Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Αχτίδες στο σκοτάδι (8/1/2015)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου.

Γαλάζιο, γαλάζιο, ξάστερο, γαλάζιο λευκό, λευκά μπαμπάκια σε γαλάζιο φόντο, γκρι, γκρι, γκρι, βαθύ μαύρο, σκοτάδι. Ο ουρανός καθρεφτίζει διαθέσεις και η αντανάκλαση συντελείται στο ακέραιο. Γη και ουρανός γίνονται ένα. Σύμμειξη μεγίστη και τελεία στη χώρα του ήλιου.

Tον ήλιο σύμμαχό του στα δύσκολα, να του φεγγίζει τις μελαγχολικές διαθέσεις έχει ο Έλληνας μα ο ίδιος; Ποτέ δεν παίρνει σοβαρά τις μέρες της ουράνιας κατήφειας. Αιώνες τώρα, ίδιο το παιχνίδι…(αυτά πριν)

Τώρα όμως, κάτι παράξενο συμβαίνει και δεν λέει να φύγει το γκρίζο, απ το γαλάζιο άπειρο. Ήρθε και στοίχειωσε πάνω απ τη μικρή αυτή χώρα. Ο φαύλος κύκλος, βάλθηκε να ταΐζεται καλά, να συντηρείται και να θεριεύει. Έγινε κλοιός που στενεύει τις ζωές. Φορέθηκε ασφυκτικά και έγινε ανάγκη.

Φόβοι, φτιαχτά πρέπει, εικονικοί εχθροί και το ευφυές παράλογο, έκτισαν φρούριο στην καρδιά των ανθρώπων. Η καθημερινότητα μπλάβισε, σκίστηκε το χαμόγελο, το τραγούδι πέταξε απ’ τα χείλη του σκιαγμένο απ τα αχ και οι ώμοι κύρτωσαν από ξένες ενοχές που του γιναν δικές του.

Ξέχασε πια να σηκώνει το βλέμμα του ψηλά κι επικράτησε η διάθεση παρατεταμένου χειμώνα, με ψύχος, κακοκαιρία κι ανελέητη βροχή..

Δύσκολη η επιβίωση, αβέβαιη η στέγη, ανύπαρκτη η προοπτική, χαμοζωής συνθήκες, κακομεταχειρισμένος ο πολίτης, πλήθος τα αγέννητα παιδιά, ελάχιστες οι χαραμάδες αισιοδοξίας , βίος ευτελής ....

Ανάπηρες οι μέρες χωρίς υποστήριξη, σέρνουν το βηματισμό τους όπου κι αν πορεύονται. Η υγεία νοσεί βαριά, η παιδεία αποπαίδι της παραπαιδείας και έρμαιο της κρατούσας κουλτούρας. Οι άνθρωποι με ιδιαιτερότητες στο χείλος του Καιάδα, η εξυπηρέτηση του πολίτη ασθμαίνουσα, τα κοινωνικά αγαθά εξοστρακίζονται ως υπερφίαλες ματαιοδοξίες, ανόητων πολιτών. Όλα ανέλπιδα γύρω κι όμως, κατά παράδοξο τρόπο ακόμη αναπνέουμε, κινούμαστε, επιθυμούμε, επιβιώνουμε βιολογικά και κοινωνικά, αναπαραγόμαστε έστω σε αργό ρυθμό και φιλοδοξούμε να ανασαίνουμε έστω μ’ αυτό το ισχνό και νοσηρό σύστημα αναπνοής…

Πώς; Μετρώντας τα όρια μας… διαχωριζόμενοι σε φύρα και σιτάρι, οι παρασιτικοί οργανισμοί απ τους υγιείς, καθαιρεμένοι από την καταιγίδα οι σαθροί απ τους στέρεους, επιζώντας οι μακρό απ τους μικρόπνοους, οι πρόστυχοι απ’ τους μεθοδικούς, οι με υπόβαθρο και αξιακό σύστημα από τους τυχάρπαστους και οι ασκημένοι τέλος, από τους δύσκαμπτους…

Είναι στιγμές, που ενώ είσαι να απαρνηθείς τη χώρα που αντίκρισες το πιο ζεστό φιλί του ήλιου, ευθύς μετανιώνεις και λες για πουθενά δεν είμαι παρά για εδώ, να μετρήσω την αντοχή μου, να πιάσω τον πάτο μου, να τεστάρω τα πολιτισμικά μου γράδα. Γιατί κι εγώ κι εσύ, μέτοχοι στο γίγνεσαι είμαστε και φερόμενοι δράστες αυτής της ανάρμοστης κατάντιας .

Τότε, αρχίζει ένα εσωτερικό ταξίδι αυτοκριτικής, στατιστικολογίας και συγκριτικής, που τα επικαλούμαστε ως αναγκαία, για να βασίσουμε την ελπίδα της επόμενης μέρας, τη γέννηση του αυριανού παιδιού, τη σωτηρία της γενιάς που χρεώσαμε.

Θυμάσαι τότε το ιατρικό προσωπικό που σου έτυχε να περιθάλψουν τον πρώτου βαθμού συγγενή σου, που ενώ είχε δρομολογήσει το ταξίδι του, αυτοί σαν υστερικοί μπαινόβγαιναν προσπαθώντας για το ανθρωπίνως δυνατό με συνθήκες αξιολογούμενες, επιεικώς τρισάθλιες. Και σαν ήρθε το μοιραίο να δακρύζουν μαζί σου, λες για συμπαράσταση λες από την ένταση του δικού τους εργασιακού φόρτου, με τα πιο δόκιμα παρηγορητικά λόγια της στιγμής.

Και άλλη φορά πάλι, ζώντας μες στην ξεραΐλα των λόγων και των πράξεων, να φύεται και να αναδεικνύεται έμπρακτα η αλληλεγγύη με μορφή ατομικής ή ομαδικής προσπάθειας, ή εξπρές συσταθέντος συλλόγου, με σκοπό να παράσχει κοινωνικό έργο συγκέντρωσης ειδών πρώτης ανάγκης, στη δύσκολη φάση που ενώ όλοι πλήττονται, κάποιοι έχουν πολύ περισσότερες..

Η αυτοοργάνωση των πολιτών, η έμπρακτη ένδειξη αλληλεγγύης, ο εθελοντισμός χωρίς αντίτιμο σε ώρες δύσκολες, αλλά και πρωτοβουλίες ιδιωτικές ή συλλογικές που διατρέχονται από ιδέες ανθρωπισμού, αιμοδοσίας, δασοπροστασίας, οικολογίας, φιλοζωίας, συνειδητής καταναλωτικότητας, κοινωνικής ιατρικής, διάσωσης της βιοποικιλότητας και πολλές άλλες ακόμη, έρχονται να υποκαταστήσουν μια πολιτεία χαμένη, που ξεγέλασε τους υπηκόους της. Ενδοτικοί στα ξελογιάσματα τότε, τώρα πληρώνουμε ακριβά τα μικροξεστρατίσματά μας.

Η βαρβαρότητα που βιώνουμε, εκκολάπτει ταυτόχρονα δυνάμεις, που δεν τις βάζει πια ο νους. Γονατίζει την αντιπαλότητα των δύο φύλων και γλυκά δίνουν τα χέρια να προχωρήσουν στη νέα εποχή που ο καθένας έχει το ρόλο και τη θέση που του αρμόζει, χωρίς αλλοπρόσαλλες διαφυλικές συγχύσεις.

Το πνεύμα διεκδικεί με κομψό και διακριτικό τρόπο , το χώρο που του στέρησε η υπερβολή της ύλης και οι άνθρωποι κερδίζουν τη συνειδητότητά του εγώ και των καταστάσεων που βιώνουν, αποδομώντας την αλαζονεία που απέκτησαν εν καιρώ, φτάνοντας στην ύβρη.

Λουλούδια ανθίζουν απ’ την άβυσσο που κουβαλάει ο καθένας μέσα του , καθώς συνειδητοποιεί το αγκαθωτό πλέγμα της μοναξιάς του. Η προσπάθεια να το σπάσει πονάει, αλλά αξίζει, γιατί έτσι αντιλαμβάνεται, πως κάποιος σαν αυτόν είναι πλάι του, από το ίδιο υλικό, με τις ίδιες ανάγκες.

Η φρενίτιδα του παραλογισμού που έχει διαχυθεί σ όλο το περιβάλλον που ζούμε , αναπνέουμε και λειτουργούμε -πως τάχα όλα τα δεινά για το καλό μας συμβαίνουν και πρέπει να τα υποστούμε- μας έχει αφήσει εκστατικούς και ενεούς και μόλις τώρα, κάποιοι λίγοι, δειλά μπαίνουν σε τροχιά αντίδρασης. Η γενική συγκρότηση ίσως αργήσει ακόμα αλλά πρέπει να ευλογήσουμε τη νέα αρχή.

Προς το παρόν διαφεντεύει ο φόβος για την επιβίωση και για ό, τι πολύτιμο ανήκει στην ιδιοκτησία μας.Τρίζουν τα ατομικά μικροβασίλειά μας και το ουρλιαχτό , ενώ είναι ο πιο φυσικός φωνητικός ήχος που πρέπει να σκίσει τον αέρα , συρίζει προς το παρόν ακόμα μέσα στο στέρνο μας.

Δεν υποδηλώνει ελευθέρους ανθρώπους η ενοχικότητα που μας επέβαλαν κι αυτό πρέπει να είναι το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει για την ελευθέρωση της ψυχής. Βρίσκουν οι άνθρωποι ωστόσο διεξόδους καταφεύγοντας σε ομάδες στήριξης, αλληλοβοήθειας αυτοβελτίωσης κι επίγνωσης , για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το βάρος που τους δυσαναλογεί. Ένα δίκτυο παρασχόμενων υπηρεσιών δημιουργείται με ενδεικτικά κόστη, για κάλυψη τέτοιων αλγών. Η κοινωνία αλλάζει, το άτομο θα αρχίσει να ανακτά τα ουμανιστικά του χαρακτηριστικά, να κερδίζει τον αυτοσεβασμό του, να προσδιορίζεται ξανά.

Ο φυσικός κανόνας υπαγορεύει μετά από μια δύσκολη συγκυρία, να ανοίγονται διέξοδα μονοπάτια και να επιλύονται τα προβλήματα. Το περιβάλλον του ιντερνέτ, παρά τις αμφισβητήσεις που δέχεται, μπορεί να φιλοξενήσει και να διευκολύνει δράσεις ομάδων που εμφορούνται από κοινές ιδέες, προθέσεις, στόχους και το σημαντικότερο; Ενώνει σε διαδικτυακή σύνδεση, ανθρώπους που χιλιομετρικά δεν βρίσκονται κοντά.

Η λογοτεχνία, η ποίηση και γενικά η τέχνη πάντα είναι κοντά στον άνθρωπο , όταν τη χρειαστεί, ώστε να εκφραστεί μέσω αυτής δημιουργικά και λυτρωτικά με αποτέλεσμα να αναπτυχθεί μια σχέση αμφίδρομη και ανταποδοτική.

Εν τέλει αν σκεφτούμε κι αποφασίσουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι έστω και στη δύση μιας εποχής που εξαφανίζεται ας μην περιμένουμε άλλο και ας ξεκινήσουμε σήμερα απ αυτόν που είναι πιο κοντά μας, τον εαυτό μας

Οι βαυκαλισμοί πλέον δεν συγχωρούνται πως τάχα με την πειθήνια υπακοή θα εξισορροπηθούν οι δυσάρεστες καταστάσεις γιατί αυτό, μόνο στην αλλοίωση της πραγματικότητας οδηγεί και στατικοποιεί κάθε εύλογη αντίδραση.


Είμαστε εδώ (21/11/2014)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου.

Σκύψε να δω το χώμα που γερνάει, η μάνα γη στα γόνατα διπλώνεται.
Λείπει η αυγή, το δειλινό σκοτείνιασε, ωχριούν τα χρώματα, εξασθενούν τα αρώματα...
Στάσου νa ανάψω το εσπερινό το φως,  τώρα που έπεσαν οι τόνοι κι οι ώρες μίκραιναν.
Δεν είν’ καιρός για λόγια έξυπνα… μόνο οι ρουτίνες παίρνουν μέρος στην κουβέντα.
Νωρίς για ύπνο καθημερινά και μόνο Σάββατα, δίνουμε σάλτο απ τα γνωστά αναφερθέντα.
Ποιος είναι ο πρώτος στη ζωή και ποιοι οι κομπάρσοι της, πώς επιτρέπουμε τους ρόλους να μας κλέβουν, ποιος υποδύεται τον άτυχο, το δύσμοιρο και δίνει χρόνο την ειρωνεία να του δασκαλεύουν; 
Ούτε στιγμή, ούτε ανάσα, ούτε λαμπύρισμα, δεν περισσεύει να χαριστεί σε ανάξια πλάνα.
Είμαστε εδώ, χέρια απλωμένα να τα ενώσουμε και να διωχτεί μακριά, του φόβου η μάνα…
Να μπει ο χειμώνας της δυσκολίας και της μετάβασης, σαν περισυλλογή και προετοιμασία να μοιάζει.
Κι αφού η σωστή διεργασία πάρει το δρόμο της,  να ‘ρθει  το ξάφνιασμα, από χρώμα , ομορφιά και άρωμα,  σαν τον υάκινθο που σκάζει..
Τέτοιους αφορισμούς η φύση στέλνει σ όποιον αντιστρατεύεται σ αυτήν.

Εκτείνει τη μεγαλοσύνη της και χάνεται, αυτός που δυσκολεύεται, την ομορφιά να ζει. 

Μια νέα παρέα (4/11/14)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου.

Μια νέα παρέα 4/11/14

Η φύση αποχρωματίζεται σιγά -σιγά και ο διάκοσμος μένει κενός. 
Τώρα ψυχή μου έχεις να αντικρίσεις το είδωλό σου και πού περικοκλάδα να σκύψεις να κρυφτείς ;
Σαν να σαι σε κάμαρα απόγυμνη κι εσύ κορυφαία πρωταγωνίστρια στο έργο της ζωής σου.
 Με απουσία σκηνικού  και ούτε καν μια ελάχιστη ματαιοδοξία , για στήριγμα .. 
Ώρα να πεις το ΝΑΙ, στα όχι που σε λύγισαν και το ΟΧΙ , στα ναι, που δήλωναν χατίρια. 
Φόρα ασπίδα σου τα θέλω που χαλάλισες, δώσε αγώνα για τα παράθυρα που σφάλισες, αφήνοντάς σε, στα ίδια και τα ίδια..
Πικρές αμφιβολίες σε ανεμόδειραν και τώρα βρίσκουν μία - μία δρόμο...
Κραυγές ξεπηδούν, υπόκωφες, από λαρύγγι που εναντιώνεται, λυτές πλεξούδες οι επιθυμίες , απλώνονται στον ώμο..
Φουρκίστηκαν, κοκκίνισαν τα μάγουλα, που φρόνιμα υπάκουαν τόσα χρόνια -φυλακισμένα αηδόνια-
Υποταγμένα σώματα ,ακέφαλα, παράδωσαν το νου σε εξουσίες.
Νόθοι  όμως καρποί της εμπιστοσύνης αυτές φάνηκαν , στράφι ζωή, χαμένες ευκαιρίες..
Μα η σκάλα να, ορατή, λευκή, ολόφωτη, δείχνει επάνω...
Κάτω οι φόβοι, τα παράλογα, οι κενότητες...αυτά είναι βάρη.
Πάμε χαρούμενοι, πτωχοί σε πλούτη , πλούσιοι σε οράματα- σκέτο καμάρι-.
Αν ξέρεις πια τον εαυτό σου και είσαι έτοιμος, τράβα ψηλά, από κει να δεις τη θέα..
Θα ναι οι δύσκολοι αναβάτες μόνο γύρω σου και ίσως γεννηθεί ξανά, μια νέα παρέα...

Δεν θα μείνουμε στο όνειρο... (22/10/2014)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου.

Θα κοιτάμε ψηλά και ας σκοντάφτουμε κάποια φορά...

Θα σκίσουμε το γκρίζο του ουρανού, ως να συναντήσουμε το όμορφο γαλάζιο, ακόμη κι αν μερικά σύννεφα δακρύσουν.

Θα καβαλάμε εκείνες τις ωραίες σκέψεις που μας τις εξαφάνισαν και νόμισαν πως τις χάσαμε.

Θα αναστενάζουμε από ανακούφιση για το βάρος που μας έβαλαν στους ώμους μας, χωρίς να 

υπολογίσουν πως μπορούμε να το τινάξουμε,  σαν γίνει αβάσταχτο.

Θα σπάσουμε τους κώδικες της πείνας και της δίψας αντικαθιστώντας τους με αρχέτυπα ξεχασμένα, ικανά να τις κορέσουν.

Θα ανορθώσουμε συνιστώσες που στηρίζουν ένα εύρωστο κι επιμελημένο ανθρώπινο σώμα.
Θα ανιχνεύσουμε τη νέα μήτρα ψυχής που θα χει την θωράκιση για ένα δύσκολο σήμερα.

Θα απλώσουμε χέρια γυμνά να ανταμώσουν τα ακροδάχτυλα σαν κεραίες, νιογέννητων πλασμάτων,  που το άγγιγμα θα περιέχει τη νοηματοδότηση νωπών επικοινωνιών.

Θα αναδυθεί μια καινούρια αιχμή ζωής, πρόκληση στην ίδια τη ζωή, ύμνο στην ανθρώπινη οντότητα και με ενεργό χαμόγελο, που από τη μέθη του πόνου κερδήθηκε.

Θα ονειρευόμαστε, μα δεν θα μείνουμε στο όνειρο...

Καίγοντας τους φόβους (13/10/2014)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου.

Αχτύπητη η μέρα που πλεύρισε το γκρίζο λιμάνι της ομίχλης. Από βραδύς άρχισε το βύθισμα της σελήνης στην άπατη συννεφιά και η διολίσθηση δεν ήταν πια αναστρέψιμη. Ο αστρόκοσμος έχασε το φως του εντελώς και οι στέγες ξεκίνησαν τα βράδια, το παραμύθι της αμίλητης συντροφιάς, καλωσορίζοντας τη νέα εποχή..

Μόλις είχαν βγει απ την κάψουλα ενός άνευρου και χλωμού καλοκαιριού, ελάχιστα πλέον υποσχόμενου. Και τι να υποσχεθεί ένα καλοκαίρι, όταν ξεζουμιζόταν επί σειρά ετών από βαρύγδουπες απαιτήσεις και φορτώματα αταίριαστα μπρος τις λιτές προσταγές του αυτοκράτορα Ήλιου; Τα τζιτζίκια να σκάνε, η αλμυρά της θάλασσας να δροσίζει τα κορμιά, τ’ αλμυρίκια να προσφέρουν γενναιόδωρα τον ίσκιο τους και η κάψα να σβήνει στα κόκκινα ζουμιά του καρπουζιού. Ρεαλιστικές απαντήσεις σε σεμνές προσδοκίες.

 Όλα τα άλλα; πλεονάζουσα αλαζονεία...

Κατεδαφίστηκε η εποχή και πολλά υλικά, βρεθήκαν ανθεκτικά, έτοιμα και για μια δεύτερη ζωή, μεταποιημένα. Κάθε τι δικαιούται τη δεύτερη ευκαιρία του, όταν προηγηθεί μια δράση, μια κορύφωση, ένας ξεπεσμός. Με κύκλους μετράμε τις ζωές, με μέγιστες ταλαντώσεις τις επιτυχίες. Οι πτώσεις και οι φθορές είναι για τους άλλους. Κανένα έλεος για το ημιτελές, το αδύναμο, το υποκατεστημένο, το τρωτό..

Κι αυτό εκεί, να υπάρχει για να τονίζει την ανθρώπινη προσπάθεια, τη διαφορετικότητα ή και την απάθεια.

Επιλέγεις θέση ή αντί-θεση, καταγγελτική στάση στη ζωή ή εξύμνηση, κέντρο ή περιθώριο, επίθεση ή άμυνα, χαμόγελο ή δάκρυ... και  προχωρά η ζωή, φορές φεύγει χαλί κάτω απ τα πόδια σου, άλλοτε πάλι ο ουρανός πάνω απ το κεφάλι τις περισσότερες φορές δε, το ξόδι γίνεται για το τίποτα και το χαζό γιατί. Ανείπωτες προσβολές συναντούν τα πρόσωπά  μας,  όποτε η ανοχή περισσεύει. Ασπίδα προστασίας όμως το ψέμα, ρούχο ευκολοφόρετο για πρόχειρες διυλίσεις της αλήθειας, συμβατές προς τις κοινωνικές στερεοτυπίες. Έτσι οι μεταβάσεις γίνονται σκαλιά για τις πάνω ή τις κάτω διαδρομές.

 Κάποτε οι μέρες πάλι θα λούζονται στον ήλιο κι η θέα στο γαλάζιο θα ναι ταξίδι στο ανέφικτο χωρίς επιστροφές. Κατάκτηση θα μπορούμε να το λέμε κι αυτάρκεια σε αστρική διάσταση. Και ποιος το όνειρο του δεν μπορεί να φτάσει, εφ όσον πριν το έχει ονειρευτεί; Εγκαινιάζουμε τη διαλεκτική με το σύμπαν κι ανοίγουμε πρωτόγνωρες θεματικές.

Ν‘ ανοίξει ο νους και ίσως επιλύσει τις παράλογες γήινες ασημαντότητες που του στένεψαν τις κάμαρες της σκέψης του. Μπήκε το άτομο του σήμερα στο θλιβερό μονοπάτι της απανθρώπισής του, καταστρέφοντας την αυτοεικόνα που για χρόνια προσεκτικά δημιούργησε.

Θα σωθεί μόνο καίγοντας τους φόβους του και διακτινίζοντας τη σκέψη του σε αυτό που τον κάνει να νιώσει λεύτερος ή ξαναγεννημένος.

 Ποιος μπορεί στην παρούσα φάση να καταγγείλει τον κυρίαρχο φόβο που κατατρώει τη ζωή μας σαν κύριο αυτουργό και να γίνει ταυτόχρονα πιστευτός; 
Έχει και ο φόβος τη μεθόδευση του αναλόγως με το υποκείμενο, προκειμένου να  είναι αποτελεσματικός.

Βεγγέρα (4/10/2014)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου.

Ξέφυγα λίγο προς τα εμπρός και η ισορροπία μου, πατίνι χαλασμένο…

Κρεμάστηκα στο δέντρο της νιότης μου από κλαδί ευλύγιστο, δέντρου σε αμμούδα φυτεμένου, ουρανέ μου…

Βλαστάρι της υπομονής και του αγέρα εμπόδιο, χίλιες φορές ζυμώθηκα ως να προκόψει η ζύμη. 

Άλλος το λέει προκοπή και άλλος σπάταλη χρόνου, κατά το πώς θα πορευτεί, ζήτημα καθενός.

Δάσκαλος αδυσώπητος ο χρόνος που κυλάει, άλλοτε κόκκους ολόχρυσους στα πόδια κοσκινίζει κι άλλοτε με πέτρες σουβλερές σε σκίζει, σε πονά…

Ήθελα από ψηλά, το ωραίο το γαλάζιο,  μες τ’ αποκτήματα μου, μια θέση να του βρω, τα όνειρα ψεύτικα να βγάλω, στην αλήθεια της ζωής, κοίτη πλατιά να σκάψω, να μη στριμώχνονται τα αισθήματα στης χαράς τον ποταμό  και  ισχυρό το Δέλτα του, για τους πικρούς διαχωρισμούς που θυμωμένα εκβάλουν  …ήθελα, θέλω, θα ‘θελα, αμήν !!

Βαρύς ο ανταγωνισμός μαζί σου ζωή μου, μη με μπλέκεις άλλο πια στους όχτους σου, μα ας είναι τα ταξίδια μου, βεγγέρα που να αξίζει. 

Σκόρπιες ανάσες (24/9/2014)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Μάσησα φθινόπωρα να έρθουν γρήγορα οι ολόλευκοι χειμώνες, κυνηγητό έστησα με τα σύννεφα να μη λερώσουν τον καθάριο ουρανό, σονάτες φθινοπωρινές ματαίωσα να ακούσω, μην προκαλέσω το κουρασμένο μου συναίσθημα . 

Και όταν τυχαία στάθηκα πίσω απ τον πέτρινο γυρτό τειχάκι, είδα θάματα στο χρώμα βουτηγμένα, μύρισα γη να αρωματίζεται στο πρώτο νότισμά της, περιβόλια να ‘χουν αρχίσει τον μελένιο πόλεμο του τρύγου τους και τιτιβίσματα συνωμοτικά που για διασκέδαση μιλάγανε, στης αφθονίας τ’ αλώνια ... 

Τότε με μιας παιχνίδισμα στου νου τη γρίλια, βρήκε να κάνει η ηλιαχτίδα και έσυρε τη σκέψη μου ψηλά.. 

Χίλιες φορές σκόρπιες ανάσες στο χρώμα και στο μύρο της γης, σαν τα πεσμένα φύλλα που χορτασμένα από ζωή κυλιούνται τώρα κάτω, παρά η αναμονή στα ολόλευκα και την παγωνιά ενός αξιοπρεπούς θανάτου.

Το στραπάτσο της πτώσης (21/9/2014)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Ούτε το θέρος ούτε το φθινόπωρο είναι αρκετά να μερέψουν τη διάθεση του ανθρώπου. Όλο στροβιλίζεται αναζητώντας τι, σαν την ουρά του ο γάτος. Ζει στην προϊούσα ασυλία μιας παρατεταμένης και άδοξα σπαταλημένης νιότης, ρίχνει δε, τα αναθέματα τώρα, καθώς τα εμπόδια στήνονται μπρος του.

Θα ‘λεγε κανείς πως οι άκρες του δρόμου υπάρχουν, για να ξαποστάσει κανείς, ή αλλιώς, το πρώτο βάδισμα να δοθεί, δεν είναι ξεπεσμός, στα γρήγορα άτια που να κυριεύσουν τον κόσμο καταφθάνουν, με άλλη μορφή, άγνωστους τρόπους, ανοίκεια ματιά. Λάσπη που τυφλώνει, οι πρακτικές που χρεοκόπησαν και τα λόγια που έφτυσε στεγνώνουν την ανάσα του, καθώς κοιτά τη θαυμάσια κατεδάφιση υπέρλαμπρων πύργων, καύχημα της γενιάς του. 

Νέα Βαβέλ προβάλλει εμπρός του για να μικρύνει το φόβο του κ να του θυμίσει, πως πάλι την ύβρη θώπευσε και υπερέβη εαυτόν, πειθήνιος ακόλουθος υψηλών κατεργαρέων. Το «μέτρο», δύσκολη μονάδα ζωής, αν μάλιστα, δεν είναι το ζητούμενό της. Μα και η διαρκής ανημποριά και γκρίνια με τους εκάστοτε φταίξαντες εξαιρουμένων πάντοτε ημών; 

Χαίρε η δόξα της ατομικότητας ως ικανότατη και πάντα μεγαλουργούσα.

Ας αφεθεί σε διάλυση κάθε σαθρό και κεκλιμένο, να ‘χουν δουλειά οι επερχόμενοι… 

Τέλος στις πατριαρχικές αποδεικτικές ασκήσεις και χώρο πια, σε κάτι που μυρίζει σε φρέσκο, έστω κι αδέξιο, έστω και άτεχνο έστω και δοκιμαστικό. Η ζωή προβοκατόρισσα έλκει στο μέρος της ό, τι μπορεί να την ακολουθήσει, να την ομορφύνει όπως της ταιριάζει, να την αναβαπτίσει σε νάματα νέων ιδεών και έργων, που την καταξιώνουν στην αέναη πορεία της εμπρός. 

Αν από τη δράση – αντίδραση και την αδράνεια, επιλέγει κανείς τη δεύτερη ως χαρακτηριστικότερη μιας ηλικίας ήπιων τόνων με νερωμένο κρασί και έντονα αυχενικά, είναι καθ’ όλα σεβαστό και υποδηλεί συνειδητοποίηση. Διαφορετικά, οι λεονταρισμοί, σε γραφικές καρικατούρες παραπέμπουν, άκομψα χειρονομούσες, διεκδικώντας απ άλλους, ό,τι απ τον εαυτό τους οι ίδιες στέρησαν.. 

Το παραδίνειν σκυτάλη, συνεργασία προϋποθέτει με τον ξεκούραστο, τον επιχειρούντα νέα αρχή, με στόχο την επιτυχία. 

Όλα γίνονται απλά, εξοστρακίζοντας τους φόβους, οικοδομώντας την εμπιστοσύνη των νέων, προσθέτοντας την εμπειρία όπου χρειαστεί κι αφήνοντας άφθονο οξυγόνο να ανανεώνει το ανθρώπινο περιβάλλον των σχέσεων.

Πάντα στην εύρεση του απλού ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται, μόνο που τις περισσότερες φορές για να το κατανοήσουμε θέλουμε να γευτούμε το στραπάτσο της πτώσης, που λειτουργεί λυτρωτικά, καθαρτικά, αναγκαία.

Πότε θα δούμε, άνοιξη, πότε θα δούμε Πάσχα; (12/4/2014)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου.

Ήλιος, μπόρες, αέρηδες, αστάθειες... Πότε θα δούμε, άνοιξη, πότε θα δούμε Πάσχα; ;Eτοιμες οι πασχαλιές μωβ και λευκές, η κουτσουπιά (το δέντρο το Ιούδα) τίναξε κιόλας τα ανθοπέταλλα για να φυλλοβολήσει, τα αρνάκια έτοιμα για την αθώα σφαγή, τα κοτοπουλάκια σε σκληρή διατεταγμένη ιεραποστολή, κούνελοι και λοιπά λατρευτικά ντεκόρ συμπληρώνουν το πάζλ ενός ακόμη προαναγγελθέντος χριστιανικού θανάτου που με το πέρας των 3 ημερών θα συντριβεί, για να λάβει χώρα το μεγάλο γεγονός της Ανάστασης του θεανθρώπου μας.

Μέχρι όμως να συμβεί αυτό, έχουμε το Βαραββά να σέρνεται αιμοχαρής και αιμοσταγής σε όλα τα ανθρώπινα παζάρια και λαϊκές για να πετύχει τρυγόνια πολλά, ξεγελασμένα, αποπλανημένα, άμυαλα και κατ’ επανάληψη εξαπατημένα, με ένα σμπάρο και τι σμπάρο..

Βαυκαλίζεται ρεμβαστικά για την ευτυχή επικείμενη και γνωστή για ακόμη μία φορά κατάληξη, σύμφωνα με την οποία, παρά την καταδίκη του, ο άλλος συσταυρωμένος θα οδηγηθεί στο θάνατο, παρά τα μύρια όσα ανοσιουργήματα πρόλαβε αυτός να κάνει. Η παράδοση στο γένος των ανθρώπων να την πληρώνει πάντα ο αθώος, άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται, καθώς την τελευταία στιγμή, όλα στρέφονται εναντίον του και η κοινή γνώμη, διαρρηγνύει τα ιμάτια της μετατρέποντας το ‘’ωσσανά’’ σε ‘’σταύρωσον’’.

Το πλήθος στην παραζάλη του να σηκώνει σκόνη, τρέχοντας μια στο ένα κέλευσμα και μια στο άλλο, οι σειρήνες του εκμαυλισμού εντελώς στο τυχαίο να ηχούν έναν υποσυνείδητα χειραγωγήσιμο εντεταλμένο σκοπό, ο καθένας να λαμβάνει το μήνυμα που θέλει και όλοι να προσπαθούν να ευημερήσουν υπακούοντας τάχα σε μια κοινή των γεγονότων ερμηνεία.

Σάλος, απύθμενη νοσηρότητα, θριαμβευτική η εξουσία πάντα των λίγων και δυνατών, που θέλει το πλήθος, όχλο. Χωρίς συνείδηση, ελέγξιμο κι εν πλήρη συγχύσει κι αποδιοργάνωση. Όπλα των δυνατών σαν κινδυνεύουν τα κέρδη τους η αποσταθεροποίηση, βοηθεία του φόβου. Ένα συνεχές Μεγαλοβδομαδιάτικο πένθος, μια διάχυτη θλίψη, μια ελπίδα, που πάει να γεννηθεί απ την ανθρώπινη φύση σαν εξισορρόπηση της λύπης, μπαρουτιάζεται όμως μέσα στις απρόσμενες εκρήξεις και θραύσματα, έτοιμη να διαλυθεί και να θαφτεί πάλι στα υπόγεια του φόβου.

Πλέον οι περισσότεροι, ζούμε τα δικά μας Πάθη, ανηφορίζουμε το δικό μας Γολγοθά, ματώνει το δικό μας κεφάλι με το ακάνθινο στεφάνι, κουβαλάει ο καθένας το δικό του μαρτυρικό Σταυρό. Όλοι αναπνέουμε περιμένοντας την Ανάσταση, που είναι η πολυπόθητη ανάπτυξη, η αποκατάσταση της αξιοπιστίας μας ως οικονομική δύναμη, η μείωση της ανεργίας, το λιγότερο κράξιμο από τα κοράκια που μας επιτηρούν, το χαλάρωμα της λαιμαριάς που έχει γίνει βρόγχος από την ασφυκτική κηδεμονία, λιγότερα σκαμπίλια-μνημόνια- μεσοπρόθεσμα- μεταρρυθμιστικά- ή όποια άλλα σχέδια με ευάκουστες ονομασίες αρέσκονται να μας επιβάλλουν.

Επιδίωξη στοχευμένη, το ένα, μοναδικό κι απαράλλακτο αποτέλεσμα: Η αποθεωτική αποστράγγιση, ώστε να χωράμε στο νέο μας νευρικοανορεκτικτό κουστούμι, υιοθετώντας σύγχρονες συμπεριφορές επαιτείας κι αποκτώντας συνειδήσεις ελαστικές και υποτελείς, σφυρηλατημένες με φόβο και μιζέρια να οδεύσουμε σε δεκαετιών οπισθοδρόμηση και εξαναγκαστική υπακοή σε ξένα δίκαια. Στόχος υψηλός θεωρείται να αναπτύξουμε λοιπόν και να ολοκληρώνουμε ένα τέλειο πνευματικό σκοτάδι ως κορυφαία συνέπεια της σταδιακής μας υποδούλωσης και παράδοσης σε ζηλωτές –σωτήρες , φίλα σε μας προσκείμενοι ή σε πολιτικούς αξιόμαχους, αξιόπιστους, οραματιστές..

Αγώνας και μέλημα να βάλουμε κάθε θλιβερό σε παρένθεση… Έτσι θα φτάσουμε στο κατώφλι της εθνικής και ατομικής μας Ανάστασης που θα σημάνει νίκη της θλίψης απ τη χαρά, της ανορεξίας από την όρεξη, του φόβου από τη γενναιότητα, του θανάτου από την ζωή, του παλιού απ το νέο, τής υποτέλειας από την ελευθερία…

Πότε; όταν θα γίνει ένα πραγματικό τσούγκρισμα που θα παραπέμπει σε αναμέτρηση των αντικείμενων ιδεολογιών, με διέξοδο σε νέους δρόμους, νέα σκαριά ζωής, φρέσκες ανάσες και καινούριους χτύπους.

Καλό Πάσα, γρήγορη Ανάσταση.


