Kάλμα ο καιρός, ξεγελά και γλυκαίνει κάθε ανθρώπινη μορφή που αρχίζει πονηρό παιχνίδι κάθε πρωί με τον Nοεμβριάτικο ήλιο. Tο λίγο νωχελικό, τον αρκετά απύρετο και με μια ατονία που χάνεται μόνο κάπου κοντά στη μέση της μέρας. Όλοι κάθε μέρα υπερθεματίζουν για την κυρίαρχη επικράτησή του στον ουρανό και στοιχηματίζουν ξορκίζοντας το κρύο, που δεν θέλουν να ενσκήψει τώρα και ίσως για πάντα, για τους γνωστούς και μόνο λόγους που αφορούν τη θέρμανσή του. Φόβοι, φοβίες, φοβέρες δυναστεύουν πια τη ζωή μας και στοιχειώνουν το σήμερα κι ό, τι αυτό μας επιφυλάσσει. Πλήθυναν τα μη, τα δεν, τα όνειρα έγιναν άτολμα, τα αισθήματα άνευρα, οι κουβέντες αποχρωματιστήκαν. Όμορφες συνήθειες εγκαταλείφτηκαν, τα χαμόγελα επιλεκτικά περιορίστηκαν, η ευρηματικότητα είναι η ικανότητα που κατ’ εξοχήν αναδείχτηκε. Η αυτάρκεια κοντεύει να μας κατατάξει στους Λάκωνες, όλοι στοιχιζόμαστε στο τούνελ της αναμονής, όπου εκεί, κανείς δεν ξέρει στα σίγουρα τι περιμένει ή τι τον περιμένει. Να είναι η περαιτέρω συρρίκνωση των εσόδων, η οριστική απόλυση από την εργασία, ο πολλαπλασιασμός της ανεργίας σε περισσότερα μέλη στην οικογένεια, οι δυσανάλογες αυξήσεις εξόδων, τα απρόοπτα συμβάντα, οι νέοι φόροι εκτός απ τα στανταράκια χαράτσια ή και ή βαθύτερη μαυρίλα, η μαύρη προπαγάνδα, η τρομοκρατία, οι προβοκάτσιες, οι δολοφονίες, οι στηριζόμενες στη ρητορική των δυο άκρων με το αντίστοιχο τρομολαγνικό περιτύλιγμα τι;
Τι άλλο μπορεί να επινοήσει η αρρωστημένη φαντασία πολιτικοοικονομικών επιτελείων που μόνο με αριθμούς ασχολούνται και αρρωστημένες πρακτικές... αριθμούς και λογιστικούς στόχους καλούνται να επιτύχουν κάποια «κατώτερα όντα» και πρακτικές πρωτοποριακές εφαρμόζονται στο κουρασμένο και ταλανισμένο πλέον κοινωνικό σώμα...
Πότε αυτό θα ανανήψει απ’ αυτή την αρρώστια της πρόωρης γήρανσης, κανένα πλάνο δεν εκπονήθηκε…. Πότε η ανάκαμψη θα μας χτυπήσει ξανά την πόρτα, παραμένει άγνωστο και φαντάζει απίθανο. Ποιοι νόες κρατούν την τύχη ή την ατυχία μας στα χέρια τους και τι ακόμη σχεδιάζουν, επίσης είναι ένα σενάριο που εμείς απέχουμε και δεν λαμβάνουμε μέρος…
Προς το παρόν βιώνουμε την ήττα μας και την ειμαρμένη που μας επιδικάστηκε έχοντας στα χείλη την ερώτηση, τι άλλο πρόκειται να πάθουμε, να μάθουμε, τι κερατιάτικο μας απομένει ακόμη να πληρώσουμε, πώς να αυτοπεριοριστούμε για να τη βγάλουμε, πόσο αντέχουμε με το τελευταίο ξυγκάκι που μας αποσώνεται, ποιο ακόμη είναι το τίμημα για την «ξενοιασιά, την τεμπελιά, την απρογραμματισιά, τη δημοσιοϋπαλληλική μούρη, την ανυπαρξία λόγου που είχαμε ή τον απλήρωτο ΦΠΑ, την ασυδοσία τη φορολογική ως ελεύθεροι επαγγελματίες που επιδείξαμε διαφεύγοντας από την ισχύουσα νομοθεσία σε περιπτώσεις που αυτό ήταν δυνατό να συμβεί και πολλές άλλες ανομίες της διάτρητης νομοθεσίας» αφού, σε κάθε γωνιά της επικράτειας γινόταν πάρτι ημετέρων ολοημέρως και όχι μεταμεσονυκτίως, με μια ανοχή που κάποιους βόλευε! Και μετά, αυτοί οι ίδιοι, μετά το γλεντοκόπι έβαλαν το μανδύα των οσίων, καθαγιασμένοι αλλά ωστόσο έτοιμοι να σφαγιάσουν μια ολόκληρη κοινωνία ενοχική, ατιμασμένη, διαπομπευμένη, που οι ίδιοι εκπόρνευσαν και στη συνέχεια, να επιδείξουν την πλέον ανάλγητη συμπεριφορά προς τους νέους, σαν να είναι τα ανεπιθύμητα νόθα μιας εποχής που κανείς δεν θέλει να θυμάται…
Βρισκόμαστε στη φάση της ενδοσκόπησης για όλα αυτά που μας καταλογίζουν, μας εγκαλούν και μας καλούν να αποδεχτούμε ως την ευεργετική τιμωρία της εξιλέωσης …αυτή η θεολογική εκδοχή της αυτοτιμωρίας που υπάρχει στην καθολική μοναστηριακή ζωή καθόλου δεν συνάδει με το κοσμικό χαρακτήρα του Έλληνα ...και παρά του ότι η σχέση του, με το παν μέτρον άριστον, έχει διαταραχτεί τελευταία,, και το μέτρο ενυπάρχει μέσα του και θα το βρει κάνοντας την αυτοκριτική του, και το αίσθημα περί δικαίου υπάρχει αναπτυγμένο σε υψηλό βαθμό, που μπορεί να τον οδηγήσει στην αποκατάσταση της αδικίας που εις βάρος του διαπράττεται αυτή τη στιγμή…
Κορυφαία στιγμή της καταξίωσής του θα είναι, σαν θα πάρει το φραγγέλιο, να κυνηγήσει όσους τον υποτίμησαν, προδοτικά του φέρθηκαν, δεν του είπαν ποτέ την αλήθεια για την κατάσταση του, ούτε από τι υπέφερε, ούτε και του ζήτησαν να εκφραστεί μέσω δημοψηφίσματος ενδεχομένως, για σοβαρά ζητήματα που
Ίσως χρειάζεται λίγος χρόνος ακόμη για να ξεκαθαριστούν κάποια πράγματα μέσα του και να φουντώσει η οργή του, ως όφειλε ίσως δε ακόμη, το πειραματόζωο, απαρνηθεί το ρόλο του κι αφήσει την Ευρώπη να αυτοπειραματίζεται εφ’ όσον αρέσκεται …επικινδύνως.
Γράφει η Φωτεινή Ψιρολιόλιου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου