Ειλικρίνεια: Το υπέρτατο αφροδισιακό.

 

Γράφει ο Γιώργος Σ. Πολίτης

 

Πίσω από το παραβάν πολλά μπορούν να λέγονται και άλλα τόσα να εννοούνται. Πίσω από την ομίχλη τής σκέψης πολλά να θεωρούνται αυτονόητα και συγχρόνως τίποτα να μην εμπεδώνεται. Μέσα από μία ματιά πλείστα να αναμένονται και το παραμικρό να μη συντελείται…

Είναι όλες ετούτες οι αναμονές την κρίσιμη ώρα που ζητούν ευόδωση, ζωή, ανάσα. Όλες με αγωνία, με βαθιά αναγκαία θέληση, ειπωμένες στους κώδικες τους μυστικούς με ανάσες κοφτές.

Και το λάθος επιμένει να αντιστέκεται σθεναρά, καθώς μονάχα τα ανοιχτά μυαλά καταφέρνουν να σπάσουν τη περίμετρο ασφαλείας του και να περάσουν στον περιούσιο κύκλο του. Μονάχα εκείνοι οι ταπεινοί υπερέχοντες (και υπερέχουσες) βιώνουν την άγνωστη γλώσσα, των ματιών, τής στάσης του σώματος, τής κρυμμένης θέλησης, ως μητρική και ανταποκρίνονται. Και έπειτα όλοι οι παρτενέρ αυτών, ομιλούν για τον/την τέλειο εραστή/ ερωμένη, που στην ουσία εκείνος ή εκείνη δεν έκαναν τίποτα άλλο από να αποδέχονται με ειλικρίνεια όλα εκείνα που δεν παραβιάζουν-ξεθωριάζουν τα βαθύτερα πάθη τους, τα δικά τους τα θέλω και τους ανοιχτούς ορίζοντες των αποδοχών τους!

Το μυστικό ποτέ δεν ήταν κρυφό. Δεν ήταν καν μυστικό. Τίποτα δεν ήταν, αλλά έπρεπε πρώτα από όλα για να φανερώσει τους ‘’χαρακτήρες’’ του, να έχουν πρωτίστως πάψει οι ντροπές.

Ποιες ντροπές; Οι χιλιάδες και ίσως τα εκατομμύρια αυτών, για να μην προσθέσω και ακόμα περισσότερες και επάνω από αυτές και όλες τις ανυπόστατες αναστολές. (Για τις κυρίες η μπηχτή, οι οποίες οφείλουν να κρατήσουν την λέξη ‘’ανυπόστατες’’ και να πετάξουν όλα τα άλλα. Ευπειθώς αναφέρω προς απάλειψιν στρεβλών εντυπώσεων πως ο όποιος άντρας σταθεί ‘’εμπρός’’ σας, οριζοντίως ή καθέτως, πρωτίστως σάς έχει αποδεχθεί. Αυτό καλό θα ήταν, να μην το λησμονείτε. Όλα τα υπόλοιπα είναι δόλιες καλλιέργειες ενός νοός που νοσεί! Ηπίως μεν, αλλά δεχθείτε το, στο σημείο αυτό το μυαλό σας έστω ‘’νοσεί’’)

Το πρόβλημα ξεκινάει από πολύ βαθιά. Από τον εαυτό που θα θέλαμε να έχουμε και δεν τον έχουμε. (μεταξύ μας δηλαδή δεν γνωρίζω και κανέναν ή καμιά που να απολαμβάνει εαυτόν ως ιδανικό). Με άλλα λόγια η ζημιά σημειώνει εκκίνηση από το ‘’δήθεν’’ ή άλλως το ψευδές, που θέλουμε να περάσουμε στον μόνιμο ή περιστασιακό παρτενέρ και από το άγχος τής ιδέας εκείνου για εμάς.

Δεν πάει όμως έτσι…

Θα ήταν πολύ πρακτικότερο (και προς ίδιον όφελος) εάν λέγαμε το πολύ απλό: ‘’Αυτός είμαι και πολλές φορές μωρέ, γίνομαι και κατά τι χειρότερος. Δεν το θέλω αλλά μου αρέσεις όμως. Θα με αντέξεις να σε διώχνω με τον τα τρόπο μου και εσύ σε πείσμα να με κρατάς; Α.., τώρα που το θυμήθηκα έχω και εκείνο το κακό, θα μπορέσεις να με βοηθήσεις να το ξεπεράσω ή θα το αγαπήσεις μαζί μου;’’

Είπα λοιπόν τον φόβο μου, έδειξα το ‘’κακό’’ μέρος του εαυτού μου και το ξεφορτώθηκα! Δεν πρόκειται να το ξαναβρώ εμπρός μου διότι αυτό κατέστη πλέον γνωστό και εγώ ειλικρινής και ακομπλεξάριστος/η. Δεν είναι καλύτερα έτσι;

Ας σκεφθούμε τώρα ποιος ή ποια είναι τέλειος/α και ποιος θα άντεχε πλάι του έναν τέλειο άνθρωπο. Κανείς!

Από τα λάθη των άλλων κερδίζουμε -καλώς ή κακώς- τις αθωώσεις που χρειαζόμαστε, τα άλλοθι, τους λόγους εκείνους ώστε να πιστεύουμε περισσότερο στον εαυτό μας. Έτσι δεν είναι αν θέλουμε να είμαστε απολύτως ειλικρινείς;

Ας δώσουμε λοιπόν και στον άλλον τη χαρά τής ξεκούρασης ομολογώντας του τις δικές μας ατέλειες (τις οποίες θα ανακαλύψει ο ίδιος αργότερα). Θα το εκτιμήσει. Ας το παραδεχθούμε λοιπόν.’’ Έκανα λάθος.’’ ή ‘’Εμένα μου αρέσει ‘’αυτό’’, με τον τρόπο ‘’εκείνο’’. Μπορείς να το αντέξεις;’’ ή, ‘’Τα πόδια μου εδώ με αγχώνουν που είναι κάπως πιο παχιά’’. ή, ‘’Ξέρεις κάτι μωρέ; Να, δυσκολεύομαι να έρθω σε οργασμό εάν δεν μου μιλάς για κάτι εξωτικό (παράδειγμα). Ξέρεις να μιλάς στο κρεβάτι; Θέλεις να μιλάμε μαζί και ό,τι καταφέρουμε… Το πολύ- πολύ να σε ερωτευθώ περισσότερο, θα το άντεχες αυτό; Α.., γίνομαι πολύ δύσκολη όταν ερωτεύομαι…’’

Επανερχόμενος λέω, ποιος ο λόγος να επιλέξουμε τον ρόλο του τέλειου του υπεράνω, του απόλυτου γνώστη σε οτιδήποτε, αφού με την πάροδο του χρόνου η αποκάλυψη θα γίνει και τότε θα είναι απείρως χειρότερα καθώς θα έχει σβήσει ένα ακόμα όνειρο.

Μια και είναι κατά πως φαίνεται φυσικό ο κάθε ένας θέλει κάτι να ξέρει καλύτερα από τον άλλον. Ας τον αφήσουμε να το κάνει… Για παράδειγμα γιατί να είμαι ο καλύτερος εραστής ή ερωμένη στο κρεβάτι (αλήθεια σήμερα παραμυθιάζεται κανένας ή καμία;) και να καλούμαι αγωνιωδώς σε κάθε συνεύρεση να προσπαθώ να το αποδεικνύω; Αν είμαι κάποιος τέτοιος θα φανεί από μόνο του. Επομένως κομπάζει μονάχα ο αδαής ή ο κουτός…

Ποιος ο δεύτερος λόγος να κρατάμε κρυφά εξ’ αρχής τα απαραίτητα ‘’θέλω’’ μας, την στιγμή κατά την οποία όλα εκείνα είναι για εμάς η σπουδαία προϋπόθεση τής απογείωσης;

Απάντηση: Η χρέωση!

Σωστά. Πολύ σωστά, η χρέωση είναι ο λόγος, το ενδεχόμενο τής ανώριμης χλεύης και ο φόβος του χαμού του συντρόφου ή ακόμα χειρότερα η απαξία του στο πρόσωπό μας. Αλλά τότε, στην περίπτωση όλων των ανωτέρω, ποιος ο λόγος να προσπαθεί ο οποιοσδήποτε μία νέα σχέση εάν δεν καλύπτει αμφίδρομα τους πρωταγωνιστές; Ελάχιστοι λόγοι και όλοι έχουν να κάνουν με επόμενες βλέψεις.