Ό, τι θέλησαν να μας το βαφτίσουν φτωχό, το ονομάζουμε πλούσιο. (27/3/2014)

Γράφει: η Φωτεινή Ψιρολιόλιου.

Έγειρες μπρούμυτα κι άλλο δεν θέλησες να δεις τον ουρανό, ούτε αν έγνεφε γαλάζιος, ούτε αν βαριά όλο δάκρυα τα σύννεφα κρέμονταν. Ήταν μεγάλη η απογοήτευση που μαζεμένη δόθηκε, ξεπληρώνοντας αλλόκοτες χαρές και χάρες κάποιων άλλων ημερών που τις περνούσαμε για χαρούμενες. Όλοι με ένα κοινό συναίσθημα πληρότητας, μα τόσο ξέφρενα κενό, που ζάλιζε τους πάντες σε μια ανείπωτη παραίσθηση, άγνωρη και παραμορφωμένη. Δίψα και πείνα ακόρεστες κι ασίγαστες αδελφές, μανία για φκιασίδι και η λεπτομέρεια, νά ‘χει τον πρώτο ρόλο και βασανιστικά να κυριαρχεί με σπουδή την ζωή του καθενός. Μακριά από ό, τι ελληνικό και εγχώριο θύμιζε, γιατί σε ρετσινιά φτωχότητας παρέπεμπε που δεν μπορούσε να παραβληθεί με υπογραφές αλλόφερτες και ανήκουστες! 

Πολλά αχρείαστα φορτώματα, τής ματαιοδοξίας ανάγκες, σαν περικοκλάδες απειλητικά τύλιγαν το στέρνο ως το λαιμό και συμπεριφορές ξένες προς την απλότητα και το μέτρο αναδύθηκαν κι αλαζονικά μεγάλωσαν, εισάγοντας το σνομπισμό στη συμπεριφορά τής πρώην οικοκυράς τής σειράς, σαν φυσιολογικό στυλ ζωής...

Το μέτρο απόν, η αυτοκριτική υστερούσα, η μικροαστική ανταγωνιστικότητα εδώ, η απλότητα υπό διωγμό, η εθνικότητα αποκηρυγμένη εντελώς, οι λογής συνειδητοποιήσεις (οικολογική, καταναλωτική, ανύπαρκτες), η προώθηση εγχώριων προϊόντων αποτρεπτική, η παραπαιδεία θαλερή, το εκπτωτικό σύστημα ηλιθιοποίησης σε πρώτη προτεραιότητα, η αποκοίμιση των πολιτών σε διαρκή επαγρύπνηση, το κάψιμο και αυτού του εγκεφαλικού φλοιού σε διατεταγμένη καθημερινή αποστολή, η άσκηση του πολίτη στη χαλαρότητα και την απεμπόληση των αξιών του, με περισσή επιτήδευση πραγματοποιημένη!! Όλα στο όνομα της προοδευτικότητας, των ανοιχτών οριζόντων, της δημοκρατίας !!

Έλλειψη μέτρου, απασχόληση με το ευτελές, τα ανάξιο, το εφήμερο, το εύπεπτο και το αναλώσιμο. Αθωράκιστοι, απροστάτευτοι από επιβουλές, δοσμένοι στον όλεθρο, εκπαιδευμένοι στην άκριτη παραδοχή ατέλειωτων και ανούσιων νεωτερισμών, χωρίς αντιστάσεις, εσκεμμένα ανιστόρητοι, αποκτώντας κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι σε πολίτες άλλων κρατών ως ακάματοι, καλοπερασάκηδες, διεφθαρμένοι και πολλά άλλα τιμητικά παρόμοια, που μας προσήψαν σπουδαία πολιτικά πρόσωπα, μένουμε σκυφτοί στο χώμα, γονατισμένοι, με άχθη ασήκωτα στους ώμους που φέρουμε, παρά τα γογγυτά...

Να ζήσεις και πώς να ζήσεις, τι να σώσεις, πώς να σμιλέψεις πια έστω κι ένα όραμα για το παιδί...τι παραμύθι, ποιον μύθο να διαλέξεις που να ταιριάζει, σε ποια ιστορικά γεγονότα να μείνεις ώστε να φουσκώσουν ελπίδες τα πνευμόνια κι ανάσες ηρωισμού, όταν κι αυτοί οι εθνικοί εορτασμοί δεν είναι πια προσβάσιμοι στον απλό πολίτη λόγω τής αθλιότητας που λέγεται περιφρούρηση των επισήμων προσώπων...
Αυτών, που η μόνη επίσημη πράξη και αξιοπρεπής θα μπορούσε να ήταν η παραχώρηση των εδράνων σε άτομα που έχουν αληθινά σχέση με ηρωισμό κι εθνική προσφορά.
Και είναι δυνατή μια νέα ζωή; Βεβαίως και είναι …αρχίζοντας από αποχαρακτηρισμούς. Ό, τι θέλησαν να μας το βαφτίσουν φτωχό, το ονομάζουμε πλούσιο. Έδαφος, υπέδαφος, θάλασσα, αέρα, ουρανό, ήλιο... ακούγονται λίγα; προϊστορία, ιστορία, πλούτος μουσειακός εντός, εκτός Ελλάδος, μέσα στα έγκατα της ακόμη κι όπου διανοηθεί κανείς να ρίξει θεμέλιο, πέφτει πάνω σε αρχαίο εύρημα...
Ιατρική; αυτή που στηρίχτηκε αιώνες πίσω, σε απλούς θεραπευτικούς συνδυασμούς βοτάνων και συνταγές στις οποίες σε λίγο όλοι θα επιστρέψουμε, ονομάζοντάς τες εναλλακτικές θεραπείες ή όπως αλλιώς προτιμάει κανείς, θέλοντας να γλιτώσει από τα νύχια των πολυεθνικών φαρμακευτικών...
Διατροφή μεσογειακή η αδιαμφισβήτητη, σε συνδυασμό με τα μοναδικά δημητριακά, όσπρια, λαχανικά, φρούτα, που ωριμάζουν στις τέλειες κλιματολογικές μας συνθήκες και που χρειάζεται να κατοχυρωθεί σαν ένα διαιτολόγιο καθαρά ελληνικό.
Επιστροφή κι ενίσχυση του σύγχρονου προβληματισμού σε συνδυασμό με την αρχαία φιλοσοφία, όπου θα διδάσκεται αποκλειστικά σε έδρες πανεπιστημιακές ελληνικές με ένα ανανεωμένο και αναβαπτισμένο πνεύμα κοντά σε χώρους που θα γίνονται και βιωματικά συνέδρια ή διδασκαλίες...

Διδαχή αρχαίου δράματος ή αρχαίας αριστοφανικής κωμωδίας κατ’ αποκλειστικότητα στην πατρίδα που ενέπνευσε τους δημιουργούς της και με το κλασσικό τρόπο που γνωρίζουμε γιατί έχουμε την τύχη τής κληρονομιάς.
Αυτοί είναι μερικοί άξονες που μπορείς ταλαίπωρη ψυχή του Έλληνα να ακουμπήσεις, να πάρεις λίγο χρόνο να ξαποστάσεις από τους κακούς δαίμονες που σε κυνηγούν και σ ένα εύλογο χρονικό διάστημα να κάνεις την επανεκκίνηση σου, ορθώνοντας το ανάστημα σου κι αποζητώντας το γαλάζιο του ουρανού, αυτού που σου ταιριάζει.




Εαρινής χαράς πανηγύρι (12/3/2014)


Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Πώς είναι δυνατό να σκίζεται το γκρίζο από μια τέτοια νότα ζωής, φουλ στην κατάφαση και το πλήρες, που αψηφά τα χαλάσματα, τις ελλείψεις, τις αμέλειες και πιστώνει ξανά και ξανά τη συνέχεια, τη συντήρηση της φωτιάς της ζωής, τη σημειολογία του ερωτικού βόμβου και πανηγυρίζει αδιαπραγμάτευτα τής εαρινής χαράς το πανηγύρι;

Φτωχέ μου εσύ τι δεν νιώθεις από όλη αυτή τη μέθη που στήνεται για χάρη σου και λιποτακτείς σε ανούσια αναλώματα; Παίρνεις τις πίκρες παραμάσχαλα και τις νταντεύεις με φόβο και αντάρα παραμερίζοντας ότι είναι κοντινότερο στη φύση και την ανθρωπιά... Αφήνεις στο θρόνο να διαφεντεύει το άδικο σαν θείο και το άνισο σαν ύψιστο αξίωμα ζωής; Υπομονή λες και ματώνεις, λυγίζεις, γίνεσαι χώμα κι άλλο ύψος δεν έχεις πια να δεις, παρά μόνο ό,τι είναι πεσμένο σαν και εσένα, στη λασπουριά του χείμαρρου που ανήλεα σε ξέβρασε σε όχτους άγνωρους και φρεσκοανοιγμένους...

Αναγκαία προσαρμογή ονομάζουν αυτόν τον ολέθριο μετασχηματισμό που εκπαιδεύεσαι να ζεις, πιο στενά, πιο στεγνά, πιο αφόρητα, πιο μη ανθρώπινα; Ακόμη κι αν οι αλλαγές αποτελούν μέρος της ανθρώπινης συνθήκης, υπάρχει τέτοιο ηθικό και πολιτισμικό προηγούμενο που η επίκληση, η ανάτρεξη σε αυτό είναι αρκετή, να υποστηρίξει καταπεσμένες συνειδήσεις, να υποστυλώσει αποτελεσματικά τη σκιαγμένη μας ψυχή, να λειτουργήσει σαν καταφυγή εμπλουτισμού του σθένους που ατονεί, μέχρι να έρθει η αφύπνιση που όλοι επιθυμούν! Γιατί είναι αληθές, πως δεν γνωρίζουμε, πόσο κρατούν αυτή τη φορά, τα καπιταλιστικά μάγια.





Αθέλητες ευεργεσίες (6/3/2014)

Γράφει η ΦΩτεινή Ψιρολιόλιου

Λουλουδιασμένη μυρωδιά φρεσκοπλυμένου ρούχου, σημάδι ζωής, μιας ελάχιστα εξασφαλισμένης καθημερινής αξιοπρέπειας... Μια πρόταση στον ήλιο, στον αέρα, κυματιστή νωπή μπουγάδα, συγκατάνευση της ειρήνης, της καθημερινότητας που λατρεύουμε, όταν αυτή, παραμένει γλυκιά ρουτίνα, χωρίς πρόσθετες τρελές ανατροπές... Προστατευμένη από κεραμιδοσκεπή ελλιπή και ακανόνιστη, τοίχους ξεφλουδισμένους, φαγώματα υγρασίας, παλιοκαιρίας φανερώματα μιας ασυντήρητης ζωής, ενδείξεις, πως δεν έτυχε η οικοδομή, την αναμενόμενη δικαίωση στην εξέλιξη της.
Τι σύμβαση ζωής πλέκουν άνθρωποι, σπίτια, δρόμοι, πόλεις, ζωές, ιδέες, σκοπιμότητες, σχεδιασμοί.. Παράλληλες διαδρομές αλλά κι αλλόκοτες μετωπικές συναντήσεις, αποτελέσματα απρόβλεπτων ανακατευθύνσεων, αλόγιστα ξοδεμένων προσπαθειών ή ματαιώσεις υπαγορευμένες από πεδία ανεξέλεγκτα..
Έρχονται φορές που ήλιος και αέρας ασκούν αθέλητες ευεργεσίες, στεγνώνοντας τη μούχλα της αφροντισιάς, τα νοτισμένα πανιά που ντύματα μιας ζωής θωρούνται ή πάλι αχτίνες ζωοδότριες εμβολίζονται σε ένα νωθρό και συννεφόσκεπο νου, που η σκοτεινιά, κατάληψη εδώ και χρόνια έχει κάνει !
Φθορά! Η ιδιότητα του χρόνου που σκαλεύει αλύπητα τοίχους, ζωές, μυαλά, αναμνήσεις, γεγονότα..
Τι να αντιτάξουμε τάχατις μπορούμε;
Αν λέγαμε ανασύνταξη ενός εγώ συλλογικού, συντήρηση μια ζωής που πάει να μας ξεφύγει, αναδιοργάνωση της προσωπικότητας που με την ανοχή μας παραπαίει, και ετοιμότητα κι εγρήγορση για νέες συνθήκες και γραμμές που διανοίγονται ξανά σε νέες βάσεις; θα χουμε δώσει μια ώθηση σημαντική, θα χουμε επιτρέψει η γρίλια να γίνει φωτεινή, η απόλυτη υγρασία να αποστεγνωθεί κι η σκέψη ευάερη και ευήλια να φρεσκαριστεί…





Αποκαΐδια του φόβου, ή αλυσίδες (27/2/2014)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου 

Φωτιά! Nα σώσω την ιδέα από τα σκουλήκια της νοσηρότητας.
Φλόγα ευέλικτη, γλύψε το κορμί και πάρε τον πόνο από το φθαρτό σαρκίο. Πυράκτωσε το νου και άσε να στάξουν για πάντα σκέψεις και χρεωκοπημένα οράματα. Μπες μες τα τρίσβαθα και διώξε απ την ψυχή ό,τι βολεύτηκε και γερασμένο χάσκει, θαλάμη απροστάτευτη…
Καρδιά παλλόμενη στο τώρα και το πριν, ανέλπιδη, άφτερη, μένεις κουφή στο αύριο; Αίολες προσδοκίες ζυμωμένες με υλικά του χθες, κορμιά νεανικά που χαρακώθηκαν με φτηνό αισιοδοξίας μελάνι, αγύρτες σε έντιμα κοστούμια φτιασιδωμένοι, πού ζείτε, τι σχεδιασμό υπολογίζετε με παγωμένες ανάσες; Ποια χάρη ανταμώνει η θολή σας σκέψη ακόμα και δεν σιγουρεύετε το χαμό σας;
Μάτια μωρών, βλέμματα εφήβων, δειλά χνάρια ζωής, πρώιμων πολιτών, βέβαια ξεστρατίσματα και στραπάτσα αδιόρθωτα κουρασμένων μεσήλικων, μεγάλοι εσείς, περιφερόμενοι ζήτουλες μιας κλεμμένης αξιοπρέπειας, για πού δρομολογήσατε πορεία; Αχάρακτη η ρότα σας και τα κεφάλια κρεμασμένα στην αδράνεια. Πικρές γεύσεις αναδεύονται στο στόμα, από λόγια στυφά, αμάσητα. Ανομολόγητα συμπλέγματα θολών εικόνων, ρυπογόνα ακούσματα από βλοσυρούς άρχοντες, συρφετός αξιωματούχων, με χρυσές επωμίδες αλλοτινής εποχής, ατέλειωτη κουστωδία που επιμένει, αναμασά, ρεύεται το πατικωμένο χαβιάρι στα πρόσωπα μας και εμείς εκεί… της υπομονής, της υποταγής, της αμετροεπούς εγκαρτέρησης, τυλιγμένοι στο μανδύα ενός γενικού φόβου αλλά και πολλών ειδικών επίσης. Αποκοπής από τα ιδιωτικά κτήματα, τα οικήματα, τα εισοδήματα, τα προσφιλή αντικείμενα, τις όποιες πολιτισμικές ματαιοδοξίες, του εργάζεσθαι, της ποιότητας του ζειν! Όλα στο δρόμο της απώλειας. Το μόνο που απομένει η αναγκαιότητα του επιζείν!
Πόσο λίγος αγώνας χρειάζεται για μια τέτοια ανάξια ζωή!
Πόσο πια να φοβηθεί κανείς για το τίποτα που του απόμεινε;
Φόβε είσαι εσύ ο νέος κυβερνήτης της ζωής μας και το σύγχρονο άλλοθι του παραλογισμού;
Φωτιά ! λιώσε τα παγερά βουβά δάκρυα! Φλόγες ματωμένες πνίξτε το φόβο του ξέφρενου κανιβαλισμού ! Αποκαΐδια του φόβου, ή αλυσίδες θα ναι η επιλογή;


Ευλογημένο λαγούμι (16/2/2014)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Φύγε και άσε τις φιοριτούρες, το πλαίσιο είναι αδρό και λίγους εξωραϊσμούς πια παίρνει. Νομίζω ο καθένας εχει οικειοποιηθεί τη νόρμα που του ταιριάζει και φιλοσόφει ασυστόλως! Πες το πιθάρι, πες το κρύπτη. Ευλογημένο λαγούμι, είσαι το καταφύγιό μου. Μένω εκτός παιχνιδιού, όπως οι περισσότεροι. 

Ασφάλεια  και κεραμιδοπροστασία, στις μαυρίλες που φέρνουν μαύρη καταιγίδα. Η ζωή κουβάρι μπερδεμένο και η επαναχρήση του απίθανη. Ζωή δυσλειτουργική, επιβαρυμένη με ξένες επιταγές για μακροημέρευση και γαλήνη. Ήταν άνοιξη και ετοιμαζόμασταν για μακρόσυρτη  βαρυχειμωνιά,  με επίπλαστες λιακάδες. 

Κανείς δεν λέει όχι, στο γαλανό χαμόγελο του ουρανού, ούτε και στη σαγήνη της νιόσαρκης άνοιξης. Η ατασθαλία στο αίμα της ζωής κι εμείς πάντα έφηβοι, χωρίς νόμους, με ορέξεις ζωτικές, για κυνήγι, για καρτέρι, για ρίσκο, για υπέρβαση, για κατάλυση ορίων. Παλιμπαιδισμός αντί για ενηλικίωση και η ανεπίτευκτη ωρίμανση πάντα παρούσα. Γιατί ζητάμε το γιατί; Ανάσκητοι πάντα, για την επομένη φάση. Στο έλεος των αντανακλαστικών, των ενστίκτων βίωσης, επιβίωσης. Το αντάλλαγμα; Ελευθερία, ασυδοσία, υποταγή. 

Σαν όλα τα πάθη! Αθάνατο δίλημμα!! Πάθος  ή μέτρο! Τα επίζηλα βάρη στο ζύγι μιας άξιας και με νόημα ζωής.

Μεγάλη θεά, ορίζεται η λεπτομέρεια! τα βασικά, γίνονται δεύτερα, ξεθωριάζουν, χάνονται στην ασημαντότητα. Ζεις για να την εκθειάζεις, κουνώντας συγκατανευτικά το κεφάλι, ενώ άλλοι σου σταθμίζουν ορό και οξυγόνο. Αναγορεύει η εποχή  σαν ύστατη προτεραιότητα  και μεγαξία,  την επιβίωση. Οι ανθεκτικότεροι θα περάσουν σε μια απέναντι όχθη, νέοι κάτοικοι στην ιλύ του ποταμού, έτσι, για να θυμίζουν την καταγωγή μιας τάξης του πρόσφατου παρελθόντος και φυσικά μακράν όλων, όλοι οι λίγοι, οι «εκλεκτοί».  Ενισχυμένοι όπως τους ταιριάζει, σε μια γαιοπλανητική διάσταση, όπου λίγο απομένει να αλλαγούν τα πάντα, σύμφωνα με τη βούλησή τους και έτσι  η γη  διατεταγμένα να περιστρέφεται, οι ωκεανοί να δαμάζονται σε ένα και μόνο νεύμα, άνεμοι, δαίμονες , θύελλες σε μια δραξιά να τιθασεύονται. Άλλη νοηματοδότηση  τίθεται σε ισχύ, εφ όσον τα κουφάρια των λέξεων στρεβλώθηκαν και στραγγαλιστήκαν  ή επινοούνται αλλά σκέλεθρα λέξεων με νεωτερικές έννοιες και νοήματα απλοϊκά, μονοσήμαντα, αποστεωμένα.  Συμβατά όμως σε κάθε περίπτωση, με το μοντέλο φτωχοποίησης και κοινωνικής απίσχνασης, ως επικοινωνιακό νέο και πρωτόλειο λεξιλόγιο. 

Πρώτα απομαθαίνεις ότι έζησες και στη συνέχεια έξυπνα φερόμενος κάνεις τους δέοντες μετασχηματισμούς νοητικούς είτε κοινωνικούς με μετατροπή των μειονεκτημάτων σε πλεονεκτήματα. Η αποψίλωση από κάθε περιττό και ανούσιο αναγκαία διαδικασία και εξαγνιστική. Κάποια στιγμή τα χεις χάσει όλα, ακόμη και αυτό το ευλογημένο, άθλιο υγρό λαγούμι και τότε ορθώνεσαι στα χαλάσματα, ποδοπατώντας τη μεμψιμοιρία, εκ των ενόντων, σε κόντρα ρόλο και με τον πλέον όψιμο συντονισμό ρίχνεις τα πρώτα βήματα της διεκδίκησης . Και είναι μόνο η αρχή …

Μυρίζει ζωή ακόμη και μέσα απ’ τα συντρίμμια (8/2/2014)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου.

Μυρίζει ζωή ακόμη και μέσα απ’ τα συντρίμμια

Να περιμένεις την ανάσταση τόσον  καιρό και να μη σου έρχεται! με τόσο πάθος, τόσο θρήνο, τέτοια θλίψη, τόση συννεφιά, τέτοιο χειμώνα. Ίσως αληθινά δεν έχεις πεθάνει. Οι ζωτικές σου  λειτουργίες διατηρούνται παρά την εντύπωση που δίνεις ή δεν είσαι τουλάχιστον κλινικά νεκρός. Άρα οι εγκεφαλικές σου λειτουργιές είναι εν ζωή. Για πόσο ακόμη; Ίσως όσο υπάρχουν συγγενείς που υποστηρίζουν την επάνοδο σου στη ζωή και δεν επιτρέπουν την ενεργοποίηση του σχετικού νόμου… γιατί εδώ που ζούμε μόνο οι νόμοι που δεν ευνοούν τη ζωή, λειτουργούν. Όλοι οι άλλοι τίθενται σε ισχύ επιλεκτικά και κατά περίσταση. 

Πάντα οι συγγενείς είναι σε αυτή τη χώρα εδώ, για να αναπληρώνουν το κοινωνικό κράτος, τον επαγγελματικό προσανατολισμό των παιδιών τους, την οικογενειακή τους αποκατάσταση, μια ιδιάζουσα όταν χρειαστεί ιατρική περίθαλψη, την συναισθηματική πανωλεθρία τους, τις ατυχίες που μπορούν να τρέξουν στη διάρκεια μιας ζωής και σε πλείστες άλλες εφαρμογές… οι συγγενείς.. και όσοι αγγίζονται από συναισθήματα αλληλεγγύης. Μα τώρα; ασθενούμε σύμπαντες βαρέως και έχουμε πέσει σε μια εθνική νεκροφάνεια. Οι έξω περιμένουν το αποτελείωμα του ΕΛΛΗΝΑ. Μα δυστυχώς περισσότερο,  οι ΜΕΣΑ. Αυτούς που πιστεύαμε και  στους οποίους παραδοθήκαμε,  σαν να ταν οι σωτήρες κι εμείς,  οι άβουλοι. Μοιραία να περιμένουμε το κάθε τι να δρομολογηθεί  από αυτούς, δίνοντας τους ζωή, από την ζωή μας. Ανεβάζοντας τους στο βάθρο, για να χειρονομούν ξεδιάντροπα και να μας ανοίγουν φανταστικούς δρόμους ζωής, ελπίδας, οράματος… τόσο κοντόφθαλμων, τόσο ανύπαρκτων, τόσο  στρεβλών. Οι δε από κάτω, εκεί,  με τη δίψα να ακούσουμε αυτό που επιθυμούσε ο καθένας, στραβωμένοι από διχαστικά συναισθήματα χωρίς την ικανότητα να διακρίνουμε πως πάνω παιζόταν κουκλοθέατρο με θλιβερές μαριονέτες  κατευθυνόμενες από προς εμάς , άγνωστα κέντρα.

Λαός με μειωμένη αυτοπεποίθηση, με τορπιλισμένη συλλογικότητα, μονάδες ευκατάβλητες. Σωστά μελετημένο project,  γιατί αιώνες τώρα, είναι γνωστό και καταχωρημένο σαν εθνικό χαρακτηριστικό, ο εγωισμός της διάκρισης. Θεωρείται το βασικό μας μειονέκτημα που δεν επιτρέπει ποτέ να αναπτυχθεί, η σωστή άμιλλα και η ομόκεντρη αξιοκρατική διάταξη των πολύ ικανών και των λιγότερο. Δεν έχεις κάτι άλλο να περιμένεις μετά την οικονομικοηθική σου  πτώση, παρά να δεις κατάφατσα το πάτωμα και στη συνέχεια όσο ο χρόνος σου επιτρέπει να επιλέξεις τον τρόπο αντίδρασης ή αποδοχής της ήττας σου. Εκτός αν θεωρείς πως  βελούδινα πατώματα σου προστατεύουν τα μούτρα, κατάλληλα να σε οδηγήσουν σε μια αποχαύνωση ύπνου  ενώ το θρίλερ παίζεται στη σφαίρα του όνειρο. Κάθε απατηλό όνειρο και ψευδαίσθηση, εχει το κόστος και την οδύνη της.  Μετρά φυσικά πάντα, ποιος άτυχος θα πληρώσει τις άστοχες επιλογές σου, που στην περίπτωση αυτή άτυχοι θεωρούνται οι επιγενόμενοι .

 Λήθαργος θριαμβευτής! πάρε άνθρωπε, μια ιδέα από αυτό που συμβαίνει γύρω σου… τα μαύρα κουφάρια των δέντρων, που νεκρά έμοιαζαν όλον τον καιρό, δες… ετοιμάζουν χυμούς ζωής και κάποια ριψοκίνδυνα  πρόβαλαν ήδη τις ομορφιές τους. Όσο χαλασμένος και αν είναι ο σπόρος υπάρχουν και οι ανθεκτικότεροι ανάμεσά τους, που έχουν κρατημένο το υλικό του φύτρου, αλώβητο. Η νομοτέλεια είναι αξίωμα που κανένα διαφθαρμένο μυαλό δεν μπορεί να ανατρέψει. Μέσα στη  θεία ή φυσική  αν θέλουμε πρόνοια, υπάρχει και η πρόβλεψη του ξεσκαρταρίσματος, της αναγέννησης, της αποβολής των σαθρών υπολειμμάτων, της επιβολής του νέου, του βέλτιστου, του βιολογικά ανθεκτικότερου και ικανοτέρου, στην προσαρμογή των νέων δεδομένων.  Ο αέναος, αναπότρεπτος, κύκλος της ζωής! Αυτή είναι η ευκαιρία, δεν είναι άλλη. Προδώσαμε αρκετά τους εαυτούς μας. Μυρίζει ζωή ακόμη και μέσα απ’ τα συντρίμμια. Δεν την σταματάει ευτυχώς τίποτα. Ξετρυπώνει από βράχους, τρώγλες, γρίλιες, από απρόσμενα  και αναπάντεχα σημεία. Γιατί υπάρχει μέσα μας, γύρω μας, δίπλα μας  όπου υπάρχει άνθρωπος. Παρέα και δίπλα με το θάνατο. Μόνο που αυτή είναι πάντα ο νικητής,  γιατί έχει το μήνυμα της χαράς  και της ελπίδας που αυτό κρατάμε  και με αυτό πορεύουμε τη ζήση μας. Θα το δει κανείς , τώρα που η γη θα ανοίξει χαμογελαστά και μυρωμένα στόματα μέσα από τον υάκινθο ή κάτω από το χαμηλό βλέμμα του νάρκισσου στέλνοντας εκρηκτικά μηνύματα ζωντάνιας.

Η πολύτιμη σταγόνα στο ποτήρι του Έλληνα. (21/1/2014)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου.

Γιατί φοβάσαι να αποσυνδεθείς από το περιβάλλον που πια δεν θεωρείς δικό σου; Σε ξεγελά πως ακίνητο παραμένει όλο το οικοσύστημα υποταγμένο στην αγκύλωση που του ετοίμασαν αλλότριοι οργανισμοί;  Πρέπει να τρελαθείς. Η μόνη  λύση...  

Πάγωσαν όλοι και πήραν το πρώτο ρόλο που έλαχε μπροστά τους: Του ηττημένου, του υπόχρεου, του πιεσμένου, του υπομονετικού,  του ανεκτικού, του ενοχικού, του νέου δούλου, της νέας ταυτότητας που εκφράζει τον απρόσωπο-άνθρωπο της εποχής μας. Απροσδιόριστο, χωρίς παρελθόν, ένα νούμερο ανάμεσα στα ν,  αλλά που εκκολάπτεται από τη νέα τάξη πραγμάτων, ταγμένο στη σφυρηλάτησή της, το τράνεμά της και την επικράτησή της. 

Όλοι σου το λένε, σε νεύουν, στο ψιθυρίζουν στο φωνάζουν σε κάθε τόνο, στο παρουσιάζουν με χίλιες προσεγγίσεις, εκδοχές, σχηματικά, πολυμορφικά με εξαντλητικές επιχειρηματολογίες ως ανάγκη, ως μονόδρομο, ως σωτήρια επιλογή , ως έσχατη λύση επιβίωσης, σε μια βιβλική καταστροφή που επίκειται  ή είναι ήδη ορατή. Το αντάλλαγμα  αυτό είναι λίγο βαρύ,  μα η σωτηρία βέβαιη.

Θα πρέπει στον Τιτανικό αυτό, για να εξασφαλίσεις μια θέση στη σωτήρια λέμβο, να κρατήσεις το πολύ, ένα καρβέλι ψωμί, ένα κόμπο νερό και άλλο τίποτα..στο κάτω τι άλλο έχει αξία ζωής; Σπίτια, εξοχικά, υπάρχοντα, κινητά; Μια γελοιότητα φαντάζουν τέτοιες δύσκολες στιγμές… ειδικά αν θέλεις να σωθείς εσύ και οι οικείοι σου. Δεν θα ναι και η πρώτη φορά που χάνεσαι και τα χάνεις όλα. Το μετά, είναι γνωστό σε σένα Έλληνα. Ξέρεις και από πείνα, από ορφάνια, από ξεριζωμούς, από πολέμους, από προδοσίες φαύλων πολιτικών…

Είσαι όμως και πολύ καλός αποπληρωτής, ανορθωτής, αναδημιουργός,  λησμονητής. Ξέρεις να κάνεις θαύματα, να πρωταγωνιστείς, να κινείς το ρου της ιστορίας, με όλες τις αντιφατικότητες που σε χαρακτηρίζουν, το αψυχολόγητο μα και το προβλέψιμο κάποιες φορές, το ανένταχτο μα και το στοιχημένο ώρες-ώρες, το πνεύμα αντιρρησίας άλλοτε αλλά και της ευπιστίας ενίοτε… του πρωτοπόρου αλλά και της ύστατης ώρας , σε θεματικές ανιαρές… του ξύπνιου μα και του  αρκετές  φορές πλανεμένου ! Σε βάπτισαν πειραματόζωο της γενιάς σου γιατί με ελεγχόμενες συνθήκες έφερες αντάξια αποτελέσματα των πρακτικών που εφαρμόστηκαν, με αποκλίσεις χωρίς ενδιαφέρον και συμπεριφορές συμβατές στα δεδομένα εργαστηρίου. Δεν ήσουν η δυσάρεστη έκπληξη που φοβόταν όλοι. Χάρηκαν με τη συμμόρφωσή  σου,  προς κάθε χρέος που σου επέβαλλαν, την κατανόηση που έδειξες προς κάθε νέο  μέτρο που  θεσπίστηκε για το καλό σου, καθώς και  τον ήπιο χαρακτήρα που ανάδειξες για τις ελαφρύνσεις περίσσιων εσόδων, τύπου φορολογικών χαρατσιών βοηθώντας τα στενά οικονομικά του κράτους. Όλα αυτά βέβαια θα είχαν αποφευχθεί αν απόφευγες τις τρέλες που έκανες στο πρόσφατο παρελθόν σου, τεμπελιάζοντας και μασουλώντας ό, τι χρήσιμο σου εξασφάλισαν για να έχεις ένα μη ευκαταφρόνητο ευ ζείν, οι πατερούληδες του έθνους σου. Τώρα πλήρωνε, εξαργύρωνε, κάνε ρευστά κακήν κακώς ό,τι  σε βαραίνει σαν πέτρα στο λαιμό σου και ακολούθα την τακτική της απαλλαγής απ ό, τι είναι επιζήμιο και ανθυγιεινό τη δεδομένη στιγμή γιατί συνάδει με τον ισχύοντα παραλογισμό. Εκτός,  και αν κάνεις το πολυπόθητο, θορυβώδες και επιτακτικό  άλμα, αυτό που σε δικαιώνει ανά τους αιώνες, δηλώνοντας για μια ακόμη φορά, παρών. Θέτοντας τελεία στην τεράστια φάρσα που όλοι αποδέχονται για αληθινή κατάσταση και με το διαχρονικό εκείνο αιώνιο ελληνικό πνεύμα δώσεις απαντήσεις απλές,  δωρικές, στους πιθηκισμούς των ξένων, που λίγα πράγματα διδάχτηκαν απ την ελληνική και παγκόσμια ιστορία του πολιτισμού, ενώ ο κανιβαλισμός ήταν αυτό που ιδιαίτερα τους γοήτευσε δηλώνοντας ταυτόχρονα και το μέτρο της καλλιέργειάς τους!

 Ο εφησυχασμός περίεργος, η σιωπή  εκκωφαντική, η ισοπέδωση περιέργως αποδεκτή, ο ευνουχισμός ενός ολόκληρου έθνους, φρικαλέα ανεκτικός… 

Αναζητείται  η πολύτιμη σταγόνα στο ποτήρι του Έλληνα...

Δακρυσμένα σπίτια (13/1/2014)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου.

Ένας χειμώνας είναι η ζωή των Ελλήνων που στρογγυλοκάθισε και αρνείται να δώσει τη θέση του στην επερχόμενη εποχή, την άνοιξη. Κλειστοί, κουμπωμένοι οι άνθρωποι στο φιλόξενο πλαίσιο της οικίας τους, βυθισμένοι σε δύσκολες σκέψεις σε ορατά αδιέξοδα . Υγρές σήραγγες απλώνονται μπροστά τους και ούτε ρανίδα φωτός αναγγέλλει πως μετά, ακολουθεί το χαρούμενο ταβάνι του ουρανού. 

Μαγκάλια κάνουν τη δουλειά της θέρμανσης και κάποτε οι άνθρωποι παραδίδονται στη μέθη τους χωρίς γυρισμό. Δάκρυα τεράστια από τα μάτια των παραθυριών κρέμονται έτοιμα να κυλήσουν φορτωμένα από τη γεύση της απελπισίας. Έχουν αδειάσει οι αποθηκευτικές κόχες που έκρυβαν νοστιμιές περίεργες για τον ουρανίσκο του Έλληνα. Πολλές φορές η περιέργεια για το καινούριο, ανταγωνίζεται τη διαίσθησή του, που τελικά την αφήνει πίσω,  υποτιμώντας την. 

Η ομίχλη πέφτει βαριά και διώχνει κάθε ίχνος ορατότητας που μονώνει ακόμη περισσότερο τον άνθρωπο, δημιουργώντας ένα πέπλο εσωστρέφειας ακόμη πιο βαρύ. Η ζωντάνια παίρνει απουσία, φτερουγίζει για άλλα πλάτη, όπου λειτουργεί η ζωή στον κανονικό της ρυθμό, οι άνθρωποι κινούνται και μετακινούνται υποδηλώνοντας την ύπαρξη τους, τη λειτουργία τους, το παρόν τους. 

Μα πώς θα συνεχιστεί αυτό το βουβό δράμα της αναδίπλωσης, του μουγγού εσωτερικού μονόλογου που κάποιοι αρέσκονται να το ονομάζουν περισυλλογή;  Όπως και να ονομαστεί ή να περιγραφεί, γεγονός είναι πως περιγράφεται μια στατική εικόνα ανθρώπων που δεν πάγωσαν το χρόνο,  άλλα πάγωσαν αυτοί ή τέθηκαν σε καταστολή, ελαχιστοποιώντας στο μηδέν τη δράση τους και αξιώνουν απλά την επιβίωση τους, παρακολουθώντας το θέατρο του παράλογου να διαδραματίζεται επί σκηνής.  Τους κυρίους των τραπεζών π.χ. να δανείζουν όλο το πολιτικό σύστημα με άκαρδη ευκολία και όλοι φορώντας τη γελοία μάσκα της άγνοιας να κοιτιούνται με στόμα που χάσκει από περίσσεια βλακεία! Να δημιουργούν μέγα θέμα για το επίδομα ανεργίας-κοροϊδίας των 200 ευρώ  με το πως και σε ποιους υπερτυχερούς θα το διανείμουν... Να ‘χουν γράψει στα παλιά τους υποδήματα λαό και κυρίως το κομμάτι των νέων,  τσακίζοντας τους στα βράχια της ανεργίας και στέλνοντάς τους να φτιάξουν όνειρα και ζωή καθώς θα μένουν πάλι πίσω στο σπίτι των γονιών τους για μια τέλεια αυτονόμηση. Θα παλεύουν δε φυτοζωώντας, με ψιχία από ευρωπρογράμματα ή στην καλύτερη περίπτωση σε εργασία του 500ευρου και αν.... 

Τα ψυχολογικά ρήγματα που όλοι θα βιώσουν σε συνδυασμό με τη σωματική υγεία που πλέον είναι επιρρεπής σε ασθένειες, έχουμε έναν ευυπόληπτο υπουργό να τα διαχειριστεί με σταθερότητα και ακρίβεια. Για όλα δε  τα θέματα,  που αφορούν μια χώρα που πρέπει να εξασφαλίσει στους πολίτες της δικαιώματα στα αγαθά εργασίας, υγείας, παιδείας, ασφάλειας , έχουμε ένα πεδίο σπαραγμού των πολιτικών δυνάμεων με ασαφή κ αδιευκρίνιστα ζητήματα που πρόεκυψαν ή αναδείχτηκαν μεσούσης της κρίσης... Ερωτήματα όπως αυτά που μηρυκάζουμε όλοι μας π.χ.: 

Τι είδους πολίτευμα ισχύει τη δεδομένη στιγμή στη χώρα μας; Πώς θα αντιμετωπιστεί η ανθρωπιστική αυτή κρίση που μας μαστίζει της οποίας τα κόστη  ακόμη δεν είναι εμφανή ή είναι σκόπιμα αδιαφανή; Γιατί δεν παρεμβαίνει η δικαιοσύνη δυναμικά σε περιπτώσεις πολιτικών προσώπων  που φαίνεται πως έπαιξαν καταστροφικό για τη χώρα ρόλο ή γιατί δεν καταγγέλλονται καταστρατηγήσεις συνταγματικές στα Ευρωπαϊκά δικαστήρια, είναι ερωτήματα που αιωρούνται και ζητούν επιτακτικά απάντηση σε μια σοβαρή προσπάθεια κάθαρσης. Βεβαίως λείπει η βούληση και τα ανάλογα πολιτικά πρόσωπα ! Μα πάνω απ όλα επείγει ν αρχίσει με πρόθεση ή έστω και "κατά λάθος" να ξετυλίγεται ο μίτος της διαπλοκής ! Ίσως τότε η ομίχλη θ αρχίσει να διαλύεται και ο ήλιος ο ελληνικός γενναιόδωρα χαϊδέψει κάθε σκοτεινή πλευρά και επιφάνεια. Όντας δε αρκούντως εκτυφλωτικός, αναδείξει στον αφυπνισμένο πολίτη ποιοι και  με ποιους τρόπους δυνάστευαν τη ζωή του τόσα χρονιά πίσω. Τότε μόνο θα στεγνώσουν τα τεράστια δακρυσμένα μάτια των σπιτιών και θα αποκτήσουν εκείνο το τεράστιο χαμόγελο που έχουν, όταν το κατοικούν ευτυχισμένες καρδιές. Τα άψυχα ξέρουμε, βάφονται με το χρώμα και  το συναίσθημα  της μνήμης και τις εμπειρίας που  τα  ακολουθεί. 

Το θρυλούμενο θαύμα (7/1/2014)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Φορές η παγωνιά είναι το άλλοθι για να ξεπηδήσουν μικρά θαύματα... έτσι το άλλοθι παίρνει και μια άλλη εννοιολογική χροιά καθώς απενοχοποιείται πως καμουφλάρει κάτι μεμπτό ή ποινικά κολάσιμο. Τελικά η γη είναι εκείνη η μήτρα που δεν προδίδει ποτέ, πιστή στον αιώνιο σκοπό τής επιμέλειας κάθε σπόρου που θα βρεθεί στο περιβάλλον της, για την ανάδειξή του με τον καλύτερο τρόπο προς την έξω ζωή. Σημασία έχει βέβαια πάντα ο τίκτης και το πολύτιμο γενετικό υλικό αυτού, ο χρόνος της εμφύτευσης και η όποια φροντίδα για την τύχη της επιγενόμενης νεαρής ύπαρξης. Κάθε τι στον κύκλο ζωής, απαιτεί και τον ανάλογο χρόνο για να εκδηλώσει ζωή, ανάπτυξη, θετική εξέλιξη, ακμή, εκπλήρωση οντολογικού σκοπού, μαρασμό, θάνατο.

Κάνοντας τις απαραίτητες αναγωγές στο σήμερα, την απερίγραπτη κι έξω από κάθε φαντασιακό πλαίσιο κατάσταση που επικρατεί, αδυνατούμε να καταλάβουμε τι σπορίζεται μέσα στη γη που όλοι από κει περιμένουν να ξεφυτρώσει ένα θαύμα, αγωνιώντας όλοι μας για την προέλευση του καλού σπορέα... 

Να ‘ναι η αναγκαιότητα της διαδοχής που τείνει να γίνει επιτακτική ανάγκη; Βέβαιο είναι πως τώρα που συρρικνώνεται το παλιό, η σαπίλα που το έζωσε αποτελεί οργανικό λίπασμα για το νιόφαντο. Πόθος δυνατός κυριαρχεί στα σωθικά όλων να θάψουν ό, τι κακοφορμισμένο, σαπρό, ρυπαρό, φορτωμένο με αμαρτωλούς συνειρμούς, χρεωκοπημένα οράματα και ατελέσφορες προσδοκίες. Εκείνο που αγνοούμε σαφώς και ίσως λάθος εκτιμούμε, είναι πως περιμένουμε να συμβούν θαύματα έξω από μας, για μας. Αυτό βεβαίως είναι αδύνατον να συμβεί γιατί η ζωή, οι πράξεις και η διαχείριση είναι ανθρώπων έργα, που επαφίεται στην ελεύθερη βούλησή τους, να οδηγήσουν τη ζωή τους στα τάρταρα ή σε ανθισμένες κορυφές ενδεχομένως… 

Πώς; 

Με τρόπους αδοκίμαστους, με αυτιά σφραγισμένα, με αποφασιστικότητα ξεκουνήματος-ξεβολέματος , με ρίσκα που λησμονήθηκαν, με την αφαίρεση της περικεφαλαίας του ηλίθιου, με εν λευκώ εμπιστοσύνη στη γενιά που καταστρέψαμε και αποποίηση κάθε πατριαρχικής ταυτότητας. Ίσως να, να ο μόνος λυτρωτικός τρόπος να συμβεί το θρυλούμενο θαύμα.

Ξωτικά και δαίμονες (28/1/2013)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Πάνω από δύο χιλιετίες! Ξέφυγε και πάλι η κατάσταση και οι μοναδικοί αυτοί καιροί που ζούμε, παραπέμπουν σε κείνους, όπου τη σκοτεινή νύχτα, το μοναδικό αστέρι στάθηκε πάνω από την ταπεινή φάτνη, για να τη λούσει με το ανέσπερο το φως. Θεία γέννα μέσα, έξω ανισότητα και παραλογισμός. Πόσο τα ανθρώπινα πάθη παναιώνια μοιάζουν. Μια φορά του χρόνου η παλάντζα των ανθρώπινων πράξεων παλεύει να ισορροπήσει το δίκιο με το άδικο. Ξαναγεννιέται έτσι η ελπίδα κι η υπόσχεση για έναν νέο αγώνα με τίμιους ξανά όρους… Και πάλι στοπ! οι καλικάντζαροι να πάψουν για λίγο την ολόχρονη κακεντρεχή προσπάθεια της κοπής του δέντρου της γης, να πάρουν ανάσα μια φορά επί γης, να γιορτάσουν, ώσπου να έρθει η ώρα να ξαναμπούν στα έγκατά της! 

Το σκηνικό μεταβλήθηκε ...τα μαυριδερά ξωτικά εγκαταστάθηκαν πια πάνω στη γη κι αφού ταΐστηκαν, μεγάλωσαν, με δαίμονες πλέον μοιάζουν. Το έργο τους είναι πια ολοφάνερο και πιο φοβερό από ποτέ. Όρκος τους να μην ξαναγελαστούν ποτέ και φύγουν απ το σκοπό του κλαδέματος της ζωής των ανθρώπων. Άλλες φορές τινάζουν τους καρπούς εδώ κι άλλοτε παραπέρα. Πότε γκρεμίζουν σπίτια, πότε χώρους εργασιακούς. Άλλοτε σείουν τη γη δίνοντας το μήνυμα του φόβου πως θα σωριαστούν όλα κι άλλες πάλι στιγμές ξοδεύουν τα αποθέματα της ελπίδας και τα αντικαθιστούν με απελπισία. Φορές δε, εξαφανίζουν την υγεία κι αφήνουν να εμφανιστούν δύσκολες ασθένειες που ταλαιπωρούν τους ανθρώπους! Μια τους καλοπιάνουν χαρίζοντάς τους ατέλειωτες σοδειές κι άλλοτε πάλι μόνο φύλλα… άλλοτε πάλι τους ντύνουν βασιλιάδες και σε χρόνους κατοπινούς σαν ζήτουλες με ακάνθινο στεφάνι, τους κάνουν στέψη. Πλούσιες χώρες ονοματίζουν μπαϊρια άκαρπα, ενώ στέρφες από πολιτισμό πολιτείες, τις βάζουν σε αρχηγικά άρματα. Στοιχίζουν το βιος του κόσμου αυτού στις κρύπτες των ολίγων κι αυτοί, σαν με μαγικό αυλό, τους οδηγούν στρατιωτάκια πειθαρχημένα στη θωράκιση κι ενίσχυση του πλούτου τους. Καμιά αξία η ζωή για μερικούς, γιατί κυμαίνεται από το βούρκο στην αιθάλη και από τα κουρέλια στην υποσίτιση. 

Ζωή χωρίς φιλικό προς τον άνθρωπο νομικό είτε κοινωνικό υπόβαθρο και οι σκληροί κανόνες της επιβολής εξουσίας, καταλύουν ή αποδομούν την έννοια της ισότητας των επί της γης ανθρώπων. 

Για μια ακόμη πολλοστή φορά ο μικρός Θεός παίρνει σάρκα και μορφή για να προσεγγίσει την ανθρώπινη υπόσταση και να της μεταλαμπαδεύσει στοιχεία θεϊκά της δύναμης, της αγάπης, της ισότητας, της ειρήνης, της δικαιοσύνης. Μια πλούσια δεξαμενή συναισθημάτων όπου ο καθένας μπορεί να καθρεπτιστεί και συγχρόνως να δει αυτό που του λείπει, να συμπληρώσει, να οδηγηθεί στην ολοκλήρωση ή να αποβάλλει, να αποποιηθεί κακές και άνομες συμπεριφορές και να μπει στη διαδικασία της κάθαρσης. 

Οι αδύναμοι, να οπλιστούν με καινούρια δύναμη και να ορθώσουν ψηλό ανάστημα. Άδικες πράξεις να αρθούν για να συντελεστεί η αποκατάσταση, η ζωή να πάρει το χρώμα και την αξία που της αναλογεί. Η αναπαράσταση της γέννησης να νοηματοδοτήσει το καθεαυτό γεγονός και για μια πρώτη ίσως φορά μετά από τα τόσα χρόνια οι απλοί άνθρωποι να κάνουν δικό τους το μέγα θαύμα της θεανθρώπου γέννησης. Να πραγματώσουν  δηλαδή και οι ίδιοι τη δική τους αναγέννηση δίνοντας την προσήκουσα ερμηνεία και προέκταση στον ενεστώτα χρόνο.

Χρόνια πολλά με νόημα…

Όμορφη πόλη παραμονές γιορτών (21/12/2013)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Τρελή αγορά, νοθευμένου τύπου, όπου η γυαλάδα ανατολής,  μπερδεύεται με το μινιμάλ κεντροευρωπαϊκό ακόμη ύφος, καταλήγοντας σε ένα βέβαιο αλαλούμ! Εδώ η εισαγόμενη ζητιανιά συναγελάζεται στον ίδιο πλατειακό  χώρο με ευγενείς νέους  μουσικούς, που παραθέτουν με διακριτικότητα ανοιχτές τις θήκες των  μουσικών οργάνων τους, στους περαστικούς. Ξέχειλος ο μοναχικός ρομαντισμός, συναντά κάποια φύλλα καρδιάς. Η πόλη προσπαθεί να πάρει χρώμα, άρωμα γιορτινό, ισορροπώντας ανάμεσα στο προφίλ του πρόσφατου μεσοαστικού της παρελθόντος και στο αταυτοποίητο και αδιευκρίνιστο προφίλ που εκπροσωπεί αυτή τη στιγμή και το οποίο θα πάρει χρόνια να οριστικοποιήσει τη μορφή του. Μπερδεμένες ψυχές κυκλοφορούν στους δρόμους, ανάμεσα στην ενοχή, την αγανάχτηση, το φόβο  και την απελπισία. Πολλαπλά εγκεφαλικά στο ίδιο κοινωνικό σώμα και το δυστύχημα είναι πως αν και έγινε η αποδοχή της κατάστασης, επικρατεί φαύλος αποπροσανατολισμός, τεχνική διασποράς μακάβριων σεναρίων, σκηνικό χυδαίας παρέλασης ηγετίσκων όλου του πολιτικού φάσματος: Απαξιωμένοι βρικόλακες  της παλιάς σχολής του παλαιοκομματισμού, θλιβερές και παρακμιακές φιγούρες, άλλοτε υπερασπιστές των εργασιακών δικαιωμάτων ή αλλιώς συνδικαλιστές.  Λησμονημένοι υπουργοί που εθήτευσαν,  χάριν του πολύτιμου προνομίου της συγγένειας, με ακλόνητα πολιτικά τζάκια. Τι τεράστια στρατιά υπηρετικού προσωπικού χρειαζόταν να στηρίζει το σαθρό υλικό που συντηρούσε το ετοιμόρροπο και διάτρητο κράτος, προσφέροντας υπηρεσίες και επινοώντας  νομικά δεκανίκια  όντας  νομοθέτες οι ίδιοι! Μπροστάρηδες  και  ταγοί στο  να απολαμβάνουν, να σπαταλούν ή να υπερβάλλουν σε  κακουργηματικό βαθμό. Από την άλλη να προδίνουν λαό και χώρα ανερυθρίαστα και με ελαφριά τη συνείδηση  ξεπουλώντας ό,τι αξιόλογο και πολύτιμο διέθετε  η της ελιάς και της αμπέλου γη. Εντέχνως απαξιώθηκε με τον καλύτερο τρόπο και διασύρθηκε για το τίποτα που έχει να προσφέρει αυτή η πατρίδα, ούτε στο έδαφος μήτε στο  υπέδαφος. Ελάχιστη ομορφιά, ένδεια πολιτισμού κι ανάξια λόγου ιστορία και πνεύμα …ικανή μόνο να ξεπουλάει να ξεπουλιέται και να ενδίδει.

Κι όλο αυτό το αίσχος! με την εθελοτυφλία, την ανοχή και την άρνηση της μνήμης ημών των απλών πολιτών. Εμείς που δεν κάνουμε πια παιχνίδι, παραδομένοι στη μοίρα μας, την υποταγή μας, στο  επέκεινα που δεν ορίζουμε. Αναφερόμαστε σε μας και τα δεινά που επίκεινται να μας έρθουν, ως να αφορούν τρίτους. 

