Πεθαίνω για να βρω ένα παγκάκι βολικό που πάνω του να γέρνει η άγρια πικροδάφνη, που ατέλειωτη παρέα σου κρατά μες το λιοπύρι σαν διασχίζεις την αχνιστή άσφαλτο, καιρό του θέρους. Μα σαν τη βρεις σε κάμψη κλώνου ιδανική και πάντρεμα συνταιριαστό της πικραλής οσμής της με το ιώδι το θαλασσινό, ανοίγεις στέρνο διάπλατα κι αχόρταγα ρουφάς πάλι και πάλι θέλοντας το απόσταγμα να μείνει βαθιά στα σπλάχνα σου σαν ίαμα για τον καιρό που θα ‘ναι πια χειμώνας.
Έτσι να ορίζεται μπορεί ακόμη το καλοκαίρι των Ελλήνων: ήλιος ολόλαμπρος, θαλασσινή αρμύρα, παγκάκι, πικροδάφνη, ψηλώματα, φιδίσιοι δρόμοι που κυκλώνουν ομορφοίσκιωτα βουνά ή αντίστροφα αποκαλύπτουν θεαματικά και κλιμακωτά τις θαλασσιές βάθρες ή τα ανετότερα ανοίγματα σε χρώμα, σχεδιασμό κaι ανθρώπινη πρόσβαση.
Πιάτο που ξελιγώνει, η αφ’ υψηλού θέαση του αιγαιοπελαγίτικου τοπίου, που ξεχνάς τα επίγεια βάσανά σου κaι ευλογείς τον τόπο που σε διάλεξαν να γεννηθείς, οι γεννήτορές σου. Η ομορφιά είναι τεκμήριο από μόνη της, που καλείσαι να συντηρήσεις, διατηρήσεις και να την επιστρέψεις στο μέλλον απ όπου τη δανείστηκες.
Θρηνώ, κλαίω, γίνομαι υβριστής, της τύχης, της μάνας που με γέννησε, της κοινωνίας που μ’ ανάθρεψε, της αδικίας, των κατάλληλων ανθρώπων που δεν απάντησα εν τη διάρκεια μιας ζωής –ίσως όχι και τόσο ικανοποιητικής -ακόμη και τη δυσμένεια θεών και αγίων δεν παραλείπω να ουρλιάξω, μα ξεχνώ τον εαυτό μου να στολίσω, την ευθύνη μου να επιμερίσω, την θέση μου να μετατοπίσω, μια νέα πορεία να εγκαινιάσω, τον ομφάλιο ρόλο να ξεκόψω απ’ όλα τα οχληρά πατρογονικά, που πίσω με κρατάνε, τα σχηματικά στερεότυπα να εγκαταλείψω, που βολικά ακόμη μοιάζουν στις ανάγκες μου, το γλείψιμο να πάψω των πληγών και της αυτολύπησης το κανάκεμα να παραδώσω στην άρνηση, να βουίξω τα όχι μου, γλιτώνοντας απ τα οικεία αγκυλώματα, να κραυγάσω τα ναι μου, σε απορρίψεις χρήσιμες, που ελεύθερα πια χαράσσουν της ζωής νέα χνάρια.
Είναι προσφιλέστατη η πορεία δια των παρακάμψεων να σε οδηγούν στα θέλω σου, μα θέλεις δυο και τρεις ζωές. Όπως και η κατά κύριο λόγο λειτουργία των υποκατάστατων, που σε εξισορροπούν ‘’αντ’ αυτών’’ , δηλαδή των πρωτότυπων αναγκών. Αληθινών μεν, γι αυτό και ίσως μη συμβατών προς τα ισχύοντα αξιοπρεπή και πριμοδοτούμενα από την κοινωνική σκαλιέρα.
Φυγή μου …σε τι; Από τι; Προς ποια κατεύθυνση; Θέλω να λυθώ από το παλουκάκι γιατί ήδη μεγάλωσα και μοιάζω τον ελέφαντα του Μπουάι. Ξέρω πως με κρατά η δύναμη της συνήθειας και πως μάλλον έχω υπερτιμήσει τα δεσμά. Όλοι το ξέρουν, αλλά παίζουν το παιχνίδι της παλαβής. Η διατάραξη του μπετοναρισμένου συστήματος είναι για τους τρελούς ή αν θέλεις και για τους γραφικούς επαναστάτες. Πόσο μακριά είναι η εποχή των ανατροπών; όσο μακριά από το να πιστέψει ξανά ο καθένας στον εαυτό του. Προς το παρόν ηττοπαθείς, με καμένη ψυχολογία, πενθούντες και αυτολυπούμενοι. Φοβική διάθεση και γι αυτό ίσως αδρανείς. Φοβίες… οι δυνάστες της ζωής μας. Πόσες φορές δεν υπήρξαν κατώτερες της αξίας που τις αποδώσαμε;
Μια στάλα ονείρου κι οράματος κι ένα κόμπο αφορισμού των φόβων. Αυτά στους νεώτερους από μας, μετά την πυρκαγιά που τους βάλαμε!
Οι πικροδάφνες έτσι κι αλλιώς θ’ ανθίζουν κάθε άνοιξη, ο ήλιος θα ναι πάντα δυνατός , χαρίζοντας αυτό το μοναδικό φως σε αυτή τη χώρα και ένα παγκάκι θα υπάρχει πάντα κάπου ψηλά, να προσφέρει ανοικονόμητα μια θέση στο παραδεισένιο τοπίο όπου οι αισθήσεις αρμονικά ευφραίνονται, χωρίς να σε οδηγούν ποτέ, μα ποτέ στον κορεσμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου