Γράμμα σ’ ένα φίλο
Η γυναίκα που σκέφτεται…
Φίλε μου,
Είναι δύσκολο
να ερωτευτεί ένας άντρας μια γυναίκα που έχει το θάρρος να λέει λιγότερα απ’
όσα γνωρίζει και να καταλαβαίνει περισσότερα απ’ όσα φανερώνει στους άλλους. Η γυναίκα
αυτή αιφνιδιάζει! Σαν γυναίκα λοιπόν κι εγώ, που αρέσκεται να πιστεύει πως
γνωρίζει καλά το φύλο της, θα σου πρότεινα να μείνεις μακριά από όλη αυτή την
ιστορία. Πώς γίνεται να θέλεις τόσο πολύ μια γυναίκα που αγαπά αλλόκοτα
πράγματα, όπως τη μυρωδιά της θάλασσας, των βιβλίων, της βροχής; Που την ελκύει
σαν μαγνήτης το διαφορετικό, το αόρατο και το άπιαστο… Που χαμογελά σε κάποιον όταν
τον βλέπει να φοβάται…
Μείνε
μακριά, φίλε μου. Η γυναίκα αυτή θα σε κάνει να αισθάνεσαι «μικρός». Ερωτεύσου
καλύτερα κάποια που ξέρει να βάζει τη ζωή της σε «γυάλινα, διαφανή κουτάκια»,
που συμπεριφέρεται θηλυκά, όπως προστάζει η φύση της. Ερωτεύσου μια γυναίκα που
είναι πάντα συγκεντρωμένη, που δεν αμφιβάλλει ποτέ, που δεν σιωπά γιατί θεωρεί,
εσφαλμένα ή μη, πως η σιωπή είναι σοφία και γαλήνη και ποίηση. Στάσου πλάι σε
μια γυναίκα που λέει εύκολα ναι, που συμφωνεί δίχως να αναρωτιέται...
Η
γυναίκα που σκέφτεται ακατάπαυστα, είναι δύσκολη κι αλλοπρόσαλλη, φίλε μου.
Επηρεάζεται διαρκώς από νέες ιδέες, αλλάζει απόψεις όταν οι συγκυρίες το
απαιτούν, συγκινείται και θλίβεται με πράγματα και καταστάσεις που η «καλή» τα
προσπερνάει. Αυτή η «έξυπνη», αν και αιθεροβατεί διαρκώς, έχει άποψη και θα σου
«πετάξει» με το γάντι αλήθειες που, πίστεψέ με, δεν θα θέλεις ν’ ακούσεις. Και οι
αλήθειες όταν λέγονται δίχως ανταριασμένες φωνές, είναι δύο φορές αλήθειες. Άσε
που θα παθιάζεται με το τίποτα. Αμ, το άλλο, το γνωρίζεις; Θα σιωπά όταν οι
άλλοι μιλούν και θα μιλά όταν οι άλλοι σιωπούν… Μπορείς, αλήθεια, να το
αντέξεις;
Εγώ,
όμως, σου λέω να μείνεις μακριά από μια γυναίκα που ποτέ δεν ξέρει τι θέλει! Θα
σου φανεί σαν «χάρτινη βαρκούλα» που λαχταρά να ταξιδέψει κάποτε σε ωκεανούς.
Μείνε
μακριά, φίλε μου, από μια «παρανοϊκή» γυναικεία καρδιά, που πιστεύει στους
αιώνιους και ανεξάντλητους παραβολισμούς της σχολής των ρομαντικών, όπως το «πάντα
μαζί» και «αγάπη» και «πάθος» και «αρμονία» σε μια σχέση. Δεν θα αντέξεις την εμμονή
με την οποία θα απαιτεί την προσοχή σου και το ενδιαφέρον σου. Είναι άκρως ρομαντική,
σου λέω, κι ας μην το δείχνει! Δεν θα μπορέσεις ποτέ να την καταλάβεις. Γιατί,
μήπως εσύ γνωρίζεις πολλούς «ενήλικες» που διασχίζουν χωρίς φόβο την πύλη της
αθωότητας, για να βρεθούν στον κόσμο των παιδιών, εκεί όπου ο χρόνος ζυγίζει
μονάχα το «εδώ» και το «τώρα»; Αυτή εκεί ζει. Το ’ξερες, αλήθεια;
Δεν
χρειάζεται λοιπόν να κουραστείς με μια γυναίκα που δεν πατά ποτέ στη γη. Και,
για φαντάσου, ώρες ώρες θα σου ζητά κάτι παράξενα πράγματα που αγοράζονται,
λέει, μόνο με την ψυχή. Τι είναι αυτό, δύσκολα θα το καταλάβεις. Το μόνο που θα
αισθανθείς είναι πως θα πονάει και το κορμί και η ψυχή της αν δεν «χαϊδεύεται»
από σένα. Άσε που θα έχει την ακλόνητη πεποίθηση πως για να αγαπήσεις έναν
άλλον άνθρωπο θα πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον εαυτό σου!