Μεγάλο σκορ σημείωσε η επιτευχθείσα απάθεια και η αδρανοποίηση κάθε ζωτικής αντίστασης της ελληνικής ψυχής. Ποιοι να ναι οι περισσότερο ή η λιγότερο φταίχτες; Αυτοί που προδίδουν ή αυτοί που παραλαμβάνουν τον προδομένο; Να, ένα καλό ερώτημα. Εμείς, μια στο δόξα και ωσαννά  και μια στο σταύρωσον. Πουθενά το μέτρο, αυτό το λατρευτό της αρμονίας, το από αρχαιοτάτων χρόνων ζητούμενο. Αμετανόητοι και αμνήμονες. Σίγουρα ασκούμεθα σε συμπεριφορές,  αλλά αυτή η συλλογική συνείδηση του ποιος είμαι, ποια η καταγωγή μου, το παρελθόν κι ο σκοπός μου επί του κόσμου τούτου μετά από τόσες νίλες, πότε θα δεήσει να αναπτυχτεί; 

Το παλιό φθάρθηκε… ψυχορραγεί… γίνονται ζυμώσεις, σπάνε τα παλιά καλούπια και είναι ο κρότος τους που ακούγεται. ‘Εχει γεμίσει  το πλάνο με παρωχημένες φιγούρες που συρρικνώθηκαν και δεν έχουν άλλη αντοχή στο χρόνο. Χρεοκόπησαν ιδέες, πρακτικές, πολιτικές, στάσεις ζωής. Κάθε τι ανθρώπινο έχει έναν κύκλο ζωής. Οι προηγούμενες ιδεολογίες και θεωρίες όχι μόνο δεν παίρνουν επικαιροποίηση, αλλά φαντάζουν θλιβερά κουρέλια έτσι όπως ξεσκίστηκαν από ανορθόδοξες ή κακοποιημένες χρήσεις. Πιέζει το φρέσκο να αναδυθεί, να αντικαταστήσει το τελειωμένο. Λίγος είναι πια ο χρόνος που απομένει στους καταπονημένους πρωταγωνιστές του θιάσου που κακόπαιζε χρόνια τώρα, να κάνει τόπο. Τόπο στα νιάτα.. Με τα μέσα που τους εκφράζουν και δικαιούνται να δοκιμάσουν. Η γωνιά που τους στριμώξαμε μας περιμένει κι ένας σκασμός επίσης. Ούτε πατερούληδες χρειάζονται οι επερχόμενοι, ούτε τη ριμάδα την εμπειρία που δεν τους επιτρέψαμε ν αποκτήσουν. Ναι , είναι οι νέοι που μπορούν να σχεδιάσουν, να βάλουν ιδέες, να δοκιμαστούν, έστω και να πειραματιστούν ή και να αποτύχουν προκειμένου να μάθουν. Τέλος , με την βολική υποτίμηση, τον ξερολισμό μας κι άλλα φαιδρά παρόμοια. Η υποτίμηση που επιχειρείται εναντίον τους, όλοι κατανοούμε που αποσκοπεί. Κάναμε ό, τι μπορέσαμε για τον ευνουχισμό τους. Το ελάχιστο που οφείλουμε να κάνουμε είναι η άμεση παράδοσή μας στο καινούριο ανεκμετάλλευτο δυναμικό, καταθέτοντας τη συγνώμη μας και σώζοντας ίσως την όση αξιοπρέπεια μας απέμεινε.

Σ αυτούς απέμεινε να σαρώσουν τις ακαθαρσίες ενός βρώμικου πολιτικού κατεστημένου που ως και σήμερα, μεσούσης της κρίσης και της κατάντιας που ζει ο Έλληνας, ερίζει ακόμη με ευτέλεια, για προσωπικά μικροσυμφέροντα,  χωρίς να μπορεί να δει τον αφανισμό που προκάλεσε. Θράσος απύθμενο, βάναυση γελοιότητα η προσπάθεια πολιτικής επιβίωσης της άρχουσας τάξης.

Ψύχωση ή μεγαλομανία θα χαρακτήριζε κανείς την προσκόλλησή τους στα εξουσιαστικά έδρανα με πρόσχημα τη σωτηρία μας. Εξουσία, διαπλοκή, σεναριολογία, συνεχίζονται και συνεχίζονται  και θα συνεχίζονται...  Ποιος  να ξέρει για πόσο ακόμη; Ακόμη ο φόβος κυριαρχεί, αλλά οι νέοι πλέον έχουν ή πρέπει να έχουν  το  ΠΡΩΤΟ λόγο.

Το πνεύμα των εορτών είναι ΕΔΩ (15/12/2013)

Γράφει η Φωτεινή  Ψιρολιόλιου

Να ‘ρθουν τα Χριστούγεννα, να πάρουμε μια ανάσα, να ανασηκώσουμε το βλέμμα, να αφουγκραστούμε ένα γύρω χρώματα, αρώματα, εικόνες Χριστουγέννων, να αποκοπούμε από την ένταση της δουλειάς, να ταξιδέψουμε ίσως σε μέρη που η βιωμένη εμπειρία επιτείνει το συναίσθημα των ημερών, να  βουτήξουμε μετά από καιρό πάλι στο συναίσθημα που χάσαμε και να αρχίσει να μας πιάνει σιγά-σιγά το πνεύμα των εορτών! 

Επικουρικά θα διαμορφώσουν ανάλογη ατμόσφαιρα τα περίτεχνα αμπαλαρισμένα δώρα, η αγωνία για μια προσεγμένη ενδυματολογική εορταστική αγορά, κρασιά, εδέσματα των γιορτών κι ένα άγχος άνευ προηγούμενου για να είναι όλα τελειωμένα απ την κορφή ως το …πεντικιούρ. 

Η κορδέλα της ζωής γυρίζει με τη σκέψη αιχμαλωτισμένη αποκλειστικά στις απαιτήσεις του μοτίβου της σαν καδραρισμένο έντομο και ο χυμός των συναισθημάτων ακολουθεί το ρυθμό της βραδείας ψύξης. Μόνο κάτι τέτοιες μέρες προσπαθεί να θερμανθεί  και  περνώντας τους ποικίλους ηθμούς, αποκτά τη δέουσα  διαύγεια, εξωτερικεύεται κι αποκαθιστά για λίγο την ανθρωπινή επαφή  με το ανθρώπινο άγγιγμα.

….Και το σκηνικό μεταβλήθηκε άρδην. 

Η εργασία ελαττώθηκε σημαντικά, οι ανάγκες αυξήθηκαν κατακόρυφα, η ανεργία ανέβασε τα ποσοστά της, ο φόβος που διοχετεύτηκε όχι τυχαία, άρχισε να απλώνεται με κυριαρχικές τάσεις. Σε ημερησία διάταξη μπήκε η χρήση απειλών, η άσκηση βίας και κοπάδια από ύαινες μας έζωσαν από παντού. Οι τανάλιες των δοντιών τους άρχισαν να ξεριζώνουν μια-μια κάθε αρτηρία που ήταν υπεύθυνη για τη διατήρηση της ζωντάνιας της χώρας και το κυκλοφοριακό μπλοκάρισμα του ζωντανού ως τότε οργανισμού της, έγινε αναπόφευκτο. Η χώρα ήταν ασθενής κι έπρεπε να ανανήψει, έλεγαν αυτοί που όλα τα ξέρουν και για το καλό μας φροντίζουν πάντα. Αυτό ήταν το πιο εύκαιρο επιχείρημα ως αποστομωτική απάντηση. Τώρα ποιοι ιοί και παλληκάρια την μόλυναν για να φτάσει σε μια πορεία μη αναστρέψιμη, άλλοι θα ασχοληθούν μ’ αυτό, αργότερα ! 

Η καθημερινότητα, πήρε το σκούρο χρώμα του γκρίζου, το χαμόγελο υποθηκεύτηκε, οι χαρές πέταξαν απ το παράθυρο χωρίς να ξαναφανούν, το όνειρο μαζί με τα σχέδια, δήλωσαν αναχωρητές. Η αστάθεια ήταν η μόνη σταθερά κεντρική συνιστώσα, σε ένα βιοσύστημα που εβλήθη παντοειδώς κι αδιακρίτως, με σκοπό να καταμετρηθεί η αντοχή του. Υπεστάλησαν όλες οι κοινωνικοπολιτιστικές του λειτουργίες και αφέθηκε η βασική λειτουργία της επιβίωσης, σε βαθμό καταστολής. Έτσι, χωρίς τη δυνατότητα αντίστασης, εξυπηρετεί το σώμα καλύτερα, στο να γίνει σωστά η αφαίμαξη –αλλιώς ρευστοποίηση ή αποδόμηση-κάθε πρότερης έντιμης επενδυτικής προσπάθειας των μικρονοικοκύρηδων αυτής της χώρας, από φίλους που μας νοιάζονται κι ανησυχούν για το μέλλον αυτής της γης. Συμπτωματικά τυχαίνει να αποτελούμε και μέλος της Ε.Ε., η οποία στηριζόμενη σε αρχές ισοτιμίας των μελών,  διέκρινε πως βλάφτηκε κατά πολύ από την ελληνική παρουσία. Εμφορούμενη όμως από ανθρωπιστική αλληλεγγύη, δεν μας εδίωξε έξω από τους κόλπους της, για να μη χαθεί η επισυναπτόμενη σε κάθε Έλληνα τιμητική ιδιότητα του ευρωπαίου πολίτη. 

Σύσσωμα συγκατατιθέμενη η συμπολίτευση αυτού του τόπου και με παρρησία υποστηρίζοντας όλα αυτά τα αντιανθρώπινα, ρατσιστικά, βίαια μέτρα που μας επιβλήθηκαν και μας επιβάλλονται, χωρίς μια ευκαιρία διαπραγμάτευσης και με τόνους αφελών επιχειρημάτων, υποτιμούν κατά κόρον τη νοημοσύνη μας.  Θέλουν να μας πείσουν πλέον, πως το παράλογο είναι το λογικό, οι μόνοι ένοχοι είναι αυτοί που χάνουν τη δουλειά τους, γιατί ήταν ολίγον άχρηστοι και πως δεν πρόκειται  να χαθεί και ο κόσμος δα, τη στιγμή που υπάρχουν κάδοι σκουπιδιών για φαγητό και παγκάκια για ύπνο, ως τελευταία καταφυγή. Τρομερά δύσκολη επιχείρηση αποτελεί η σύλληψη των εισφοροφυγάδων, οπότε υπομονή και κατανόηση… ούτε πάλι κάποια μείωση των αποζημιώσεων των 300 εθνοατσίδων προβλέπεται, φύση  αδύνατον προς το παρόν.

Προχριστουγεννιάτικη περίοδος 2013! 

Και πάλι το πνεύμα των εορτών είναι ΕΔΩ! Θα ανάψουν πάλι τα φώτα για 15 μέρες  στα 300.000 σπίτια που έχει διακοπεί το ρεύμα, σε μια συγχρονισμένη προσπάθεια να φωτιστούν όλα την ίδια στιγμή. Όσοι νεόπτωχοι δεν έπιασαν παγκάκι ή υπόστεγο θα ανοιγούν δημοτικοί χώροι και εκκλησίες, (πλήρης σύμπνοια πολιτείας-κράτους σε επίσημες ώρες) για να περάσουν τις κρύες νύχτες των εορτών. Τα συσσίτια θα εξαγγείλουν το εορταστικό μενού των ημερών και προβλέπεται κι ένα εισιτήριο για θεατρική παράσταση ή άλλο επίκαιρο event. Ανοίγουν τα Πανεπιστήμια που είχαν μείνει κλειστά και σώζεται το εξάμηνο. Διατίθενται φιάλες υγραερίου για θέρμανση με αντίστοιχη θερμάστρα, για να αποφευχθεί η χρήση μαγκαλιών και των συνεπειών τους. Επίσης, γενικεύεται η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη –κανείς πολίτης πια ανασφάλιστος-απολαμβάνοντας καθένας, τις υπηρεσίες από τον οικογενειακό γιατρό που θα ανήκει,  χωρίς άλλη ταλαιπωρία. Τέλος για τον κάθε έναν πολίτη αυτής της χώρας θα διατεθεί ένα εισιτήριο  με ανοιχτή ημερομηνία, για να έχει την ευκαιρία να γνωρίσει και να  μπορέσει να εξοικειωθεί με το σύστημα χώρας που πρόσκειται βορείως ημών και της οποίας το βιοτικό επίπεδο,  γίνεται φιλότιμη υπερπροσπάθεια να προσεγγίσουμε.

Υπάρχουν ακόμη αχάριστοι πολίτες που παραπονιούνται για την έλλειψη κοινωνικού κράτους και δεν ικανοποιούνται από ένα τέτοιο τσουνάμι  ανθρωπιάς, προστασίας και φροντίδας; Διαπιστώνεται λοιπόν, πως τα ευγενή συναισθήματα εκλύονται και απελευθερώνονται και πάλι στους δύσκολους καιρούς εν όψει των εορτών από γενναιόδωρους κυβερνήτες.

5 Δεκεμβρίου, Παγκόσμια ημέρα εθελοντισμού (6/12/2013)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Εγχώριος και παγκόσμιος εθελοντισμός. Εθελοντισμός :δράση ουσιαστική, που λειτουργεί συμπληρωματικά από πολίτες ενεργοποιημένους απέναντι στην προσφορά προς το συνάνθρωπό τους, δείχνοντας αλληλεγγύη, αγάπη, αισθήματα ανθρωπιάς, στήριξης, βοήθειας ή ικανοποιώντας και προσωπικά κίνητρα αυτοβελτίωσης για λόγους θρησκευτικούς, ηθικούς ή άλλους προσωπικούς. Αυτοί είναι οι κύριοι άξονες του εθελοντισμού παγκοσμίως που λειτουργούν σε μια οργανωμένη πολιτεία. Ο Έλληνας ως λαός του συναισθήματος, πάντα είχε εν δυνάμει τον εθελοντή μέσα του, εκδηλωνόμενος αυθορμήτως και ανά πασά στιγμή, συνεπικουρούμενος από το περίφημο φιλότιμο του. Μα και όποτε παρέστη ανάγκη μιας πιο οργανωμένης δράσης ήταν πάντοτε εκεί, ανταποκρινόμενος με χαρά και προθυμία στο να συμμετάσχει. 

Με την τεράστια συμβολή του έγιναν οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004, σ’ αυτόν επίσης βασίζονταν χρόνια ολόκληρα κατά ένα μεγάλο μέρος, η φύλαξη των δασών από τις πυρκαγιές κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Ξεχώρισε για δράσεις που αφορούσαν την προστασία του περιβάλλοντος την προστασία της δημόσιας υγείας, αναλάμβανε διάφορες εκστρατείες πρόληψης και ενημέρωσης, εκστρατείες κατά του αναλφαβητισμού, Μαραθώνιους οικονομικής στήριξης και πλείστες άλλες προσπάθειες.

Έτσι παρατηρήθηκε το φαινόμενο του καθαρού και ανιδιοτελούς εθελοντισμού από τη μια και από την άλλη του συγκαλυμμένου, με την γενική κατηγορία των ΜΚΟ όπου ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια κάνοντας χρήση κονδυλίων άγνωστα από πού και για πού.

Στη συνέχεια, το φοβερό δημόσιο έκανε τη δουλειά του εξαναγκάζοντας υπάλληλους, εργάτες, ιδιώτες να δουλεύουν γι αυτό, με συμβάσεις πληρωμής στρωμένες σε ένα αβέβαιο αύριο και ένα απροσδιόριστο ποτέ. Ωρομίσθιους εκπ/κους τους έλεγες, είτε επαγγελματίες οδηγούς που εκτελούσαν δρομολόγια για λογαριασμό του, είτε μαγαζάτορες αναλώσιμων υλικών που είχαν αυτήν την κακιά εμπειρία του δημόσιου. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς ! Μια χώρα να της παράσχουν υπηρεσίες ή να την εφοδιάζουν με αναγκαίες ύλες και αυτή να λειτουργεί με πίστωση, κακοπληρώτρια και αφερέγγυα. Αυτά συνέβαιναν τις καλές μέρες της !!

Γιατί τώρα, το να δουλεύει κανείς, είναι τέτοιο μεγάλο προνόμιο, που σε λίγο θα τον εποφθαλμιά ο διπλανός του. Το να πληρώνεται δε, αυτό και αν θα συνιστά πολυτέλεια εργασία θα αποτελεί μια όμορφη παρελθοντική ανάμνηση όπως τα δώρα, τα ταξίδια, τα καινούρια αυτοκίνητα τα σπίτια και αλλά ωραία, που προλάβαμε να ζήσουμε και να θυμούνται και τα παιδιά μας να τα διηγούνται στα δικά τους.

Τώρα πλέον είναι αξιοπρεπές και πριμοδοτούμενο για έναν νέο, να του κάνει την τιμή να τον περιλάβει στο δυναμικό του, κάποιος επιχειρηματίας , φυσικά προσφέροντας του φαγητό, νερό και στέγη. Με αντάλλαγμα όμως; Την επισύναψη στο βιογραφικό του, της εθελοντικής εργασίας ! Έτσι θα εμπλουτίζει κανείς το βιογραφικό του στο εξής ...όσο μακρύτερη θα είναι η λίστα της εθελοντικής του εμπειρίας, τόσο περιζήτητος πιθανόν θα είναι στο να αποκτήσει σταθερή δουλειά με το σχετικό "μισθό"! Ήδη μπαίνουμε σε νέα εποχή άρα και σε νέα ήθη. 

Έχουν εκπέσει οι άξιες, η αξιοπρέπεια του Έλληνα πολίτη έχει πληγεί βάναυσα, του στερούν την ιατρική του περίθαλψη, τη δημόσια παιδεία καθώς αποδιοργανώνονται αυτά με μεθοδικό τρόπο μέρα με τη μέρα και όλοι εμείς θρηνούμε τα αποκαΐδια μας. Ως ποτέ; Το βουβό μοιρολόι κάποτε πρέπει να σπάσει και να δούμε πως πρέπει να λειτουργήσουμε αλληλέγγυα κι εθελοντικά για τον εαυτό μας αυτή τη φορά. Γιατί το σώμα και η ψύχη του Έλληνα που φυλακίστηκε , αιμορραγεί και κουρελιάζεται. Όχι λογία ούτε θεωρίες. Λειτουργώντας συνεκτικά, δίνοντας χέρι στο διπλανό μας αρχικά, με πίστη στην αυτοεπίγνωση. Πρώτα άμεση βοήθεια για τους έχοντες μεγαλύτερη ανάγκη, δημιουργώντας δίκτυα αλληλεγγύης, στήριξης και ενθάρρυνσης. Ο εγχώριος εθελοντισμός αυτή τη στιγμή, επιβάλλεται να υιοθετηθεί ως στάση ζωής στις κρίσιμες μέρες μας, γιατί πλέον εμείς αντικαθιστούμε εν πολλοίς εκ των πραγμάτων δυστυχώς, λειτουργιές μιας πολιτείας που αδυνατεί να προσφέρει τα βασικά στους πολίτες της. Είναι σημαντικό να μπορέσουν οι αδύναμοι να σταθούν όρθιοι, υποστηριζόμενοι και νιώθοντας τα αληθινά συναισθήματα των συνάνθρωπων τους. Η καλή διάθεση διαχέεται και λειτούργει αλληλοενισχυτικά και αυτό, το έχουμε όλοι ανάγκη.

Πόσες αντοχές; (27/11/2013)

Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Πόσο μαρτυρικό το ξέπλυμα,  τύπου κάθαρση,  όλου αυτού του φτιασιδώματος από τόνους χρυσόσκονη, που ήρθε και κάθισε τις τελευταίες δεκαετίες στα αχόρταγα για λάμψη σώματα μας! Κόλακες πολλοί μας γήτεψαν ασύστολα και μείς καλοί αποδέκτες μιας άθλιας γενναιοδωρίας ...και τώρα; 
Δώστε τα όλα πίσω, τη χλιδή σας, τη βολή σας, την κίνησή σας, τη σκαφάτη αναψυχή σας, τη σκεπή σας, το πρώτο ρούχο σας, τις αμπαρωμένες προμήθειες, τα τιμαλφή σας, τις ταξιδιωτικές συνήθειές σας, την ευρωπαϊκή υφή σας.
Εμπρός ξηλώστε κάθε προόδου πρόθεσή σας, ρίξτε λήθη στα πρόσφατα βιώματα σας, πνίξτε τη ζωή  σας. Βάλτε σε κάδρο τα όνειρα σας, διώξτε τα παιδιά σας, αδιαφορήστε για την υγεία σας, απαρνηθείτε την ταυτότητα σας, γελοιοποιείστε την εικόνα σας, λουφάξτε στο φόβο του ολόμαυρου αύριο που γεννιέται ή όλοι μαζί  ξεκινήστε για ένα ομαδικό φούντο να γίνει το χατίρι αυτών,  που θέλουν να μείνει άδεια αυτή η κουκίδα στο χάρτη που θύμιζε τη χώρα του Έλληνα. 
Καμιά αναφορά δεν χρειάζεται να γίνει γι’ αυτόν περεταίρω, παρά μόνο ως λήμμα. Αν δει κανείς στην παγκόσμια ιστορία, έχει να βρει πάρα πολλά επισυναπτόμενα με την πορεία ζωής του μέσα στον ιστορικό χρόνο, που φτάνει ως το σήμερα… κρίσις. Και ο Νεοέλληνας τα χρειάστηκε! Πόσο ενοχικός μπορεί να είναι μέσα στην ωριμότητα του, ή μήπως δεν ήταν ώριμος ποτέ τα τελευταία χρόνια; Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το ξαφνικό κουτάβιασμα, την απώλεια της λαλιάς του, το βαθύ σκύψιμο της κεφαλής, την άχνα που δεν βγήκε από τα χείλη του, την πλήρη υποταγή του και την παραχώρηση της κυριαρχίας του; 
 Η κουστωδία  των σαλτιμπάγκων, παλιάτσων, ταχυδακτυλουργών, νεοφανών σωτήρων που τον «κυβερνούν», μέλη μιας πρωτόγνωρης Μπανανίας ξεδιάντροπων υποταγμένων-προσκυνημένων αφεντάδων, ανατράφηκαν με το όνειρο πώς μπορούν έναν λαό να ταπεινώσουν και να παζαρέψουν μέσα στην πατρίδα του ως υποτελή,  σε νέα  ξενόφερτα οικονομικά αφεντικά. 
Πόσο ψηλό είναι το φαρμακερό ποτήρι και δεν ξεχειλίζει ώστε ν’ αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση και να γίνουν οι σταγόνες ρυάκι, χείμαρρος, ποτάμι ορμητικό να ξεπλύνει και να πνίξει κάθε τυχαίο και ξένο σώμα που ουδεμία σχέση έχει με ό, τι όλοι θεωρούμε ελληνικό! Ποια θα είναι η ουρανόσταλτη σταγόνα που θα φέρει την αναπότρεπτη υπερχείλιση; 
Πού βρεθήκαν τόσες αντοχές; Με τόσες απειλές, τόσες τιμωρίες, τόση αφαίρεση, τόσες προσβολές, τόση άρνηση από το ευρωπαϊκό διευθυντήριο, τόση εξαπάτηση, τόση υπεξαίρεση; 
Πόσο Γολγοθά αντέχουμε ακόμη να ανεβούμε; και λένε πως είμαστε ακόμη στους πρόποδες αυτού! Αν θέλαμε  να ορίσουμε την έννοια εξευτελισμός από πού θα ενδείκνυτο να αρχίσουμε; Από τους Έλληνες πολίτες που τον ανέχονται ή απ’ τους ξεδιάντροπους πολιτικούς αυτού του τόπου που τον εισηγούνται για τον λαό;

Εδώ Ελλάδα του 2013 (16/11/2013)

Σε ποια σύμβολα να αγκιστρωθούμε και ποιους μπροστάρηδες να χουμε για μιμητές στο δύσκολο σήμερα; Φαντάζει τόσο χωρίς νόημα, ένας τέτοιος προβληματισμός, καθώς για ακόμη μια φορά αυτός ο λαός οδηγείται μαρτυρικά στον Γολγοθά του, ανιστόρητος και  πάλι, χωρίς να κάνει ορθή αξιολόγηση των συμπερασμάτων από τις λανθασμένες του επιλογές σε παρελθόντες χρόνους. Κάθε φορά τον ενδύουν την χλαμύδα της χλεύης και μια μπροστάρη τον ονομάζουν,  μια κυρίαρχο δημοκρατικό, ενώ πίσω απ την πλάτη του  υπέροχες συνομωσίες εξυφαίνονται, χούντες εγκαθιδρύονται, δολοφονίες και θυσίες αιματηρές προγραμματίζονται,  δικαιώματα απαλείφονται εν μία νυκτί! 

Ποιός απορροφά τους κλυδωνισμούς της αποσταθεροποίησης, ποιος διώκεται, ποιος πεινά, πονά, ματώνει, συνθλίβεται, μετρά απώλειες υλικές, ψυχικές, καρπώνεται τα πισωγυρίσματα, ποιος εθνικός κορμός ξυλεύεται, εν μέσω ρευστών καταστάσεων,  ποιος πληρώνει σε αυτόν τον τόπο με όλων των λογιών τις πληρωμές, τα λάθη, τις επιλογές, τα πολιτικά παιχνίδια  των κυβερνώντων; Ποιος αποκαθιστά τα φτηνά ξεπουλήματα αξιών, ήθους, αξιοπρέπειας, υλικών, ηθικών, σωματικών βλαβών; 

Μάλλον κατ’ επανάληψη και εξακολουθητικά  αυτός ο λαός του οποίου η μνήμη έχει σοβαρό θέμα, η κριτική του σκέψη ατονεί  σθεναρά, η παρελθοντική του λαμπρή ιστορία δεν δείχνει να τον πολυαφορά μην και για προγονοπληξία κατηγορηθεί ,η τάση του να ρέπει αδιάκριτα σε αταίριαστους νεωτερισμούς όχι σπάνια υπερβάλλοντας και καλπάζοντας προς την εκτροπή, μάλλον αυτός πληρώνει αδιαμαρτύρητα, στωικά  με μοιραία ασυναγώνιστη υποταγή … 

17 του Νοέμβρη !! 

Μια  επέτειος ορόσημο για την νεώτερη γενιά των Ελλήνων με  καθαρό νόημα εξέγερσης ενάντια σε ό, τι  αντιδημοκρατικό υπονόμευε τον Έλληνα και του περιόριζε τα ατομικά του ελεύθερα δικαιώματα για μια ολόκληρη επταετία.  

Εδώ Πολυτεχνείο…. φωνή ηρωική που πέρασε στο είναι μας, σηκώνοντας ρίγη περηφάνιας κι εγείροντας αισθήματα γενναιότητας! Πόσο  μεγάλο ήταν άραγε το τίμημα της εκφωνήτριας αυτής, ώστε να βαραθρωθεί στα τάρταρα της απαξίας, παρασύροντας μαζί της και γκρεμίζοντας ένα ολόκληρο σύστημα  προσώπων- συμβόλων το οποίο γαλούχησε αρκετές γενιές από τότε. Αρκετοί μέσα απ τις πύλες του χώρου, δεν λησμόνησαν να εξαργυρώσουν θέση και ιδέες σαν τους χειρότερους αργυραμοιβούς κι ακόμη πιο ποταποί, μόλις την εξήλθαν…  πάλι οι απλοί οι άνθρωποι που διψούν για ελευθερία - ψωμί - παιδεία,  οδήγησαν τον αγώνα!  Και τότε μα και τώρα το ίδιο σύνθημα, οι ίδιες πίκρες, άλλη μια προδοσία εκ των έσω. Ποτέ δεν εκλείπει το είδος Εφιάλτη στις κοινωνίες των ανθρώπων… αντιπροσωπεύει μάλλον την αδύναμη κι ευάλωτη ανθρώπινη πλευρά, την πλέον διαπραγματεύσιμη. 

Εδώ Ελλάδα του 2013… χωρα παραδομένη με το έμψυχο υλικό της σαν ό, τι πιο ευτελές στον κόσμο σε αισχροέμπορους καιροσκόπους, που χρόνια ήταν στημένοι στη γωνιά και περίμεναν την με μαθηματική ακρίβεια πτώχευση της,  καθ όσον παρακολουθούσαν  και  περίμεναν να  διεκπεραιώσει την καριέρα  του, το τσούρμο των άθλιων πολιτικάντηδων που κακόπαιζαν το ρόλο των κυβερνώντων…

.. Και σαν να μην έφτανε αυτό , θέλοντας να επιμερίσουν ευθύνες και  να νιώσουν ανάλαφρα ηλίου μπαλόνια , άσκησαν ένα λαό λίγο λίγο στην ακολασία, την ανομία και  τη χαλαρή συνείδηση, πούλησαν θέσεις δημοσίου σαν να ήταν πατρικές μερίδες πολλαπλώς τις ίδιες μαυραγορίτικα  , κάνοντας τη χώρα ένα ετοιμοβούλιαχτο καράβι όλο σαπίλα, με αμπάρια να σφύζουν στους αρουραίους , τη κακοδιαχείριση να πάει σύννεφο και οι VIP να επιδίδονται σε πάρτι κ δεξιώσεις με μπάντες , λούσα και παράτες στο κατάστρωμα Α

Εδώ Ελλάδα του 2013…καλείσαι να ορθώσεις ανάστημα, να βγεις επιτέλους απ το λήθαργο και να εξεγερθείς μόνη σου και πάλι με τα ματώματα και  τις πληγές σου , εγκαταλείποντας όλους τους ανάξιους,  πριν είναι πια αργά…

Αχρείαστα ασημικά.

Και κάνεις πως ξεχνάς την ελευθερία σου λέγοντας θεωρίες, πως τάχα σου περίσσευε… 
Σφίγγεις πιο πολύ τη ζώνη, για να φανεί,  πού ξεχωρίζει η μέση... 
Ξοδεύεις τα ελάχιστα, μιλώντας για συνείδηση καταναλωτική, αυτή, που ποτέ δεν σ’ ένοιαξε ως τώρα και θυμάσαι ν’ αναπτύξεις εκείνη την οικολογική, ψάχνοντας  στα μπαούλα, αφόρετα παλιοπράματα που δεν πρόλαβες ν’ αδειάσεις. Πόσο υποτίμησες τον άνθρωπό σου δίπλα, καθώς ξέχασες τι πάει να πει κουβέντα...
Πόσο τους φίλους δεν εκτίμησες, καθώς σου στένευε πια, το δικό τους περιβάλλον... Πόσο μπροστά μπόρεσες και ξέφυγες, κερδίζοντας τη συντροφιά της μοναξιάς σου. Κόπος πολύς χρειάστηκε,  να βάλεις το ‘’εγώ’’ στο παλατάκι που τώρα φυλακή το λες, με πόσα "ναι" εξαγόρασες αχρείαστα ασημικά, για στόλισμα και μόνο, κρυσταλλικά φωτιστικά, για να ζηλέψει ο φίλος, συνήθειες ρηχές κι αταίριαστες για να είσαι μες το πνεύμα... Και το πνεύμα το αληθινό,  που έπρεπε να είχες; που ‘πρεπε να ‘ναι στα θέλω σου κοντά και τις οικείες συνήθειες; Το μέτρο; που θα απέφευγες τόσες ακροβασίες; Θα όριζες τους στόχους σου; Τρόπους θα χάραζες ζωής και φιλικούς σ’ αυτήν; Τίποτα δεν χάνεται ευτυχώς και η γη πάντα γυρίζει, άλλοι ανεβαίνουμε εδώ, να πάρουμε ιδέες, μετά σταματούμε κάπου αλλού, να αλλάξουμε  εικόνες... κι όταν γυρίσουμε εδώ, η ζύμωση αρχίζει, αφού ξανά απ’ την αρχή ο Έλληνας ξαναρχινά πάλι να κοσκινίζει...

Οι ευεργετηθέντες

Με  είπαν πανούργο Έλληνα, που Οδύσσειες μέσα μου κουβαλώ, μα την Ιθάκη δεν χάνω. Ανάδελφο μ’ είπαν αδελφό, που όμοιο του δεν βρήκε κανείς, όσο μακριά και αν πήγε. Απόγονο χαρισματικό, πολύτιμης γονιδιακής καταβολής, βγαλμένος απ’ του χρόνου την ομίχλη, άλλοι μ’ ονόμασαν. Πνεύμα διάφανο, απέθαντο, υψηλό, γεννήτορας φιλοσοφίας, επιστημών, ποίησης, τραγωδίας, αισθητικής, θεωρήθηκα…
Ήμουν το νάμα της ζωής για αιώνες πίσω τώρα, ναός αξιών, φορέας πολιτισμού, εμπνευστής και  δημιουργός κάτω από τον ολόλαμπρο ήλιο σε αυτόν τον υπέροχο ουρανό…
Κρίνοι ολόλευκοι, σύμβολα αρχαίων και βότανα θεραπευτικά -ιάματα του Ασκληπιού-, Θεοί, μούσες, τιτάνες, κένταυροι, πλάσματα κάθε ελληνικής γωνιάς. Μινωίτες, Μακεδόνες, όλοι πρωταγωνιστές στην εποχής σας, ποια ιστορικά γεγονότα  να ιστορήσω πρώτα; Υπάρχει κάποιο χρονικό κενό που δεν θα σας συναντήσω; 
Θα μείνετε αμέτοχοι εσείς ποτέ, στα γεγονότα των χρόνων; Άκαμπτος μένει ο ζήλος σας με τόσο φως και λάμψη, να τα διαχέεται παντού, σχεδόν σ όλη τη γη… 

Ας ησυχάσουμε λοιπόν ….όλα  στο μέτρο της αρμονίας υπάκουσαν. Όμορφα συνταιριάχτηκαν στους πέντε κύκλους οι ήπειροι …πνεύμα εχύθηκε παντού και ήταν αρκετό, με  ένα πέπλο ομορφιάς, όλοι να μπουν στον αρχαίο χορό, στίχους να τραγουδήσουν κι αν βέβαια άντεχαν το χιούμορ το αριστοφανικό, σεμνοτυφίες ν΄ αφήσουν…
Μα όπως πάντα,  αχάριστοι τρανοί,  είναι οι ευεργετηθέντες.  Δεν ξέφυγαν απ’ τον κανόνα αυτό, ούτε οι προαναφερθέντες, απλά άλλες αξίες είναι πια, φαιδρή προτεραιότητα και οι κλασσικές πια υπολείπονται (όπως ισχύει σήμερα) ως προς την εγκυρότητα.

Άφθονη διατίθεται  η φτήνια κι η φενάκη… χωρίς να χουν διάρκεια. Προς το παρόν βιώνεται μία οφθαλμαπάτη κι αν στους καιρούς αυτούς εδώ επικρατούνε τέρατα, αφού τραφούν με υποτροφές και  κορεστεί η πείνα, σίγουρα κέντρο όλης της γης γι’ ακόμη μια ιστορική φορά, θα είναι η Αθήνα…

Ποιος έκλεψε την εποχή;

Χάθηκε η μυρωδιά της βρεγμένης γης απ’ το πρώτο πρωτοβρόχι, γιατί φθινόπωρο δεν είδαμε με τόσες παλινδρομήσεις, ούτε ντόρος πολύς γίνηκε για την εκστρατεία του τρύγου. Τα ρετσέλια απ τις ολόχρυσες κολοκύθες δεν συγκίνησαν καθόλου φέτος σαν κι άλλοτε, γιατί τελευταίας προτεραιότητας δουλειά αυτή πια έγινε. Άλλα σπουδαία, άλλα τρανά κι άλλα μπροστά στο νου κατέχουν θέση, η ξενοιασιά χέρι-χέρι με καινούριες αγωνίες κάνουν βόλτα κάτω από γκρίζα σύννεφα και το άλογο του νου, έπαψε να καλπάζει στο όνειρο κι έσκυψε τη δίψα του να σβήσει ανόρεκτα σε ποτάμι θολό κι αγνώριστο. Ποιος έκλεψε την εποχή, πού πήγανε τα αρώματα του Οκτώβρη; Μόνο τα αποκαΐδια απ’ των χωραφιών τα άχυρα λερώνουν τις καθαρές αυλές κι αρωματίζουν παντού τον πνιγηρό αέρα. Η γη είναι και πάλι έτοιμη να μπει στο νέο κύκλο της. Εμείς;

Ένα άλλο σκηνικό
Βάζεις το χαλί, βάζω το τραπέζι με το χαρούμενο σερβίτσιο! Ρίξε τις λοξές αχτίνες για ατμόσφαιρα, να καθίσουμε στα βελούδινα καθίσματα, αναπαυμένοι στα μπράτσα τους. Φανταστικές οι γκριζογάλανες κουρτίνες στο πλάι τραβηγμένες! Να ‘χουμε όλο το χρόνο και το θόλο που μας αναλογεί, σε θύμισες να ζευτεί η ψυχή μας κι ας σκιρτήσουμε απ’ τις αντηχιές των ατέλειωτων διαδρόμων που στα αφανέρωτα μας οδήγησαν... Λέω να δειπνήσουμε νωρίς, με γεύσεις πολύχρωμες κι εδέσματα εκμαυλιστικά, διαμορφώνοντας ένα άλλο σκηνικό, κλεμμένο ή δανεισμένο -δεν ξέρω- μα με το νου,  αντίστροφες να παίρνει, τη διάθεση απ’ το αλλόκοτο να φεύγει, το νέκταρ ξεμπλοκάρισμα να φέρει και ίσως, ίσως το σώμα και η ψυχή τελικά, τα καταφέρει...

Συντάκτης Φωτεινή Ψιρολιόλιου

Κάποτε

Κάποτε χορτάριαζε η καρδιά, γιατί απάτητη τη νόμιζα κι αφρόντιστη από φίλους... ο χρόνος όμως έδειξε, πως είχε γείρει σε άλλους προσανατολισμούς, που βρύα την πρασίνιζαν θρεμμένα από ίσκιο... Σπιτάκι πέτρινο θα βρω για να την κατοικήσω… τεράστια παράθυρα που να χωρά ο ήλιος και πόρτα καταδεκτική, φιλόξενα τα τιμαλφή, οι φίλοι να βολέψουν κι αν τελικά μη βολική φανεί όλη αυτή η φροντίδα, ίσως θα πρέπει να σκεφτώ όλα να τ’ ανατρέψω. Μες σε ποτάμι ορμητικό, θα εγκατασταθώ και τη ροή τη δυνατή σαν αναγέννηση, θα εκμεταλλευτώ…


Ποδήλατα και Καγιέν

 Ροδακινή απόχρωση ....σφράγισε πολλές επαύλεις κι αρχοντικά των περασμένων χρόνων. Πόσοι δεν κούρνιασαν στην τάξη των μεσαίων… Κρουνός άνοιξε με ορμή και εκβλήθηκαν απωθήσεις στην πιο κακόμορφη εκδοχή, νέα κοστούμια φορέθηκαν από σώματα απροετοίμαστα για το καινούριο modus ζωής… κι η αληθινή; Να φεύγει. Χιλιόμετρα μπροστά ζυγιασμένη στους τροχούς ενός ποδήλατου, οι άλλοι; Αγκομαχώντας με τα Καγιέν τους πίσω... Τοπίο σουρεαλιστικό  σε μεσογειακό μοτίβο και ιδιώτες με ταυτότητα υπό κατασκευήν, αναμασώντας την αμφιβολία και με τριλλήμματα σφηνωμένα σε κρανίο φουρτουνιασμένο ...οι χυμοί της ζωής ανεβαίνουν στο δέντρο, φτάνοντας στο τελευταίο κλαράκι για να υπογραμμίσουν με το πράσινο χρώμα,  πως η ζωή είναι εδώ, ενώ με το καφέ πως βρίσκεται  σε φάση ενεργής προετοιμασίας, για το νέο παιχνίδι ύπαρξης, που βεβαιώνεται κάθε χρόνο. Κλασσικό κι αλάθευτο παράδειγμα η φύση γύρω μας ...πόσο τη ζωή πρέπει να την οδηγούμε με όρους επιτάχυνσης ή και εκτόξευσης; ποιος, τι  δεν καταλαβαίνει;


Ελλάδα ! ξεκουράσου από την ομορφιά σου..

Χρώματα ζεστά! Ξεθωριάστε και σβήστε μέσα στο γκρι του χειμώνα…
Ελληνική φαντασία! Πάψε να σκαρφαλώνεις στα ύψη και βολέψου στο λήθαργο που έγινε το δεύτερο ρούχο σου..
Άνθρωπε της καθημερινότητας! Τι κρίμα που δεν θα ‘σαι πια ο χθεσινός που είχε φανταστεί να κολυμπά στην εξωταξική άνεση που του έταξαν..
Φασίστα! Τι λυπηρό που ο αριθμός παραστάσεων που υπολόγιζες περιορίστηκε, γιατί το έργο πια κρίθηκε πως δεν εξυπηρετεί καμιά αναγκαιότητα και απλά το σύστημα σού βγάζει τώρα τη γλώσσα..
Δημοκράτη! Τι δυστυχία  να μην μπορείς να απολαύσεις το ηδονικό σφίξιμο στο λαιμό καθώς σου κλείνουν με νόημα το μάτι, υπενθυμίζοντάς σου πως το μεγαλείο της κορύφωσης είναι κοντά (λήψη διάφορων μέτρων κλπ)… να μην
αντιλαμβάνεσαι πόσο τυχερός και προνομιούχος είσαι να σώζεσαι σε καιρό κρίσεων,  ξανά και ξανά και να σου το χαλούν μονοπωλώντας για μια τουλάχιστον βδομάδα την ενημέρωσή σου μ’  αυτά τα ακατονόμαστα καθάρματα που εν μέσω δημοκρατίας και σε μια χώρα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα εγκληματούν ασύστολα;
Πόση φαιά ουσία και τι νέα φιλοσοφικά θέματα ταλανίζουν μονοπωλιακά σχεδόν ολάκερη τη κοινωνία,  σχετικά με τις αιτίες εκφασισμού της και του θεμελιώδους ερωτήματος αν ο όφις έκανε το αυγό ή το αυγό τον όφη;
Ένδοξε πολιτικέ! Τι υπερπροσπάθεια το ρόλου του παλιάτσου να υποδυθείς και στη συνέχεια του θηριοδαμαστή ν’ αναγκαστείς, κατόπι στου δυνάστη να συρθείς και τελικά του δημίου το μανδύα να φορέσεις, χωρίς να λερωθείς από την επιμελώς προετοιμασμένη και εμμέσως υποδηλούμενη θυσία…
Αξιότιμοι συμπολίτες! Είμαστε τελικά για κάτι μεγάλο  ίσως ακόμη προορισμένοι ή μάλλον στην ιστορία θα αναφερόμαστε ως «οι ψεκασμένοι…;» 
Τα λόγια έχασαν το νόημα, ακούγονται σαν κούφια… Όμως  πια, διακρίνεται πως  το νεανικό σφρίγος  αφυπνίζεται, η ορμή αρχίζει να κοχλάζει και τη στιγμή  της ηττοπαθούς παράδοσης των «μοιραίων καί άβουλων» χρεωκοπημένων σε ιδέες ενηλίκων, είναι έτοιμη να κατακερματίσει την αληθοφανή πλάνη και να ορίζει την νέα ιδέα, το νέο νόμο, τη νέα αξία ζωής που ταιριάζει στον καινούριο Έλληνα.

Τα αγέννητα παιδιά που θα ‘ρθουν να συναντήσουν την εποχή τους, θα είναι το αναγεννημένο φύτρο, που θα συνεχίσει την αιώνια αέναη πορεία του Νεοέλληνα στο χρόνο… δεν γίνεται αλλιώς…

Φίλε  συγγραφέα, Γιώργο Πολίτη !
Ο λόγος είναι σκάνδαλο ή τριαντάφυλλα, που μαδάνε πολλές φορές… αν είναι βέβαια γραπτός, δένεται τότε στέρεα και ούτε στρέβλωση γνωρίζει ούτε άλλον εξωραϊσμό.. ίσως μονάχα κάποια ερμηνείας επεξήγηση απλά να επιτρέπει… στη γοητεία αυτή, ομολογώ πως εύκολα υποκύπτω και στης πένας τα καμώματα  αδιάφορη δεν  μένω…
Κάτω απ’ αυτή τη σκέψη και εκτιμώντας την πρόσκλησή  σου, απαντώ στα κεντρίσματά σου και ευχάριστα ταχυδρομώ κάποιες σκέψεις- πουλιά για να συνταξιδέψουν μαζί με άλλες, στην κιβωτό που ετοίμασες !!  πάντα με ανοιχτά πανιά, κάτω από οποιουσδήποτε ουρανούς,  με μόνη βεβαιότητα, την πορεία… 

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

Τόσα χρόνια μες το ψέμα, πώς να μη το νιώθω  πια  για αλήθεια;  γαλουχημένη μόνο με κλασάτο life style, πώς να το ξεράσω σε μια φορά; τσούζουν τα μάτια  απ’ τα γυαλιστερά μου πρότυπα, που άρχισαν να ξεθωριάζουν τώρα… φρίκη, να απαρνηθώ τα χλιδάτα υποκάμισα, που με αυτά της Διηάνειρας μοιάζουν την ώρα του αποχωρισμού. Ήμουν εγώ, μα έπρεπε να υποδύομαι την άλλη...μπορούσα "τόσα", αλλά ποτέ δεν ήταν αρκετά. Μάταια άχθη περιέφερα με περηφάνια, συγκρίνοντας τα με τα δικά σου. Βόμβος στα αυτιά απ’ τις αλήθειες τις ανάποδα ακουσμένες. Ήμουν μοναδική ανάμεσα στο τιποτένιο πλήθος, ταυτόχρονα κι ένα τίποτα αν δεν υπήρχε αυτό ...ψηλά, πολύ ψηλά, στην κορυφή... και μην κοιτάξεις κάτω... είμαι γυμνή, μοναχική, αυτάρεσκα για το χαμό απ το βάθρο …ετοιμασμένη, σαν από καιρό. Υπάρχει άλλη επιλογή;

Ό,τι μας αξίζει

Μίλα μου για το φθινόπωρο που θα ναι υπέροχο, τον ουρανό πως δεν θα αγριέψει, τα πουλιά πως θα μείνουν φέτος εδώ, τα τριαντάφυλλα θ ανθίζουν και το χειμώνα...πες μου πως οι ανάσες δεν θα έχουν το ρυθμό του φόβου, ούτε και το χαμόγελο πως δεν θα ναι αληθινό...κι αν όλα αυτά περίεργα σου μοιάζουν, φοβάμαι , πως υποταγή θυμίζει το βλέμμα σου και γήρας την ψυχή σου έχει δαμάσει...χάθηκαν τα λιβάδια της ξενοιασιάς που αλώνιζες και τώρα νιώθω γιατί,  σου είναι αρκετό και το μικρό κηπάκι...τι να σου φέρει ο τρύγος του Σεπτέμβρη, από ένα αμπελάκι ανεπιτήδευτο που έκαναν πανηγύρι τ αδέσποτα πουλιά χωρίς το νοικοκύρη...Μην λυπάσαι για ό,τι χάθηκε...σταματά το χαμό και βάλε χέρι αν δεν έσβησες τη μνήμη του ωραίου, του άσκιαστου του απαράδοτου...ό,τι μας αξίζει , αυτό ζούμε...

Συντάκτης: Φωτεινή Ψιρολιόλιου

https://www.facebook.com/fotini.psi

Έλληνες

Οι μαύρες σελίδες της νεώτερης ελληνικής ιστορίας συνεχίζονται να σκαλίζονται στο γυμνό σώμα αυτής της χώρας...σαν πύθωνες οι κάτοικοί της καταπίνουν όλα αυτά τα τέρατα που μας σερβίρουν τα αδιάφθορα ΜΜΕ κι έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι απ την άνευ προηγουμένου αυτή δυσπεψία. Έχουμε ακόμη δρόμο... όσο μας πιάνει η θολούρα που μας διοχετεύουν, είμαστε παθητικοί θεατές των μακάβριων σεναρίων, δεν πειθόμαστε πως εκτελείται σχέδιο επί χάρτου εναντίον μας και ερίζουμε ποιος είναι πιο φασίστας από τον άλλον, που σημαίνει πως δεν έχουμε καταλήξει πως ο λαός είναι η δύναμη και μόνο αδιαίρετοι μπορούμε να κάνουμε κάτι ενάντια στους ηγέτες που καμώνονται πως μας κυβερνούν και μας σώζουν...

Αμήχανος Οκτώβρης

Γιατί πάψαν πλέον τα ταξίδια να υπόσχονται τη γοητεία που άλλοτε ήταν αυτονόητη; Ο καπνός έχασε τη γλύκα της πικρής απόλαυσης και πιο πολύ για παρηγορητής μοιάζει... Πού θες να πας μ' αυτήν την πίκρα στο βλέμμα; Ποιο φθινοπωρινό Οκτώβρη πας να συναντήσεις; Τι σηματοδοτεί το φωτεινό πρωτοβρόχι; Το κλάμα του καλοκαιριού που χάθηκε ανεπιστρεπτί ή την μπερδεμένη εποχή που αμήχανα ετοιμάζεται να μας υποδεχτεί;

Την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που έκρηξη θυμίζει ή τους μακάριους πολίτες αυτής της χώρας που έμαθαν να μη μαθαίνουν ποτέ απ τα λάθη τους και είναι έτοιμοι, κοκόρια να γίνουν όλοι, σε ανύπαρκτους σε λίγο ορνιθώνες; Τα παραμύθια οπωσδήποτε έχουν ένα δράκο... εδώ οι δράκοι έφαγαν το παραμύθι και δεν σκέφτηκες τίποτα ακόμη; Ρούφα τον καπνό σου, χτύπα το χέρι σου να ζωντανέψει και άπλωσέ το, στο διπλανό σου με νόημα σε ένα βήμα, μια αγκαλιά, έναν νου... κανείς δεν περισσεύει στον τόπο μας αντίθετα... είμαστε λίγοι, μα αν το θέλουμε δυνατοί.

Εγώ και η "άλλη"

Τόσα χρόνια μες το ψέμα, πώς να μη το νιώθω  πια  για αλήθεια;  γαλουχημένη μόνο με κλασάτο life style, πώς να το ξεράσω σε μια φορά; τσούζουν τα μάτια  απ’ τα γυαλιστερά μου πρότυπα, που άρχισαν να ξεθωριάζουν τώρα… φρίκη, να απαρνηθώ τα χλιδάτα υποκάμισα, που με αυτά της Διηάνειρας μοιάζουν την ώρα του αποχωρισμού. Ήμουν εγώ, μα έπρεπε να υποδύομαι την άλλη...μπορούσα "τόσα", αλλά ποτέ δεν ήταν αρκετά. Μάταια άχθη περιέφερα με περηφάνια, συγκρίνοντας τα με τα δικά σου. Βόμβος στα αυτιά απ’ τις αλήθειες τις ανάποδα ακουσμένες. Ήμουν μοναδική ανάμεσα στο τιποτένιο πλήθος, ταυτόχρονα κι ένα τίποτα αν δεν υπήρχε αυτό, ψηλά, πολύ ψηλά, στην κορυφή και μην κοιτάξεις κάτω...είμαι γυμνή, μοναχική, αυτάρεσκα για το χαμό απ το βάθρο …ετοιμασμένη, σαν από καιρό. Υπάρχει άλλη επιλογή;

Ό,τι μας αξίζει

Μίλα μου για το φθινόπωρο που θα ναι υπέροχο, τον ουρανό πως δεν θα αγριέψει, τα πουλιά πως θα μείνουν φέτος εδώ, τα τριαντάφυλλα θ ανθίζουν και το χειμώνα...πες μου πως οι ανάσες δεν θα έχουν το ρυθμό του φόβου, ούτε και το χαμόγελο πως δεν θα ναι αληθινό...κι αν όλα αυτά περίεργα σου μοιάζουν, φοβάμαι , πως υποταγή θυμίζει το βλέμμα σου και γήρας την ψυχή σου έχει δαμάσει...χάθηκαν τα λιβάδια της ξενοιασιάς που αλώνιζες και τώρα νιώθω γιατί,  σου είναι αρκετό και το μικρό κηπάκι...τι να σου φέρει ο τρύγος του Σεπτέμβρη, από ένα αμπελάκι ανεπιτήδευτο που έκαναν πανηγύρι τ αδέσποτα πουλιά χωρίς το νοικοκύρη...Μην λυπάσαι για ό,τι χάθηκε...σταματά το χαμό και βάλε χέρι αν δεν έσβησες τη μνήμη του ωραίου, του άσκιαστου του απαράδοτου...ό,τι μας αξίζει , αυτό ζούμε...


Πεθαίνω για θέα

Τo  ‘ξερες και συ, πως τελικά και η στατικότητα έχει τη συσσωρευμένη ενέργειά της, δεν  πήρες όμως ποτέ χρόνο για σένα να ρίξεις μια μάτια από τη γρίλια της ψυχής σου να δεις το ατακτοποίητο υπόγειό της, γιατί θα έπρεπε να κάνεις δουλειά... και  χρόνο ποτέ δεν θυσίαζες γι’ αυτά που νόμιζες άχρηστα. Όμως τώρα που πλημμύρισαν τα πάντα και χάθηκαν τόσα άχρηστα μαζί, ένιωσες πόσα λάθος πράγματα σε λάθος χώρο είχες βολέψει… Πεθαίνω για θέα κι συ το ίδιο το ξέρω, είναι η λύτρωση της λησμονιάς κι η θεραπευτική εμπλοκή σε ζωές άλλων. Όμως τώρα στο μιντέρι της απόγνωσης, θα κάτσω να διαλογιστώ έστω για πέντε λεπτά, τη σκέψη μου να κλώσω σε δυνατό κορδόνι, όπου ισορροπίας θα το ονομάσω και θα ακροβατήσω τις μέρες που ‘ρχονται, ωσότου τανυστεί…

https://www.facebook.com/fotini.psi