Πεθαίνω για να βρω ένα παγκάκι βολικό που πάνω του να γέρνει η άγρια πικροδάφνη, που ατέλειωτη παρέα σου κρατά μες το λιοπύρι σαν διασχίζεις την αχνιστή άσφαλτο, καιρό του θέρους. Μα σαν τη βρεις σε κάμψη κλώνου ιδανική και πάντρεμα συνταιριαστό της πικραλής οσμής της με το ιώδι το θαλασσινό, ανοίγεις στέρνο διάπλατα κι αχόρταγα ρουφάς πάλι και πάλι θέλοντας το απόσταγμα να μείνει βαθιά στα σπλάχνα σου σαν ίαμα για τον καιρό που θα ‘ναι πια χειμώνας.
Έτσι να ορίζεται μπορεί ακόμη το καλοκαίρι των Ελλήνων: ήλιος ολόλαμπρος, θαλασσινή αρμύρα, παγκάκι, πικροδάφνη, ψηλώματα, φιδίσιοι δρόμοι που κυκλώνουν ομορφοίσκιωτα βουνά ή αντίστροφα αποκαλύπτουν θεαματικά και κλιμακωτά τις θαλασσιές βάθρες ή τα ανετότερα ανοίγματα σε χρώμα, σχεδιασμό κaι ανθρώπινη πρόσβαση.
