Ήταν μεγάλη η πραμάτεια που μαζεύτηκε τόσο καιρό στα σπίτια και οι αποθήκες μας πια, στένευαν... έξω, στους δρόμους, δεν περίσσευε χώρος για περπατήματα, παρά μόνο με όχημα ήταν το μόνο λογικό πια, να ταξιδέψεις ...λίγοι ήταν αυτοί που ήταν η εξαίρεση και το πάλευαν ακόμη...περικοκλάδες ο πλούτος άπλωνε, που κόντευε να μας πνίξει καθώς κανείς δεν έβαζε στο μυαλό του, το αραίωμα τους...δώρα πηγαινοέρχονταν τεράστια στις γιορτές πολύχρωμα, με μικρό έως ασήμαντο περιεχόμενο, όλα για την εντύπωση... αυτή ήταν άλλωστε που μετρούσε ως αξία...κοινότυπες κουβέντες κυριαρχούσαν, ανακυκλώσιμες, που αναλύονταν μέχρις εσχάτων χάνοντας το νόημα, με κουδουνίσματα ασύγχρονα και άρρυθμα... πνιγμένοι λαρυγγισμοί βγαλμένοι από κοπαδιαστές ομοιομορφίες, όδευαν σε αδιέξοδο μονόδρομο, ανυποψίαστα κατευθυνόμενοι... Ο αέρας έχανε τα φυσικά χαρακτηριστικά του καθώς διοχετεύονταν με τέμπο και ελεγχόμενα το αναγκαίο ποσοστό μέθης ...κανείς δεν ήθελε τη χειραγώγηση, απολαμβάνοντας την υπέρτατη δημοκρατία ...κι ο καθένας λειτουργούσε ελεύθερα μέσα σ' ένα σώμα ανύπαρκτης αυτονομίας...
στον αστερισμό της πολυφωνίας της ενημέρωσης, όλοι σε μια βουβή συνομωσία μιλούσαν την ίδια ξύλινη γλώσσα διαφέροντας μόνο κατά το αξάν της διαλέκτου...πώρωση μέχρι αηδίας η προσωπική απομόνωση, οδηγούσε στην κατάδοση, έκδοση του εαυτού και κάθε τι προσωπικού, αβίαστα, εκούσια, φιλήδονα...όλα παραδίδονταν αυτονοήτως χωρίς αντίσταση, αυτάρεσκα, βελούδινα... κατάργηση κάθε προσωπικού δεδομένου... όλα εις κοινή βρώση, όλα για όλους και κανένα προσωπικό διαφυλαγμένο... χρεωκοπημένη όλη η κουλτούρα Δαφέρμου, που επιμελώς αναδείχτηκε και διήρκησε όσο ήταν αναγκαία... είμαστε αυτοφωτογραφημένοι αυτοπιστοποιημένοι, επικαιροποιημένοι ανά πάσα στιγμή... ενσταντανέ της γέννησης, αναφορά του κάθε μας βήματος, χαρούμενων, θλιμμένων, μοιραίων...ασκούμενοι σε πεδίο βολής φτηνό με ακρίβεια στόχου ο εαυτός μας...καλείται επειγόντως η σκέψη να εγείρει στοιχειωδώς μια πρώτη αντίσταση, εγκαταλείποντας την ασφαλή φώλια του μυαλού...
στον αστερισμό της πολυφωνίας της ενημέρωσης, όλοι σε μια βουβή συνομωσία μιλούσαν την ίδια ξύλινη γλώσσα διαφέροντας μόνο κατά το αξάν της διαλέκτου...πώρωση μέχρι αηδίας η προσωπική απομόνωση, οδηγούσε στην κατάδοση, έκδοση του εαυτού και κάθε τι προσωπικού, αβίαστα, εκούσια, φιλήδονα...όλα παραδίδονταν αυτονοήτως χωρίς αντίσταση, αυτάρεσκα, βελούδινα... κατάργηση κάθε προσωπικού δεδομένου... όλα εις κοινή βρώση, όλα για όλους και κανένα προσωπικό διαφυλαγμένο... χρεωκοπημένη όλη η κουλτούρα Δαφέρμου, που επιμελώς αναδείχτηκε και διήρκησε όσο ήταν αναγκαία... είμαστε αυτοφωτογραφημένοι αυτοπιστοποιημένοι, επικαιροποιημένοι ανά πάσα στιγμή... ενσταντανέ της γέννησης, αναφορά του κάθε μας βήματος, χαρούμενων, θλιμμένων, μοιραίων...ασκούμενοι σε πεδίο βολής φτηνό με ακρίβεια στόχου ο εαυτός μας...καλείται επειγόντως η σκέψη να εγείρει στοιχειωδώς μια πρώτη αντίσταση, εγκαταλείποντας την ασφαλή φώλια του μυαλού...
Συντάκτης: Φωτεινή Ψιρολιόλιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου