Οι σειρήνες δεν χτυπούν ακατάπαυστα. Λειτουργούν σε χαμηλά ντεσιμπέλ γιατί δεν απευθύνονται στα εξωτερικά αισθητήρια. Στο επίκεντρο είναι το μυαλό και οι συνειδήσεις, όπου η βλάβη είναι ανήκεστη, η επαναφορά σχεδόν αδύνατη, η υποδούλωση αναίμακτη, ο πόλεμος ακήρυχτος.
Νιώθεις περήφανος για την ελευθερία επιλογής της αιχμαλωσίας σου, άγχεσαι μην σε ξεράσει το σύστημα και μείνεις εκτός και γραφικός. Αλλάζεις τα κανάλια της ενημέρωσής σου κάνοντας χρήση της στιγμιαίας επιλογής ή αποεπιλογής τους, ενώ είσαι παγιδευμένος σε ασελγή προπαγανδισμό και στην ηθικότερη απόκρυψη της αλήθειας.
Αναρωτιέσαι πως κάτι δεν λειτουργεί ορθά ώστε να μη συμμερίζεσαι την ευφορία που νιώθουν όσοι ανήκουν στην ιδιόμορφη κάστα, που κόπτονται να σε εκπροσωπήσουν σε πεδία και κέντρα λήψης αποφάσεων, που αντιπροσωπεύεσαι εσύ, ο πολίτης νούμερο.
Απ την άλλη, βιώνεις και πολύ καλά, ως ένα ακόμη υπέρτατο χρέος κάθε χρέος προς τη εφορία, νιώθοντας πως ελαφρώνεις κάθε φορά που την ασημώνεις ή μάλλον χρυσώνεις, κάνοντας ένα ακόμη βήμα προς την ευθανασία..
Έχεις αποδείξει πως μπορείς να καταπιείς τόσα μνημόνια και είσαι έτοιμος για πόσα άλλα ακόμη, κλείνοντας τη μύτη και καταπίνοντάς τα, σαν τα άθλια σιρόπια των παιδικών σου χρόνων.
Έπαιξες το ρόλο του γονιού που έκανε τη μετάβαση από το 80 και εντεύθεν, σε ένα χώρο που τελικά ήταν ένας υποτιμημένος παράδεισος, χωρίς τις γνωστές απαγορεύσεις και δέντρα μόνο του θεωρητικά « καλού κι ωφέλιμου».
Απελευθέρωσες όλα τα απωθημένα των προηγούμενων γενεών και 10ετιών και ως ανίδεος νεόπλουτος που υστερεί στην κουλτούρα διαχείρισης του πλούτου του, βούτηξες στην πιο εύκαιρη ύλη εσύ και τα παιδιά σου. Ταύτισες την καλή ζωή με το υπαγορευμένο λάιφ στάιλ που μπετονάριζε μεθοδικά και στοχευμένα το προφίλ και την προσωπικότητα του Ελληναρά ενήλικα και του υποταγμένου ειδώλου –νέου του 21ου αιώνα.
Σ αυτή τη χρονική στιγμή, θεσπίστηκε και αποθεώθηκε το μαζικό, αλλά ταυτόχρονα απρόσωπο στυλ, ευλογήθηκε η συνύπαρξη σε χώρους διασκέδασης με παρούσα την απουσία επικοινωνίας και διαλόγου. Κινητές γκαρνταρόμπες και χλιδάτες μορφές που η χαρά τους τέλειωνε μόλις γινόταν η έκθεσή τους στα βιομηχανοποιημένα διασκεδαστήρια ή αλλιώς χώρους αναψυχής… γενιά των ατσαλάκωτων, των «περνάμε τέλεια», με μνήμη χρυσόψαρου, που η ψύχρα των συναισθημάτων κρατούσε όσο μια βραδιά.
Απαραίτητη βεβαίως η φωτογράφιση, σε πόζες που δεν θα τις δει σχεδόν ποτέ η εκτύπωση, γιατί ο χρόνος τρέχει και οι στιγμές δεν εκφράζουν κάτι που να είναι άξιο ιδιαίτερης μνήμης και αναφοράς.