Μείνε
μακριά από αυτή τη γυναίκα, γιατί θα θέλει να σου δείξει έναν κόσμο γεμάτο μέρη
και τόπους που δεν βαδίζουν πολλοί. Θα σε σέρνει συνεχώς σε βιβλιοπωλεία, σε
σινεμά, σε μέγαρα μουσικής, σε μουσεία, σε παραλίες όπου δεν πάτησε ανθρώπου
πόδι… Η γυναίκα αυτή θα ονειρεύεται ταξίδια και θα σου διηγείται συνέχεια φανταστικές
ιστορίες! Τι κουραστικό που θα είναι! Και τις νύχτες –για σκέψου– θα θέλει να
σου διαβάζει παραμύθια ή ποιήματα για να αποκοιμηθείς. Θα το αντέξεις, φίλε
μου;
Άσε
που θα σου λέει συνέχεια πως τα πράγματα δεν έχουν μόνο μία πλευρά και πως ένα
κι ένα δεν κάνει πάντα δύο. Μπορεί να κάνει και τίποτα, αν το… ένα «απουσιάζει».
Τέτοιες ανοησίες θα λέει!
Άκου
και τούτο, φίλε μου: δεν θα μπορείς να προβλέπεις την αντίδρασή της, γιατί θα θεωρεί
αυτονόητο πως αξίζει να την αγαπάς και πως δεν θα την προδώσεις ποτέ. Και θα καταφέρει
να σε πείσει πως εσύ την επέλεξες, ενώ θα συμβαίνει το αντίθετο. Στην αρχή θα
νιώθεις «σπουδαίος» γι’ αυτό και θα φουσκώνεις σαν παγόνι. Σαν θα περάσει όμως
ο καιρός, θα μάθεις πως πρέπει να «τρέχεις» όλο και με πιο αυξανόμενη ταχύτητα
για να ξεπεράσεις τη σκέψη της. Και ίσως, ίσως λέω, κάποτε, να εξαντληθείς από αυτόν
το «μαραθώνιο». Και τότε, φίλε μου, θα θελήσεις το απτό, το εύκολο, αυτό που
μπορείς να φτάσεις με ένα απλό άνοιγμα των χεριών σου…
Λοιπόν, φίλε μου; Τι λες; Επιμένεις ακόμη να
γνωρίσεις αυτόν τον πολύχρωμο και πολυσχιδή κόσμο που θα σε οδηγήσει αυτή η
παράξενη γυναίκα;
Αν
ναι, θα κερδίσεις ένα δώρο: μαζί της, δεν θα μάθεις ποτέ τι είναι χαμένος
χρόνος, τι πάει να πει βαρεμάρα, πλήξη, ανία…
Με αγάπη
Η φίλη της καρδιάς σου…
Aφιερωμένο
σε όλες τις μητέρες
Mοσχολούλουδο (11/5/2014)
Toυ έρωτα
λαβωματιά
ξεπρόβαλε στη
ζήση.
Της αστραπής
φεγγοβολιά,
το όνειρο ν'
ανθίσει.
Μες στου Μαγιού
το πρωινό
πρωτόβγαλτο
λουλούδι,
έδωσε χρώμα στη
φωνή
τη νότα στο
τραγούδι.
Βλαστάρι
μοσχολούλουδο
μέσα στην
αγκαλιά της.
Κι η Μάνα
εφτερούγισε
μέσα στο
σάστισμά της!
Αρώματα
πλημμύρισαν
τον τόπο και το
χρόνο,
έκσταση αγάπης
η σιωπή
φυλάκισε το
χώρο.
Ξεπεταρούδι της
αυγής
μέσα στην
αγκαλιά της.
Κι ένιωσε Μάνα
τι θα πει
μες στο
πετάρισμά της…
Λένε πως σ’ αυτόν τον σκιερό τόπο, όπου
φτεροκοπούν οι κάργες και η άνοιξη δεν περνά πια από εκεί, υπήρχε κάποτε
ένα δασάκι με ασημοπράσινα πεύκα που στεφάνωναν έναν στρογγυλό λοφάκο.
Και λένε πως στις παρυφές του λόφου ζούσε σ’ ένα ξύλινο σπιτάκι μια σιωπηλή γυναικεία ύπαρξη, που βάδιζε καθημερινά στο μικρό δασάκι με την ήρεμη αρχοντιά των πλασμάτων του δάσους και με ένα ύφος περιπαθούς μελαγχολίας στο βλέμμα της, στο πρόσωπό της, σε κάθε κίνησή της…
Λένε πως στις φωτερές ίριδες των ματιών της παράξενης γυναίκας μπορούσες να δεις πράσινους κάμπους...
Κι αν την άκουγες να τραγουδά, θαρρούσες πως ηχούσε άσμα ασμάτων…
Και κάποιοι που την είχαν συναντήσει λένε πως είχε την καρδιά ενός ποιητή και την ψυχή ενός παιδιού…
Λένε πως ήταν μια νομαδική ψυχή, που ο νους της δεν καταλάγιαζε ποτέ, γιατί δεν μπορούσε να εκφραστεί, και έτσι αποφάσισε να αποθέσει τις συγκινήσεις της ζωής της στη σιωπή του δάσους…
Λένε πως τις ανοιξιάτικες μέρες συχνά πυκνά την έβλεπαν με το πρώτο αυγινό φως να μαζεύει λουλούδια από το δασάκι, να ξαπλώνει στη σκιά των πεύκων και να βυθίζεται σε μια μυστικοπαθή ατμόσφαιρα, το ίδιο φωτερή με εκείνη των αγίων…
Άλλοι λένε πως ήταν κόρη της αμαρτίας…
Λένε πως φίλοι της ήταν τα πουλιά και εραστής της μια νοσταλγία παράφορης ελευθερίας. Άλλοι λένε πως μια βαθιά οδύνη οδήγησε τα πέλματά της στην ερημιά, να ζει συντροφιά με τους αέρηδες, τα ονείρατα, το κελάηδημα των κοτσυφιών, το κρώξιμο των κουρούνων…
Και λένε πως κάποια μέρα του Μαγιού είδαν φλόγες να καταπίνουν το δάσος, μαζί και τη σιωπηλή γυναικεία ύπαρξη που κατοικούσε εκεί… στο τίποτα και στο παντού!
Λένε πως όσοι φτάνουν νύχτα ως εκεί ακούν ελαφριά πατήματα και ψιθύρους και φωνές και αλλόκοτες μουσικές που ηχούν από μακριά…
Λένε πως οι κουρούνες ελευθερώνουν όλους αυτούς τους παράξενους ήχους με το κρώξιμό τους…
Και λένε πως τ’ αστέρια δεν περνούν ποτέ από εκείνο το κομμάτι του ουρανού…
Λένε πως από τότε που οι πύρινες φλόγες κατέκαψαν το δασάκι, οι κουρούνες ολημερίς κι ολονυχτίς φτερουγίζουν πάνω στα ξερόκλαδα του μοναδικού πεύκου μοιρολογώντας το χαμό της σιωπηλής γυναίκας…
Και λένε πως σαν πλησιάσεις κοντά, θ’ ανατριχιάσεις στο άκουσμά τους, γιατί οι στριγκλιές τους είναι δεμένες για πάντα με τη σκιερή ύπαρξη που κατοικούσε κάποτε εκεί…
Κρώζουν οι κουρούνες, όλο κρώζουν… και κρώζουν… χωρίς σταματημό… Θρηνούν για τη χαμένη κόρη του δάσους…
Χριστίνα Ταράτσα
Πηγή Το βιβλίο net
Το κορίτσι με τα επτά χρυσά σπίρτα
Xristina TaratsaΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ - ΕΝΑΣ
ΚΟΣΜΟΣ
http://wp.me/p3dOul-r5
Συγγραφέας: Χριστίνα Ταράτσα
Ένα τρυφερό χριστουγεννιάτικο βιβλίο απ’ όπου πηγάζουν οι αξίες της ζωής και το οποίο έχουν λατρέψει μικροί και μεγάλοι…
Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς. Η Ελπίδα, ένα δωδεκάχρονο κορίτσι, διαβάζει το παραμύθι «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα» και η παιδική και αθώα ψυχή της λυπάται για την απονιά των ανθρώπων που άφησαν ένα παιδί στο δρόμο, παραμονή Πρωτοχρονιάς, να πεινάει και να υποφέρει από το κρύο και παγωνιά.
Η Ελπίδα εύχεται να είχε τη δύναμη να αλλάξει τα κακά αυτού του κόσμου: Η ευχή αυτή την οπλίζει με μαγική δύναμη κι έτσι καλεί κοντά της ένα ξωτικό, τη Γλαύκη. Το ξωτικό την οδηγεί σε μια άγνωστη πολιτεία, όπου ο Αϊ-Βασίλης εμφανίζεται ως δια μαγείας πάνω στον ουρανό και πετά στα πόδια της ένα χρωματιστό πακέτο: Μέσα υπάρχει ένα κόκκινο κουτί, και όταν το κορίτσι το ανοίγει, βλέπει επτά αστραφτερά, ολόχρυσα σπίρτα!
Επτά μαγικά σπίρτα κι επτά ευχές! Όποια ευχή και αν έχει στο μυαλό της η μικρή Ελπίδα, είτε πηγάζει από το μυαλό είτε από την καρδιά της, πάντα αναρωτιέται αν έκανε τη σωστή επιλογή, γιατί η μαγική δύναμή της βρίσκεται στο γεγονός πως οι επιθυμίες της κρύβουν την αθωότητα και την αγνότητα της παιδικής ψυχής της.
«Μια φορά κι έναν καιρό…». Έτσι άρχιζαν κάποτε τα παραμύθια και τελείωναν «κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Έτσι είχε πει το κοριτσάκι με τα σπίρτα στην Ελπίδα, όταν αντάμωσαν στη Χώρα της αγάπης και του θρύλου, στη Χώρα του Χιονιά, χωρίς ωστόσο να ολοκληρώσει τη φράση της, γιατί μόνο η Καλή Μοίρα και η Καλή Τύχη αποφασίζουν τελικά να χαρίσουν ένα όμορφο τέλος για τους ανθρώπους και στα παραμύθια αλλά και στη ζωή.
Εκδόσεις: Σαββάλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου