνη την οικολογική, ψάχνοντας  στα μπαούλα, αφόρετα παλιοπράματα που δεν πρόλαβες ν’ αδειάσεις. Πόσο υποτίμησες τον άνθρωπό σου δίπλα, καθώς ξέχασες τι πάει να πει κουβέντα...

Πόσο τους φίλους δεν εκτίμησες, καθώς σου στένευε πια, το δικό τους περιβάλλον... Πόσο μπροστά μπόρεσες και ξέφυγες, κερδίζοντας τη συντροφιά της μοναξιάς σου. Κόπος πολύς χρειάστηκε,  να βάλεις το ‘’εγώ’’ στο παλατάκι που τώρα φυλακή το λες, με πόσα "ναι" εξαγόρασες αχρείαστα ασημικά, για στόλισμα και μόνο, κρυσταλλικά φωτιστικά, για να ζηλέψει ο φίλος, συνήθειες ρηχές κι αταίριαστες για να είσαι μες το πνεύμα... Και το πνεύμα το αληθινό,  που έπρεπε να είχες; που ‘πρεπε να ‘ναι στα θέλω σου κοντά και τις οικείες συνήθειες; Το μέτρο; που θα απέφευγες τόσες ακροβασίες; Θα όριζες τους στόχους σου; Τρόπους θα χάραζες ζωής και φιλικούς σ’ αυτήν; Τίποτα δεν χάνεται ευτυχώς και η γη πάντα γυρίζει, άλλοι ανεβαίνουμε εδώ, να πάρουμε ιδέες, μετά σταματούμε κάπου αλλού, να αλλάξουμε  εικόνες... κι όταν γυρίσουμε εδώ, η ζύμωση αρχίζει, αφού ξανά απ’ την αρχή ο Έλληνας ξαναρχινά πάλι να κοσκινίζει...

Οι ευεργετηθέντες

Με  είπαν πανούργο Έλληνα, που Οδύσσειες μέσα μου κουβαλώ, μα την Ιθάκη δεν χάνω. Ανάδελφο μ’ είπαν αδελφό, που όμοιο του δεν βρήκε κανείς, όσο μακριά και αν πήγε. Απόγονο χαρισματικό, πολύτιμης γονιδιακής καταβολής, βγαλμένος απ’ του χρόνου την ομίχλη, άλλοι μ’ ονόμασαν. Πνεύμα διάφανο, απέθαντο, υψηλό, γεννήτορας φιλοσοφίας, επιστημών, ποίησης, τραγωδίας, αισθητικής, θεωρήθηκα…

Ήμουν το νάμα της ζωής για αιώνες πίσω τώρα, ναός αξιών, φορέας πολιτισμού, εμπνευστής και  δημιουργός κάτω από τον ολόλαμπρο ήλιο σε αυτόν τον υπέροχο ουρανό…

Σαν κοιτάζομαι...

Όχι δεν σκιάζομαι πια τις φοβέρες τις παλιές. Μεγάλωσα. Πιότερο φοβούμαι τώρα τους καθρέφτες και σ' αυτούς όχι την όψη μου που φθίνει, μα την ψυχή μου που αντιστέκεται...

Συντάκτης: Γιώργος Πολίτης

politisg.blogspot.gr

Για σένα...

Αγάπη μου έψαχνα να σε βρω από τότε που έμεινα ορφανό παιδί. Έψαχνα την αγκαλιά σου για να κρυφτώ μέσα. Έψαχνα τις παλάμες σου να μου κόψουν μια φέτα ζεστό ψωμί και τα μάτια σου έψαχνα, να με κοιτάξουν με τρυφερότητα όταν φοβόμουν. Σ’ έψαχνα αγάπη μου στο μπλε της θάλασσας και στο μωβ του ουρανού.... Σ’ έψαχνα όταν τελείωνε μια ταινία, μέσα στην αίθουσα του κινηματογράφου. Σ΄ έψαχνα και δεν έπαυα να σε ψάχνω ακόμα και μέσα στις άγριες χειμωνιάτικες νύχτες. Ονειρευόμουν να με ξυπνάς με ένα φιλί.

Σε βρήκα αγάπη μου και έζησα όσα ένας άνθρωπος ζει σε μια ζωή ...αλλά σε έχασα. Την νύχτα που με σκέπασες για καληνύχτα με φίλησες με το φιλί του Ιούδα και με   απαρνήθηκες…

Συντάκτης: Ιωάννα Κουκάκη

Photo credit: seyed mostafa zamani / Foter / CC BY

Τόλμησα...

Ο τολμών  δεν νικά μόνο....
Αποκτά και μια πλάτη γεμάτη  μαχαιριές.
Οι άνθρωποι δεν αποδέχονται τις νίκες  των τολμηρών, γιατί τους διαταράσσουν την ησυχία.
Τους καλούν σε αντίδραση,  και οι άτολμοι... θορυβούνται, δεν  θέλουν να χάσουν την βολή τους...
Πετροβολούν τους τολμηρούς, τους ''μαχαιρώνουν'', τους χλευάζουν  και ποτέ δεν στέκονται πλάι τους .Τους αφήνουν μόνους!
 Η  μοναξιά είναι το αγκάθινο στεφάνι που αποκόμισαν οι τολμηροί.

Συντάκτης: Ιωάννα Κουκάκη

Ποιος έκλεψε την εποχή

Χάθηκε η μυρωδιά της βρεγμένης γης απ’ το πρώτο πρωτοβρόχι, γιατί φθινόπωρο δεν είδαμε με τόσες παλινδρομήσεις, ούτε ντόρος πολύς γίνηκε για την εκστρατεία του τρύγου. Τα ρετσέλια απ τις ολόχρυσες κολοκύθες δεν συγκίνησαν καθόλου φέτος σαν κι άλλοτε, γιατί τελευταίας προτεραιότητας δουλειά αυτή πια έγινε. Άλλα σπουδαία, άλλα τρανά κι άλλα μπροστά στο νου κατέχουν θέση, η ξενοιασιά χέρι-χέρι με καινούριες αγωνίες κάνουν βόλτα κάτω από γκρίζα σύννεφα και το άλογο του νου, έπαψε να καλπάζει στο όνειρο κι έσκυψε τη δίψα του να σβήσει ανόρεκτα σε ποτάμι θολό κι αγνώριστο. Ποιος έκλεψε την εποχή, πού πήγανε τα αρώματα του Οκτώβρη; Μόνο τα αποκαΐδια απ’ των χωραφιών τα άχυρα λερώνουν τις καθαρές αυλές κι αρωματίζουν παντού τον πνιγηρό αέρα. Η γη είναι και πάλι έτοιμη να μπει στο νέο κύκλο της. Εμείς;

Ένα άλλο σκηνικό

Βάζεις το χαλί, βάζω το τραπέζι με το χαρούμενο σερβίτσιο! Ρίξε τις λοξές αχτίνες για ατμόσφαιρα, να καθίσουμε στα βελούδινα καθίσματα, αναπαυμένοι στα μπράτσα τους. Φανταστικές οι γκριζογάλανες κουρτίνες στο πλάι τραβηγμένες! Να ‘χουμε όλο το χρόνο και το θόλο που μας αναλογεί, σε θύμισες να ζευτεί η ψυχή μας κι ας σκιρτήσουμε απ’ τις αντηχιές των ατέλειωτων διαδρόμων που στα αφανέρωτα μας οδήγησαν... Λέω να δειπνήσουμε νωρίς, με γεύσεις πολύχρωμες κι εδέσματα εκμαυλιστικά, διαμορφώνοντας ένα άλλο σκηνικό, κλεμμένο ή δανεισμένο -δεν ξέρω- μα με το νου,  αντίστροφες να παίρνει, τη διάθεση απ’ το αλλόκοτο να φεύγει, το νέκταρ ξεμπλοκάρισμα να φέρει και ίσως, ίσως το σώμα και η ψυχή τελικά, τα καταφέρει...

Συντάκτης Φωτεινή Ψιρολιόλιου

httpshttps://www.facebook.com/fotini.psi 

Photo credit: Jofre Ferrer / Foter / CC BY-NC-ND

κάποτε

Κάποτε χορτάριαζε η καρδιά, γιατί απάτητη τη νόμιζα κι αφρόντιστη από φίλους... ο χρόνος όμως έδειξε, πως είχε γείρει σε άλλους προσανατολισμούς, που βρύα την πρασίνιζαν θρεμμένα από ίσκιο... Σπιτάκι πέτρινο θα βρω για να την κατοικήσω… τεράστια παράθυρα που να χωρά ο ήλιος και πόρτα καταδεκτική, φιλόξενα τα τιμαλφή, οι φίλοι να βολέψουν κι αν τελικά μη βολική φανεί όλη αυτή η φροντίδα, ίσως θα πρέπει να σκεφτώ όλα να τ’ ανατρέψω. Μες σε ποτάμι ορμητικό, θα εγκατασταθώ και τη ροή τη δυνατή σαν αναγέννηση, θα εκμεταλλευτώ…

Ποδήλατα και Καγιέν

Ροδακινή απόχρωση ....σφράγισε πολλές επαύλεις κι αρχοντικά των περασμένων χρόνων. Πόσοι δεν κούρνιασαν στην τάξη των μεσαίων… Κρουνός άνοιξε με ορμή και εκβλήθηκαν απωθήσεις στην πιο κακόμορφη εκδοχή, νέα κοστούμια φορέθηκαν από σώματα απροετοίμαστα για το καινούριο modus ζωής… κι η αληθινή; Να φεύγει. Χιλιόμετρα μπροστά ζυγιασμένη στους τροχούς ενός ποδήλατου, οι άλλοι; Αγκομαχώντας με τα Καγιέν τους πίσω... Τοπίο σουρεαλιστικό  σε μεσογειακό μοτίβο και ιδιώτες με ταυτότητα υπό κατασκευήν, αναμασώντας την αμφιβολία και με τριλλήμματα σφηνωμένα σε κρανίο φουρτουνιασμένο ...οι χυμοί της ζωής ανεβαίνουν στο δέντρο, φτάνοντας στο τελευταίο κλαράκι για να υπογραμμίσουν με το πράσινο χρώμα,  πως η ζωή είναι εδώ, ενώ με το καφέ πως βρίσκεται  σε φάση ενεργής προετοιμασίας, για το νέο παιχνίδι ύπαρξης, που βεβαιώνεται κάθε χρόνο. Κλασσικό κι αλάθευτο παράδειγμα η φύση γύρω μας ...πόσο τη ζωή πρέπει να την οδηγούμε με όρους επιτάχυνσης ή και εκτόξευσης; ποιος, τι  δεν καταλαβαίνει;

Συντάκτης: Φωτεινή Ψιρολιόλιου

httpshttps://www.facebook.com/fotini.psi 

Photo credit: Sprengben [why not get a friend] / Foter / CC BY-NC-SA

Ανάμνηση.

Γλυκοχάραζε!! Αναμονή!! Πνιγμένος μέσα σ’ ένα σύννεφο καπνού από τα τσιγάρα σε περίμενα.

Δεν ήρθες!!    Μεσημέριασε!!.     Ακόμα περιμένω!!

Γλυκό το μήνυμα στις τρεις. Ήρθε μου φώναξαν. Πετάχτηκα με αγωνία. Δεν σε είδα! Αντίκρισα τα μάτια σου πρώτη φορά τ’ απόγευμα. Μέσα από το βλέμμα σου πήρα ζωή. Μέσα από τα μάτια μου γεννήθηκες. Γεννήθηκες για να ’σαι αγωνιστής. Ζω για να σε βλέπω νικητή. Τίποτα δεν κατακτάς αν πρώτα δεν νικήσεις. Τα εύκολα σε κάνουν μικρό. Τα δύσκολα θεριεύουν την ψυχή.

Μην φοβηθείς αν της ζωής το μονοπάτι κάποτε στενεύει. Το μονοπάτι οδηγεί σε ξέφωτο ενώ ο πλατύς ο δρόμος τελειωμό δεν έχει. Ζήσε χαρούμενος κι ευτυχισμένος. Τα μάτια μου πάντα εσένα θα κοιτούν. Και τώρα και για πάντα.

24 Νοέμβρη του 1983…

Συντάκτης: Βασίλης Ιωακειμίδης

Πόση φαιά ουσία

Ελλάδα ! ξεκουράσου από την ομορφιά σου..

Χρώματα ζεστά! Ξεθωριάστε και σβήστε μέσα στο γκρι του χειμώνα…

Ελληνική φαντασία! Πάψε να σκαρφαλώνεις στα ύψη και βολέψου στο λήθαργο που έγινε το δεύτερο ρούχο σου..

Άνθρωπε της καθημερινότητας! Τι κρίμα που δεν θα ‘σαι πια ο χθεσινός που είχε φανταστεί να κολυμπά στην εξωταξική άνεση που του έταξαν..

Φασίστα! Τι λυπηρό που ο αριθμός παραστάσεων που υπολόγιζες περιορίστηκε, γιατί το έργο πια κρίθηκε πως δεν εξυπηρετεί καμιά αναγκαιότητα και απλά το σύστημα σού βγάζει τώρα τη γλώσσα..

Δημοκράτη! Τι δυστυχία  να μην μπορείς να απολαύσεις το ηδονικό σφίξιμο στο λαιμό καθώς σου κλείνουν με νόημα το μάτι, υπενθυμίζοντάς σου πως το μεγαλείο της κορύφωσης είναι κοντά (λήψη διάφορων μέτρων κλπ)… να μην

Πίνακας «Λαϊκή»

Στα υπέροχα χρώματα των λαϊκών αγορών του φθινόπωρου, σεργιανίζεις αργά και συνθέτεις τον υπέροχο πίνακα των χρωμάτων… του κόκκινου της πιπεριάς, του πορτοκαλόχρυσου της ώριμης κολοκύθας, του καταπράσινου ανθισμένου μπρόκολου, του βαθυκόκκινου ροδιού, τις αποχρώσεις όλων των ποικιλιών των επιτραπέζιων καρπών της αμπέλου και μια βεντάλια αποχρώσεων όλων των ελληνικών προϊόντων που ευδοκιμούν στο ευλογημένο τούτο χώμα. Πολύ καλά μπορείς να πιάσεις το σφυγμό του κορμού της πατρίδας που καλοζεί, που χαβαλεδιάζει, που σοβαρεύει, που αγκομαχεί, που αναστενάζει. Μπρος στους πάγκους συναντιούνται δυνητικά όλες σχεδόν οι κοινωνικές τάξεις κατά ενδεικτική αντιπροσώπευση και όλες οι καταγωγές που με έναν μοναδικό τρόπο βάζουν την πινελιά της διαφορετικότητάς τους σε ένα αλισβερίσι γλυκό και εύθυμο. Έχουν τη δική τους κουλτούρα τα παζάρια… Μπαίνεις σε ζώνη ανθρώπινων σχέσεων και διαλόγων αυθεντική, ελευθερώνεται η γλώσσα, απλοποιείται η δοσοληψία, κεντρίζεται ο αυθορμητισμός, το χιούμορ

Μαντάμ Μπονζενί (διήγημα)

Ο μικρός Ρενέ ένοιωθε τα χέρια της γυναίκας να περνούν πίσω από τα αυτιά του την ώρα που το ψαλίδι της κορφολουγούσε τις μικρές ουρίτσες των ανένταχτων μαλλιών του. Την άκουγε να λέει πως, πω πω δεν τα βλέπω ποτέ δεν να στρώνουν και πως πάντα θα πετούσαν σαν καρφιά ή σαν πουλιά θυμωμένα στον ουρανό. Ο Ρενέ από όλα αυτά κράταγε μόνο τον ήχο της φωνής της και πετούσε όλα τα νοήματα των λόγων της στο καλάθι των περιττών του μυαλού του. Μακάρι να μάκραιναν τακτικότερα τα ρημάδια του. Χίλιες φορές μακάρι.

Η μαντάμ Μπονζενί ντυνόταν πάντοτε με το ίδιο τρόπο τουλάχιστον στο μαγαζί της μέσα. Όποτε την έφερνε στην φαντασία του, εκείνη αποδεχόταν το κάλεσμά του και του ερχόταν ντυμένη με κείνον τον αεράτο τρόπο που ο Ρενέ πίστευε πως ήταν εξαιρετικά προϊδεασμένος. 

Το ντεκολτέ του περίεργου κοκκινωπού φορέματός της, που δεν το έλεγες με τίποτα κόκκινο, άρχιζε με εκείνα τα όμορφα γιακαδάκια στην βάση του μυρωδάτου λαιμού της και τελείωνε μερικούς πόντους κάτω από την γραμμή του λευκού στήθους της, σε εκείνα τα λευκά κουμπάκια. Τα πετάγματα του ποδόγυρού του φουστανιού της στις βιαστικές της κινήσεις, αποτελούσαν μέρος μιας πολύ πονηρής χορογραφίας, δοκιμασμένης σίγουρα

Πεθαίνω για θέα

Τo  ‘ξερες και συ, πως τελικά και η στατικότητα έχει τη συσσωρευμένη ενέργειά της, δεν  πήρες όμως ποτέ χρόνο για σένα να ρίξεις μια μάτια από τη γρίλια της ψυχής σου να δεις το ατακτοποίητο υπόγειό της, γιατί θα έπρεπε να κάνεις δουλειά... και  χρόνο ποτέ δεν θυσίαζες γι’ αυτά που νόμιζες άχρηστα. Όμως τώρα που πλημμύρισαν τα πάντα και χάθηκαν τόσα άχρηστα μαζί, ένιωσες πόσα λάθος πράγματα σε λάθος χώρο είχες βολέψει… Πεθαίνω για θέα κι συ το ίδιο το ξέρω, είναι η λύτρωση της λησμονιάς κι η θεραπευτική εμπλοκή σε ζωές άλλων. Όμως τώρα στο μιντέρι της απόγνωσης, θα κάτσω να διαλογιστώ έστω για πέντε λεπτά, τη σκέψη μου να κλώσω σε δυνατό κορδόνι, όπου ισορροπίας θα το ονομάσω και θα ακροβατήσω τις μέρες που ‘ρχονται, ωσότου τανυστεί…

Συντάκτης: Φωτεινή Ψιρολιόλιου
 httpshttps://www.facebook.com/fotini.psi 

Αλήτικα πουλιά

Όλοι να θέλουν το ίδιο και να το διεκδικούν αντίθετα. Ιδέες, πρακτικές, αποτελέσματα όλα ανάκατα ανύσματα σε λανθασμένη φορά. Μπέρδεμα του αίτιου με το αιτιατό… ανεξέλεγκτες οι φυγόκεντρες δυνάμεις και ο νόμος της έλξης υπό διαπραγμάτευση. Σκοτώνεται η θετική ενέργεια από την άρνηση, κερδίζοντας η ανώφελη λεπτομέρεια την ουσία. Μια μάτια στον ουρανό και καθαρίζει το βλέμμα, μια ανάσα βαθιά και το δηλητήριο σιγά-σιγά φεύγει... Άπλωσε το πολύχρωμο πανί που δίνει χρώμα στη ζωή και ξεβολέψου απ’ τους σιχαμένους φόβους που σου πετούν μόλις ξυπνήσεις... είναι ώρα για κοίταγμα ψηλά, για ακούσματα φευγάτα, για ιδέες που πεταρίζουν στο μυαλό, σαν αλήτικα πουλιά…

Ποια χορδή.

Πού να χτυπήσω τη χορδή για να μην φάλτσο θυμίσω, ποια χορδή να διαλέξω για να μην στην κολακεία υποπέσω, σε ποιον ουρανό να στραφώ, που ξάστερος πια δεν είναι, από ποια γη να εμπνευστώ, που άρχισε να φθίνει... να πω έναν ύμνο στα πουλιά, που απολίτιστα κουτσουλίζουν στον αέρα, ή μήπως η αφιέρωση να πάει στους ανθρώπους, που αμετανόητα το μύθο του Σίσυφου υπηρετούν κι έχουν καταδικάσει το άκουσμα τους να μην ξεφεύγει από τα διαστήματα μιας οκτάβας; 

Η ώρα του μυαλού.

Φύλλα πεταμένα τα όνειρα του χθες... Ο ουρανός πηγαινοέφερνε τα γκρίζα σύννεφά του σαν αναποφάσιστες ιδέες ανθρώπου του καιρού μας. Τα γκρίζα αντιφεγγίσματα της πνιγμένης δύσης, μικρές τρελές ελπίδες, για έναν κόσμο που καταβαραθρώνεται, αποκρουστικά παραμορφώνεται, ανατέμνεται, ψηλαφίζει καινούριες πλοκές σχέσεων, θέσεων, αντιθέσεων. Ζητούμενο η ανασύνθεση, η ανάδευση των χρωμάτων που θα κοσμήσουν τις νέες κάμαρες της σκέψης και της ύπαρξης του... Το χαμόγελο ξέθωρο... αμφισβητείται καθημερινά η γνησιότητα αυτού, σαν ένδειξη στην κλίμακα της χαράς... έχουμε αναστολή συναισθημάτων, μέχρι νεωτέρας... 

Είναι η ώρα του μυαλού... 

Συντάκτης: Φωτεινή Ψιρολιόλιου

https://www.facebook.com/fotini.psi

Εγώ η «άλλη»

Τόσα χρόνια μες το ψέμα, πώς να μη το νιώθω  πια  για αλήθεια;  γαλουχημένη μόνο με κλασάτο life style, πώς να το ξεράσω σε μια φορά; τσούζουν τα μάτια  απ’ τα γυαλιστερά μου πρότυπα, που άρχισαν να ξεθωριάζουν τώρα… φρίκη, να απαρνηθώ τα χλιδάτα υποκάμισα, που με αυτά της Διηάνειρας μοιάζουν την ώρα του αποχωρισμού. Ήμουν εγώ, μα έπρεπε να υποδύομαι την άλλη...μπορούσα "τόσα", αλλά ποτέ δεν ήταν αρκετά. Μάταια άχθη περιέφερα με περηφάνια, συγκρίνοντας τα με τα δικά σου. Βόμβος στα αυτιά απ’ τις αλήθειες τις ανάποδα ακουσμένες. Ήμουν μοναδική ανάμεσα στο τιποτένιο πλήθος, ταυτόχρονα κι ένα τίποτα αν δεν υπήρχε αυτό ...ψηλά, πολύ ψηλά, στην κορυφή... και μην κοιτάξεις κάτω... είμαι γυμνή, μοναχική, αυτάρεσκα για το χαμό απ το βάθρο …ετοιμασμένη, σαν από καιρό. Υπάρχει άλλη επιλογή;

Ό,τι μας αξίζει

Μίλα μου για το φθινόπωρο που θα ναι υπέροχο, τον ουρανό πως δεν θα αγριέψει, τα πουλιά πως θα μείνουν φέτος εδώ, τα τριαντάφυλλα θ ανθίζουν και το χειμώνα...πες μου πως οι ανάσες δεν θα έχουν το ρυθμό του φόβου, ούτε και το χαμόγελο πως δεν θα ναι αληθινό...κι αν όλα αυτά περίεργα σου μοιάζουν, φοβάμαι , πως υποταγή θυμίζει το βλέμμα σου και γήρας την ψυχή σου έχει δαμάσει...χάθηκαν τα λιβάδια της ξενοιασιάς που αλώνιζες και τώρα νιώθω γιατί,  σου είναι αρκετό και το μικρό κηπάκι...τι να σου φέρει ο τρύγος του Σεπτέμβρη, από ένα αμπελάκι ανεπιτήδευτο που έκαναν πανηγύρι τ αδέσποτα πουλιά χωρίς το νοικοκύρη...Μην λυπάσαι για ό,τι χάθηκε...σταματά το χαμό και βάλε χέρι αν δεν έσβησες τη μνήμη του ωραίου, του άσκιαστου του απαράδοτου...ό,τι μας αξίζει , αυτό ζούμε...

Συντάκτης: Φωτεινή Ψιρολιόλιου

https://www.facebook.com/fotini.psi

Το κράτος δικαίου

Έχεις λεφτά. 
Σαν κυβέρνηση το ξέρω. Εγώ δεν έχω. Και δεν έχω, γιατί τα σπατάλησα, τα δώρισα εκεί που δεν έπρεπε μέσω των εκπροσώπων μου. Τα κακοδιαχειρίστηκα βρε αδελφέ, κουβέντα θα ανοίξουμε; 

Τώρα εμένα μου χρειάζονται τα λεφτά που έχεις εσύ και τα θέλω ώστε να εξακολουθώ να τζογάρω το μέλλον σου. Μπορεί σαν σύνολο ανθρώπων μορφωμένων να μην δικαιούμαι των ελαττωμάτων σου, πονηριά, ιταμότητα, αδικία, που εσύ σαν απλός λαός -εν μέσω όλων των άλλων καλών και κακών έχεις-, αλλά τα οικειοποιούμαι γιατί μπορώ να το κάνω και μπορώ, διότι εφευρίσκω λόγους. 

Αααα βέβαια, ανέκαθεν ήμουν εφευρετική, εφευρετική και ηλίθια συνάμα, γιατί ενώ σε κλέβω, σου κτυπάω φιλικά την πλάτη δείχνοντάς σου τ' αστέρια, πιστεύοντας πως είσαι χαζός, αλλά και πάλι, δικαίως το νομίζω, γιατί  με έχεις ψηφίσει τόσες φορές και είμαι σίγουρη πως θα εξακολουθείς να το κάνεις. Χαχαχαχα.  Το λένε και οι δημοσκοπήσεις βρε χαζό… Αχ Θεέ μου γέλασα. Να είσαι καλά…

Ας σοβαρευτούμε λιγάκι τώρα να δουλέψουμε να βρούμε χρήμα. 

Πήρες ακίνητα; Πήρες.

Θα πληρώσεις λοιπόν. Αν δε έχεις να πληρώσεις θα σου πάρω τα σπίτια. Θα σου βάλω τόσους φόρους, ώστε να μην έχεις να μου τους αποδώσεις και θα στα πάρω με τον νόμο.

Τι δεν καταλαβαίνεις ; Εσύ δεν με ψήφισες; Εσύ δεν θα με ξαναψηφίσεις; Δεν την γνωρίζεις τη γλώσσα μου;

Τώρα βεβαίως εσύ από την μεριά σου δικαιούσαι να δυσανασχετείς. Δικαιούσαι και να θυμώνεις. Βεβαίως και δικαιούσαι. Αν θέλεις ακόμη θα μπορείς και να φωνάζεις. Δυνατά! Δημοκρατία δεν έχουμε; Κι άμα δεν σου φτάνουν οι φωνές, βρίσε με κιόλας. Έχω ακούσει τόσες βρισιές που τις έχω συνηθίσει… 
Άκου να μαθαίνεις λοιπόν για να μην χαλάς την φωνή σου. Κανείς δεν έπαθε κάτι από το βρίσιμο. Το βρίσιμο, το μόνο που κάνει σε αυτόν που το τρώει, είναι να του λερώνει την τσίπα. Την περίπτωση να μην έχουμε τέτοια τη σκέφθηκες; Σε καλό μας σήμερα. Ευθυμήσαμε πάλι. 

Δεν μου λες; Ότι ήθελα να κάνω, δεν το έκανα και μάλιστα με απολύτως νόμιμο τρόπο; Δεν ψηφίστηκε στην βουλή κάθε μου απόφαση; Δεν ακολουθήθηκαν οι δημοκρατικές διαδικασίες; Μήπως έχει κανείς αντίρρηση; Όχι. Ωραία.

Άκου ανθρωπάκο τώρα τι σκέφτηκα!

Όποιος μου χρωστάει και δεν με πληρώνει

Χαιρετισμός

Φίλε  συγγραφέα, Γιώργο Πολίτη !

Ο λόγος είναι σκάνδαλο ή τριαντάφυλλα, που μαδάνε πολλές φορές… αν είναι βέβαια γραπτός, δένεται τότε στέρεα και ούτε στρέβλωση γνωρίζει ούτε άλλον εξωραϊσμό.. ίσως μονάχα κάποια ερμηνείας επεξήγηση απλά να επιτρέπει… στη γοητεία αυτή, ομολογώ πως εύκολα υποκύπτω και στης πένας τα καμώματα  αδιάφορη δεν  μένω…

Κάτω απ’ αυτή τη σκέψη και εκτιμώντας την πρόσκλησή  σου, απαντώ στα κεντρίσματά σου και ευχάριστα ταχυδρομώ κάποιες σκέψεις- πουλιά για να συνταξιδέψουν μαζί με άλλες, στην κιβωτό που ετοίμασες !!  πάντα με ανοιχτά πανιά, κάτω από οποιουσδήποτε ουρανούς,  με μόνη βεβαιότητα, την πορεία… 

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

Αμήχανος Οκτώβρης

Γιατί πάψαν πλέον τα ταξίδια να υπόσχονται τη γοητεία που άλλοτε ήταν αυτονόητη; Ο καπνός έχασε τη γλύκα της πικρής απόλαυσης και πιο πολύ για παρηγορητής μοιάζει... Πού θες να πας μ αυτήν την πίκρα στο βλέμμα; Ποιο φθινοπωρινό Οκτώβρη πας να συναντήσεις; Τι σηματοδοτεί το φωτεινό πρωτοβρόχι; Το κλάμα του καλοκαιριού που χάθηκε ανεπιστρεπτί ή την μπερδεμένη εποχή που αμήχανα ετοιμάζεται να μας υποδεχτεί;

Την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που έκρηξη θυμίζει ή τους μακάριους πολίτες αυτής της χώρας που έμαθαν να μη μαθαίνουν ποτέ απ τα λάθη τους και είναι έτοιμοι, κοκόρια να γίνουν όλοι, σε ανύπαρκτους σε λίγο ορνιθώνες; Τα παραμύθια οπωσδήποτε έχουν ένα δράκο... εδώ οι δράκοι έφαγαν το παραμύθι και δεν σκέφτηκες τίποτα ακόμη; Ρούφα τον καπνό σου, χτύπα το χέρι σου να ζωντανέψει και άπλωσέ το, στο διπλανό σου με νόημα σε ένα βήμα, μια αγκαλιά, έναν νου... κανείς δεν περισσεύει στον τόπο μας αντίθετα... είμαστε λίγοι, μα αν το θέλουμε δυνατοί.

Συντάκτης: Φωτεινή Ψιρολιόλιου
https://www.facebook.com/fotini.ps

Ο Κασιδιάρης και τα ΜΜΕ

Χθες ο Κασιδιάρης έβρισε, χαστούκισε, κλώτσησε τους εκπροσώπους των ΜΜΕ. Σήμερα τα ΜΜΕ σπεύσανε για δηλώσεις του. Αυτό είναι ανάπτυξη? αυτό είναι πλεόνασμα?.. χμ. αυτό είναι ραγιαδισμός ....   Σφαλιάρισε Αγά μου να μεταδώσω…

Συντάκτης: Σοφία Αϊδονίδου.

Η Βαβέλ της Σοφίας - Διήγημα

«Είναι ονειρική η αίσθηση όταν οδοιπορείς προς ένα σκοπό και η φωνή σου ενώνεται με τους άλλους, σαν ρυάκια που κυλούν από απόκρυφες πηγές του βουνού και ανταμώνουν στον μεγάλο ποταμό. Φωνές που μιλούν για εργασιακά δικαιώματα, παιδεία, δικαιοσύνη, ισότητα, αδελφοσύνη, ελευθερία. Φωνές που σμίγουν σαν νότες μουσικής και μετουσιώνονται σε τραγούδι, ύμνο, προσευχή…».

Με αυτά τα λόγια ξεσπάθωνε η Σοφία όταν συναντιόμασταν κάθε φορά που επέστρεφε από τις πορείες στο κέντρο της πόλης μαζί με τους άλλους!».

 «Μα γιατί λες… οι άλλοι;» τη ρωτούσα, «θα μπορούσες να τους ονομάζεις συνοδοιπόρους ή συντρόφους…».

 «Γιατί είμαι εγώ… και οι άλλοι…» αποκρινόταν εκείνη σκωπτικά, δίχως περαιτέρω εξηγήσεις.

Μια ζωή η Σοφία επιδαψίλευε τα πάντα στους άλλους… Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια που τη γνώριζα δεν έχανε ποτέ τις αγωνιστικές πορείες της. Ήταν η τροφή της, το πάθος της. Με μια σημαία στην αγκαλιά και όπλο τη φωνή της επαναστατούσε στα «κακώς κείμενα» των εκάστοτε κυβερνήσεων συμμετέχοντας σε πορείες στους κεντρικούς δρόμους της πόλης.

Ένιωθα θαυμασμό και υπερηφάνεια για τη σπουδαία φίλη μου. Η ζωή την είχε προικίσει με άφθονα αγαθά: υγεία, ευγένεια ψυχής, καλλιέργεια πνεύματος, ομορφιά, χρήμα… Μολαταύτα, εκείνη δεν εφησύχαζε, δεν αναπαυόταν στα βασιλικά της δώματα, αγωνιούσε για τα δικαιώματα του λαού - των «άλλων»!

Ντρέπομαι και οικτίρω τον εαυτό μου που όσο και αν συναινούσα με τα πιστεύω της φίλης μου, ποτέ δεν την ακολούθησα στις πορείες της. Ένας ενδόμυχος φόβος υπήρξε η αιτία. Ήταν ο φόβος του πλήθους!... Ένας φόβος ανομολόγητος…

Είχα πέντε χρόνια να δω τη Σοφία. Εκείνη παντρεύτηκε και ακολούθησε τον άντρα της σε μια επαρχιακή πόλη της βόρειας Ελλάδας, κι έτσι έχασα τα ίχνη της…

Οφείλω, ωστόσο, να σας εξομολογηθώ πως αν η Σοφία είχε πάθος να συμμετέχει σε κάθε είδους πορεία, εγώ είχα πάθος με τη φύση. Κάθε φορά που κατέβαινα από τα νότια προάστια όπου ζω στο κέντρο της πόλης δεν παρέλειπα να επισκέπτομαι κάποιες όμορφες γωνιές της Αθήνας. Μία από αυτές ήταν και το πεδίο του Άρεως.

Ήταν ένα ηλιόλουστο ανοιξιάτικο απόγευμα. Καθόμουν σε ένα παγκάκι διαβάζοντας τα νέα στην εφημερίδα, όταν ξαφνικά είδα μια όμορφη γυναίκα να έρχεται προς το μέρος μου.

Πετάχτηκα από το παγκάκι έκπληκτος.

«Σοφία…»

Ένα αστραφτερό χαμόγελο έλαμψε στο ωραίο πρόσωπό της, μα δεν μίλησε. Με αγκάλιασε με θέρμη, αλλά παρέμεινε βουβή.

«Τι συμβαίνει, Σοφία, γιατί δεν μιλάς;» απόρησα.

Εκείνη έβγαλε από την τσάντα της ένα σημειωματάριο κι ένα στυλό και πήρε να γράφει…

«Δημήτρη, δεν έχω πια φωνή να μιλήσω. Προσβλήθηκα από καρκίνο και αφαίρεσα τις φωνητικές μου χορδές. Τώρα… είμαι καλά!...» έγραψε στο χαρτί που μου έδωσε να διαβάσω.

Είχα παραλύσει από το ξάφνιασμα.

«Και οι πορείες;…» ψέλλισα.

Η Σοφία κάθισε πλάι μου στο παγκάκι και έγραψε στο σημειωματάριό της:

 «Υπάρχει μια πολιτεία όπου δεν χρειάζεται η φωνή, ούτε οι οδοιπορίες. Εκεί ανταμώνω τους “άλλους” πλέον… Ανοίγω την πύλη με ένα απλό πάτημα ενός κουμπιού και περιπλανιέμαι στους εικονικούς δρόμους της… Ζωγραφίζω στους τοίχους της τη φωνή της ψυχής μου…. Είναι μια ηλεκτρονική πολιτεία. Οι φίλοι μου την ονομάζουν Facebook. Εγώ τη λέω… Βαβέλ!».

Χριστίνα Ταράτσα - συγγραφέας

e-mail:  xrtaratsa@yahoo.gr

Έλληνες

Οι μαύρες σελίδες της νεώτερης ελληνικής ιστορίας συνεχίζονται να σκαλίζονται στο γυμνό σώμα αυτής της χώρας...σαν πύθωνες οι κάτοικοί της καταπίνουν όλα αυτά τα τέρατα που μας σερβίρουν τα αδιάφθορα ΜΜΕ κι έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι απ την άνευ προηγουμένου αυτή δυσπεψία. Έχουμε ακόμη δρόμο... όσο μας πιάνει η θολούρα που μας διοχετεύουν, είμαστε παθητικοί θεατές των μακάβριων σεναρίων, δεν πειθόμαστε πως εκτελείται σχέδιο επί χάρτου εναντίον μας και ερίζουμε ποιος είναι πιο φασίστας από τον άλλον, που σημαίνει πως δεν έχουμε καταλήξει πως ο λαός είναι η δύναμη και μόνο αδιαίρετοι μπορούμε να κάνουμε κάτι ενάντια στους ηγέτες που καμώνονται πως μας κυβερνούν και μας σώζουν...

https://www.facebook.com/fotini.psi

 Συντάκτης: Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Αυτές οι υπέροχες σχέσεις

Μιλάω για εκείνες τις σχέσεις -τις νόμιμες ή τις παράνομες- που μέσα από την ωριμότητα του χαρακτήρα των ατόμων που τις συνθέτουν στέκουν ορθές και πασίζηλες στο βάθος του χρόνου. Για αυτές που μέσα από την μοναδικότητά τους αναδεικνύονται σε σπάνιες, υπέροχες και μοναδικές, για τις σχέσεις που τους αρκεί ένα κερί και ένα χέρι για να οδηγήσει τον τυχερό/η στα αχνάρια του κορμιού, στην αργή λιτανεία του έρωτα και της απαράμιλλης ομορφιάς του βαθέως συναισθήματος. Οι σχέσεις αυτές, αντέχουν τα πάντα γιατί περιέχουν τα πάντα. Αγάπη, απόλυτη ελευθερία, ενδιαφέρον και σεξ. Όχι έρωτα.
Μα γίνεται αυτό;
Ασφαλώς και γίνεται όταν οι εμπλεκόμενοι έχουν άρτιους χαρακτήρες και μπορούν να αποδεχθούν με άνεση, με χιούμορ, με κατανόηση, τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Όταν δεν έχουν κάτι να χωρίσουν  κάτι άλλο να απαιτήσουν η κάποιον άλλο εαυτό να υποδυθούν.
Ποιος είναι εκείνος που είναι τέλειος;
Ποιος είναι εκείνος που θα άντεχε έναν τέλειο άνθρωπο πλάι του;
Ποιος χρειάζεται έναν τέλειο σύντροφο και εν κατακλείδι και πόσοι από εμάς θα είχαμε την δυνατότητα να παραμείνουμε ''όρθιοι'' δίπλα από κάποιον τέτοιο/α;
Πιστεύω πως ελάχιστοι και αν το καλοσκεφθείτε θα συμφωνήσετε μαζί μου γιατί

Η υποκρισία της γραβάτας

Πόσο όμορφα ηχούν κάποιες λέξεις! Πόσο σοβαρές και σίγουρες δείχνουν καθώς ξεπετάγονται με περίσσια ευκολία από στόματα βολεμένα σε κρανία την μορφή των οποίων ο καιρός τα έχει κάνει γνώριμα και άρα ‘’αποδεκτά’’. Πόσες ελπίδες αυτές οι μορφές μπορούν πλέον να σύρουν πίσω από το κάρο όλων των ημερών τους που τρίζει τριγμούς διάλυσης σε μία οδό γεμάτη από κάθε λογής λακκούβες; 

Και εμείς; Και τι κάνουμε εμείς που ιστάμεθα ενεοί ξύνοντας την κοιλιά που αποκτήσαμε, πιστεύοντας πως η νιρβάνα της ραστώνης, που δολίως μας εδόθη, θα εξακολουθούσε να υφίσταται εις τον αιώνα τον άπαντα; Καθόμαστε και ακούμε τους κακαρισμούς των πετειναριών της πολιτικής, ελπίζοντας σαν τον τελευταίο χρήση βαρέων ουσιών πως αυτή η φορά θα είναι τελευταία. Πως αυτή την φορά εκείνη η καλοντυμένη ρωγμή του συστήματος