Και εδώ ερχόμαστε στους άλλους ανθρώπους, εκείνους που κατέχουν τους κώδικες που λένε πως εάν κάτι δεν μας είναι ανυπόφορο ή αποκαρδιωτικό το δεχόμαστε. Μπορούμε -εάν όχι, οφείλουμε- να παίρνουμε χαρά από την χαρά-ηδονή του άλλου. Τα άλλα τα απορρίπτουμε ευθαρσώς. Ξεκάθαρα ώστε να μην υπάρξει υπαναχώρηση.

Η καθαρή ματιά είναι και η μέγιστη προϋπόθεση για την επιτυχία τού κάθε εγχειρήματος, ιδίως εάν αυτό βρίσκει την θέση του στο κρεβάτι.

Ας σκεφθούμε γιατί κάποιοι ωραίοι άντρες πηγαίνουν με γυναίκες υποδεεστέρας εμφάνισης και το αντίθετο. Η απάντηση είναι πως κάτι βρίσκουν στην ψυχή όλων αυτών που δεν μπορεί να το δώσει η εξωτερική εμφάνιση. Η γνώμη μου είναι ότι αυτό το κάτι λέγεται ‘’κατανόηση’’ και ακολούθως ‘’αποδοχή’’.

Κατανόηση, αποδοχή ή και ομοθυμία. Ύψιστη προϋπόθεση όλα τους. Ξεκούραση για τον αποδέκτη. Ανάπαυση από κάθε είδους υποκρισία, διότι ποτέ μην πιστέψετε πως είμαστε, έστω κάποιοι εξ’ ημών ανυπόκριτοι. Μην το κάνετε. Όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Ακόμα και η κατάφαση σε κάτι το οποίο δεν θέλουμε ή η βουβή παρουσία μας σε κάτι που δεν αρεσκόμεθα, υποκρισία λέγεται ή στην καλυτέρα των περιπτώσεων, ανοχή.

Καλώς εννοούμενη υποκρισία; Αδιάφορο. Ο παρονομαστής είναι ο ίδιος. Υποκρίνομαι λοιπόν όταν λέω ότι αρέσκομαι ή ανέχομαι κάτι το οποίο ούτε μου αρέσει ή ακόμα χειρότερα που ούτε και ανέχομαι για τους δικούς μου λόγους. Οπουδήποτε. Δεν έχει καμία σημασία εάν η ανοχή αυτή βρίσκει έδαφος στο κρεβάτι ή στο τραπέζι τής κουζίνας.

Να ένας λόγος λοιπόν που ωθεί -τον σύντροφο- στην προσπάθεια ανεύρεσης ευήκοων ώτων. Η κούραση από τη μια και η ξεκούραση από την άλλη. Και να θυμάστε πως τα ώτα τα ευήκοα (είτε το θέλουμε είτε όχι), ποτέ δεν ήταν μονάχα ευήκοα, καθώς ανέκαθεν είχαν και χέρια που χαιρόταν συν το χρόνο, αφές παράφορες και γλυκιές.

Δυστυχώς όμως αυτή η ‘’παρέκκλιση’’ (εισαγωγικά, γιατί παρέκκλιση περί παρεκκλίσεως δεν πρόκειται, με το ακέραιο νόημα τής λέξης) τείνει να γίνει κανόνας και ο λόγος είναι ο χαμός τής μαγείας, η παραγνώριση, το ισοπέδωμα πάντων των απλών αλλά άξιων λεπτομερειών όπου το καθένα από τα συμβαλλόμενα μέρη τού ζεύγους οφείλει να βαστάει ψηλά, ως σημαία τής αξιοπρέπειάς του και τής εμφάνισης ως ιδανικής εικόνας, στα μάτια του συντρόφου του.

Είναι κοινό τοις πάσι πως μεταξύ μας …συναλλάσουμε τους άντρες και τις γυναίκες μας (όσοι τέλος πάντων το τολμούν), αυτό κάτι σημαίνει και φωνάζει πως η γυναίκα η δική μου που για εμένα δεν κάνει τα πρέποντα, για εσένα είναι Θεά, ομοίως και η δικιά σου που την έχεις για …πέταμα, εγώ την κρίνω μοναδική.

Η μαγεία λοιπόν. Ο αιθέρας, το άγνωστο, η θετική ματιά! Ιδίως αυτό το τελευταίο μαζί με την καλή, την εκατέρωθεν απρόσκοπτη πρόθεση, κάνουν την διαφορά.

Καλό θα ήταν να το ψάξουμε με ειλικρίνεια λίγο…

Γιώργος Σ. Πολίτης