Καλουπωμένη κοινωνία σε ατομικούς περίτεχνους τάφους που ζεις κανονικά ή κάνεις ότι ζεις, αναπνέεις, δουλεύεις, δεν νιώθεις από αυτά που κάποτε τα λέγανε αισθήματα, ποτίζεις τους κήπους του εγωκεντρισμού σου με κριτήριο σαφές να ξεπεράσεις σε ομορφιά τους διπλανούς σου. Δεν έχεις τραπέζι για να χτυπήσεις το χέρι αγανακτώντας, ούτε ποτέ πλέον σουφρώνεις τα χείλη, παίρνοντας αποφάσεις που ενέχουν το ρίσκο της αποπομπής από τα τραγικά τεκταινόμενα που αφορούν εσένα, χωρίς να συναινείς.
Σαν ήρθε ο καιρός όμως να δώσεις τα επιστρεφόμενα πίσω –γιατί ξεχνάς πως τίποτα δεν χαρίζεται σε αυτή τη ζωή- νιώθεις το χαλί να σύρεται, τριγμοί να σείουν το κτίσμα της βεβαιότητας σου, τη μοναξιά να γιγαντώνεται, το σύστημα να δείχνει το φρικτό προσωπείο του και η κοινωνική πρόνοια του πολίτη να έχει γίνει κενό γράμμα.
Οι ιμάντες του φόβου ακινητοποιούν κάθε δύναμη αντίστασης και διεκδίκησης , γιατί ο τίτλος είναι, πως αυτή τη στιγμή σου ζητείται να αποδώσεις αυτό, προκειμένου να αποφευχθεί το χειρότερο δεν είναι αυτό τίποτε άλλο, από το άρμα που οδηγεί στην πτώση, την απογύμνωση, το σταδιακό αποχωρισμό από αυτό που θεωρούσες λίγο πριν δικό σου και κεκτημένο.
Ακόμη χαμογελάς χωρίς να πιστεύεις σε αυτό που συμβαίνει, ακόμη θέλεις να πιστεύεις πως είναι μια κακόγουστη φάρσα το παρόν στόρι έστω κι αν το ονομάζουν σαξές.
Πως όλα αυτά γίνονται για το καλό σου και πως το καλό μας ποτέ δεν το καταλαβαίνουμε πρώτοι εμείς, αλλά το βλέπουν να έρχεται συνήθως οι άλλοι, γι αυτό και αργούμε να το κάνουμε στον εαυτό μας.
Ελπίζεις στους καλούς μάγους και πως θα ξεπηδήσει από κάπου ένας ουρανόσταλτος σωτήρας, να μετατρέψει τη μουνταμάρα των χρόνων σε ουράνιο τόξο, γιατί εσύ απλά νιώθεις τόσο ικανός, όσο ο εαυτός σου που βλέπεις στο γνωστό εφιάλτη, που προσπαθεί να ανασυντάξει τις δυνάμεις και να το βάλει στα πόδια απ το δυσάρεστο.
Η σκιά του φόβου σε κρατά κοψοχολιασμένο και αναμένεται το άγγιγμα που θα σε επαναφέρει σε μια φιλικότερη πραγματικότητα όπου θα χεις το μυαλό να κάνεις έστω μια διαπραγμάτευση, συναλλαγή, σύγκλιση. Αυτό όμως για αργότερα.
Τώρα τι; Άλλη μια αναβολή; Στη ζωή; Στην ελπίδα;
Διαφεντεύει η δύναμη της συνήθειας; Η αδυναμία ρήξης; Της ανετοιμότητας;
Διακρίνεται η συμπτωματολογία του συνδρόμου της Στοκχόλμης;
Καταγράφεται η ιστορική άμβλυνση της συλλογικότητας των υποκειμένων;
Είναι τα χαρακτηριστικά μιας μεταβατικής κατάστασης που έχει τη δυναμική του μετασχηματισμού των κοινωνιών;
Ερωτήματα που κυριαρχούν σε κάθε μικροομάδα έστω και με τον τύπο του μικροσχολιασμού.
Απαντήσεις που ενδιαφέρουν ή θα έπρεπε να ενδιαφέρουν κάθε σκεπτόμενο και προβληματιζόμενο νου.
Εισπράττεται το πιθανότερο, το τίμημα του κατακερματισμού της άκρατης εξειδίκευσης, της λεπτομέρειας και της διαίρεσης, του εφήμερου και του ευτελούς σε αξία ,ενώ θυσιάζεται το ενιαίο και όλο.
Οι κοινωνίες πλέον μπαίνουν στο εργαστήρι των πειραμάτων, με ασφαλείς τις συνθήκες πειραματισμού. Ευελπιστούμε απλά πως ίσως ακόμη διατηρείται αστάθμητος, ο παράγοντας άνθρωπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου